Marianne Lens

Gebruikersnaam Marianne Lens

Teksten

Sta op!

Wat was het donker hier beneden wat was het stil en koud   Maar vanuit de diepte roerde er zich iets Radeloos verdriet maakte plaats voor vastberadenheid Een hart dat opnieuw bonsde Ogen die weer licht zagen   En de wil om te vechten maakte dat ik mijn handen vastklampte mijn voeten schrap zette terwijl hete tranen deze littekens deden branden   Sta op! riep ik Lieve God, sta op! smeekte ik Sta op uit de krochten! Sta op uit de diepte! Sta op!        

Marianne Lens
9 0

Hard

Ik kan hard zijn, maar dat wil niet zeggen dat de dingen mij ook niet heel hard kunnen raken en kwetsen.

Marianne Lens
8 0

Afscheid (afscheid grootvader 2020)

Ik kan niet zeggen‘Ik heb u gekend’Want zo complex Was uw karakter Alsof de spiegelHeel flets, contouren wazigZo weinig van u werkelijkHebben gereflecteerd  Glimlach vervormd Door oud verdriet Smart om een verloren liefdeDie uw woorden kon verharden Ik kan zeggen‘Ik heb u gekend’Want woorden en verhalenDoorgronden de diepe tonen van uw stem En waar mijn vaders profielHet uwe raaktIk kan zeggen‘Ik heb u gekend’ Nu zie ik u staanDe complexe manMet meer facettenDan de zeldzaamste diamant Terwijl uw sigaarLange rookpluimen vormtNaar de oranje hemel toeUw ondergaande zon  Zo lang op de vluchtOvertuigd van uw gelijkMaar uiteindelijk Toch toegevend Uiteindelijk toch zeggend‘Hier hoor ik thuis,Hier wil ik rusten,Bij haar’ Geritsel van torenhoge populierenEn geruis van de vredelievende windOmzoomd nu uw hartDe rookpluim verdwijnt  Ik heb u gekendEn ook weer nietHet was een genoegenEn het ga u goed Tot ziens  

Marianne Lens
13 3

Onherroepelijk veranderd (2023)

Als ik mij probeer te herinneren Hoe de dingen ook weer waren Hoe geborgen ik me voelde God, dat lijkt een heel ander leven   Als ik mij probeer te herinneren Hoe de dingen ook weer smaakten En hoe de dingen roken God, waarom is dat zo moeilijk?   Zo moeilijk om afscheid te nemen Van wie ik was Van wie jij was Van hoe wij waren   Zo moeilijk om los te laten En te parkeren Zoals anderen dat noemen Onmogelijk   Want voor mij is dat loslaten Aanvaarden dat je weg bent Aanvaarden dat je nooit terug komt Aanvaarden dat alles anders is nu   En meer dan dat Aanvaarden dat ik nu anders ben En eigenlijk helemaal niet meer weet Wie ik nu eigenlijk moet zijn   Onherroeplijk veranderd 

Marianne Lens
6 0

Miskraam (2018)

Ik verlies Ik heb verloren Verloren En op zoek naar   Het antwoord op Waarom Geen idee De vraag zweeft onbeantwoord    Ik verlies Ik heb verloren En ik begrijp het niet Ik begrijp niet waarom   Verlies maakt verdriet Verdriet soms stil Als lenteregen Verdriet soms razend Als een winterstorm    Want ik verloor En dus ben ik soms stil En dus ben ik soms razend Want ik wil weten waarom

Marianne Lens
6 1

Moederdag 2023

Een handje met een wijzend vingertje komt stilletjes naar mijn gezicht. Twee oogjes volgen het vingertje en de frons op het voorhoofdje verraad de concentratie waarmee dit alles gebeurt. Het vingertje duwt tegen mijn neus terwijl een zacht stemmetje ‘da da da’ fluistert.   Ik ben jouw mama   Het hele handje gaat nu open en knijpt in mijn neus. De scherpe nageltjes doen me eraan herinneren dat er nog een knipbeurt moet gebeuren. Een diepe zucht komt uit het mondje terwijl de oogjes in mijn ogen kijken. Het mondje begint te lachen en zegt ‘ga da dadaaaaa’. Het eindigt met een klein schaterlachje.   Ik ben jouw mama   Ik geloof niet in roze wolken. In geforceerd optimisme. Ik voel me soms overweldigd, te kort schietend, vermoeid en gestresseerd. Maar nu voel ik me vooral dankbaar. Want ik ben jouw mama.   En met alle oprechtheid die in waarheid en ware liefde schuilen, mama zijn is het mooiste dat me ooit is overkomen.   Sprakeloos kijk ik naar dit lieve gezichtje dat me aan kijkt. Getroffen door de onvoorwaardelijke liefde tussen ons twee. En enorm dankbaar dat ik jouw mama mag zijn.   Ik Ben Jouw Mama

