Ik peinsde er niet aan om de wafelenbak helemaal alleen te organiseren. Ik belde mijn grootmoeder op en vroeg of zij geen zin had om drieduizend wafels te bakken tegen overmorgen. Ik hoorde haar knikken door de telefoon. Het mens knikte altijd. Ze lag te verkommeren in rusthuis De Verwaarlozing in Merendree. Met zo'n naam had ik beter kunnen weten.
Ik stapte op mijn Vespa en reed via Winterslag naar Merendree. Het was een prachtige route. De zon scheen, de vogels floten, honden likten gretig aan hun eigen ballen. Ik dacht aan mijn jeugd in Knokke-Heist: woest, geil, ongenadig. Mijn egotripperij staat daar nog steeds in de straatstenen gebeiteld. Nu nog houden de plaatselijke wijven hun adem in als ze mijn ouderlijk huis passeren.
Merendree was grootser dan ooit. Eigenzinnig, toekomstgericht. Ik werd er emotioneel van. Mijn tranen zweefden over het volmaakte asfalt. Daar was het rusthuis al. Ik rook de eenzaamheid. Mijn grootmoeder lag op de achtste verdieping. Het personeel hield een feestje in de kelder. Ik fuifde even mee, dronk een whisky of zes. Tegen middernacht kroop ik naar boven, naar de vrouw die mij leerde breien. Ik hield haar hand vast, de hele nacht.
Geraakt door deze tekst? Maak het hartje rood of deel de woorden met je vrienden.
Zo geef je mee een stem aan de woorden van deze schrijver.