Tom Veys

Gebruikersnaam Tom Veys

Website https://tomveys.wordpress.com/

Poëzie Column Essay

Over Tom Veys

Ik ben schrijver-recensent. Daarnaast ben ik ook vaak bezig met beeld. Beeld en woord intrigeren mij.

Teksten

De taal

Beste stilte, wat wens je van me? Misschien een toonbeeld, een aanwas, een voorbeeld van een moment van ontspanning? Een zien dat er gekozen kan worden? Een feest heelt. Wil je koffie voor iemand zetten, iets schenken, samen aan tafel zitten, weten dat je niet wild leeft? Het is soms moeilijk om te herinneren, te gedenken, ik weet dat jij het hebt geprobeerd, het hebt beleefd. In de taal kunnen we condens zijn, ons laten vallen als druppels, stotteren zonder haten. Begrip zit aan een overkant, waar tegenzin strandt. De zilte oceaan kan straks vloeien, wanneer we niet alleen willen roeien, het geeft ons een canvas, een gedicht, een vergezicht, ontbittere kansen. Tom Veys

max. 29 woorden voor 29 februari 2024

De trein liet op zich wachten. Van ver bleken de koplampen van de trein op de zon en de maan. Ik keek naar het uitspansel, de sterren stonden helder.

het aloude schaakspel

E4 is in codetaal een plaats waarbij de koningin wat ruimte krijgt, ook de loper vraagt de liefde voor wat voorsprong. Een vervolg laat zich raden, misschien ooit een rokade, een nieuwe ontwikkeling in een spel. De zwart-witte toetsen laten ons springen. Het antwoord ligt aan de overkant bij een koning. Ben ik nog prins? Zo’n twintig stappen zijn we nog verwijderd van het moment waarop misschien een koning een koningin ontmoet, niet in schaakmat, wel in het spel. Tom Veys

Hemelvaart

er is het teken van een wolk aan het zicht onttrokken uitgelicht verlicht is er een antwoord op een vraag waar kijken we naar een leegte? er is hij die wellicht komt onverwacht als een dag

Nabij een schilderij

De daken vertellen van verdriet, de regen, de blauwe regen van vergeten en vergeten zijn. Er is een dak met hooi, hoop, de groene weg langszij en er is de zon nabij Vincent, Ik weet dat ik kan schrijven met het licht dat tussen verzen blijft, er is witte rook op de achtergrond. Tom Veys Dit gedicht schreef ik bij 'Straat in Saintes-Maries-de-la-mer' (1888) van Vincent van Gogh.

start

een kort vers, het kan, het mag, ik kijk uit naar een film, de camera zwenkt, het kan, het mag, beiden hebben een naam om te zijn

In Molenbeek

Een vrouw kijkt in Le Charles met een vergrootglasnaar een spontane goeiedag in de krant,iemand houdt in tijden van licht gezellig stand,op televisie is een wedstrijd, een samenvolle kans. Vandaag wordt een hedendaags thanseen invalshoek die niemand tart,een waanzinnig hart slaat van startin een opgetilde stad met immense torenglans. In de marge van een eikenhouten deurklinkt een bonjour als sjalom,wellicht gaat iemand op een kier. Ver van de bijtijdse sleurspreekt een sierlijke lindeboomover een odyssee als een gids naar hier. Tom Veys

voor een twist

een gevouwen blad is als een vleugel in de wind een open boek het werk is een boei in de tuin een spiegel voor vlucht en houvast een twist of fate aarde en lucht zijn in hoeken verbonden reflecties van de zon Tom Veys (bij ‘twist’ van Wouter Mulier, IJZERENBERG)

even iets anders

er speelde een film en wij keken alsof er een twist in het plot was wij speelden mee door ogen die onbewust een zin vonden naar alle waarschijnlijkheid verloor de held niet, wij waren erbij toen we naar de andere kant keken de buitenlucht verkoelde en een trui vond ons lichaam alsof het echt was alsof we voor echt speelden

