ellen lanckman

Gebruikersnaam ellen lanckman

Teksten

de vergankelijkheid van de ledematen

Vandaag zag ik de dood op straat liggen, gespreid over de ledematen van de vergankelijkheid dat een mensenlichaam nu eenmaal is.   Hij had geen jas aan en ik zag het einde op zijn vel tekenen in kleuren die het leven niet beheerst.   Met open armen lag hij daar, alsof hij zich klaarmaakte om weg te vliegen. Misschien wilde het lijf vooral geloven   dat wanneer de dood fluisterde, dit eindelijk het begin was van een zorgeloos leven.

ellen lanckman
3 0

Altaar

Altaar   Mijn schoot was je altaar waarop je je zonden prevelde. Vergeef me, stamelde je en ik waande me jouw godin.   Ik legde je in de wieg van mijn armen, dekte je toe met tranen en genade.   Ik wist toen al dat mijn hart het grootste slacht- offer zou zijn en jij een recidivist.  

ellen lanckman
10 0

[zonder titel]

Afgelopen nacht kwam je schaduw naast me liggen en vroeg of er al dagen zijn, die beginnen zonder jou.   Ik zei: alles kleeft als kauwgum aan de onderkant van mijn hart: onzichtbaar, maar elke ademteug blijft er haperen.   Sedertdien leef ik drie hartslagen tegelijk: voor jou - na jou - met daartussen   de leegte   die dezelfde kleur kreeg als het glas rood dat we samen nog moeten drinken.    

ellen lanckman
11 1

Vergane glorie

Hij zit voorovergebogen in een bad vol denkbeeldig water, het hoofd halfstok tegen zijn ingevallen borst.   Zijn geslacht ligt als een gesneuvelde soldaat op zijn benen. Het drijft al lang geen wig meer tussen hem en de wereld.   Haar witgehandschoende handen wassen het verval van zijn rug, waar hij de verhalen draagt van de man die hij niet meer is.   Straks verdwijnt ze opnieuw en vergeet hij dat ook vandaag het einde niet komt, dat hem zo vaak werd beloofd.

ellen lanckman
13 0

meme

Ze is kleiner geworden dan het kind in haar. Gebogen als een weemoedig haakje zoekt ze de tijd die ze niet meer begrijpt.   Haar handen fladderen en er zit een restje breekbaarheid in haar mondhoek wanneer ze vraagt: als ik straks vergeten ben   wat ik niet meer weet, hebben de dingen dan ooit plaats- gevonden?

ellen lanckman
3 1

Dromen

Ik droomde van een glasscherf, die dwars door mijn handpalm sneed en ergens brak de stem van het kind in mij.   Zonder waarschuwing werd ik nadien wakker, proefde bloed tussen mijn tranen en   ik vroeg me af of kapotte dromen het lichaam verlaten tijdens het geeuwen.

ellen lanckman
13 0

[zonder titel]

Hoe ik je elke avond opberg op de zolder van mijn geheugen,   hoe je daar nooit wilt blijven en als stof naar beneden dwarrelt door de gaten van mijn herinneringen.   Hoe je dan telkens een plaats opeist tussen het ontbijt en andere broodkruimels   en ik je nooit weggeveegd krijg uit de mondhoeken van mijn ochtend.   Alsof de dagen onbegonnen zijn zonder jou.

ellen lanckman
40 1

Voor pepe

De tafel wachtte elke ochtend samen met haar, tot hij ging zitten en voorlas uit de dagelijkse krant.   Zij altijd in haar nacht- japon vol borst en goede raad, hij zonder mankeren in zijn blauw- grijze dagen met rimpels in het gelaat.   Nu staart ze tevergeefs naar de vloer die nog de sporen draagt van zijn sleetse voeten;   tekent dan maar een deur langs de rand van het gat waardoor hij vertrok.   Misschien komt hij zo wel terug.

ellen lanckman
2 2

[titelloos]

Ik heb gisteren een stukje gesneden uit mijn ziel om verdriet tastbaar te maken.   Ik tilde het op en draaide het langs alle kanten om te kijken waar het tranen lekt.   Wist ik veel dat het geheel van droefheid groter is dan de som van alle huilbuien samen.

ellen lanckman
15 0
Tip

Weerspiegeling

Hoe dichter ze komt bij mijn jaren, hoe vaker ik mezelf herken in haar bewegingen.   We schuiven tegelijkertijd een mok naar ons toe, al is mijn koffie nog haar melk.   Net als ik leest ze uren weg onder het dakraam, waar dezelfde maan binnengluurt.   En de manier waarop ze haar haren over de schouders schudt, confronteert mij   met de tijd die kantelt van proefdruk naar heruitgave van een verloren gewaande jeugd.  

ellen lanckman
25 0

overgave

In haar slaap vergeet ze hoe ze kwaad moet zijn op het leven. Ze ligt er uitgestrekt in al haar goedgelovigheid. Zo zie ik haar het liefst:   met een onweerstaanbare drang naar overgave.

ellen lanckman
9 1

Zee

  Zee   Ze is mijn zee die de tijd weg- ebt. Ze drijft verder van me af naarmate dagen ouder worden.   Mijn zee- meerminnen benen spartelen in haar drijfzand. Ik dreig te verstikken in zoutminnende tranen.   Af en toe rolt ze terug over mijn branding, de golf- slag schept een zandbank in mijn erosieve moederhart.

ellen lanckman
7 0

De geboorte van melancholie

Deze ochtend keek ik in de spiegel zag mijn melancholie als een schaduw de kamer binnenglippen. Ik rilde toen   ze een hand op mijn schouder legde en mijn gestifte glimlach wegveegde. Ze legde een traan terug in mijn ooghoek en vertelde me: ik word elke dag opnieuw gebaard   in de buik van je gevoel.

ellen lanckman
21 0