Jill De Waele

Gebruikersnaam Jill De Waele

Poëzie Autobiografisch schrijven

Teksten

In loving memory of my aching heart, it beats only for you, my love

‘The night contains no darkness for those embraced by their lover’ The moment I can’t stand this room anymore, Is the moment I will never be able to enter it again And I feel like not knowing you forever is gonna break my heart to leave nothing but emptiness instead And right now I feel no love in the space between, and often the space between was the very thing that held on close enough to even touch that space sometimes And maybe heartache is just underneath the top layer of the heart for those who fear the possible And not talking is very different from not talking ‘anymore’ In loving memory of my aching heart, It beats only for you, my love A misunderstanding, possible in any form of rapid communication, leading itself further and so, creating new places I think I don’t feel comfortable in To miss, to miss the feeling of home, that you so truly are to me I’m so afraid of what I’m feeling because maybe I am saying goodbye too often because I feel too much too often And I don’t ever dare fake smiling to myself in the mirror because that would break my heart too And there is no safe space left in a world of things that are seethrough And I am so glad you are just being right now because I couldn’t bare you comforting me ever again But only angels know that there is a place kept for lovers like us; And remember you gave me wings of desire Nick Cave’s ‘Green Eyes’ made me seek the deepest colours hidden in my lovers eyes maybe I fear the change of a feeling, felt during a certain song, because sometimes that feeling was all there was left but there are different ways of saying that [1] [1] This is a prayer to you, my love

Tekst: jij bent mijn relevantie

Iets lachwekkends; in het schemerlicht, in het donkerste kamertje van onze grot, waar dromen zich achterstevoren afspelen, voordoen Lager wordt gedeelt, besproken, gehuild Ik schreeuw: luister toch! Zink weg in schaamte, begraaf mij , ik kan niet leven Ze bedoelt het goed; zoals iedereen die analytisch/ narcistisch spreekt, schrijft, luistert... Daar word binnen gerookt: het bruist er, het overstroomt er van geuren, kleuren, plassen bloed… ons fata morgana in de vergetelheid Op de hoek van onze boot komen we tot rust, kussen we de zon, staan we stil en vergeten we de vergetelheid Ik denk, jij observeert, we lachen er om, ik houd je niet langer wakker, ik wieg je in slaap, mijn klustertje, mijn maanobject

struikelblok

Op de hoek van de straat vergeet ik mezelf Klungelig keer ik om en raap traagjes mijn waardigheid op, samen met mijn rode sjaal die zwart ziet van de olie van mijn fietsketting. Gisteren nog viel ik bijna; iemand roept ‘Mevrouw, uw sjaal!’ een minuut later sta ik aan de rand van de drukke weg mijn sjaal uit m’n ketting te trekken; toen vergat ik mezelf ook even, maar met charme. Ik maak me druk om de tijdslijn die mijn eigen leven omvat, tegelijk vergeet ik alle belangrijke data van alle belangrijke mensen; basisleerstof; volgens mij zijn ze allemaal nooit gestorven. Ik trek me terug: ieder in z’n eigen kamp nu. Ik vergeet de camouflage en negeer de verassingsaanval: op staande voet ontslagen. Ik ben m’n eigen struikelblok… Al struikelend bij de bakker: ‘Mevrouw, er hangt wat wit aan uw neus...’ Ik kan geen kant op, ik word geviseert door een bevooroordeelde maatschappij, ik negeer het en bestel een croissant. Later betwijfel ik mijn eigen vermogen tot kritisch zijn, gooi mijn laptop door het raam en huil. Ik zie het zo voor me: vergane glorie van mijn thesis van twee woorden: ik huil opnieuw. Nog later, dronken ondertussen, terwijl ik de scherven bij elkaar raap en me verontschuldig tegenover mijn (pedofiele) overbuurman, verbrand ik me aan mijn sigaret; een wonde voor het leven, en was dat het allemaal waard? Mijn geweten praat tegen me, het fluistert vage dingen over mijn waardigheid enzo, ik negeer het, er is zoveel om over na te denken.