jij die bent

de inkt van pennenveren de inkt van blauwe vulpennen de inkt van grotepotteninkt de inkt van rollen die drukken de inkt van letters in jouw taal de inkt van heidelberger druckmaschine

topmoment

het is 4 maart en ik maak een wandeling, aan de andere kant van de heuvel vraagt poëzie een inkijk, ik leg een bodem om te praten, wat klimt, is steevast een lach

boommens

mijn voeten zitten diep in de bodem en ik kijk uit voor vleugels die beschermen soms omarmen mensen mij wanneer ze eenzaam zijn - het nest wordt warm je kan jaren tellen in mij zoals een steen in het water valt in die zin golf ik als de zee cirkels zijn mijn nerven

gedachtesprong

het is geen wet van meden en perzen dat alles samenhangt het verbinden is een taak ben je al in Isfahan geweest kwikstaartjes spelen er in het gras ze springen in het blauw

collage

de merel kijkt toe hoe ik een foto neem hij is in een park met zoveel licht 's avonds bij het verdwijnen zingt hij nog een liedje hij is wellicht trots op dat ene oogcontact de dichter jij en ik

seizoen

echo zegt je kan kijken en kijken maar val niet in je spiegelbeeld narcissen groeien pas in de lente jij kan dat ook tussen het groen dat een masker is luister ik naar iets wat ik niet zie de poel fluistert zijn dieren lissen banen me een weg

Dresdner Allee

Dresdner Allee bestaat niet, maar het is mijn eigen weg die ik zoek in een stad die voor een groot deel opnieuw opgebouwd is. Tijd en ruimte verliezen soms hun plaats. Op de Augustusbrücke valt er iemand. Ik zie hoe alles verschuift. Iemand moet terug op de been worden gebracht. Een opera in de Semperoper begint. Klanken van pauken en violen brengen muziek uit vervlogen tijden. In porselein spreken vorsten elkaar aan op de Fürstenzug. Een karavaan van prinsen, keurvorsten, hertogen, markgraven en koningen uit het Huis Wettin volgen elkaar op. Er zijn ook twee windhonden te zien en vele paarden droegen de vorsten naar een andere periode. Wat is nu anders? Deze stad staat in een rij van Saksische vorsten die de stad als machtscentrum beschouwden. August de Sterke liet het Zwinger bouwen, een tussenin met symmetrie. Nu houden lokalen de wacht voor een ‘Gemäldegalerie’. Beelden stapelen zich op en jij kan kiezen. De barokke Kronentor nodigt je uit om even koning te zijn. Onder de poort staat de kroon je passend. Ik denk terug naar de nacht van 13 op 14 februari 1945. Er viel dan een cynisch en dodelijk valentijnsgeschenk uit de lucht. Geallieerden bombardeerden Dresden en de stad verloor haar monumenten in een immense vlammenzee. Brisantbommen vernietigden bijna de totale binnenstad. Coventry, Ieper en Leningrad werden opeens zustersteden. Een meisje en een jongen liepen door de straat. Overal was ‘Trümmer’. De Elbe vertoonde cirkels van bewegingen die onaards waren. Het Brülsche terras beefde. De bommen vallen ook in mijn droom en mijn huid houdt op te bestaan. In één seconde houdt ook mijn bewustzijn op. Ik verschroei. Een tak van een levensboom wordt afgeknipt. Er stroomt bloed uit een wonde. Er is gedonder in de stad, het is niet het botsen van wolken, maar het botsen van volkeren dat voor bloedvergieten zorgt. Elke steen in de stad heeft een functie. Het geraamte van gebouwen werd vernietigd tot een plattegrond en er was een uitkijk op buren die anders met verlies omgaan. De één schreeuwt, de ander zit verkleumd in een hoekje. Het schreeuwen valt onmiddellijk op, maar het verweesde gelaat van een stil iemand kan langer bijblijven. Het niet zeggen spreekt boekdelen. De jazz van heerschappijen en oorlog zorgt ervoor dat ik in Dresden aan Martin Luther vraag waarom hij apart wilde zijn. Waarom zijn stellingen een standaard werden, waarom de Frauenkirche je vragen stelt door een altaar in hoogbarokke stijl? Aan de brug is er nog de Katholische Hofkirche. Heiligen vragen om een woordje uitleg. Waarom overwintert een standbeeld in onze maatschappij? Omdat beelden wellicht verhalen vertellen. Dresden vraagt om tijd en ruimte. De Gouden Ruiter kijkt toe. Ik zit aan de oevers van de Elbe.

