Wanneer je perkament in water laat weken wordt het terug soepel. En zo naaide hij een nieuwe huid voor zichzelf. Hij borduurde er bloemen op. Daarover deed hij een lange vilten jas, ecru,
zoals de wereld. In zijn ogen.
Het was zijn trots om het zo te dragen. Mensen zouden zien dat hij zich omhulde met oude geschriften, en dat hij versiering belangrijk vond.
Wanneer ik ijdelheid zeg, bedoel ik dat niet slecht. Het is het plezier vinden in wat eigenlijk alleen praktisch hoort te zijn. En zo ontstond kunst. Ooit, en toen was er de mens. Hij was compleet. Al had hij natuurlijk nog veel te leren. Zijn weg begon. Hij had de ruimte gekregen en alles wat tussen de wereld en de woorden lag. Hij had zijn ziel aan de god verkocht; hij kreeg dat leven op voorwaarde dat hij het zou leven. En de afspraak werd met een handdruk gesloten. Zo schiepen ze elkaar, god maakte de mens uit het niets, de mens hem uit iets
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.