Lezen

sociaal woninkje

twee dozen uitgeladen content in de berg -ing meer ruimte zo de stofzuiger kan weg -gezet nu tien jaar moeten wachten ik heb geluk er zijn nu nog honderdnegenenzeventigduizendnegenhonderdnegenennegentig vragenden voor een dak boven hun hoofd de minister leutert over airfryerfritten Schande zo de huur wordt verhoogd zo

Casper Hoogenboezem

1 0

Scheikundige Rust

Je doet het niet meer, nooit. De verwaarloosde antipsychotica, de cafeïne, de alcohol doen het niet meer, nooit. Twee dagen niet geslapen. Je bent altijd chaotische geweest, altijd! De verbeelding maakt het minder eenzaam. De schijnheilige stilte en de onbeschofte nicotine doen het niet meer, nooit. Het onvriendelijke zweet. Je struikelt over de Favorita bananendoos uit Ecuador. Je doet het nooit meer.

Casper Hoogenboezem

8 0

(on)bereikbaar

En toen kwam het besef dat ook hij haar nooit zal kennen. Maar zij hem wel zal raken.

SilkeGeerts

25 0

Tonnen van opa

"De tonnen van opa!". Langs de ring van Antwerpen. En bij het passeren van deze grote exemplaren moest dat altijd luid gezegd worden. Kijk dan! De tonnen van opa... hij had ze in het klein op de schouw staan. Had. Want opa is niet meer. De schouw staat in een leeg en verkocht huis. De tonnen onvindbaar. "De tonnen van opa!", zeg ik nog steeds niet luidop met een bescheiden sourire op mijn smoel. En het besef dat we allemaal "tonnen van opa" hebben.

SilkeGeerts

15 1

doodgewoon

de kippensoep van Liebig ruikt lekker het vuur staat op tien je eet alvast een sandwich met Noordzeesalade daarstraks een Ikea Billy kast gekocht ze wordt volgende week geleverd je zoekt tevergeefs je schriftjes van de muziekschool er is er een mooi bij, gekocht in Parijs vanochtend had je last van Durchfall gelukkig dat de Immodium Instant van Janssen Pharmaceutica werkt mijn kloppend hart, de tikkende tijd binnenkort ben ik dood

Casper Hoogenboezem

7 0

Verdrietig

Onder de lichtgevende sterren van de zwarte nacht, waar de maan haar traan laat, gaat de zon weer achter de duisternis schuilen. Tranen van donderslagen die we huilen en bliksem slaan op ons neer, weerspiegeld klanken tranen in het meer. Voorspellingen van overspoelend water in rivieren ondergaan keer op keer hun eigen verdriet ... ... niets anders dan stromend weggaan, verstopt onder het dorre riet, en toen wisten ze nog niets van waterdruppels midden in dit tranige verhaal. Op het einde vielen de laatste bladeren dicht bij de sporen in het zand, de kleuren waren niet meer te zien. Het enige waar we naar konden streven waren zwart-wit dagen langs de duinen van het strand.

wardsheart

13 0

1 januari 2024

op de eerste dag van het jaar gaf je me een plukje haar jij bent mijn loofboom alles groeit weer aan ik zie je graag ook je kale kruin je kwetsbaar silhouet staat sterk in de koude grond mijn lieve loofboom winters kunnen lang duren het is al koud en lente denken durven we nog niet goed maar doen we wel je bent de mooiste boom in elk seizoen je wortels groeien diep in mij

Patries

4 1

Twee minuten

Het leek heel kort. Maar mens, wat je allemaal wel niet kan doen in twee minuten tijd! Ik sloot mijn ogen. Eerst danste ik in gedachten met de meisjes van de klas. Zonder op hun tenen te gaan staan. Toen begon het te tollen in mijn hoofd en strompelde ik terug naar mijn plaats. Ik staarde uit het raam, nog altijd met mijn ogen dicht, naar de andere kant van de straat. Daar staan mijn vrienden. Grote eikenbomen. Ze beschermen me voor de stormen in mijn hoofd. Ik zwaai naar hen als naar de soldaten die door ons dorp marcheerden. De bomen hier doen me ook aan de bomen van mijn geboortehuis denken. We klommen in hun takken. We speelden in hun schaduw. Mijn grootvader heeft ze in de oorlog één voor één omgehakt. Voor vuur. Koude nachten zonder stroom… Smeulend hout. Het voelde alsof ons huis geamputeerd was. Alle schaduw in de tuin hebben we opgestookt. Toen ik daaraan terugdacht, kropen er koude rillingen over mijn rug. Ik kreeg het niet meer warm van binnen. Snel deed ik mijn ogen open en stak mijn hand de lucht in. Want dat had de docent gezegd; ‘Als je denkt dat twee minuten over zijn, open je je ogen en steek je je hand op!’ Het spelletje heette: hoelang zijn twee minuten? Verdwaasd zag ik dat ik de laatste was! Iedereen keek me smalend aan. ‘Goed gedaan Adam! Je kwam het dichtste bij twee minuten!’ De docent hield haar stopwatch als bewijs in de lucht. ‘Twee minuten en vijf seconden!’ Er klonk een warm applaus. Ik toverde een flauwe glimlach op mijn lippen. Diep, diep van binnen, smeulde het verleden nog na. Ik wilde dat ik mijn ogen nooit had open gedaan.