Marianne Lens
8 0

De halsstarrige man (grootvader) 2020

Ik hoor ze spreken En ik denk Wie is deze man? Want deze herinneringen zijn niet de mijne   Alsof de spiegel Heel flets Contouren wazig Zo weinig van u hebben gereflecteerd   Vervormd door pijnlijke herinneringen Misvormd door oud verdriet Gekwetst door boosheid Om een gebroken ziel   Waar u vastberaden leek Wandelend op een geschropt pad Overtuigd en overtuigend In het opsluiten van eigen hartzeer   En daar stond opeens  Een treurwilg Bladeren gestreeld door een Kempische bries Komende uit het oosten   Hartzeer en spijt Maken zich meester van mij Want waar ik eerst het portret zag Van een halsstarrige man   Zie ik nu Gemiste kansen En  Onuitgesproken woorden   Wat ging er toch in u om? Wat van u herken ik in mij? Welke takken van u Vormen mijn wortels?   Zo overtuigd van het beeld Dat u voor uzelf had gecreëerd Om buiten te sluiten Wat u vanbinnen verteerd   En nu vraag ik me af Heeft u zichzelf gevonden? En vooral Heeft u zichzelf al vergeven?   Daar onder de treurwilg Ziel gestreeld door de bries Als een zucht en een traan En pijn in het hart  

Marianne Lens
8 0

Ik zeg geen vaarwel (overlijden papa) 2021

En zo zie ik ons zitten Op een terrasje In de zuiderse zon Met de smaak van Pastis nog in de mond   Provençaals geklater om ons heen Grapjes makend, verhalen vertellend Terwijl de geuren van het zuiden Door dringen in ons geheugen   Gouden handen Gouden Hart Ik zeg geen vaarwel Want jij reist nu met mij mee   Het getjirp van krekels De geur van lavendel Oneindige keuze aan heerlijke kaas Die ons gehemelte streelt   Toerist uithangen En geschiedenis opsnuiven Terwijl herinneringen zich nestelen Als een soezende kat   Gouden handen Gouden hart Ik zeg geen vaarwel Want jij reist nu met mij mee   En ook al is mijn hart gebroken In duizend stukken uiteen Elk stukje doordrenkt Met liefde voor jou   En ook al kan ik oceanen huilen En het uitschreeuwen van verdriet   Toch zie ik ons zitten Op een terrasje In de zuiderse zon Met de smaak van Pastis nog in de mond   Gouden handen Gouden hart Ik zeg geen vaarwel Want jij reist nu met mij mee   Altijd en eeuwig    

Marianne Lens
7 0

Fles wijn 2023

Ik ging Gewoon Om een fles wijn   Rood Wit Rosé Maakte niet uit   Ik ging Gewoon Om een fles wijn   Maar Ik had me niet voorbereid Op de tijdscapsule Dat onze kelder is   De geur alleen al Triggerde miljoenen herinneringen De opgeborgen spullen Als reflecties van een leven   En toen Zag ik plots Het bier Ongeopend in een hoek   Vol stof En webben En vuil Vergeten   Nog gekocht door papa Dacht ik meteen Ik bekeek het Terwijl mijn hart zwaarder werd   De aanblik Van het wijnrek Karig gevuld Drukte me opnieuw op de feiten   De Bourgondiër is weg En dat verlies Werd koelbloedig benadrukt Door de weinige flessen wijn   Hetgeen nog over was En vooral Wat ook met de tijd Nog zal verdwijnen   Geschokt en verdrietig Bleef ik staan Ik ging gewoon Om een fles wijn  

Marianne Lens
10 2