Vergeven...
Wat is vergeving ?
Waarom vergeven ?
Wie moet ik vergeven ?
Hoe moet ik vergeven ?
Wie gaat mij vergeven?
Allemaal vragen die mij doen stilstaan, bij wat er nog vast zit in mijn hoofd, mijn hart, mijn keel, mijn maag,…
Vragen als
· Wat ligt er op mijn maag?
· Wat ligt er op mijn lever?
· Waar loopt mijn hart van over?
· Wat blijft er tussen mijn oren hangen?
· Waarom die hoofdpijn? Wat zegt die hoofdpijn me?
· …
Hoe ga ik daar mee om?
Wat doet het met mij?
Mijn hart loopt over als ik aan mijn kinderen denk, hoe goed ze het doen, welke mooie en aandachtige volwassenen ze zijn geworden. Mijn hart loopt over van trots als ik zie wat zij al bereikt hebben in dit leven, hoe hard zij gevochten hebben om te zijn wie ze zijn, waar ze zijn, elk op hun eigen unieke manier.
Mijn maag keert nog altijd als ik denk aan dingen die mij emotioneel schade hebben toegebracht, door mensen die bewust of onbewust geen rekening hielden met mijn gevoelens, die mij geen kans gaven, geen tijd gaven om die gevoelens te bekijken, afstand te nemen en een gepaste reactie te vinden.
Natuurlijk zit daar een stuk van mezelf tussen; nàm ik wel de tijd, gaf ik mezélf wel die kans?
Op mijn lever ligt nog steeds de onmacht op alle mogelijke manieren, de onmacht om met lede ogen toe te kijken hoe onrechtvaardig er werd gesproken, hoe onrechtvaardig zaken werden verdeeld, hoeveel er op onrechtmatige wijze werd toegeëigend, hoeveel onterecht er werd geoordeeld en veroordeeld…
Ik krijg hoofdpijn telkens ik iets wil vertellen maar de woorden niet vind of het lastig vind om mijn gedachten te verwoorden. Ik kan mijn enthousiasme niet kanaliseren, ik wil mensen vertellen dat een positieve ervaring binnen handbereik ligt. Iedereen kan ervaren wat goed is voor hen. Tegelijkertijd zie ik weer datzelfde zinnetje: ik zie/weet wat goed is voor jou, probeer het eens en dan zal je het wel voelen…
Mensen die tóch doen wat ik hen vraag, en dit niet echt doen omdat ze het zélf willen, maar omdat ik het zo graag wil, om mij te plezieren, of omdat ze geen weerwerk hebben tegen mijn ‘beterweterij’, geven me nadien meestal gelijk, ‘dat ik weet wat goed is voor hen’.
Dat geeft me niet de juiste stimulans om het anders te leren doen, dat versterkt enkel mijn weten dat ik ‘weet wat goed is, wat beter is voor anderen’
Van mijn partner krijg ik lik op stuk, hij is als geen ander ooit was, hij is mentaal zeker zo sterk als ik en spiegelt me zeer bewust en dikwijls kort door de bocht dat ik anders moet leren verwoorden. Zeker naar hem toe, hij eist duidelijkheid, op een zeer rationele manier, niet echt makkelijk voor mij…
Tussen mijn oren zweeft altijd het stuk: het is goed zoals het is, alles komt goed, vertrouwen blijven hebben, in jezelf, je intentie, je doelen voor ogen houden en de weg bewandelen… Yoga blijven doen, elke dag, op en naast de mat, balans zoeken in het geheel, balans behouden, opnieuw zoeken, vinden, behouden,…
En dan blijft de vraag; waarom zou je vergeven, wat doel heeft vergeven voor jou?
Als alles goed is zoals het is, moet je dan nog verder groeien?
Ben je er dan al niet…?
Nee dus!!
Als je alles gelaten aanneemt omdat het is zoals het is ga je voorbij aan jouw gevoelens.
Waar zit nu het vergeven in?
Mijn kinderen zouden mijn kinderen niet zijn als ze me niet een hoop zaken zouden verwijten; ik deed teveel van dit, gaf teveel zus, en te weinig zo. Mijn aanwezigheid werd verstikkend, maar ik was op dat éne, grote moment (toen ze me echt nodig hadden) onbereikbaar.
Vergeef me, dat ik de kracht niet had om jullie te kunnen begeleiden wanneer jullie hele wereld instortte.
Misschien bracht ik mezelf emotionele schade toe door toe te laten dat anderen mijn zwakke plekken keer op keer triggerden tot ik de nodige lessen geleerd had…
Vergeef me dat ik niet sterk genoeg was en ik mezelf tijd noch aandacht genoeg kon geven wanneer ik het nodig had, ik me tot de verkeerde mensen heb gericht met mijn hulpvraag.
Vergeef hen dat die mensen mij niet konden helpen op die momenten, toen ik hulp nodig had.
Vergeef hen dat ze nooit hebben gezien wie ik was, dat zij daar in al hun wijsheid nooit aan dachten dat ik misschien anders was dan zij hadden gewild of hadden verwacht. Ik had andere noden, die anderen zagen mijn noden niet.
