Natuurlijk wist ik dat het een miserabel idee was, maar het was mijn idee. Van mij alleen. Dus zette ik door, ongeacht de gevolgen. Misschien had ik iets te bewijzen.
Mijn vriendin zei, 'Michaël, een caviakapsalon is geen gat in de markt.'
De inrichting was strak, spiegelachtig en roze. Ik had ook enkele radjes gekocht waarin wachtende cavia's zich konden amuseren.
Mijn vriendin zei, 'Michaël, cavia-eigenaars staan bekend om hun gierigheid.'
Ik wou caviaharen knippen aan dumpingprijzen. Ik wou de markt veroveren. Tomeloze ambitie.
Ik huurde ook een kunstenaar in die een gigantische, cartoonesque cavia op mijn etalageraam moest schilderen. Eéntje met een modern kapsel.
Het was indrukwekkend.
Mijn vriendin zei, 'Michaël, ik wacht eventjes buiten.'
In de drie dagen dat mijn caviakapsalon geopend was, heb ik welgeteld één klant gehad; een oudere dame die een hoedje droeg met een voyante veer.
'Maak mijn Bibbeltje mooi!' kirde ze.
Ik nam een schaar en knipte zijn oor af.
Per ongeluk.
Het dier schrok zo dat het mijn kapsalon uitrende en onder de wielen van een fiets terechtkwam.
De oudere dame liep achter hem aan, riep 'Bibbeltje! Mijn liefste Bibbeltje!' Ze nam het diertje op, aaide het en leek stuk te gaan.
Ik leunde tegen de deurpost, stak een sigaret op en bedacht dat ze waarschijnlijk een eenzame weduwe was.
Mijn vriendin, die nog steeds buiten aan het wachten was, zei, 'Ik wil geen eenzame weduwe worden.'
Ik knikte, ging voor de spiegel in mijn kapsalon staan.
'Dit is voor kunst en liefde!' riep ik en knipte mijn oor af.
Ik heb het nooit meer terug gevonden.
Mijn vriendin zei, 'Sluit je caviakapsalon voor het te laat is.'
En dat heb ik gedaan.
Zonder nadenken.