Emile Calebout

Gebruikersnaam Emile Calebout

Poëzie Autobiografisch schrijven

Over Emile Calebout

Beste poëzieliefhebber,

Na de meest intense periode uit mijn leven, die waarschijnlijk nooit compleet tot een einde komt, ben ik poëzie beginnen schrijven. Omdat ik er plezier in heb, maar vooral omdat ik er nood aan had. Ik hoop met elk gedicht een stukje van mijn ziel te herstellen.

Ik wens jullie oprecht veel leesgenot, want daar gaat het om, toch?

Met de meest warme groeten,

Emile

Teksten

Surfen

Het strand is je deurmat die me welkom heet M’n hart klopt maar weet dat het binnen mag Het zout in mij is je namelijk niet vreemd Je proeft het met je schuim dat m’n tenen gedag zegt Terwijl ik op mijn surfplank lig til je me moeiteloos omhoog langs die plek aan m’n buik waar enkel jij mag komen En je neemt me mee Je waterkrullen omhelzen me compleet en witte rook zegt me dat ik het antwoord eigenlijk al weet We dalen samen af en we surfen op die andere wij richting die andere mij en worden samen water

Nachtvlinder

Leer me lichtIn het donker Tril me warmMinder blauw Fladder asUit m'n ogen Vlieg me grijsDoor de nacht

Net als vroeger

Vroeger werd nuEn nu werd later Net als vroeger,zeiden weNet als vroeger,knikten we Vroeger werd nuEn nu bleef nu - En we keerdennooit meer terugnaar later

Zandkasteel

Je omarmt m’n vloed met stil gemond, ik maak je borst nat met m’n tranen Je plaatst je duimen op m’n slapen, we dobberen als wassende manen Je rust je armen op m’n schouders, vormt zo dijken rond m’n nek Je hoofd stempelt op m’n borst, en drijft het zilt uit m’n hartvertrek Je streelt een weg tot aan m’n voeten, laat ze stranden in je hand En vindt de schelpjes tussen m’n tenen, bouwt kastelen met m’n zand

Ik ben iets

Ik ben geen danser, maar ik dans Ik ben geen dichter, maar ik dicht Ik ben niet kinds, maar wel een kind Hoe moeilijk ik dat ook vind Ik ben te weinig, maar soms te veel Ik ben niet lastig, maar heb dat wel vaak Ik ben eigenlijk alles net niet, maar ook net zeker wel Ik ben mij als geen ander Ik ben gewoon wat ik mezelf vertel

Tunnelvisie televisie

Gekluisterd aan het mierenschermLuisteren naar het zwart-witte ruisenVan een kader dat verlangtSignaal en kleur te vinden We drukken de batterijUit de knoppenScrollen door en nemenOns eigen dramaop, om wederomTe bekijken

Rood

Kalmte wappert als wangen in de wind Mijn maag kneedt nog de storm van toen Neusgaten herbergen stoom Die dauwt op mijn paarse tong Vingerknippend van torero naar matador Op je met estoques gevulde Trojepaard Terwijl het blauw in jouw handen tikt De klokslag van mijn hart bepaalt Zand schuurt onze pupillen glad We ontmantelen kleurenblind Neusring terug rond je vinger Hopend dat rood ons niet meer vindt

Van nu af aan

De tijd wuift van nu af aan Zegt gedag tegen elke traan En blijft tikken, evenzeer Maar nu net dat beetje meer

Zie mij

Zie mijZo Zie mijAnders Zie mijVoor wie ik denkDat ik ben Zie mijAltijd Zie mijZitten Zie mijDaar staan

Tinnitus

Geluid draait dubbel In halflege oren De herinnering van stilte Voorbij Zoemend zacht Fluister je mij Vergeet-me-nietjes Met honingbij

Doodmoe

Moe van de dood Moe van niets te doen Moe van zoeken Naar de bron der eeuwige jeugd Moe van het leven Moe van moeite doen Moeiteloos moeilijk Naar doodmoeder op zoek

Ruziezoeker

Als kalmte ons niet meer kan redden Mag ik dan met je ruzie maken Kan ik dat überhaupt nog En als het opnieuw mag Maar ik het niet meer kan Leer je me dan opnieuw Mijn woorden wisselen