Margaretha Juta

5 0

Their Portrait

They woke up back to back, with butterfly kisses and morning hugs. Watching their reflection on the TV, they sat together on that tiny couch. The towels still wet from their morning shower.

elsiepelsie

0 0

Praag aan zee pagina 47

‘Hou je mond.’ ‘Ik ook van jou.’ we kussen, we zeggen ‘dag’ en nog eens ‘dag’ We zien elkaar niet dagelijks. Zwaait ze? Ik zie het Niet.

Casper Hoogenboezem

7 1

O, apostrof

O, apostrof O, apostrof Kom mij redden Van dit geklieder en geklodder O, apostrof Je vindt het niet meer tof Help! O, apostrof Nu nóg een strofe? Oapostrofe Catastrofe Geklungel te lezen Van boven naar onder Van links naar rechts Daarna geamuseerd Wakker liggen in jullie graf

Casper Hoogenboezem

3 0

Kreet uit de arbeiderswijk

De leuterende onbeschoftheid Het slenterende gelul en gezeik De verneukende incompetentie Het leugenachtig gekibbel Het zeverende lallen Het orerende, koude lawaai Van onze politici Kriebelen en jeuken Als slapeloze stinkscheten Val allemaal Dood!

Casper Hoogenboezem

2 0

(rang)orde en begrijpen van de schikking.

Doe maar en ga maar. Maar ga voor je doet. Ontdek en beleef. Ja, beleef voor je ontdekt. Dit slaagt nergens op, behalve voor diegene die begrijpen wil. Het gaat om de orde en de rangorde. Altijd... Alleen voor wie het snappen wil.

SilkeGeerts

14 2

Sirenen

op weg naar huis de lokroep van de Sirenen Starbucks koffie

Margaretha Juta

7 0

Vanacht droomde ik over jou (deel 2)

Vanacht droomde ik over jou. Dit keer was ik in de war. Ik had mijn handen van je gewassen, maar hoe schrob ik je weg als je onder mijn huid zit? Je ettert in mijn onderbewustzijn, maar de wonde is al genezen. Ik kan niet meer bij het deel van mij dat ziek is van jou. Ik heb mijn liefde voor jou verstikt met een kussen. Nu spook je door mijn dromen.

Karen Hendrickx

14 3

Vanacht droomde ik over jou (deel 1)

Vanacht droomde ik over jou. Dat we samen waren, maar zonder gelukkig te zijn. Zelfs in mijn droom was er een afstand tussen ons. Een tergend, onbeantwoord verlangen. 'Wil me,' smeekte ik. Maar toen ik wakker werd, bleef er slechts een echo van dat verlangen over. Ik begreep eindelijk wat jij al lang wist: dat er nooit iets tussen ons was. Vanacht droomde ik over jou, maar nu ben ik eindelijk wakker.

Karen Hendrickx

5 0

Papieren hart

Ik heb een hart van papier, en ik bloed op iedere pagina. Er vloeien woorden door mijn aders. Zinnen die ik niet kan zeggen, maar alleen kan neerschrijven. Het zijn woorden die niemand leest. Soms wil ik huilen tot de inkt leeg is. Zodat niemand zijn naam op mijn hart kan schrijven om hem vervolgens uit te krassen. Mensen zeggen 'ja', maar eigenlijk bedoelen ze 'nee' . Net zoals bij een typemachine, kan je hun verraad niet uitgewissen. Je kan hen alleen doorstrepen, en dan op een nieuwe pagina beginnen. Een nieuwe bladzijde in mijn papieren hart, doordrenkt met bloed, Doordrenkt met inkt. Verfrommel me niet, maar lees me.

Karen Hendrickx

6 1

Ik heb jouw gezicht

Ik heb jouw gezicht neergelegd in een gedicht,jouw kenmerken gevat in woorden,jouw leven gebracht in beelden. Ik heb geprobeerd je hier te houden,Jouw ziel te vangen met mijn verbeelding.Je te laten zijn wie je was, hoe je was.Wat overblijft zijn fletse beelden,flauwe woorden en holle zinnen.Een vage schim van je warme zijn. Ik heb jouw gezicht neergelegd in een gedicht.Maar je ziel is door het metrum gesijpeld Kunst en schrijven, zaterdag 30 decemberLeuven

PetraAli

10 1

Invulling

escapisme via het raamwoorden die willen ontsnappen uit de ruimtehet schikt en het leeftalles achter de tralies niet

Nielsie2001_x

10 0

Bloot signaal

Iemand fluit mij na De straat is te breed De hemel te hoog Of was het een engel? Dit is geen stad Waar tanks rijden Hier leest niemand gedachten Woorden zijn opgedroogd Ra, ta, ta, taaa Hoe vermenigvuldig je dat? Ik zal het nooit weten Niemand zegt mij iets Eenden kwaken mij aan Mijn lever gaat zwellen Morgen is het mijn verjaardag De dag erna ook En dan komt het kindje Mijn hart voelt benauwd Voor duizend jaar Zijn er weer sterren Laat mijn lijf maar gerust Met een pruik wordt het beter En zonder onderbroek Ergens lig ik te velde

Dorlan Slefficsroth

11 0