kantelmoment

Iets anti-mechanisch wakkert steeds haar enthousiasme aan een blik van vermoeidheid waar vocht onder ligt haarzelf strelend tegenmoetkomen en denken: hoe ben ik hier beland? Iets dat haar tegenhield moest haar eigenijk vooruitduwen, en omdat ze wist dat er meer was dan het oppervlak en wie niet waagt die wint, besloot ze nooit te springen waar haar voorganger sprong

de treinreiziger neemt de trein niet meer

Omdat de trein rijdt weet je dat het ochtend is, dat het doenbaar is om op te staan, al ben je nooit écht gaan slapen Ik denk niet meer tweedelig. In de zin van; gisteren nog nam de treinreiziger de bus, morgen staat de tijd stil Doorzichtige elementen vertakken niet. Ze kunnen elkaar nauwelijks aanraken maar wij, wij binden niet en daarom ontbinden we in elkaar De ochtend brengt de genezing van vorige nacht amper mee, maar gelukkig draagt de lucht haar Een stilte die onvermijdelijk stil is, omdat zij enkel en alleen moet zijn De treinreiziger nam de trein niet meer, maar dat wil niet zeggen dat we zijn teruggekeerd De dageraad, Een moederkoek Een meesterwerk, Een nachtmerrie Delen deelt zichzelf niet meer in twee Hetgeen wat je kraakt maakt je nét nog niet volledig en daarmee komt de zon op en de moeder vergeet haar dochter een droom te bezorgen en daarom heeft zij nooit geslapen

shadow <-> reflection

Dit is dé tekst: elke keer ik dans denk ik hem. Enerzijds: mijn schaduw. Anderzijds: mijn spiegelbeeld. Deze staan mijlenver van elkaar, maar even dicht bij mij., Een spiegelbeeld is altijd confronterend. Mijn schaduw daar in tegen representeert wat ik van mezelf wil zien: de contouren, de bewegingen. observatie <-> confrontatie Ik heb de keuze: spiegel rechts, schaduw voor. Toch is mijn keuze voor mijn schaduw geen 'val in de ontkenning' Ik herken: die delen van mezelf die ik wil herkennen, wil zien of liever wil zijn. maar zonder mijn spiegelbeeld te ontkennen want dat is er altijd.. Mijn schaduw volgt me, mijn spiegelbeeld ziet me. of: mijn schaduw geeft mij betekenis net door details weg te laten, en dat is geen meerwaarde maar wel een herkenningspunt.

op zoek naar coherentie: LOVE

contradicties maken eenheid ( dag en nacht leunen op elkaar omdat zij zonder elkaar simpelweg niet bestaan) in de achtergrond bevind zich een karkas in een andere groeit de toekomst dronken zijn en meelachen met de stilte naar binnen keren om een woord op tafel te kunnen gooien versta mij, ik luister op zoek naar coherentie: in tekst, in het levenwe kunnen concluderen: we zijn zo gezellig verdwaald tesamen soms walgingdan weer vluchtig zijn:vluchtigheid in een doorzichtig zakje een schreeuw om liefde wordt beantwoord met begrip, en enkel met begrip-een engels vierletterwoord voor eeuwig vereeuwigd op de hand van een tiran "only god can judge her now"

108

verhaal: een jonge leerling op zoek naar zijn meester’s reïncarnatie (un)mistaken child het gekletter van een parelketting herinnert haar aan jouw pols, een monniken-gewaad en een adidas-rugzak “als ze jou ziet moet ze aan hem denken” ze moet denken als ze de mensen passeert, iedereen is hier zo vriendelijk in dit niemandsland alvorens ze de bloem meenam, vroeg ze de boom toestemming en gaf toe dat deze éne bloem nu z’n vrijheid verloor ik vier het Tibetaans nieuwjaar op mijn eentje dit jaar!