Vergeef hen ook omdat mijn gedachtengangen evolueerden in een andere richting dan die van hen, en dat zij zich daar moeilijk iets bij konden voorstellen. Het was voor hen ‘buiten het normale’ en het was bijgevolg niet ‘wat het moest zijn’, en dus ‘fout’. Dus moest men er voor zorgen dat mijn gedachten zich opnieuw keerden naar het ‘normale’ gedachtenpatroon van het meisje, de jonge vrouw, zelfs de volwassen vrouw die ik was. 'Dat was zeker beter voor haarzelf, dan brengt zij zich niet meer zo in moeilijkheden zoals nu. ’
(Oei, heb ik daar iets meegekregen dat niet werkt??)
Ik probeer sinds enige tijd alle emotionele schade om te buigen naar dankbaarheid, dankbaarheid dat ik heb mogen leren van ‘de besten’.
Wat bedoel ik met ‘de besten’?
Mensen rondom mij die het meest rigide zijn of waren, en mij vertelden hoe het wél moest.
De mensen die mijn koppige hoofd leerden buigen voor wat ik niet kan veranderen.
Zij die mij leerden andere wegen te zoeken, en te blijven zoeken omdat ze niet begrepen waar ik het over had, maar dat niet wisten en alles afscheepten als dromerijen.
Dat deden ze zolang tot ik éindelijk mijn eigen weg vond en zo op mijn eigen manier leerde in te zien dat het goed is zoals het is.
Dat ik leerde vertrouwen op het Universum dat voor mij zorgt, dat mij gaandeweg mijn pad laat zien.
Dat Universum dat me doet wachten op mijn tijd (véééél te traag!).
Dat me doet wachten op de tijd dat ik er écht klaar voor ben,
op de tijd dat ik stop met strijden tegen wat ik niet kan veranderen.
Dan pas ben ik klaar om ook te aanvaarden dat het is wat het is.
Dan pas kan ik zien dat er een tijd is om te aanvaarden dat de wereld niet altijd is zoals ik ze graag zou willen zien, dat ik enkel kan veranderen wat er beweegt.
Zo leer ik voorbijgaan aan dingen die teveel vast zitten zodat ik ze kan leren loslaten, zo leer ik dat ík de wereld niet moet redden…
Het brengt emotionele rust… én vrijheid in je lijf… en openingen naar nieuwe dingen… en tijd…
De boosheid die op mijn lever vast zit is een moeilijke: ik kan wel zeggen dat ik hen dankbaar ben, dat ik hen vergeef op dezelfde manier als hierboven, maar dit zijn diepe wonden, die helen niet zo snel.
Diepe wonden die geslagen werden in een intieme wereld van jij en ik, van ons, van blindelings vertrouwen, van 1 op 1 relaties, …
Hier werd mijn hart gebroken, op zoveel verschillende manieren, op zoveel verschillende plekken, dat er naast de boosheid ook heel veel verdriet vast blijft zitten.
Verdriet om die onmacht, om het gebrek aan woorden, verwoorden, de juiste hulp, de afwijzing, de eenzaamheid, alles komt hier samen.
Hoe kan ik dit ooit vergeven?
Hoe kan ik mezelf dit ooit vergeven?
Dat alles zo ver is moeten komen? Dat ik niet jaren eerder duidelijke grenzen kon aangeven, en niet kon communiceren op een gezondere manier?
Wat is communiceren op een gezonde manier?
In rust, met respect, luisteren en reageren vanuit je hart, of vanuit je denken met de intentie van oplossingen te zoeken. Respect voor de andere, maar ook en vooral voor jezelf, jouw grens, jouw gevoel.
Hoe kan ik hen die complete en plotse afwijzing naar mijn persoon ooit vergeven?
Het is een proces in actie, ik voel dat ik dit al kan neerschrijven zonder allerlei emoties..
Het is een eerste stap, die vele jaren op zich heeft laten wachten, maar zie, het kan!
Ik voel me dankbaar dat jullie die stappen hebben gezet die nodig waren zodat ik uit mijn kring kon stappen.
Een kring waarin ik me hoe langer hoe minder goed voelde, waarin ik me had gezet omdat ‘het zo hoorde’, maar waarin ik mezelf beetje bij beetje verloor. Ik heb geen spijt van mijn keuzes, ik ben heel gelukkig geweest vele jaren, maar op een bepaald moment werd de ’berg van beetjes’ te groot en moest ik mezelf stukje bij beetje terugdraaien in een richting waar ik mijn ziel terug voelde, voedde.
Dat was voor velen een brug te ver.
Na al die jaren ben ik opnieuw bij mezelf gekomen, zie ik mijn pad weer helder en leef ik mijn leven op een totaal andere manier, op een totaal ander energieniveau, en dat is me mogelijk gemaakt onder andere door die totale afwijzing van een groep mensen uit mijn verleden.
Na dankbaarheid komt vergeving, daarvan ben ik overtuigd.
Dat is de brug, dankbaarheid, daar wil ik naartoe.
Geef me nog even…
IK BEN…