Onzichtbaar afscheid

Ontelbare keren de laatste keerOnzichtbaar afscheid nemenOp jouw manierMet de lippen boven waterVerzonken in gedachtenJe hart reeds verdronkenKijkend naar het ebbende waterZonder vloed die volgtGeblinddoekt in het donkerWaarvan je ondoordringbaar bent doordrongenPeddel je verder het zuurstofUit je eens zachte ogenEn in één vingerknipVerschijnt en verdwijntDie laatste blik

Kussen in de lucht

Ik tel de wolken boven mijn hoofd En vraag me af welk kussen in de lucht Je voor jezelf had uitgekozen Niet te grijs Want je houdt niet van regen Niet te groot Want er was geen plaats voor mij Niet te laag Want je klom al even Ik sluit mijn ogen En kus mijn handen De hemel schuift me het geschenk Van een eerste zonnestraal

Mist

Je aanwezigheid voelt ondertussen vertrouwdHaat en liefde bedwelmen me afwisselendUit het niets, maar voor eeuwig blijf je plakken Kleef-en veerkracht trotseren de golven in mijn breinVoor de toeschouwer een gelijke strijdVoor mij voelt het oneerlijkIk weet nog niet wie victorie zal kraaienAls er al winnaars zijn in dit verhaal Je zorgde voor gemiste kansenDie ik je niet allemaal kan vergevenJe zorgde voor mistroostige gedachtenDie ik niet allemaal kan vergeten Maar even mysterieus zal ik je toch missenMijn vertrouwde mist, mijn dampende schaduwGa nu maar, ik wil je dauw niet meer voelenLaat me terug zien wat er achter de wolken schuiltIk ben er klaar voor

Miss Poes

Onzichtbaar gemaakt Door Snoek die alle rivieren bewaakt Omdat ik wat visjes wou lenen Leef ik vervloekt tussen deze stenen Kom binnen en hoor mij spinnen Jouw liefde maakt me terug normaal Gewoon door mij te beminnen Met de herinnering aan mijn verhaal

Hart van klei

Oh jij oh jij Dat hart van klei Aders van slag Hoe graag je me ook mag Oh jij oh jij Jouw hart van mij Golven van zand Tand om tand Oh jij oh jij Je hart niet vrij Tranen slik ik door Klei wordt steen Oh jij oh jij Zo hard voor mij Die weg naar jou Niet te overbruggen Oh jij oh jij Je hart niet vrij Je rent en rent Pols omhoog Oh jij oh jij Mijn hart voorbij

Breng me terug

Breng me terug Naar het moment Dat onze blikken Voor het eerst kruisten Dan kon ik je toen al zeggen Dat ik er altijd voor je zou zijn Dan had ik je duidelijk gemaakt Dat we niet bang hoefden te zijn Ik voor de dood Jij voor het leven Breng me terug Naar de tijd zonder zorgen Ik herinner me nog goed Dat ik niet dacht aan morgen Breng me terug Naar elk moment Tussen jou en mij Zodat ik zie waar het misliep En ik het beter kan doen

Pluim voor papa

Elke dag draag je ons Op beide brede schouders In je Samsonite rugzak Dichtgeklikt onder je vleugels Waar je pluimen plaats maakten Voor een warm donsdeken Onze eigen verendos Verliest soms z’n grip En dwarrelt neer Op ons levenspad Jij raapt ze telkens op En bouwt er een nest mee Waar onze pluimen Onder papa’s vleugels Nog elke dag groeien

Keiklucht

Een ezel kruist een steen op zijn pelgrimstocht De ezel vraagt aan de steen: “Ben je toevallig Jezus tegengekomen?” “Mijn zus?” Vraagt de steen Ze staat een beetje verderop Maar ze is een Menhir geworden.

Zuurstof

Onder water kijk ik naar boven En aanhoor je gedempte stem Je raapt steentjes op aan de oever Gooit ze een voor een de vijver in We reflecteren tegelijk en kijken Naar de rimpeling aan het oppervlak Terwijl je kiezel voor kiezel werpt En de bodem met grind bedekt Ik beweeg zachtjes beide voetzolen M’n teenknopjes schieten omhoog Terwijl m’n voeten dieper graven Richting onontgonnen grond Hoeveel rimpels er nog gaan komen Kan ik onder water niet goed zien Dat kan alleen jij voorspellen En ik houd verder m’n adem in

