Erte

Gebruikersnaam Erte

Teksten

in kleine lijnen (oranje)

Ze zat rustig op de stoel naast hemen stak alles in brand Aan de stijl is nog werkMaar hij probeerde het verantwoordelijke te doenAan zijn voeten lag een dubbelgevouwen papiertjeEen man stond in brand De vlammen lagen vriendelijk op grond en krulden rond zijn ogen om dieper te likkenEen oranje gloed geprojecteerd op het plafond van zijn schedelHij vond het mooiHij kon het voelen in zijn nek, de ruggengraat sidderdeAangewakkerd lag hij languitdromend dat hij overeind was gebleven, hij zocht aanhoudendsporen van gedeelde grondDe waarheid werd die avond ook stil gehoudenen het was nog maar eens duidelijk Hij wist te verdwalenZe houdt het geheim van het vuur voor zichzelf Hij port in de assen en besluit dat hij er inkt van zal makenof ze hem nu gebruikt of nietHet helpt om het te proberen op te schrijven.

Schip dat water maakt (blauw)

Ik hang laag boven de grondKijk met mars-rover ogenBijt mijn onderlip om er het water van te nippen Ik loop overWe zullen wel zien hoe het gaatIk wacht op groen lichtTerrwijl ik mijn veerkracht test, opgespannen over korte dagenEr is een tint blauw die me aantrektOpgewonden, Klaar om kleur te bekennen Handen te voelen naast mijn rinkelende stappenDe lucht vloeit uitEr mist licht voor mij uitMijn ogen staan donkerEr is niemand om daar in te willen pijlen Niemand hier om zich ongerust te maken Ik zoek roestigheid en kleine tekentjes Ben bang dat ik veel stel Alles buiten vragen Alhoewel dat misschien ook vragen is Proberen niet te wachten is een eindig tijdverdrijf

Hier zonder kader (Waar de uren grijzen)

Toevallig stranden We onweerhoudbaar hier Lage handen leggen zachtjes het geluk op de grond Voelen bezinksels op de bodem Het barstend slijk is een drager voor lichte dagen Die te fragiel zijn voor andere woorden Als verflagen bladert het landschap zelf al uit elkaar Lange haren borstelen tussen lucht en aarde Alleen half begraven blikken die achteloos blijven liggen tussen ander afval achter de takken langs de weg We willen kunnen vliegen Maar eigenlijk weten we nauwelijks wat wandelen is, alsof onze voeten de grond al nooit raken Ik drink de rimpels in het water Brand de hemel door mijn oogleden blaas de ochtend in en uit mijn longen De dagen zijn niet meer jong Wel open Als een wegdek Dat de stad tekent En mij de rust geeft Die ze het verkeer ontneemt Ik heb geprobeerd weerman te zijn Alleen weet ik niet of het wel iets voor mij is

Stroken

Het autostradelicht de wereldvreemde rust tussen Het bonzen van de bestrate aarde Steen uitgesmeerd over booglengtes dwars over voorziene leegte Tussen een dwaalspoor en doorlopend script Dat dit leven afrolt over mijn tijd Als een inktlint Lig ik dubbel en haper op mijn rollen Om te voelen waar mijn assen liggen Tot ik niet meer weet waar ik heen gevoerd wordt Om net zo mijn kern te raken Ik lig al even braak als die ruwe schalen van beschaving de ruisende vervelling waar ik wandelend wordt uitgebroed En ik denk En gelukkig zijn mijn botten aangedaan

