“Heeey!” Hey!
“Alles oke?” Ja.
“Je ziet er goed uit.” Merci, jij ook.
“Wel wat moe precies.” Bwa, cava.
“Weinig geslapen vannacht?” Valt wel mee.
“Of gewoon standaard slaap te kort?”
NEE!
Gewoon standaard wallen. Bitch.
Dat antwoord ik wel eens. In stille frustratie.
Dat laatste zeg ik nooit hardop. Het eerste ook niet.
Ik houd het. In grote zakken. Onder mijn ogen.
In mijn intiemste kringen.
JA.
Het is een van mijn tienertrauma’s.
Wat wil zeggen dat het daar begon.
Niet dat het daar is gebleven.
Spijtig genoeg.
WALLEN.
In Amsterdam zijn ze populair. Ik zou liever niet hebben dat ze mijn gevel sieren met hun neonschijn.
Ooit vroeg iemand of ik een blauw oog had. Bam! Kon ik toen maar letterlijk door de grond zakken. Of in mijn pijp kruipen, zoals Mario Bros <pru pru pru>. Al geeft schaamwangrood wel mooi met oogwalblauw. Ooit vroeg iemand zelfs of ik een junkie was. No shit! Mijn wallen overdag optrekken – wat mijn ogen tot hallucinante spleetjes kneep – was ogenschijnlijk niet het beste idee.
Kijk, ik kan er niets aan doen. Behalve dan een zalfje. Zie het als permanente oogschaduw. Aan de verkeerde kant van mijn oog. Een erfelijke kring die trots haar familiekleuren draagt. Blauw bloed. De koningin van de lage wallen. Sierlijk op mijn tronie. Zie het positief. Als twee permanente smileys met dubbele kin. Uitgezakt op een kussentje onder mijn kijkscherm.
Ach, ik heb er vrede mee genomen. En wat fond de teint kan wonderen doen.
Dat zeg ik dan. Tegen mezelf.