Lezen

SKIN 2 SKIN JULY 2024

De demagoog

Hij leidt zijn misleiding, Prijst zijn oplichting, Looft zijn leugens, Coiffeert zijn afzetterij, Trouwd zijn ontrouw, Roemt zijn zwendel, Kuist zijn knoeierij, Ontkurkt zijn flessentrekkerij, Illusioneert zijn trucage, Pluimpd zijn list, En vleit zijn fopperij. Glad pratende verlakkerij, Authentieke veinzerij, Oprecht bedrieglijk…is hij. Volksleider, ergo volksmenner, Vol reden en drogreden, Wint hij toch mijn vertrouwen, Echter, niet zonder Een trechter op mijn hoofd en Een toeter in mijn mond, Om de dwaasheid van zijn werkelijkheid, Verdragelijker te maken. Silex

Silex

0 0

De aangeschoten olifant

Opgestane olifantje, Op wankelende flamingo pootjes, Bizarre roze olifantje, Versukkeld weder in de straat gootjes. Zijn slurf moet lang zuchten, Politie rept… alcoolémie van 4 gram, Dat wordt weer eens vluchten, Nee echt? Zijn flamingo pootjes zijn lam. Silex

Silex

0 0

Alweder...

Hartje vol, Traantjes laten, Troost gevonden, Zieltje schoon, Mensen zat, Weer verdriet, Zuurstof happen, Adem snakken, Hartje vol, Traantjes laten, Troost gevonden, Zieltje schoon, Weder al… Silex

Silex

11 1

Het Colosseum

Het wringt, het schuurt, het clasht, Mijn hoofd, het Colosseum den strijd der titanen, De dagelijkse worsteling waar winnaars en verliezers het landschap van mijn welzijn bepalen. De strijd is nodig, de strijd is onafwendbaar, En de pijnen en peinzen zal ik verdragen. Paradoxen, conflicten, tegenstrijdigheden, De ontstekers van mijn bevorderaar, als het ware, Om mijn ego-vormer aan te vuren, En mijn metamorfose voor te dragen. Maar weleens blijft de strijd lang duren, Wanneer de titanen gelijke krachten ervaren, Het duel van mijn conflicten, Voortzettend onbeslist en blijvend evenaren. Silex

Silex

0 0

NACHTLEVEN / NACHT LEVEN

God als zenit verbonden met het ijzeren handvat van mijn eigen tijd mijn eigen kleine wereld onder mij geheim getokkel tik tokkel ik sprokkel nachtparels ze sijpelen via baleinen in gordijnen langs mijn eeuwige donkere vriend mijn passen in vertrouwde plassen stapvoets door vloeibaar godenverdriet zwart water blinkt neon klimt sterren onder mij van zenit tot nadir alsof ieders verdriet verdroten op straat wordt gegoten door Hem als tastbaar bewijs voor het leed dat geleden gisterenavond of erg lang geleden Hemelse hagel haalt gezichten uit plassen maakt voorgehouden spiegels weer troebel Wil jij de nacht samen beleven onder mijn dom regen rondom?

Lennart Vanstaen

16 2

Coulrofobie

Er stond iemand in mijn kamer. Elke vezel die nog kon voelen voelde het, mijn snufferd rook het. Voor mij was alles donker. Luide oorverdovende stappen van die enorme schoenen. Ik was er zeker van. Ademnood, zoals een natte zware grijze dweil die op je gezicht wordt gelegd. Stilte. Het werd iets donkerder. Angstzweet. Ik voelde het voorovergebogen gezicht dichter bij het mijne komen. De geur van schmink maakte me misselijk. Vluchten kon ik al lang niet meer. De verhoogde bloeddruk, wild tekeer gaande hartslag alarmeerde de verpleegpost. De Cliniclown schrok, piepte, struikelde over de te grote voeten en vluchtte.

Cdbach

1 1

contact front!

Met veel kabaal reed de kolonne pantservoertuigen voorbij. Drie meter lager lag ik in de modderige greppel. Mijn hartkleppen in top speed. Peter lag links van me. Ik zag de schrik in zijn ogen, de gespannen kaakspieren. De beklemdheid door de angst voor wat komen zou. Het einde van zo’n kolonne wordt altijd gevolgd door extreem getrainde pantserinfanteristen. Peter kroop dichterbij. We raakten elkaar aan. Ik deed mijn handschoen uit en legde mijn hand in zijn hals. Het warme comfortabele gevoel ontspande Peter. De angst verdween uit zijn ogen. Hij verlegde snel zijn focus. De eerste verkenners kwamen in zicht.

Cdbach

8 1

Tsjaad

Vermoeid ging ik tegenover Frank zitten. Onvergetelijk, maar toch vertel ik je dit verhaal nogmaals. Weet je nog die avond in Fada? Het was bloedheet, donker en het GPS signaal viel uit. De Ennedi leek oneindig mooi maar genadeloos. Gelukkig nog voldoende water en voeding tot volgende bevoorradingspost. Navigeren op kaart en kompas, geen maan dus pikdonker. Doornen van accacia’s en rotsformaties vertraagden ons. Je hoofdlampje vijftig meter voor me, mijn poolster. Plots niet meer. Ik rende en stopte abrupt en keek de diepte in. Een bewegingsloos lichtje. Ik stond op, legde het hoofdlampje op de grafsteen. Licht voor altijd.