Lange adem

De wind slaat om Rafelt de schemering die mij glim-lachend omzoomt Klein Schaduwrijk Waar koning slalom heerst Er staat hier een tempel Voor de foute plek Een en al voorbereiding Op een vorige strijd Altijd te laat overal misplaatst Bittere zwegen Afdoende als wapenfeit Als kamerjas valt mijn vel aan de ruime kant Het is soms moeilijk ontsnappen als je altijd over je schouder meekijkt Ik Wilde Liever het gracieus zijn Opgenomen in de vuurput die mijn middelpunt zou zijn Gedempt als aardig Levendig als drijfveren Ik ben een kraai Maar best aaibaar Terecht als ik je bijt Lucht hoort niet opgevuld te zijn Laat dan liever je gedachten eens ademhalen voor je ons beiden verstikt Het over iets hebben hoeft niet omlijnd te zijn De tijd nemen om niets te zeggen komt misschien nog en dicht Bij mij vallen sommige dingen om Ik hoop samen Zodat jullie mij zien

(aann)amen

Terwijl ik mezelf de wereld als cirkel aanpraatzijn er dingen die (nog steeds)door mijn lus ontsnappen

1. Schoonheid heeft een zeker gewicht;

2. Een poët heeft soms meer dan woorden nodig. Soms minder 3. En dan bedenk ik me dat ik toch niet aan mijn tijd kan ontsnappen

September

Een ruim gesneden broek voor ranke benen evenwicht is voor degenen die niet dansen wat rondom ligt vloeit luchtig voelt vleierig alsof ledematen niet te definiëren vallen uit de plooi ontsnapt met brede tred aangemoedigd door de zwier van zwarte banieren zwaaien welgemanierd maar stevig Dat is het; een gemoedstoestand op twee poten. mezelf, mijn pas bezweren het zijn mijn vleugels, Als ik een meer was liep ik rond in wier ik ben gemaakt door kleren Zo ingepakt dat vrijheid losjes rond mij plakt en fluisterend klappert

Ons vel ( nog steeds onder constructie)

Ons vel een overrompeling Getekend door Slagschaduw en lijfspreuken die dan door elke kier geeuwen als erosie Liefdes die sleten of ons hadden gebeten Al de dingen die we nooit meer loslieten en die dan toch weg vielen wat we wisten of niet Alle krullen Steeds meer waar Al het haar Of steeds minder Dit en dat vinden Je te zwaar voelen om op te stijgen Niet meer springen omdat je weet dat je kan vliegen en dan toch nooit vliegen Levensverwachtingen tackelen Gewoon blijven gaan Alles neerhalen behalve een grijze vlag, en ook nooit zeggen wat dat precies wil zeggen, want-ge zult dat nog wel snappen. Later als ik groot ben Later als ik grond ben zoals toen ik begon

rivierbed

Als ik kon, ik zou een rivierbed maken In de sneeuw uit lopen wolken breken water geven onophoudelijk huilen jongens, ik zou al lang uit de voegen zijn gebarsten De benen nemen, om deze handen eens te ontzien of gewoon eens uit mijn hoofd te komen.

Jaja, ‘Goud’ kut

Ochtendstond naakt voor de deur van zijn appartement. Nog niet fris en met de haren van vorige week. Hij bonsde zijn voorhoofd in radeloosheid. De zoveelste gons in zijn schedel. En zijn kruin leek al even samengeperst als zijn waardigheid en het hout in het goedkope paneel dat lag tussen hem en het bed waar hij nooit meer uit wou. Misschien had hij zichzelf vervloekt. Het goede nieuws was dat dit betekende dat hij toch een beetje invloed had op de loop van de dingen, waar hij zich doorgaans compleet van afgesloten voelde. Hij was altijd naakt, ten prooi aan welke omstandigheden er naar hem werden geslingerd; waaraan hij niet was aangepast. Het was ook koud. Hij besloot zelfs niet te proberen een plan te bedenken om hier zonder kleerscheuren (dat vond hij grappig, hij snoof) of eerverlies uit te komen. Hij had daar al niet veel van op overschot. Hij rook koffie, maar het was niet zijn koffie. Er werden ergens eieren gebakken, een vriendin verhief haar stem, een hond stopte met blaffen. Ze hadden allemaal evenveel, niets dus, met hem te maken. Dit was doodgaan. De schaamte. Meer nog was dit het leven, nog eens bevestigd. Hij sloeg zijn vuist op de deur. Ze trilde, de klink rammelde een beetje. De vijzen zaten wat los en als compromis beloofde hij dat hij ze zou vastzetten. Maar de deur ging niet open. Op zijn minst stond de vuilzak al in de gang. Hij beloofde ook dat hij niet meer zou drinken, en dat hij de volgende dagen van de week gewoon zou werken. Hij wist dat het nu niets zou uithalen. Na een hele tijd deed hij wat op zo’n onwaarschijnlijk dieptepunt, met grote waarschijnlijkheid iedereen zou doen. Hij ging kijken wat er eigenlijk precies aan scheelde, en zo mogelijk de lift repareren.

