Lezen

Vroege ochtend

vroege ochtendzon de stam van de witte den kruipt over het gras

Margaretha Juta

Het sneeuwrooslied

Warmbloedspringpaardjes, springend over een bevroren meer als dwaalgeesten met een kaars in de winter kinderen steigerend door een zilveren storm zo gloeiend warm en toch zo kwetsbaar zwak Pluizig grijze muizen in een winterslaap, knus bij het gouden vuur allemaal samen binnen, als behoeders voor wie buiten is ouderen achter de ramen, tussen winterrozen en rook ronde en boom vol met lichtjes, een fonkelende ster in het donker Sneeuwuilen izen de wereld langzaam verdwijnen in een koude mantel van witte dons postbodes bezorgen brieven aan de wereld, met van die mooie rode letters over wijsheid en welzijn, over winter en warmte het sneeuwrooslied

Witte nachten

Donkere dagen in een verstild decor waar het schaarse licht een stervende liefde laat uitdoven Witte duiven zweven tussen wolkenzeeen Treinen verdwijnen in een verzilverd station Vreemdelingen vervagen in elkaars koude handen Grauwe dagen vervolgen besneeuwde schemeringen De nachten gekleurd in wit Jouw schaduw is wit Vaarwel

Blauwdruk

Een geheel wit blad Een zuiver hard blauwe woorden vol passie en woede met de hoop van de wind verlaten inktloze handtekeningen een blauwdruk zonder twijfel en vergeten stemmen zonder klank

Trekvogel

Ik heb te snel herinneringen verzameld van een kleinschalig verleden die nog snel paste in mijn geraas en verdriet Voordat ik wegvloog naar het noorden kort landde in het zuiden mijn vleugels spreidde naar het oosten en mijn koffers pakte voor het westen We draaien in de wind naar bestemmingen waar we verwacht worden zal het verdwijnen als we langer wachten? wordt het vergeten, gewist uit onze gedachten? Lege stoelen aan eettafels deuren gaan open en dicht het nest loopt leeg mijn broeders gaan vliegen Toch zal de zandloper zichzelf omdraaien vogels vliegen vanzelf terug naar het noorden volgens de eed die ze zichzelf hadden gezworen

Afscheid

De zee vervaagt meeuwen verdwijnen de haven slaapt Ik sta op drijfzand herinner me niet veel meer maar ik weet dat het stil gebeurde Warrige haren als wimpels in de wind kleren lossen op in de kleuren van de horizon een stip die ik langzaam achterliet In de stilte

Tuin van dode rozen

Als verloofden wandelen ze in een tuin van dode rozen Zonder kleur en zonder geur Gevangen tussen de doornen van angst de angst om eenzaam te zijn Want ze zijn als doornen in je vel pijnlijk om te verwijderen Maar ze weten het wel ze zullen blijven bloeden als ze bij elkaar blijven In de winter zullen hun blaadjes vallen en ook al valt er een zwarte schaduw in de lente groeien de rozenblaadjes weer en komen man en vrouw terug de rozen plukken Als vrienden

De laatste walvis

Zwevend onder verborgen koraalriffen verduisterd door vele schaduwen de zeer oude zingen, waar de golven fluisteren ik verzegel mijn stem, tot de laatste zucht de stroom zal het voor me openen als de jongste wavis zijn hymne zingt van alle klanken die hij ooit heeft gekend

Papa's tentoonstelling

Als de nacht valtsluit de galerij heel even zijn ogenDoodstil, wachtend op dat enedat ooit zal komen Het ademen van de tijdtrekt zachtjes een spoorin geschilderde tintenvan onbekende levensstille verhalen Spoorloze wegenvoorbijgangers blazen stilhun stemmen wegen de maan laat me blozen Als de nacht valten ik met trotseen hereniging van schilderijen zievan vergeten verhalenvoor zij die onbekend zijn Maar niet voor mijEn niet voor haar

Tweede, derde en vierde versie

Tweede versie Onvoorstelbaar, Zo schrijf ik zoals ik ben met woorden die zomaar naar mij zijn toegewaaid stamelend komt het gedicht op gang zo ben ik al begonnen voor ik al begonnen was het is geen gesloten lijn als een gloeiende nullijn die niet wilt uitdoven wie hier terugkeert ziet een vervolg Passie Derde versie 't zijn gesprekken met mezelf die ik schrijf op papier gebroken zinnen geschrapte woorden tot de rode lijn zichtbaar wordt Vierde versie Een woord wordt een zin een zin een tekst een foto een tekening een droom wordt op zwart wit gezet bestempeld met lagen inkt tot mijn gedachten worden verspreid

amour

De chaque portrait qui a été peint c'est l'émotion du peintre Qui me fait pleurer Par ta beauté Mélancolique Ce n'est qu'a travers tes paroles que je pensais que j'étais jolie quand la lumière s'est éteinte en vain

Portret 2

Het licht zal schijnenals de zonnestralen die zich een weg banendoorheen de bladeren van een donker bosAls vuurvliegjes die jouw weg zoekenin een nachtelijk doolhof Zo zie ik de gloed in haar ogeneen sneeuwwitte huidharen als ebbenhouten stralende ogenin kleuren van whisky Een vrouw die haar natte haren kamthaar gezicht wasthaar verloren schoenen zoektwaar ik op wachthoe lang het ook duurt Als een eekhoornspringt ze van boom tot boom de kracht is met haarsteeds hoger, groterin haar muziek Zo zit ik onder een boomslapend zonder zorgendoorheen een slapeloze nacht want ik kan zeggen dat ik haar ken Ja, ik ken haar

