En hij kleedde mij uit tot
Ik niet meer was dan een junk
Voor eeuwig verslaafd aan het genot
Van seks op het ritme van Daft Punk
Wat waren ze plots toch ver
De beloftes die ik hem maakte
Ik lag op zijn matras als een zeester
Die een arm kwijtraakte
Ik kon niet meer bewegen
Kreeg niets meer gezegd
Ik heb mij daar dan, weinig verlegen
En zeer onelegant, bij neergelegd
Hallo. Ik ben Lieselot en ik begin mijn teksten altijd met ‘hallo’.
Ik gebruik ook nooit moeilijke woorden.
Dan zeg ik dat ‘dat mijn stijl is’ .
En zo laat ik in het midden
Of ik die woorden zelfs ken
Hallo, ik ben nog altijd Lieselot en ik ga zo meteen een tekst brengen die gericht is aan iemand die niet mijn lief is – en ik heb er een – iemand die biologisch gezien perfect mijn vader kan zijn en waarvan ik sinds kort hoop dat hij dat in de verste verte niet is.
Ik heb al zoveel geschreven
En niks pas bij elkaar
Het lijkt wat op mijn leven
Op de knopen in mijn haar
Ik weet niet of ge het ziet
Maar: ik ben ‘t kwijt
Wat gij ziet zie ik niet
En, de laatste tijd
Ben ik vergeten hoe ik moet lopen
Hoe ik moet praten
Ademen en hopen
Wat ik was, wie ik ben
Wat ik worden wil
Waar ik van houd, wie ik ken
Man. Da’s hier stil
Ik was toch van het geschreeuw
Dat ik zelfstandig was
Nu het zielig welopverschot van de leeuw
Dat laatste, meest breekbare ras
Het lijkt alsof ik nog snel
Drieeëntwintig jaren zonder stukken
Moest vullen met rel
En kei veel ongelukken
Sadistisch van genoten
En nu soms nog
Alsof ik hou van verkloten
En geil word van bedrog
Toeval is wat ik vraag
Als alternatief voor de ramp
Die zegt dat ik gewoon graag
Alles kapot stamp
Neem me mee
Stop me onder je jas
Breek me in twee
Zodat ik in je binnenzak pas
Draag me als een kind
En draag me dan
Alsof elk zuchtje wind
Me breken kan
Pak mij vast zo ruw
Tot witte plekken na het loslaten
Me vertellen dat uw
Handen daar zaten
Kwil da ge me dingen leert
Fysica, chemie, veel seks en wat taal
En dat ge me zuigend markeert
Ongeacht hoe fucking puberaal
Zorg dat ik alle hoeken van
Uw kamer zo hard voelde
Dat ik geen idee heb wat een man
Ooit met een cirkel bedoelde
Dat elk risico dat bestaat
Op besmetting door contact
Verdubbeld wordt in ‘t kwadraat
Wegens allesbehalve mis – pakt
Ontleed me als een dier
Zoals vroeger in de klas
Maar dan voor het plezier
In 't midden van uw matras
Geef mij overal rust
Behalve in bed
Laat mij daar gekust
En tegen de muur gezet
En kleed mij niet
Tot op de huid
Maar nog net iets
Verder uit.
Mijn hoofd is de chaos van een tijd geleden
Jarenlang geordend, en plots: tevreden.
En dan gij.
Gij schudt alles door elkaar.
Godverdomse klootzak, schud nog eens?
Ja,
DAAR.
Da wast.
Hallo, ik ben Lieselot en ik eindig mijn teksten altijd met 'da wast'. Dat is dan volledig niet volgens plan, maar gebeurt gewoon. Soms roept er dan iemand in het publiek 'een wasmachine!'. Want: ik zeg 'da wast' en dan is het grappig om te doen alsof ik hiermee een quizvraag stel. Een quizvraag waarbij alle intonatie die van een stelling een vraag maakt, volledig verdwenen is. En dan lach ik. Ik vind dat niet grappig en wil de stand-up comedian in het publiek pijn doen, maar ik lach. Daar ben ik fier op.