noctis lucis caelum

als de nacht in mij naar licht verandert dan wil ik de lamp niet doven ik laat het gordijn op een kier mijn hart is een kamer hier bons ik in mijn dromen buiten schijnt een lamp de weg is overduidelijk

waterkansen

vandaag draag ik je kledij in geheimtaal ik verberg kleuren en water wast woorden wit vingers knijpen ons vast in hangen straks draag je wat nu gebeurt (beeld: Peter Carly, woord: Tom Veys)

ik groei naar licht

het raam kijkt naar me als een schilderij met een vaas een blad wenkt en jij laat alle rook verdwijnen de andere kant is verlicht tussenruimte lost op hier neem ik een foto omdat jij het ziet (beeld: Peter Carly, woord: Tom Veys)

bijna volmaakt

er is op een schilderij een hand die een gezicht aanraakt een andere hand houdt deze hand stevig vast ik zie 2 lichamen in een pars pro toto er is een ansichtkaart want we gaan op reis een foto van de zonzijde weerspiegelt wit een uitgedeukt paneel de hemel toont een rugzijde het gebouw breidt uit ik neem daarna een trap die wentelt en ga mijlenver in stappen

aan de oppervlakte

als de zee uit mij zal drijven dan kan je een krater zien ik woon in voor velen een lelijk kasteel dat met algen begroeid is soms komt een meisje voorbij met een zeilboot ik kijk dan uit maar meisjes houden niet van kuilen soms pers ik mijn longen vol om de lucht te zien als ik zwaai hollen de golven aan het strand ik ben een lief monster omarm me met de zee en haar armen mijn vuurspuwen zal een troost zijn de sporen zullen gewist

meer licht

soms zak ik weg in een ongelooflijk diepe put papieren snijden me de adem en de pas af iemand reikt me nog de hand en zegt ik help je met opruimen dit wens ik mezelf toe ik heb een boot van tien op tien maar de ruimte zit vol met woorden en gedachten de woorden stapelen te hoog in wat ik moet doen ik kan soms niet meer varen ik heb iemand nodig die een zachte tsunami in mijn hoofd waait samen kunnen we herinneringen overlopen om te vergeten we kunnen zeilen niemand kan ik zijn in zijn eentje enkel jij kan het kwade uit mijn hoofd doen verdwijnen met overzicht en jij en ik

22.22

22:22, met mijn collega's lachte ik vorig jaar nog aan een eettafel, omdat ik vaak dit uur zag wanneer ik ging slapen, onbewust leek mijn natuurlijke klok op dit moment ingesteld. Het leek alsof ik het 'expres' deed, maar het was puur toeval. Nu let ik er minder op, want soms slaap ik wat later, tot ik deze namiddag Rick de Leeuw, één van mijn helden, bij een voetbalwedstrijd verslag hoorde geven. Het zette mij aan om enkele nummers van Tröckener Kecks op te zoeken, dit is de groep waarin Rick de Leeuw frontzanger is. Het viel me ook al langer op dat er een dichter in Rick de Leeuw schuilt. Dit merk je in de titels van de liedjes en wonder boven wonder vind je een nummer met als titel 22.22 op het album Schliessbaum. Ik dacht, dit is treffend. De tekst in het lied zegt: 'MAAR DE DIGITAAL IS PAS OPTIMAAL ALS 22:21 VERDWIJNT EN IN PLAATS DAARVAN VERSCHIJNT MOOIER DAN DE ZEE HET GETAL 22:22' Toen ik 22.22 op google intikte om het liedje te beluisteren, bleek ik nog meer soulvrienden te vinden die in het getal iets speciaals zagen. Ik vond het volgende terug, dit getal betekent 'Heb vertrouwen, alles zal goedkomen. Maak je nergens zorgen over.' Dit klinkt als muziek in de oren. Meer nog, 22 betekent 'op het nieuwe bouwen, nieuwe levens en een nieuwe wereld bouwen.' De numerologie biedt ons blijkbaar nieuwe perspectieven en nu wil ik bouwen.