Origami

Je plaatst je gevouwen bootje In het badwater Dat ik voor je heb klaargezet Na enkele minuten drijven Wint het absorptieproces En toont het A4’tje z’n plooien Je krijgt medelijden Je vouwt je mouwen om Om het hulpeloze velletje Uit het warme water te redden Je vingertoppen worden nat Je handen worden papier maché Letters schipperen in je palmen En voor het eerst in je leven Begin je te ontplooien

Dicht bij me

Dicht me Dicht me alles Dicht me terug dicht Want mijn wonden gapen met open monden Om littekens te kweken Waaraan je met je tongpapillen De textuur van herinneringen zal voelen En de smaak van dicht bij me te zijn Voor altijd zal willen proeven

Wiskunde voor gevorderden

Je bent hoogleraar In de kunde om te wissen Jezelf in de eerste plaats Mezelf als collaterale schade Het vraagstuk blijft drukken Dat algebrabbel zorgt voor hoofdpijn In je destructieve tête à tête De eeuwige zoektocht naar positieve getallen Zorgt voor breuken in beide tellers Het gommen van je sporen laat sporen achter Op je bladzijde die ooit blanco was Ik tracht je gomresten op die bevlekte tabula rasa als een wiskundige tasseograaf - door jouw ogen - te lezen Want jij rekent op mij En ik op jou Want wij zijn twee Twee stukken uit één Dat maakt ons drie Maar drie min één Maakt geen twee Dat maakt nul Onder nul Maar samen vonden we onze twee En min één werd plus één We deelden onze breuken Vermenigvuldigden kruislings met elkaar Terug naar 1 punt nul Want wij zijn één Wij zijn oneindig

Tranendief

Nog voor de tranen mijn ogen verlaten Splitsen ze in twee Onbedacht steel je de helft De andere vormt een spoor richting m’n kin Dubbel druppelend spatten ze platvloers open Het tranenorkest vormt een spiegel Waarin ik je reflectie zie Ik vraag je mijn tranen terug te geven Maar je hebt ze reeds nietsvermoedend ingeslikt Mijn komvormige handen reiken naar de plas die aanzwelt En ik breng het water aan mijn lippen De smaak van dubbele tranen Maakt me met één slok verslaafd Ik voel me als een junkie met schizofrenie Hunkerend naar mijn eigen verdriet Maar mijn ogen werken als het vergiet Van jouw waterige gedachtenstroom Ik blijf je braaf mijn tranentol betalen En jij maakt schoon schip en vaart verder Terwijl ik als eenzame waterman Richting de draaikolk wegdobber

Modder, modder, modder

Wat doet dat deugd zo’n modderbad Althans dat is wat ik hoor Mij ontbreekt het namelijk aan talent Om dit experiment te doen slagen Ofwel blijft de modder te lang plakken De onveilig gehechte smurrie droogt op en laat een pad van schilfers achter op m'n huid die smeekt naar voedsel Een tweede poging lijkt op een darmtsunami waar ook mijn maag van moet keren Alsof modderbruisballen het bruine sap fermenteren in een septische jacuzzi Nog een laatste poging, tevergeefs Een spraakwaterval vult mijn bad met nonsens Waarna een fontein van narcissen me even bedwelmt Als een pelikaan gevangen in een olievlek spartel ik verder In de hoop me ooit te kunnen bevrijden uit dit troebel gebroebel

Galgje

Ik staar naar je mond Om je woorden te raden In de hoop dit spelletje te winnen Je eindige blik staat op oneindig Gedachten lijken eindelozer te worden De bomen worden balken in je hoofd Je gedachten vormen treden om over die laatste drempel niet meer te hoeven nadenken Je timmert rustig verder Ik sla m’n armen nog een laatste keer Rond je nek Ik ben verloren

Vallende P’tjes

Geef je me een hel ende hand P Het zoveelste valincident van de week Een blauw oog als de luimen van een auw P P Die zwaartekracht ook Teistert m’n leven al zo lang Net alsof ik word neergeschoten ieuw ieuw ieuw P P P Mens, kijk nu toch, uit je do en! PP