halve lockdown

Een verdovende materie die je niet onbewuster, noch bewuster maakt en als dit alles gedaan is zullen onze schrijfsels in geschiedenisboeken verschijnen één enkele, gekozen voor bij je graf grappig hoe we er elke dag op hameren: "live like today is your last" en wanneer het dan eigenlijk zo ver is zit ik verdoofd, immigrerend op de trein naar Mechelen schrijf op mijn graf: I'm so happy my last days were in quarantaine with you

voor dat de bom valt

Een emotieloze uitspraak maakt mij extra creatief we zullen pas stoppen als het gedaan is en dat is altijd en nooit tegelijkertijd peace is coming my way and I will not be so egocentric to not share it (today) we moeten carrière maken voor dat de bom valt! ik moet op de sporen gaan liggen voor dat de trein stopt... slik, daar komen we nog wel Ik kan niet aan mezelf, in mezelf schrijven als ik weiger nog één keer enkel ik te zijn De toekomst is nu en dat is opeens zoveel simpeler

geachte jury

Geachte jury ik denk te weten dat ik nergens sta ik ben een vallend dier waarvan de beginletter mist al heb ik vleugels verkies ik soms toch liever de grond want dat geeft me de vrijheid te vliegen wanneer ik daar écht zin in heb wat ik voorleg is 'in opdracht van' en zal jammergenoeg geen kruimel ziel bevatten ik probeer met mijn eerlijkheid niets te bekomen. kuch want ik heb vrede met mijn nergens, niets en liefst in een holletje onder de grond

we zullen wel zien

ik ben een beetje vaag en lig daarom huilend op je schoot niet meer wetend wat bij mezelf te zoeken en wat bij de ander als ik je teksten herlees ben ik wat blij, misschien wel vereerd jou te kennen maar zal blijven twijfelen, want dat ligt in mijn aard 'het zit in ons' zei mijn mama onlangs en ze had gelijk dat voel ik wanneer iets moois zich tegen mij keert, en ik dat zelf beslis ik voel het ook wanneer onrechtvaardigheid mijn grootste zwakte is en ik autonoom een zeil optrek wanneer iemand (en zeker jij) mij onrecht lijkt aan te doen ik mis ik mis zo vaak en noem het sehnsucht omdat alleen de romantiek mijn vaagheid in identiteit mij soms een thuis kan bieden ik hoop ook binnenin mijzelf iets soortgelijks te vinden maar ik heb geleerd dat je bij de dingen neer te leggen, ook een vorm van vrede is zo voorzichtig als misschien zo ongelofelijk als ja zo lang als we zullen wel zien

L.D

Misschien mis ik hem, de persoon naast wie ik slaap Nu dat ik hier geweest ben voor een tijd, kan ik met zekerheid zeggen dat ik hier nooit eerder geweest ben She wants to take one more photograph, that's why she asks you to sit still Onze verschillende manieren van pannekoeken eten en koffie drinken Dat, is op zichzelf, ook al een actie op z'n eigen manier Ik neem altijd een boek mee, ookal weet ik dat het licht bijna altijd slecht is om te lezen en ik te afgeleid ben om daadwerkelijk te lezen eating fish alone Wat ze bedoelen met 'lui' is dat ik teveel contradicties gebruik Ik kruip terug in bed voor een tijdje, om er over na te denken Ik heb hem gevraagd: luister eerst naar wat ik te zeggen heb! ||| Lijkt er op dat ik nog veel te leren heb an akward situation het kan niemand schelen of ik net heb opgeruimd hier is nog een passieverhaal De Maan Ik wil niet lezen over ... ben redelijk comfortabel, maar ik zou comfortabeler kunnen zijn idee: dromen verhalend opschrijven She knows she is, but she does not yet realize that she is |V Op de trein slechte gewoontes Ze zitten nu samen, zij aan zij, in stilte te lezen Ik weet dat we blij zouden moeten zijn vandaag Ik heb zo vaak op een bus gezeten en gedacht: kwam er me nu maar iemand redden of gebeurde er nu maar een ongeluk maak prioriteiten prioritair! humanity is turning into an animal! - L.D