Scherem

Wolkenoverlopen en daar zilveraders vindenAan de rand, de maanOpgeschemerdTepels als juwelen op een outfitzoals ze hen trots draagtWe staan onszelf bij in de vette natte luchtDe stad is een stalen toestandEn ikLicht in mijn hoofd van de winddie op mijn gezicht beukt, mijn harendoor elkaar gooitLicht van de wind in mijn hoofd(Warigger dan haar)Het lijnenspel spant hard hardermisschien zelfs dan die steen die het overtrekt en waar die straatlichtendan in staan spoken alsof ze daaraltijd maar versiering zijn geweestEn hij keekZag dat het goed wasOnrust of niet.

Ons vel (onder constructie...)

Ons vel een overrompeling Getekend door Slagschaduw en lijfspreuken die dan door elke kier geeuwen als erosie Liefdes die sleten of ons hadden gebeten Al de dingen die we nooit meer loslieten en die dan toch weg vielen wat we wisten of niet Alle krullen Steeds meer waar Al het haar Of steeds minder Dit en dat vinden Je te zwaar voelen om op te stijgen Niet meer springen omdat je weet dat je kan vliegen en dan toch nooit vliegen Levensverwachtingen tackelen Gewoon blijven gaan Alles neerhalen behalve een grijze vlag, en ook nooit zeggen wat dat precies wil zeggen, want-ge zult dat nog wel snappen. Later als ik groot ben Later als ik grond ben zoals toen ik begon

gev(v)eld

Wankel. Een boom van een vent, maar dan zonder wortels. Een tank van een man, wat weinig goeds voorspelt. Hij stelde Mijn stam Is uit deze eikel gegroeid En vertakte om met logge slagen weg te bomen Hij kapte ermee ook al zagen we in een natte ooghoek in een plooi in de kamer een grote bijl die nu zou zwijgen. Hij zong toen alleen Nog tot vogels. Week papier en het bleek pal hier te vellen.

triptiek/heldendichten

I.Langer gaat misschien niet. De boom was moe, en het was daarom, maar ook dat is een aanname, dat hij op de bosgrond ging liggen. Zeker valt het niet te zeggen. En dan soms vraag ik me af wat daar nog aan voorafging. IV. Ik zou er niet van wakker liggen, en als je dat wel doet, snijd de spanning dan, zodat ze jou niet raakt, en je vingers niet doet bloeden, en als ze dat wel doen, zal ik mijn zakdoek geven, en eindeloze kussen om jou te stelpen. XI.koperen ridders staan op hun paard ik zou ze vragen waarom maar ik zie het. Het is gewoon een goed beeld, zelfs al hebben ze een beetje zon in hun ogen. Het is zoals de prins het ooit met me eens was; licht is super belangrijk. ik kan blijkbaar alleen heldendichten.