er was eens

de geur van een autozetel een passat het tapijt waarop ik speelde een hotelkamer in La Roche de kleur van lavendel een spuitbus in de gang een kraakvers laken dat boven op me lag iets wat me indrukte

zonder titel

deze namiddag voelde ik aan de stenen van een huis hier woonde oma zei ik samen met mijn vader verplaatste ik een bank mama was in zicht ze zwaaide het gras was ochtendvochtig ik wandelde door de weide de wilg uit mijn kindertijd keek waterig toe

tabula rasa

het is een taal die je hoort in andere talen overgewaaid als lectori salutem ad infinitum zoveel meer waarbij een werkwoord meestal achteraan staat een goddelijke gedachte een deus ex machina er wordt gezegd dat alle wegen naar rome leiden maar wie zegt nog hallo

beginsel

wie ben ik in woorden een verzameling een link soms een stukje ik weet het niet

schijfjes

wie ben ik is verknipt ik lach langzaam ontvouw ik achter mijn rug schuift de achtergrond naar grijs of zwart ik ben een klein stukje oog beeld dat je kent mijn pars pro toto puzzel ik en jij kan kiezen (18.06.2017, Roeselare)

toponymie

we bijten niet meer in het zand de strijd gaat gewoon door het was een morgen aan de Schelde één iemand ging aan de haal met een hand we stonden te kijk voor helden een naam was geboren en de rivier eiste zijn tol

uit het boek Charleroi

Ogen kijken me aan. Waar komen die ogen vandaan? Er is een vaag beeld. Een man koopt een brood, hij vraagt aan zijn vrouw wat voor brood het moet zijn. Een volkorenbrood of een gewoon brood? De man heeft een pleister rond zijn vinger en er is een vrouw met een paraplu. Ze zegt hallo tegen de man. Het regent ook een beetje. Moeten we doorstappen? Waar alles stukgeslagen is, staat nog een BMW. Drie mannen kijken me aan. In hun blik vind je nog restanten van een mijnverleden, het diepe van de aarde heeft hier een thuisvoordeel. Ik kijk toe.

in het hart van een streek

Ik laat me leiden door een beeld. Er drijft een band op het water. Het water is een poel. Waar komt de band vandaan? Had iemand pech? In de nabijheid is ook een terril, een steenberg. Opeengestapelde leisteen en zandsteen zorgen voor een kunstmatige berg. Hier waren ooit veel mensen aan het werk. Ik zie overal handen. De berg is nu begroeid, met warmte omgeven. Een cultuurtempel van zuiderse invloed. Planten vinden hun weg in de hoogte. Dit pareltje lijkt een omgekeerde deuk in de aarde.

uit zon

ik rijd op een rotonde er staat een gedicht op een bord over stilte over hoe aanwezig bomen vragen en narcissen buigen in tussentijd bestaan we

verappeld

lichtvlekken zijn wit naast groen in kleur gebrachte vlakken verzinnen kleuren stapelen zich op ik word appel wanneer ik schilder

odyssee

tussen duim en wijsvinger kan je de aarde meten in slowmotion ben jij de semafoor kijk hoe water valt je vaart in de lucht de planeet heeft land in het blauw uit de baan ben je in de ruimte

het is een wonder dat ik rijden kan

een auto rijdt, ik vertel niet over de banden en het rubber dat zo sterk is, de schokdempers die alles laten gebeuren, zacht de kracht van een motor de garagehouder spreidt kilometers in oliën, het stuur laat me zwenken, de weg volgt een pad, een stem zegt dat ik rechtdoor kan

