Dag L.,
Het is vandaag een week geleden. Dat is belachelijk weinig, maar als je 10.000 kilometers van elkaar verwijderd bent lijkt het langer geleden. Tijd en ruimte versterken elkaar.
Ik heb er last mee.
Last om terug te zijn.
Last van de gemiste kansen.
Last van mijn hoofd en dankzij jou ook last van mijn lijf.
Het gevoel dat sowieso opsteekt na een reis van drie maanden en de terugkeer naar de realiteit wordt nu dus nog versterkt door mijn lijf en mijn hoofd die steeds opnieuw aan jouw aanraking denken.
Je armen rond mijn schouders, je lippen op mijn rug.
En de vraag wat er gebeurt was als we onze kans niet grandioos gemist hadden.
Slechts een passionele kus of een misschien een gedeelde nacht op een verlaten strand?
En wat daarna?
Was je gewoon verdwenen in de nacht.
Hadden we aarzelend een gesprek proberen voeren dat ons enkel zou doen beseffen hebben dat we eigenlijk niks met elkaar gemeen hadden behalve platte lust.
Of hadden we gezwegen en gewoon genoten van een moment van samen zijn zonder verder na te denken.
Had ik gehoopt dat we contact zouden houden en dat je een excuus zou worden om terug te keren.
Of verzin ik er weer te veel bij en was het voor jou niet meer dan wat het uiteindelijk was: een scharrel op het einde van het seizoen zonder moeilijke vragen want je kwam de volgende dag toch niet terug.
Ik heb er meer last mee dan zou mogen op basis van het kwartiertje dat we hoop en al gepraat hebben en de nog geen vijf minuten die we aan elkaars lijf hebben gezeten.
Tijd en afstand versterken elkaar, maar lust en heimwee dus ook.
V.