Lezen

Mijn sterkte

Ik definieer mezelf als rechthoekig van vorm. Jij typeert me met hier en daar wat koffievlekken of een ezelsoor alom. Honderden gedachten krioelen in mij en ik herberg vele gesprekken. Degene die mij oh zo boeiend wist te vertellen, dank om mij tot leven te wekken. Door mij een interpretatie te geven, kwamen mijn naakte pagina's tot leven. Zo kunnen velen mij, op eender welke manier, beleven. Vaak word ik uitgeleend of doorgegeven aan een kennis of een vriend om samen uitzinnig en eindeloos te kunnen vertellen, over wat ik jullie allemaal wist wijs te maken. Als boek is dit mijn sterkte: het verbinden en inspireren van lezers met duizend en één verschillende smaken.

Zonsondergangdromen

29 2

Bap en Flip

Bap de bever bouwt aan zijn dam Zijn vriendje Flip de fret brengt hem een broodje ham Als Bap klaar is lopen ze naar het bos En gaan ze lekker wat stoeien op het zachte mos Maar Bap laat voortdurend scheetjes Van die hele geniepige En steeds met hele kleine beetjes Zijn vriendje Flip rent snel weg Begrijp jij dat nou zeg?

Elle Hart

13 0

Sneeuwmannen

ons bankje bezet door twee sneeuwmannen - beginnende dooi

Margaretha Juta

4 0

pa la li

Pa la liPa la laPa li la liDoe mij geen therapie Ik krijg al dorst van drinkenLaat dat even bezinken Soms ben ik bang datDe lijken uit de kast vallen Pa la liPa la laPa li la liIk hoop da 'k u weerzie En die lijken lijken op jouPa li la laPa la li liNee, doe mij geen therapie

Stelselmatig

12 0

Exeant minissima

Terwijl alles wegkwijnt. Ik vraag mezelf nog weinig af. Hoe dit schip in deze fles geraakt is. Waarom de maan vertikt te tollen. Minissima. Die spelen nog in mijn gedachten. Ofschoon mijn hoofd zich leggen wil. Leegte naar mijn komst verlangt en de wolfspin op de muur. Haar web is lang vergaan. Ze doolt veel liever rond. Al dat gekronkel. Het sterft in de grond. Echt. Op een dag vol regen heb ik haar gekocht. Voor twee ruggen en omwille van die achterkant. Diezelfde maan. Het is doorgaans stilte die mij lokt. Een klokhen die verdwaalt. In het uurwerk met zijn kleine raderen. Minissima. Tandwieltjes met melktanden van goud. Te klein is mijn zijn. Geweest, geworden en verweesd. Mag ik nu gaan. Schuilt achter die bocht de rechte lijn. Want oud is de dag. Zijn herhaling kent verveling. Straks streel ik nog een keer mijn hond. De kleuren van de ondergang. Een krater lacht naar mij en het vaart. Het schip kruist door het stof. Vaarwel geluk. Het glas is vuil. Twee roggen liggen rustig op een droge wal. Ik aai ze nog. Denk niet meer na. Ik knijp ze leeg. Die kleinigheden. Slaapwel. Kus ik. Het laatste ongemak. Exeant minissima (Lat.) = Dat de kleinste dingen (mij) mogen verlaten. uit de reeks 'Kleinood'

Bernd Vanderbilt

3 0

Zachte aanraking

koude winterlucht - een sneeuwvlokje valt zachtjes op mijn neus

Margaretha Juta

8 1

Wildgroei

Zijn haren deinen mee met zijn tred, licht krullend vallen ze over zijn schouders, getooid in een tweedehandshemd met palmboompjes, net wat groter, maar ach, laat waaien - - - als Marilyn Monroe, streling van de wind. Zijn armen vormen een bewegend tweeluik, canvas met steeds meer vlekken. De zon laat haar gloeiende relikwieën achter als een noodkreet in morsecode: S.O.S. Zijn voeten brengen hem terug naar de bron, de wilde pinksterbloemen in de berm vanavond als smaakmakers op het menu. Hij lacht naar de haastige fietsers in hun bloemenhemden. Zouden ze weten dat het margrietjes zijn?

B.P. Arend

9 1

Onbestemd

De onbestemde plek ligt bedekt met bladeren. Ze ritselen en alleen jij hoort ze als een geheim in je oor fluisteren. Je ademt diep in, voelt de boomwortels in je hoofd, je buik, je lijf. Ze vertakken beter onder de stille zon, zij het zijwaarts.

B.P. Arend

7 1

Wintermuts

de boeddhabeelden hebben een muts gekregen - eerste sneeuwval

Margaretha Juta

3 0

begrip

Begrepen worden zonder uitlegDat is mijn natte droomDat ik je aankijk, niks zegEn jij, je knikt gewoon Je snapt mijn metaforenIk hoef niet met je te pratenJij hoeft me niet te horenEn het daarbij kunnen laten

Stelselmatig

28 2

stuk

Het stukje van mijDat jou gevonden heeftZoekt je nog steeds Als een passage uit een boekEen mantra, een gebedZo loop ik al jaren rond Met een last op mijn rugHet stukje dat als een splinterKnotst en knelt Het word tijd dat ikVervelJe achterlaat waar Jij me achterlietMaar mijn stukjeKan het niet