inzicht

er zijn veel nieuwe woorden die ik begrijp of meen te begrijpen samenstellingen van ideeën als veldfles of jerrycan of message in a bottle spreken we dezelfde taal en lichten we alles bij schrijf ik duidelijke woorden wanneer ik links of rechts schrijf

the riddle

er is een gesprek met post-its prikkels to be loved or not to be loved we kijken en leggen alles voor de hand bij elkaar jij kan raden waar de weg ons wil bereiken

tot jij er bent

in de hoek zie ik een witte stip ze drijft rond in een schaduw blijf ik bestaan en gaat het leven verder dit zijn vragen zonder einde ik blijf graag zwemmen

texture history

een vlasbloempje laat draden spinnen in wielen kopje onder is het koren damast in een rivier we zwemmen graag in kledij

omhoog

ik lig met mijn rug in het gras onder mijn voeten wrijft het gras de aarde aan ik kijk vooruit en tel de wolken in het blauw er is nog veel wit te zien misschien wil ik nog een hand om uit te wijzen wat er kan

slowmotion

soms kijk ik naar een voetbalwedstrijd er wordt een voorzet gegeven lees een titel de curve beschrijft een cirkel in een rechthoek de bal is prachtig onderweg

literatuurhuis

de boeken rondom mij vertellen verhalen ze staan in kasten aan de muur ik lees graag boeken van amélie nothomb ze dompelen me in een nieuwe wereld soms voel ik me als jean valjean de wereld is niet eenduidig er zijn zoveel tinten groen en blauw

opeenvolging

Toen het feest ten einde was en alle flessen leeg waren, bleef er nog een lintje op de grond liggen. 'Het zou kunnen passen bij een collage of een tekening', dacht Joachim. Hij bukte zich en stak het lintje in zijn broekzak. Op dat moment kwam Sofie voorbij. Joachim keek even op en hij zag een glimlach. Die glimlach kende hij van ergens. Op dat eigenste moment reed een auto voorbij in de Kapellestraat. De koplampen schenen strak in het gezicht van een persoon die de weg overstak. Er werd ook gezwaaid. 'Ga maar door', wilde de chauffeur zeggen. De voetganger kwam daarna in de zaal. Hij begroette Sofie die van haar glas wijn nipte. Joachim stond op en hij bestelde een koffie.

mona lisa

in een treinstel kijkt een jongen naar een meisje het landschap flitst voorbij er is een sfumato van de lach een venster in een raam

Rams

we hebben de schaapjes op het droge samen kunnen we vluchten voor anderen barre koude houdt ons in schuilen we zijn metaforen de dieren in ons spreken boekdelen *IJslandse film over twee broers

zoals jij het kon zien

mama, je zegt dat rome mooi is je zegt dat de apostelen mooi op een rij staan ergens op een plein je vraagt of ik het kan zien of ik het in een bericht kan verwoorden ja ik zie het na een vraag

les catacombes in Parijs

onder de stad kijken doden je toe mensen voor ons lijken latijnse inscripties over de doden niets dan goeds

spervuur

soms word ik overrompeld door een vraag kan een bundel me iets bijleren? kan een beeldduizend woorden vervangen? kan ik omschrijvenwat belangrijk is?

inzicht

kijk hoe de spiegel ons laat verlangen er zit licht in de cellen louise bourgeois weet ons te vertellen wat belangrijk is hoeveel kunstenaars maken kunst is een grote vraag

come and see the show

er wordt gedanst in circus nowhere zeilen worden bijgezet er is hoefgetrappel en we kijken met grote ogen hoe een vrouw in een kist met sterren verdwijnt

bij de hand

de krant slaat mij open ik zoek een kruiswoordraadsel woorden vinden berichten in omschrijvingen er is wat te puzzelen krantenkoppen vragen nieuws in headliners

kunst- en vliegwerk

regenwulp en ooievaar zijn mooie namen zoals lepelaar of koolwitje veldleeuweriken spelen tikkertje in het gras de visdief weet niet dat hij gevolgd wordt door mij hij zoekt in het ondiepe naar restjes aarde woorden vragen om namen dat is zeker