g ekEr f D

De woorden vallen uit mijn mond Als paarden De hals halfslachtig opengelegd bloot te leggen wat er ontbeert De klanken die breken op mijn onderlip Die een beetje bloedt Ze is ontkleed In die twee voegen van haar krult nog wat plezier misschien is dat wat rimpels zijn Ik heb altijd van hoektanden gehouden En toen braken ze braken; elke keer opnieuw maar ik drink nu niet meer Ik rook bloemen je zegt naar mei kaken spannen zinnen vallen uit de grond In paren want wij mannen spreken met twee woorden en soms met gespleten tong Als een slang maar scherper dan een schaar Ik dek ze onder

liefdadig

Zet meneer hier in de grond om te schrijven. Had ik kunnen zeggen. Wierook het dit water langs ons om te zingen Had je kunnen zeggen Je zijderoutes kunnen ook leeg zijn Als stof van papier Je zweeg Metaal zeg je soms dingen die raken en roesten En vallenEn vallenzijn.

Iets met pijn en hoorns

Hier loopt een woudhier en hierVan de woudlopergeen spoor Hij is toch Net zoals een dierMaar dan met voetenEn zijn handen al zijn ze ruwstrelen vacht en hijeet de viervruchtendie hij vond fonkelenFeestelijkEn ze lesten zijn dorstOnze ogen kruistenonze geweien niet wantik had nog geen paar;Kreeg het pas nadienEn ik zie hem soms nogsindsdie keer.

TREKKEN

De bodem zoog mij aanIk zou mijn voeten plantenVan de bergen kreeg ik luchtEn met vijf vierde van mijn gewichtWas ik aan het zweven.

n°7

De Stormhamer dobberde over de golf waar hij niet volledig doorheen kon beuken. Een witte spat steeg op rond de boeg, die zich in een plotse heuvel boorde en werd opgetild. Het water verliet het geval via de spuigaten. Water had zich het dek toegeëigend. Als een halfduikboot. Hij had zijn maag voor het laatst gezien bij de vlakke zee. Hij had ze achtergelaten bij de eerste golf van drie meter. Sommige van hen waren in hun bed gekropen in hun opgeroerde hut uit pure ellende. Alleen hij stond daar voor zijn helmwiel, voeten op de grond genageld onderaan zijn weide geknikte benen. Blik geblokkeerd op de afwezigheid van de horizon, steeds gekluisterd aan de volgende siddering. Hij stuurde de boot kundig tussen die grillen van haar.Hij mikte zijn hoofd met regelmaat zo nauwkeurig mogelijk boven de ijzeren emmer. De inhoud stopte niet met klotsen nadat die zijn opstandige buik had verlaten. Ze was vertoornd, hij wist niet waarom, alleen dat ze zijn mannen niet zou nemen. Zijn baard was diepgrijs, met een lichte pluk onder elke mondhoek op zijn stevige kin. Onder de baard lag de wolkleurige kol van een dikke trui. Er zaten druppels in zijn baard, hij negeerde de zuurte achter in zijn keel. Naast zijn indringende ogen lagen diepgroevige kraaienpotjes. Zijn wenkbrauwen zagen er zwaar uit, hoe ze breed over zijn oogleden schaduwden.De kapitein gromde luid. Bij een volgende opwelling viel zijn muts net voorbij de emmer.Een volgend gevaar rolde verraderlijk gemoedelijk over het diepe blauw. Rolf kuste een hanger stevig in zijn hand. Zijn peppillen verdrongen de donkere iris bijna volledig. Het was geen water waar hij tegen opkeek, het was de structuur van de dood zelf. Deze was tien meter hoog, de Stromhamer werd opgetild maar daalde niet meer. Hij dreef in de lucht verder waar de golf eindigde. Een wolk voer voorbij. Bakboord. Rolf ontspande, zijn voeten braken vrij. Zijn schouders ontspanden. Volledig kalm draaide hij zich om, knipperde langzaam. Hij klom de smalle ladder af achterin de stuurhut en werd zacht op het bed neergelegd. Hij zonk langzaam weg.

