De woorden vallen uit mijn mond
Als paarden
De hals halfslachtig opengelegd
bloot te leggen wat er ontbeert
De klanken die breken op mijn onderlip
Die een beetje bloedt
Ze is ontkleed
In die twee voegen van haar krult nog wat plezier
misschien is dat wat rimpels zijn
Ik heb altijd van hoektanden gehouden
En toen braken ze
braken; elke keer opnieuw
maar ik drink nu niet meer
Ik rook bloemen
je zegt naar mei
kaken spannen
zinnen vallen uit de grond
In paren
want wij mannen spreken
met twee woorden
en soms
met gespleten tong
Als een slang
maar scherper
dan een schaar
Ik dek ze onder
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.