Colgate smile

Ik maak een grapje over de lichtgele verkleuring van m’n tanden “Ik ben een koffieliefhebber.” Zeg ik je met een knipoog Je antwoordt “Ah, simpel hé, dan stop je toch gewoon met koffie drinken?” We lachen beide. Jij met je colgate smile, ik met m’n geel schietkraam Na de grondige inspectie met je lichtblauwe vingers luidt je vonnis: “Opnieuw perfect!” Je zachte ogen kijk ik onderzoekend aan Ben je teleurgesteld omdat je geen gaatjes hebt gevonden? Misschien heb je de volgende keer meer geluk Hoewel je ogen verraden dat je me graag gaatjesloos terugziet Och wat zou ik graag wat meer haar op m’n tanden hebben En samen met jou dat zwarte goud gaan drinken Dat m’n tanden kanaries worden die in jouw mond een oneindig leven hebben - in de mijne vallen ze namelijk snel van hun stokje - In de hoop dat er dan eindelijk een opening komt die je kunt vinden Wat zou ik je – en mezelf – dat gunnen Maar zelfs m'n tandvlees trekt zich terug, op zoek naar betere oorden

Doelwit

Ik mis je Je krijgt nog een kans om weg te lopen Als een jager hol ik achter je aan Maar ik ben een slechte verzamelaar Je bent sneller Ik mis je erger Mijn boog staat nochtans vol spanning te smachten Om z’n pijlen in jou te doen verdwijnen Rakelings schiet ik naast je In een vogelnest dat zich nu over mijn pijl ontfermt Ik verlies m’n doelwit uit het oog, ook al draag je geen camouflage Met ogen wijd open vuur ik af richting grote blinde vlekken Ik mis je meer en meer

Slaapzaad

De kraaien pikken het slaapzaad uit mijn ogen Voorzichtig, maar efficiënt gaan ze te werk Een ochtendritueel waar ik ze blij mee maak Want het maken van slaapzaad is niet evident Wat zou ik willen dat ze op een dag verzadigd zijn Dat de bonenstaak in mijn ogen tot leven kan komen En ik kan staren naar de hemel waar ik niet in geloof Dat hun veren mijn gezicht niet meer snijden En ik wortel kan schieten in mijn eigen hoofd

Hotel 101

Het spijt me dat ik ween zonder tranen Wees niet getreurd over mijn traankanalen Want ik leid alles in goede banen Om mijn tol niet te moeten betalen Want voor de hypothese Dat het even niet meer lukt Heb ik een back-up in theorie In de hoop dat ze niet mislukt Ook al denk je misschien wat voor zever Het is beter voor iedereen Ik boek gewoon een laatste trip Naar Hotel 101

Bruisende brunch

Eindelijk is het zover Ik heb honger Ontbijten is niets voor mij Brunchen kan ik niet zonder De koffie loopt als eerste Synchroon met dat druppelende zwarte sap Tracht ik het vacuüm van de koelkast te doorbreken Ik word misselijk van z’n gebreken Geen vleugje melk te bespeuren Dan wordt het toch gewoon zwart Ik dop er mijn bruistablet in In de hoop een cappuccino te kleuren Vezelrijk piekerend neem ik de eerste hap Van mijn zwartgeblakerde broodje Elke oven is anders Maar die van mij staat veel te hard Mijn tong is blij want mijn hoofd doet al het werk Mijn maag vult zich met het gruis uit mijn hersenpan Ontbijten is niets voor mij Brunchen kan ik niet zonder

Lucas

Start van het bezoekuur Je voelt je wat beschaamd Maar ontvangt me met open armen Je operatieschortje valt open De vloer schreeuwt om bedekt te worden Je streelt m’n chakra’s met je tong Onze stoppels doorprikken elkaars aura Je voelt je ZEN Met mijn benen omhels ik je rug Mijn zonnevlecht zoekt je navelstreng Via een weg die je nog niet kent We verorberen een straat van klinkers Einde van het bezoekuur

Cliniclown

Die rode neus staat je goed Ensor zou blij zijn Het doek hangt klaar om te laten vallen Kinderen ontwijken je Jij ontwijkt je eigen kind Misschien een andere make-up proberen Het wordt een drukke werkdag Zet je neus maar op Combi wit en blauw Op je gezicht Wanneer neuzen in dezelfde richting staan Waarom ruiken ze dan niet gelijk? Het parfum van de levenden maakt je ziek

