Au Café de la paix (7) - Moord op een caféterras
Het Café de la paix in Rodez heeft zijn naam niet te danken aan de bevrijding, vertelt Marie me. Ze runt het café al 14 jaar met haar zus Emilie. ‘Na de Tweede Wereldoorlog werden veel cafés zo herdoopt. Maar deze plek bestaat al sinds 1890. Dit was het plein van de vrede, en daar was la rue de la paix. Tot Jean Jaurès werd vermoord, en het plein naar hem werd vernoemd.’
Het was op een caféterras, in Parijs, dat de socialistische voorman in 1914 door het hoofd werd geschoten. De moordenaar, een nationalist, wilde oorlog met Duitsland. Jaurès probeerde die oorlog te voorkomen met een internationale arbeidersstaking. Hij had voordien kerk en staat al helpen scheiden en promootte het Esperanto. Dat het ‘café de la paix’ op zijn plein ligt, zal hij niet erg hebben gevonden.
De houten gevel van het café is bordeaux geverfd, de letters boven de deur zijn zwierig. Achter de ramen hangen kantgordijntjes en de plankenvloer is nog van 1890. ‘Hij heeft geen tegel gezien,’ benadrukt Marie. Het café ligt net buiten het centrum van Rodez, waar je in de steegjes fijn kan winkelen. Maar hier moet niks.
Toch niet voor de klanten. Marie laveert tussen de tafels met koffie’s. In haar zwarte top en donkergrijze jeans bekommert ze zich om elke klant. Ze vraagt de twee dames onder de luifel of ze al naar de expo over regisseur Agnes Varda gingen in het Musée Soulages. Dat deden ze, maar Marie zelf nog niet. Wel was ze al in België. Gent en Oostende waren haar favoriete steden. En in Brussel ontdekte ze met haar moeder een fantastische kroeg.
Binnen stroomt uit vijf van de zeven tapkranen Belgisch bier: Jupiler, St. Stefanus, Blanche des Neiges, Guillotine en Kwak. Aan de muur hangen neonlichten van Duvel en Delirium Tremens. Ik bewonder de handvaten van de tapkranen die een houtbewerker uit Conques heeft gesneden. De zeemeermin, de fluitspeler en de priester, op drukke avonden komen ze tot leven als ze mee mogen tappen.
Ik bestel water met abrikozensiroop en ga buiten op een van de gevlochten stoelen zitten. Trosjes langwerpige bladeren van een pruimenboom beschutten me tegen de felle zon. Hun schaduw decoreert de tafel. Naast mij bromt een kind terwijl hij zijn speelgoedautootje door de lucht rijdt. Zijn moeder zegt dat ze zijn sapje zal uitdrinken als hij niet snel is. Het is het soort café waar je een hele dag je boek of krant zou kunnen lezen, waar je keuvelt met iedereen.
In de verte hoor ik mensen op potten slaan, en ik denk aan een steunactie voor Gaza. Tot een groep Afrikanen in strooien rokjes om de hoek verschijnt. Ze maken promo voor het folkfestival dat die avond doorgaat. Terwijl ze op hun instrument slaan, stappen ze ritmisch verder. Het brengt me in verwarring: is dit niet net het stereotiep waar ze van af willen?
Ze hebben me alleszins van het terras gekregen. ‘Je suis curieuse. Point’, heet de expo van Varda. Ik kan dat alleen maar beamen. Hoe heerlijk het café ook is, Rodez heeft nog veel meer in petto. ‘Tot vanavond’, zeg ik tegen Marie. ‘Dan is mijn zus er’, roept ze me na.