huize isidorus

een clown lacht in een kamer een geel kader nodigt ons uit er is een zeis aan de muur een ladder in hout vraagt een raam wat hoefijzergeluk met hars schilder ik bomen in zomers groen dit is in terpentijn gedicht

tijdsvast

ik lig op mijn bed in het ouderlijk huis hier las ik soms omdat ik het nodig vond de beelden in de kast zijn herinneringen en schelpen ruisen me naar de zee ik ken het af en aan van dag en nacht het eb en vloed de wekker helpt me met de tijd

inzicht

streepjes oude aardelucht wijzen naar andere dingen elk boek is anders en gedichten spelen in kaders inzichten laten ons doorkijken naar iets wat anders is dan de zee een bultrug danst van vreugde hij hangt vrienden aan de haak hij is de reus die ons vermaakt zijn kieuwen zijn longen zuurstof voor twee ogen hij is blij met waterkansen

Prokofiev

sprookjes vertalen zich in filmmuziek vingers kruisen zich in noten we kijken verbijsterd hoeveel linken muziek kan tellen Boris Giltburg tovert hier met brille

hout

diep zullen mijn wortelsnog om water vragener is een weidedie heide verbloemtik was zo sterk als de mandie mij kliefdede wig is bijna wegjaren kan je tellen in mijik ben volmaakt met de schorsdie mijn huid beschermt

een vlucht

kraanvogels laten het bestaan afhangen van vliegen de v van volgen leidt de grote dans in dit achteloos vliegen deed zelfs Icarus verstommen wie last heeft van hybris antwoordt met een val

voor de menenpoort

we zullen het pad opnieuw effenen met het gras dat poppies laat bloeien in flanders fields brandt een toorts herinneringen ankeren zich hier in stenen open ruimte the last post speelt elke avond zo helder is de doortocht in afwezig zijn

op weg

ik ben in een kamer die vroeger van mij was ik droomde van blauwe lucht ouders en een plaats in het huis elke dag keek ik groot naar anderen onpeilbaar sterk

zinderend beeld

op een tekening zie ik een wimpel in drie kleuren ondanks de woorden en het wit ertussen verbinden kleuren gedachten de zon is nabij

schip

we kijken uit om te varen de golven laten ons spelen achteraf blijkt alles mooier de boeien en ook het licht in het water wanneer het land een haven is dan zal de regen niet meer huilen

aantekeningen bij tekeningen van Kees de Kort

Een toren brengt me van de wijs, de windhaan ontbreekt, er is een lege stoel en de hond zoekt een plek. In het ijle hangen gebouwen in eeuwig roze, er hangt spanning in de lucht. Er is een hond in het kegelspel.

Opleiding

Als opleiding heb ik Taal-en Letterkunde aan KULeuven gevolgd. Ik nam ook deel aan enkele schrijfworkshops van Creatief Schrijven, onder andere aan de Masterclass Poetry in Macedonië in 2008.

Woord, muziek en beeld intrigeren mij. Een aantal jaar geleden volgde ik Vrije Grafiek en Videokunst aan de Stedelijke Academie voor Schone Kunsten. Nu volg ik er Kunstgeschiedenis. Graag ben ik actief als schrijver-recensent.

Publicaties

Vertaling van ‘Pandemic’ , bundel van de Amerikaanse dichter Richard Harteis

Uitgave poëzie-cd 'Buiten lijnen'

Redactie 'Zingedichtenbundel' (WOORDENTIJ)

Publicaties in uitgaven van Stichting Spleen (Amsterdam)

Publicatie gedichten op Meander

Prijzen

Selectie cutuppoetry bij Creatief Schrijven
Laureaat Brabantgedicht
Winnaar van ‘Valentin Krustiv Award for Translation’

Varia

Naast schrijven lees ik ook heel graag, ik recenseer maandelijks voor Meander. Ik ontdek graag de literaire geschiedenis. Ik schrijf ook sonnetten.