S.S

Een hoopvol gevoel dat je overvalt alleen door muziek Danku daarvoor! Niemand is altijd blij, dat moet ik echt eens onthouden You bring the sunshine, really I do to Jij zet mij in een nieuwe context en 'nieuw' is eng Doet mij nadenken, maar dat doe ik sowieso al (te veel) "Shall we beat this or celebrate this? You're not the on to talk things trough" "All of me pressed on to you" !! of "I'm just a ghost you walk right trough" S.S was mijn held qua verwoorden wat ik zelf niet vond ZON schuif schuif schuif letterlijk en figuurlijk

laat mij rust

wil dag en nacht bij jou zijn maar dan is normaliteit 'don't take me for granted because I just am who I am' schiet in het verkeerde keelgat en daar is angst (en alle angst wijst naar angst voor de dood) V E R L A A T M I J N I E T doet je toch spontaan weglopen afstand is even belangrijk, en misschien bedoelde je dat met 'ruimte' ? er is zoveel onuitgesproken dat gewoon maar zweeft en op één of andere manier is dat bij jou helemaal oké maar ik moet stoppen mezelf op te vreten knaagdier dat je bent ik heb al gezegd dat ik voor eeuwig met jou in de eeuwigheid wil eeuwigen maar de ruimte is ook oneindig... 'laat mij met rust' is zo'n negatieve uitdrukking laat mij rust

stil

wie ben ik in de stilte met mezelf stilzwijgen van een persoon in wording catharsis is een mooi woord maar ik weet even niet wat het betekend en/of het bestaat soms moet ik even letterlijk en figuurlijk stilstaan om te schrijven als ik mijn notitieboekje niet vergeet

doelstelling

doelstelling: met een fotografisch oog de wereld (her) zien door een (wereld) lens de wereld zien als in een film

collectief

een collectief leven ik voel me zo geïnspireerd vandaag ook door jou en door gisterenavond, of wat daar nog van overschiet ik voel iets groeien dat je tijd moet geven en ik heb het er voor over omdat ik naar boven wordt getild "draag mij" en ik zal jou dragen waar nodig "raak mij aan" en ik zal jou aanraken waar nodig

van niemand/ bedenking

ik wil eigenlijk van niemand zijn behalve van een boom dat kwam zomaar in me op, maar uiteindelijk zou ik wel graag van een boom zijn, of gewoon een boom zijn. het minst van al wil ik van mezelf zijn, wel mezelf, maar niet van mezelf dan ben ik nog liever de jouwe dan de mijne of is dat een zeer groot understatement omdat we eigenlijk allemaal wel van iemand willen zijn, of beter iemand willen HEBBEN we liegen onszelf toch continu voor liegen en leugens is misschien het meest vanzelfsprekend onbewust hé! (haha mijn 'gedichten' zijn eigenlijk bedenkingen, maar dat is geen mogelijke categorie)

Sapiens

Een man versneld zijn pas enkel en alleen om niet naast een ander mens te moeten lopen. O Harari, leg mij nog een keer uit hoe de mensheid de mensheid wierd (Waarom vreemden elkaars leegtes niet opvullen met een knuffel of een vriendelijk woord) ben ik nu te romantisch en gaat het eigenlijk enkel over "Homo Sapiens, Homo Erectus etc."? Put That Reggae Tune On And Let's All Become One

deja-vu

Je weet alles en ook niets kiest wat je wilt onthouden, wat belangrijk is Je denkt dat ik denk u te kennen liever niet te kwetsbaar Ik zie door u en jij door haar DEJA-VU Ik loop met haar door de straten van een dode stad. Ik heb het koud en ze weet dat ik het niet graag koud heb. Ik loop chagrijnig ma ze weet dat ik het niet op haar heb. Voor de vijfde keer op rij bij haar slapen. Ik viel in slaap in haar schoot maar zij was niet moe. Ze wou gaan dansen net als haar vrienden maar wou mij niet alleen laten. Ik werd wakker, vroeg me af waar dat ik was. In de armen van een meisje die u graag heeft. En u graag geeft. Zij wordt wakker met de vraag of ik het gesprek nog weet.

