Tom Veys

Over Tom Veys

Ik ben schrijver-recensent. Daarnaast ben ik ook vaak bezig met beeld. Beeld en woord intrigeren mij.

Teksten

Dresdner Allee

Dresdner Allee bestaat niet, maar het is mijn eigen weg die ik zoek in een stad die voor een groot deel opnieuw opgebouwd is. Tijd en ruimte verliezen soms hun plaats.   Op de Augustusbrücke valt er iemand. Ik zie hoe alles verschuift. Iemand moet terug op de been worden gebracht. Een opera in de Semperoper begint. Klanken van pauken en violen brengen muziek uit vervlogen tijden.   In porselein spreken vorsten elkaar aan op de Fürstenzug. Een karavaan van prinsen, keurvorsten, hertogen, markgraven en koningen uit het Huis Wettin volgen elkaar op. Er zijn ook twee windhonden te zien en vele paarden droegen de vorsten naar een andere periode. Wat is nu anders?   Deze stad staat in een rij van Saksische vorsten die de stad als machtscentrum beschouwden. August de Sterke liet het Zwinger bouwen, een tussenin met symmetrie. Nu houden lokalen de wacht voor een ‘Gemäldegalerie’. Beelden stapelen zich op en jij kan kiezen. De barokke Kronentor nodigt je uit om even koning te zijn. Onder de poort staat de kroon je passend.   Ik denk terug naar de nacht van 13 op 14 februari 1945. Er viel dan een cynisch en dodelijk valentijnsgeschenk uit de lucht. Geallieerden bombardeerden Dresden en de stad verloor haar monumenten in een immense vlammenzee. Brisantbommen vernietigden bijna de totale binnenstad. Coventry, Ieper en Leningrad werden opeens zustersteden. Een meisje en een jongen liepen door de straat. Overal was ‘Trümmer’. De Elbe vertoonde cirkels van bewegingen die onaards waren. Het Brülsche terras beefde.   De bommen vallen ook in mijn droom en mijn huid houdt op te bestaan. In één seconde houdt ook mijn bewustzijn op. Ik verschroei. Een tak van een levensboom wordt afgeknipt. Er stroomt bloed uit een wonde. Er is gedonder in de stad, het is niet het botsen van wolken, maar het botsen van volkeren dat voor bloedvergieten zorgt.   Elke steen in de stad heeft een functie. Het geraamte van gebouwen werd vernietigd tot een plattegrond en er was een uitkijk op buren die anders met verlies omgaan. De één schreeuwt, de ander zit verkleumd in een hoekje.  Het schreeuwen valt onmiddellijk op, maar het verweesde gelaat van een stil iemand kan langer bijblijven. Het niet zeggen spreekt boekdelen.   De jazz van heerschappijen en oorlog zorgt ervoor dat ik in Dresden aan Martin Luther vraag waarom hij apart wilde zijn. Waarom zijn stellingen een standaard werden, waarom de Frauenkirche je vragen stelt door een altaar in hoogbarokke stijl?   Aan de brug is er nog de Katholische Hofkirche. Heiligen vragen om een woordje uitleg. Waarom overwintert een standbeeld in onze maatschappij? Omdat beelden wellicht verhalen vertellen. Dresden vraagt om tijd en ruimte. De Gouden Ruiter kijkt toe. Ik zit aan de oevers van de Elbe.

Tom Veys
0 0

Opleiding

Als opleiding heb ik Taal-en Letterkunde aan KULeuven gevolgd. Ik nam ook deel aan enkele schrijfworkshops van Creatief Schrijven, onder andere aan de Masterclass Poetry in Macedonië in 2008.

Woord, muziek en beeld intrigeren mij. Een aantal jaar geleden volgde ik Vrije Grafiek en Videokunst aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten. Nu volg ik er Kunstgeschiedenis. Graag ben ik actief als schrijver-recensent.

Publicaties

Vertaling van ‘Pandemic’ , bundel van de Amerikaanse dichter Richard Harteis

Uitgave poëzie-cd 'Buiten lijnen'

Redactie 'Zingedichtenbundel' (WOORDENTIJ)

Publicaties in uitgaven van Stichting Spleen (Amsterdam)

Publicatie gedichten op Meander

 

Prijzen

Selectie cutuppoetry bij Creatief Schrijven
Laureaat Brabantgedicht
Winnaar van ‘Valentin Krustiv Award for Translation’

Varia

Naast schrijven lees ik ook heel graag, ik recenseer maandelijks voor Meander. Ik ontdek graag de literaire geschiedenis. Ik schrijf ook sonnetten.