Vochtige wimpers, zachte wimpers die me eraan herinnerde dat hard zijn niet altijd nodig is.
De maancyclus zal hier ook mee te maken hebben- maar de tranen rolden zachtjes uit mijn ogen.
Ik was aan het punt (of vraagteken) van geen terugkeer, alsof de golf me volledig overspoelde na er voortdurend te hebben overgesprongen.
Hoeveel keer zou ik nog aanspoelen?
Ik heb het koud, verschrikkelijk koud.
Het water herinnert me aan je
In het water voel ik me gewichtloos, zoals bij jou, maar vanaf ik het water durf te verlaten voel ik me zwaarder dan ooit (ook de sporen zijn nog zichtbaar)
Ik moes de naïveteit achter me laten en verdergaan, jou achter me laten en verdergaan.
Maar hoe komt het dat ik altijd dicht kom maar niet dicht genoeg?
Het begon met kietelen maar daar stopte het voor mijn gevoel ook. Geen vlinders
Die had ik niet, wel was ik enorm stijf door hard terug te vallen in de realiteit
Ik brokkel steeds meer af zonder waarschuwing- let op als je voorbij passeert- ze hebben nogal de intentie van te vallen op momenten dat je het niet verwacht
De kunst van het loslaten was mij niet geschonken, melancholisch zijn dat wel, dat wel