tijdloos

Joints gerookt en gepraat en gepraat Tijd bestond niet - Ik heb het licht niet gezien Ik sta op en de koffie staat klaar "zwart als mijn ziel" snapje, das lief maar ik denk niet echt na soms praat hij te veel maar ook dat heb ik graag

Brussel

Jij zag een ster vallen en ik zei dat je een wens mocht doen Ik heb geleerd dat niet alles iets betekend en dat dat ook niet nodig is Dat 'Ik zie u graag' vaak niet gemeend is Dat vertrouwen nogal moeilijk is Dat verwachtingen u afschrikken omdat het harde feiten zijn Dat liefde complex is en nooit ongeremd Losbandige levens gevaarlijk zijn, omtrent Brussel de stad van het alles, Ik ga u missen

zonder titel

Ben aan het genieten omdat je aan me denkt als ik ooit een vzw opricht dan noem ik ze empathetik associopath... of zowietzzlaapzacht

euforie

EU FO RIE EUFORIE! EUFOOOORIEEEEEE neen ik heb geen xtc op alleen een lach op mijn gezicht een leeg hoofd? laat ik mijn blije ik het schrijven ook eens overnemen als dat op iets slaat "I don't think all writers are sad, she said. I think It's the other way around - all sad people write." ik denk dat ik gewoon schrijf om te schrijven wees mijn vrijwillig publiek maar maar voor de rest...

vluchtig

Schrijnend hoe vluchtig de juiste woorden mijn hoofd in en uit vliegen "de juiste woorden" "vliegen" soms willen intelligent klinkende woorden vanzelf bij elkaar komen om zo een gedicht te vormen. Is dat dan een gedicht? Mijn poëzie? ik denk aan 'onmiskenbaar' nu misschien wil ik alleen maar lezen

al niet meer

en ik ben nu al niet meer wie ik net was toen ik de zin hierboven schreef en die daarboven en die daarboven ironisch hé hoe ongelofelijk hard we het niét in de hand hebben

appelblauwzeegroen

grijsblauw blauwgroen ik wil dat je in mijn ogen kijkt en vraagt welke kleur ze hebben om dan te lachen en te zeggen dat je dat natuurlijk al wist zeeappelblauwpompoengroen liefjekomhierengeefmenogeenzoen kwiluzograagbinnendoen

ik zie u graag

genoeg laat mij gerust stommerik godverdomme ik zie u graag

bipolair

ik kom weer tot een inzicht, hoera secondje later weggeglipt houvast ik ver te zoeken blijkbaar kan het nog minder stabiel nog meer labiel ik denk het niet kruip maar eens in dat hoofd van mij het schijnt nogal bipolair te zijn

begeerte

speel me nog een liedje schrijf me nog een gedicht grijp me nog eens bij mijn keel en bij mijn hart één laatste keer ik smeek je om te blijven oo die verdomde begeerte altijd

gedoemd

gewoon doen wat er moet gedaan worden zo simpel is het toch zever met uw zever altijd, God of het lot -gedoemd

schel

te schel die toon was er te veel aan ik kan geen muziek meer horen alsof alles met begeerte te maken heeft met herinneringen ook van de stilte wordt ik ook gek