-

Over spanning De hele batterij tegenover hier Tot het heetst van de strijd Op breekt Als voorarmen Hoe we schaak; Wanneer we hier staan Op ons huiselijk blauw wit ruitpatroon. Druilerig veld bewerken we elkaars vlees waar we staan opgesteld Niet terrein Ook al is het verkend Ge schild erd Als de natte onderbenen Wat blonk afgemat Streven en sterven liggen verrassenddicht bij elkaar De oppervlakte kent woedegeen verdriet Onze zwaarden zullen een brug slaan Dwars door onze afstand De vlaggen klapperen In de mars mijmer ik stil voor Venus Baniergeratel wind onder de mantels kou in de leden Bloed sijpelt binnen modder uit de lijven Zeeg neer Geschreeuw Gehouw De stroom De spanning Vuur Alles versplintert Verbleekt Zelfs de herinnering aan Als het laatste gebot.

Als eerbeton

De stichters van hun samenleving Hun samenkleven. Ze werden gevierd op hun pleinen in hun dagen en gevierendeeld in het gemompel tussen opeengeklemde kaken. Ze spraken Van rupsbanden en wormgaten Alles dat gluipt en kruipt.

Portret van de steppewolf als een jonge man

Dwalend ging hij door het leven. Bij zeldzame gelegenheden meer man dan rusteloos beest. Dwaas ging hij door het leven Slechts bij wakkere momenten, was het dat hij niet naar zijn staart beet.

ECRU

Wanneer je perkament in water laat weken wordt het terug soepel. En zo naaide hij een nieuwe huid voor zichzelf. Hij borduurde er bloemen op. Daarover deed hij een lange vilten jas, ecru, zoals de wereld. In zijn ogen. Het was zijn trots om het zo te dragen. Mensen zouden zien dat hij zich omhulde met oude geschriften, en dat hij versiering belangrijk vond. Wanneer ik ijdelheid zeg, bedoel ik dat niet slecht. Het is het plezier vinden in wat eigenlijk alleen praktisch hoort te zijn. En zo ontstond kunst. Ooit, en toen was er de mens. Hij was compleet. Al had hij natuurlijk nog veel te leren. Zijn weg begon. Hij had de ruimte gekregen en alles wat tussen de wereld en de woorden lag. Hij had zijn ziel aan de god verkocht; hij kreeg dat leven op voorwaarde dat hij het zou leven. En de afspraak werd met een handdruk gesloten. Zo schiepen ze elkaar, god maakte de mens uit het niets, de mens hem uit iets

hel/der

Gebroken venster, maar het geeft licht. En de scherven raap ik hier, want voor mij zijn ze nog steeds een gezicht.Ik ga de scherpte van hun randen snijden, zodat ze zacht zijn, en ik hier rustig met hen zit.

--

Over zien Anomalieën, allemaal kolder, ook toen we droegen,toen we snoven, toen we opbraken. Zuchten over heuvels, hoe hard we ook joegen. Ik zag alleen gespijker plankennooit echt een plan. Mijn wapenkleed onderaan de trap gelaten. Op mijn sokken door het slijk. Waar ik ben afgeblazen Alles stemt tegen het ge- lijk zinderend uitgesponnen. goud verwrongen; weggetrokkenAl blinkt het wel tussen ons

VORST IN

Gekluisterd aan je kleine ijstijd. Het smeltwater slaat gaten, breuklijnenvloeien uit.Waarom zijn de dingen hier nietlanger eenzaam.Vlaktes vertrokkenHet spoog, maar het was nietzoals jij het beoogde. Het spande eromkras(sen) of koude. Arduinen. Korstmos stuipen van een sterveling;het streven van de staanden, groenof wollig, dooraderd en sappig of gespietst door jouw staar. Ver- volgens aange- haald.Regen komt hier in vlokken, maar minder en minder frequent. En de permafrost ligt aan brokken in de nieuwe modder. Dus, toen ben je naar het noorden getrokken.Wat je zei fluistert nog na maar ik kan het niet horen.