Jezusjaar

Jezusjaar m’n kloten Drie en drie is teveel Haal dat kruis maar al boven Vijl je de nagels bij aub Ik heb schrik van afstomping Doe maar mooi nagelnieuw En verander voor een laatste keer Dat water in wijn Want ik doe het er niet meer bij Met de smaak van je verpletterende voeten Doe ik m’n eigen tenen krullen Ik maak Bacchus trots En keer terug Naar twee punt nul

Goudsmid

Jij slaat met je hamer Om me beter te maken Ik word zwart en versplinter Je begint te vijlen op m’n tere plekken Terend op het sinusritme van mijn lippen Jij blijft slaan Tot ik je hamer niet meer voel Ik krijg vorm door het aambeeld van mijn verleden Mokerslagen op pijn pokerspel Doen het zwart op je handen toenemen De beeldhouwer van mijn dromen Laat de steenzetter maar komen

Pillen en billen

De apothekeres kijkt me raar aan Mijn broek onder mijn knieën Zie me daar in mijn blote billen staan Tussen die pillenorgieën Aambeizalf, inotyol Een pilletje voor de drol We weten niet meer wat te doen Neen het is niet voor mijn hol Zie je nu niet mijn probleem Kun je niet aan de pieren in mijn neus Ik doe het zelf wel, kijk en neem De witte producten zijn de beste keus Want van dat witte heb ik nooit genoeg Je hebt toch lang genoeg gestudeerd Ik heb nog een lange rit voor de boeg Mijn billen zijn al ingesmeerd

Ostende

Gie zie mien kameroad Biena gereed vo den doad Kom toch agliek nog ene ki bie mien Toe dak je noois mi zien Tis e nieuw begin, tis Ostende Tis tverre verleden dak je nog kende De toekomst voelt vo joen dichtbie Ik weten allene dak je gèren zie Stel je voren daj mien ogen at Je zoe ze ni mi sluuten, ze zien noois mi nat We lossen snel ip, in al die zure tranen Tis in Ostende dak me wil wanen

Schuim

Ik was me van je af en wacht op je terugkeer Wrijving zorgt voor schuim De laag van jong zuurstof op mijn oude huid doet me blozen Je maakt me hypoallergeen Reinigend ga ik verder in het ondiepe De schuimlaag wordt een meesterwerk

Koolzuur

Drink me snel genoeg Anders verdwijnen mijn bubbels Drink me traag genoeg Anders doen we elkaar pijn Drink me graag genoeg Zodat ik bij je blijf Drink me lief genoeg Of ik sterf van de dorst

Knikker

Ik haat je glans Net een spiegel waarin ik mezelf niet zie Ik wil je bespelen Dat er diepe krassen in je komen Ik knijp je tussen mijn vingers Schiet je ver van me af Je keert terug, beschadigd Ik zie nog steeds je binnenkant Ik kan er niet tegen Ik stoot je harder van me af Je breekt in twee De kale knikker scheidt zich van de koele kikker Je moet kleur bekennen

Over dozen

Het is tijd voor papier en karton De doos is nog niet vol Kijken mag Het papier danst Volgende week opnieuw proberen Het is tijd voor papier en karton De doos staart mij halfleeg aan Die leegte doet me deugd Ik wil ze niet vullen Volgende week opnieuw proberen Het is tijd voor papier en karton De doos is vol Aanraken mag Het papier danst niet meer

Pasen

Je zit met een ei Het geraakt er niet uit De vaseline is overdatum Dan koop je toch een nieuwe pot? De winkel is dicht, het is Pasen

Sclera

In mijn herinnering voel ik me blauw Niet zoals je ogen Misschien zoals je oogwit op een blue Monday In wit zitten alle kleuren Ik kan geen blauw meer zien Jij voelde je zwart, ik voel me groen achter mijn oren Ze werden rood Jij voelde je grijs Ik voel me appelblauwzeegroen

Autostrade

Een stoplicht op de autostrade Het lijkt me een droom Ik voel me vliegen Op een oneindige vlucht De tunnel in, want daar voel ik me veilig Mijn oogkleppen wapperen Ik doe het raam dicht Mijn hoofd haalt me in Rood Ik schakel hoger

Verstoppertje

Wie niet weg is, is gezien Maar dat wou je niet Dat zien bedoel ik Zelf zien Gezien worden Wie zoekt, vind je niet Wie je niet vindt, zoek je Je sluit je ogen En ziet Je zoektocht is ten einde