klein vergif

ik rol nog een safje terwijl ik de vorige ophoest mijn keel doet toch al een week zeer ziek wordt ik van mezelf ik moet kotsen van die vierde kop koffie en die volgende sigaret vies hoe ik mezelf vergiftig en dan nog die gedachtes die ik denk stop nu

pooiers

elke vrijdag in ‘de kroeg’ ons stamcafee bijna escapisme van de bovenste plank zo noem ik dat blijkbaar zijn de twee mannen achter de toog pooiers gratis pintje? ze gaan nogal op in de crowd misschien verschillen we niet zoveel goed dat zij er duidelijk over zijn misschien verschillen we niet zoveel

zoveelste contradictie

Niet goed bezig hé. Passies ‘opgegeven’ voor één of andere hartstocht die waarschijnlijk toch weer eindigt in te veel uitgaan en een soort coma-zuipen in hogere sferen. Want ja “wiewilmijeigenlijkwel?” Het is allemaal een illusie. Zolang ik dat maar onthoud. Mijn enige zekerheid. Dat alles een illusie is. (Bijna) zielig. De zoveelste contradictie.

vanzelf

waarom zagen wij dat niet waarom hebben wij zo lang gewacht alles is zo dichtbij en wordt het wachten verzachten het zuchten verluchten alles hersteld niet zomaar... de keuze is eerst onze vrije wil om moeite te doen en op de duur gaat alles vanzelf

toegepaste romantiek

vrijheidsoorlogen volgen elkaar op en ze wordt zich steeds meer bewust van haar onafhankelijkheid en individualiteit maar ze twijfelt, leeft in onvrede met zichzelf en is bezorgd over de toekomst tegenover de vooruitgangsgedachten staat het escapisme: haar heimwee, vlucht naar het verleden, haar kindertijd, de ongerepte natuur "weltschmerz" (letterlijk: pijn aan de wereld) en geloof in het noodlot is haar deel en ze vind slechts troost en soelaas voor haar onvolmaakte bestaan in de droom en de fantasie, het mysterie

ook naïf

één voor de lust één voor de gesprekken één voor de liefde kunnen die samensmelten alsjeblieft because they are all giving up on me and I'm slowly dying

ik wacht

En daar zat ik dan had me neergezet tegen een boom half in de schaduw, half in de zon zoals ik altijd wil zitten ik tekende wat ik zag maar was me toch amper bewust van wat dat was mijn handen trilden en bij elk geluid van een fiets, een auto of een skateboard keek ik op, of net niet ik wou dat je me zag zitten tegen die boom als in een film met een schetsboek op mijn schoot en een sigaret in mijn mond stress-verhelpend met mijn gezicht half in de schaduw, half in de zon

ik barst

How can I express myself? Ik barstttttttttttttttttttttttt but still I feel empty

op zoek

verankerd aan dat gevoel waar ik zogezegd niet zonder kan op zoek maar op de verkeerde plaats en op de verkeerde manier wanhopig, dus zonder voldoening misschien soms maar niet meer echt

drama

ik laf voor jou nu wil ik sterven of leven in dromen realiteit is te realistisch teleurstelling is groot tijd haalt alles in het lot drijft ons uit elkaar gebroken

alleen

vol in een kamer toch zo alleen een niet-gemeende lach achtergehouden tranen verdwaalde gevoelens en de twijfel wie ben ik en waarom is mij aanvaarden zo moeilijk of aanvaard ik niet thuiskomen lijkt onmogelijk

donker

en in het donker is het licht het enige wat weerkaatst in de schaduw je blik het gene dat vervaagd

naïf

je stelt niets voor je stelde niets voor waarom laat ik toe? keer op keer op keer op keer jij breekt het mijne of ik het jouwe vanzelfsprekend -naïf

niet dood

Sindsdien was ik niet meer bang voor de dood noch dankbaarder voor het leven Ik ben gelukkig maar die leegte eet me soms uitgehongerd op

paradox

de verlichte romanticus de zwartgallige boeddhist -paradox