Mist

Een grijze wolk vol gedachten bedekt mijn mistige hoofd het prikt mijn ogen open die half gesloten waren Een schijnsel in de verte van het wegenloos vervoer in de indistruele rook waar getoeter zich mengt met geschreeuw en het gefluit van vogels vervaagt voetstappen in de nevel geleid door goud en kroon naar het vochtige universum van de aarde vol onmisbare dieren zwemmend in pikzwarte olie De damp verspreidt zich verder naar onze bossen en wouden waar dartelende herten nu zoekend schuifelen fladderende vlinders zich vastgrijpen aan takken en madeliefjes hun blaadjes dichtzegelen Ik wandel door het verdriet van de mensen die ik niet meer kan horen ze schreeuwen dat het niet meer gaat maar wandelen toch door de mist en volgen blindelings de route van het beleid Rampspoed

Eindeloos dichtbij

Ik zal je een verhaal vertellen over het meisje in het lokaal Een vermoeide ziel die haar gedachten gebruikten als een houvast ze vertelde hoe ze de kinderen kon horen die wilden passeren maar ze bleven maar botsen tegen een hoge muur Het meisje kon het gelach horen in de ruimte van kinderen ide elkaars hand grepen en naar de lucht sprongen als sprinkhanen onder een laag dak als vogels zonder vleugels Ze bleven maar botsen tegen een hoge muur terwijl er trage weken en weke dagen voorbijgingen alsof er enkel herfstmaanden bestonden en oneindig lange uren Om hun dagen te vullen gebruikten ze de muur ze schilderden het vol met hun dromen als prachtige kleuren Pruisischblauw om kapitein te worden van een groot schip of goudgeel om mensen beter te maken, als dokter Maar ze konden niet voorbij die muur Ze waren moe, moe van het klimmen en ze waren moe, moe van het schilderen want ze bleven maar schilderen tot het doek weer wit was

Chez ma famille

La Bastide sur l’HersJe marche vers le soiret j'entends des cordes chanter au loinune voix dans l'eautandis que des petites créatures se font entendreau-dessus de la musique J'ai vu les étoiles comme des milliers d'yeuxbriller dans l'obscuritécontemplant le paysagecomme des anges lointains J'entends des voix familièresils font des souvenirsdans la maison de l'abondanceveiller sur les autres je me sens chez moi

Le mistral

De golven dragen de wind naar het bos het laat zich meevoeren door de takken van de bomen witte jurken en zacht getinte vesten vliegen mee met de vallende sterren als geesten in de warme nachtlucht terwijl het dorp nog zachtjes slaapt

De eerste indruk

Wordt de kat gefilmd?Hoe dwaas ze kijktde rotzooi die ze maaktzo onschuldig als een kind Leg het gevoel vastvan harten op tafel, wijd open en naaktwaar verdwijnen slechts een idee isen alle ogen dwars doorheen je kijken Film het door die eenzame lenséénmalig en steeds herhalenden keten de eerste indruk vasten vergeet het daarna helemaal Ik heb het gezienwacht niet op mijmijn tijd is al verlorendie zo moeilijk te vinden was

Dagen zonder zus

Tussen zussen Het is gewoon hoe ik het me herinner het gras, de lucht, haar stem naast elkaar kijkend naar de wolkenillusies Het station, met de passagiers van dag en nacht in het eenzame hoekje boven aan de trap samen kijkend naar een schilderij in beweging Het theaterplein op een vrije dag met vermoeide mensen die lopen om niets en een loopster die ik achterna fiets met een ridicuul gezicht Het is gewoon hoe ik het mij herinner wanneer ik kijk naar mijn doos vol met brieven met korte zinnen en telkens het zelfde slot Tot vrijdag

Ondigitale dromen

Een gouden kistjegevuld met een zekere leegtegebrek aan woordeneen schaarste aan fantasie Een glazen deksel je kunt er dwars doorheen zienen het leven glijdt voorbijen de ouderdom vergeet Het gouden doosjeooit kleurrijk gevuldmet jeugdige dromeneen textuur die niet meer te vinden is

L'étoile filante de ma maison

Je ne suis pas une juge de ce qu'est la paix, car le repos est différent pour chacun. Mais alors que vous etes assis sous un ciel bleu foncé, regardant au loin et réfléchissant à la durée a pendant laquelle vos jambes, qui semblent plus lourde que votre sac, doivent marcher, demandez la fille enveloppée dans un corps chaud, à la fille qui cour dans le vent, à la fille qui marche avec un visage sombre et à la fille qui passe la journée avec son baton, à tous les coeur battant, demandez ou elles vont; et la fille enveloppée dans un corps chaud, la fille qui court dans le vent, la fille qui marche avec un visage sombre et la fille qui passe la journée avec son baton, tous les coeurs battants, vous réprondront: à l'étoile qui m'emmène à mon berceau et vous saurez ce qu'est le repos. C'est mon morceau d'ame ou je veux etre avant le coucher du soleil. Ou la solitude de ma chambre s'accompagne d'histoires et de contes de fées, ou des lumières comme des lucioles flottend dans ma maison et une bougie m'attire. Ou mes confidenst m'attendent pour un délicieux diner et écoute mes paroles, ou les instruments de musique résonnent dans chaque pièce et ou je trouve la paix, que je ne peux les trouver ailleurs dans ce monde compliqué. Pourtant, mon jugement de paix est étrange. Parce que tout le monde n'a pas autant de chance que moi. Tout le monde n'a pas un lit qui réchauffe pendant la longue nuit, ou un sapin plein de lumières à noel et pas tout le monde a un diner chaud que l'on sent quand on ferme la porte derrière soi, qu'on sent le vent froid qui disparait...