Cdbach

7 0

CLICK HERE TO REMOVE YOURSELF

Koen Vlerick

5 0

Tijdverdrijf

‘Pim, schenk jij nog even een kopje koffie in?’ Karin spreidt de krant voor zich uit. Ze leest de rouwadvertenties. ‘Ach, deze is mooi.’ Pim komt binnen met de koffie. ‘Lees eens voor, knoedeltje.’ ''Doei’ ‘Doei?’ ‘Ja Pim. Dat staat er. Doei.’ Pim knikt goedkeurend. ‘Kort maar krachtig en tegelijkertijd ook weer heel poëtisch’.

Elle Hart

13 1

THE DOVE OF PEACE ARRIVES

Koen Vlerick

2 0

GREETINGS FROM THE HINTERLAND

Koen Vlerick

2 0

EFKES WAT ETEN DRINKEN PLASSEN DRUKKEN & DE HOND UITLATEN

Koen Vlerick

7 0

Afkapsels

Om de zomer met de nodige positiviteit tegemoet te treden, hadden we ons in de stad waar we een dag naartoe waren, al voor de middag op een terras genesteld. Ook al zei de kalender dat we slechts vijf dagen van de zomer waren verwijderd, toch was het dekentjesweer. Koffie en thee dan maar. En dicht bij elkaar. We waren niet de vroegste vogels. Twee jongedames achter ons zwierden met hun vingers over hun telefoonscherm alsof het een tennismatch was dat ze speelden. Wimbledon ofzo. "Jaaaaa", gilde de ene jongedame. Ik schrok er zowaar van. Ze had wellicht een punt gescoord. "Ik heb die op Insta gezien", vervolgde ze. Nu moet u weten dat mijn geest 's morgens het scherpst is. Bij haar gebruik van het woord Insta ging er een wereld voor me open. I kid you not, zoals ze dat in het Engels zeggen. Ik verzin het niet. In het taalgebruik van jonge mensen is het blijkbaar toegelaten om bepaalde stukken van woorden weg te laten. De voorwaarde is dat het nog verstaanbaar blijft. Zoals Insta in plaats van Instagram. Het is geen afkorting. Dat is weer iets anders. Het is eerder een afkapsel. Erover nadenkend bij de voormiddagkoffie, kwam ik tot de conclusie dat dergelijke afkapsels heel wat voordelen met zich meebrengen. Een conversatie duurt dan minder lang, wat in veel gevallen mooi meegenomen is. Wat zeg ik? In de meeste gevallen. Ik begon een gesprek met mijn vrouw over het thema. Er kwamen direct enkele voorbeelden naar boven in mijn scherpe ochtendgeest. "Ik zal de gaz maar even lezen hè", zei ik. "Of de Z." "Jij nog een kof? Of liever een T?" Tja, dat kan je moeilijk nog korter zeggen. Schrijven wel, maar dat is weer een ander iets. "Wat zullen we straks eten?", ging ik verder. "Heb je zin in ghetti? Of liever frt? Of toch maar tatjes?" "Geweldig hè? Vind je niet?", vroeg ik. "Wat een tijd spaar je daar mee uit, met die afkapsels. Je kan er alle kanten mee uit. Misschien moet ik dat op het werk ook voorleggen. We blijven verstaanbaar, maar de gesprekken worden korter. De baas zal content zijn." “En we maken gebruik van een hip taaltje, waardoor we de jongeren meer betrekken. Wist je dat hip trouwens is afgeleid van hippie?” Ik kreeg geen reactie. Ze was aan het scherm van haar foon gekluisterd. Ze zat te appen. Ze keek op. "Hm?", zei ze. Had ze wel gehoord wat ik vertelde? Maar wacht eens. Die "hm" is natuurlijk ook een afkapsel. Ik wist niet meteen voor wat, maar we waren duidelijk vertrokken. Ik gaf haar meteen een 'hm hm' terug.

Rudi Lavreysen

15 0

De gestoten teen

Het plan was om met zijn allen te voet naar de stembus te gaan. Ware het niet dat ik zondagochtend bij het opstaan, de bril stond nog niet op mijn neus, mijn grote rechterteen had gestoten aan de badkamerdeur. Die teen kreeg meteen enkele kleuren. Eerst rood, dan geel en tenslotte blauw. Het leek wel een voorspelling van de verkiezingsuitslag te worden, al bleek dat achteraf niet te kloppen. Dan maar met de fiets, terwijl de rest van de familie het met de voeten deed. Een vriend had ons onderweg gewaarschuwd voor een lange wachtrij. Bij ons leek het mee te vallen. Op het eerste zicht, want ik had me vergist tussen bureau 38, waar het niet druk was, en bureau 39, waar een ontzettend lange rij stond. Het leek wel op etenstijd aanschuiven bij de frietkraam op Rock Werchter. We waren bijna halfweg de rij (ik kon de friet al ruiken) toen ik een vage kennis de speelplaats zag oplopen. Ik zag meteen dat hij ‘de truck van het omzeilen van een wachtrij zodat het niet op voorkruipen lijkt’ meende toe te passen. U kent het wellicht. Ergens een babbeltje slaan, daar zolang blijven staan zodat de andere mensen na een tijdje niet meer weten dat je er eerst niet stond. Maar hij zag meteen dat we die truck allemaal kenden, waarna hij braaf achteraan in de rij aansloot. Eindelijk kwamen we binnen. Aan de overzijde bij het andere kiesbureau zagen we iemand met een step binnenkomen. “Je had de fiets nog mee binnen kunnen nemen”, zei onze oudste. En lachen natuurlijk. Afijn, ondanks de gestoten teen werd het alsnog een aardig uitstapje. Het verliep in een allerbeste stemming. Ik heb die dag niet meer gekeken naar de kleuren van mijn grote rechterteen. Twee dagen later waren ze weg.

Rudi Lavreysen

10 0