Stelselmatig

18 0

Groei

onze groeicurve op de eiken keukendeur; inkervingen

Margaretha Juta

9 0

Een vibrerende zaterdagnamiddag

Van de ene winkelrij loop ik in de andere Op zoek naar de dingen die op mijn snel neergepende lijstje staan Andere winkelkarren vermijdend Mondmasker in de aanslag Snel ik naar de afdeling vol troost Het laatste op de lijst Tony’s Ik snel naar de kassa en zie plots iets dat mijn aandacht trekt De winkel heeft ook magazines Een stemmetje in mijn hoofd schreeuwt het uit Jaaaaaaaa!!! Hier kan ik hem dus ook kopen Wat een opluchting Ik huppel de magazine afdeling door en doe alsof ik doelloos aan het rondkijken ben Dan valt mijn oog op een grote roze boodschap ‘magazine in de kijker’ Daar is ie dan Verbazing Er zit geen cadeautje bij het boekje verpakt Paniek Dus ik moet vragen aan de kassa of ik het pakketje er kan bijkopen Nog meer paniek Zet je schaamte opzij, moest niemand dit durven zouden er niet nog maar 4 boekjes op de plank staan Met deze woorden praat ik mezelf moed in Met de winkelkar aan de hand en het boekje tussen de chocoladerepen rep ik me naar de kassa Alles op de band laden en het boekje er ergens tussen gemoffeld De zakken inladen hophophop De juffrouw achter de kassa heeft het boekje al aangerekend maar heeft me niets gevraagd over het pakketje Euh Stamel, stamel Excuseer mevrouw maar normaal zit er een pakketje bij het boekje kan ik dat hier dan kopen? “Ik weet van niets, wat voor pakje is dat dan?" Ik schraap mijn keel en antwoord haar met krakende stem: er zit normaal een mini-vibrator bij Ze klampt haar collega aan met de vraag of zij hierover meer weet Nope helaas nada Ik kijk even om me heen om te checken of de vreemde man achter me de conversatie had opgevangen Ik doe alsof er niets gebeurd is en zeg dan tegen de juffrouw dat ik het boekje niet meer hoef En ja, ik spaar zegeltjes

Paloma Rossa

11 0

De Ginkgo in de regen

de stoep onzichtbaar onder een nat, geel tapijt - oh, kale Ginkgo

Margaretha Juta

8 0

scheppingsverhaal

dear God this man so perfectly crafted by you for me I accept him fully every sharp edge though it might cut me his soft words and actions will mend the wounds

Heida Bouz

7 0

boxes

i made a list and when you spoke i checked it off every single one of them you had no idea but i knew and with time you will know too

Heida Bouz

11 0

Leve Reve

Vannacht trof ik, onder de frisgewassen lakens, de dood bij mij in bed. Een warme gloed maakte zich van me meester en in de schaduw van de maanberoerde zij mijn liefdesfakkelals een speelse maagd. Ze zoog de levenslust uit mijn vege lijfen na de laatste druppelwas nog haar honger niet gestild. Hoe hard zij ook probeerde te nemen waar zij meende recht op te hebbener hielp geen lievemoederen aan. Het werd later, de nacht verdween dus kwam de dorst. We dronken samen rode wijn. Toen ze besloot te gaansloeg ik de hand aan mezelfmet de beeltenis van die andere maagd op mijn netvlies gebrand. Wat een heerlijke treurnisnog aan toebedacht ik toen de bekladde zakdoek in mijn nachtkast verdween.

Thomas De Mulder

55 1

Reflectie

‘t blad nog aan de tak op de bodem van de bak - waterreflectie

Margaretha Juta

7 0

Onderweg

Mijn letters vormen woorden, volbracht tot een verhaal. Wat ontstond diep in gedachten, uit zich in geschreven taal. De liefde van een schrijver, geeft leven aan een boek. Voor altijd onderweg, naar de lezer die ik zoek.

Heidi Geets

0 0

Realiteit

Realiteit Het is niet omdat ik denk dat ik weet, dat ik weet. Mijn denken aanbakt wellicht, overhelt zo nu en dan, suddert wat in vreemde pan. Of, wordt ondergesneeuwd, door eigen vlokken. En dan wil ik, als die moor afkoelen zodat ik niet op hete blaren hoef. In eigen pan, crèmerie, roze wolk, gouden klok, stoomketel wil ik vrijheid in vlokken. En kloek blijf ik. Voltooien mag niet lang leven. Het is als een ontmoeting tussen oerkrachten, een onafgebroken worstelen. Ook hemellichamen volharden in hun baan. In bestaan hoeft niets gedeeld. Waarheid, noch realiteit. Het is niet omdat ik denk dat ik weet, dat ik weet. Maar als vastgebonden aan een metalen remblok, sleep ik me dan toch met kreupele voeten. Vier kanten wil ik bestrijken kunnen, splitsen en afsnijden. Het soepele lijkt meegesleurd en vrijheid keert me de rug. In meten wil ik weten, vinden mijn roze wolk. En dan, weergalmt in eigen pan mijn klok. Al werd ik stoomketel of cremerie, beter houd ik een afstand. En onwankelbaar, blijf ik. In overtuiging riskeer ik blind te worden, voor realiteit.

de jutte acrobate

3 1