Een onmogelijke liefde
De felle namiddagzon brandde op Leonardo’s naakte, gespierde lichaam. Het deerde hem niet. Hij was diep in gedachten verzonken. De laatste woorden van Pierre speelden zich steeds opnieuw af in zijn hoofd. “Het spijt me, Leo, ik kan dit niet langer. Je moet me vergeten”, had hij gezegd. Alsof het zo eenvoudig kon zijn. Zou het voor Pierre zo eenvoudig zijn? Leonardo had met hem nochtans een connectie gevoeld die hij nooit eerder had ervaren. ‘Goddelijk’, zou hij het bijna durven noemen. Of had hij de afgelopen weken in een illusie geleefd? Had hij gevoeld wat hij zo graag wilde voelen, waar hij al zo lang naar verlangde?
Hij weigerde te geloven dat hij zonet voorgoed afscheid had genomen van Pierre. En dan nog hier, op deze prachtige plek aan de oever van het verlaten meer, waar ze wekenlang iedere zondag passioneel hadden gevreeën. Hij had hier zo genoten van Pierre’s warme lichaam, van het woelen in zijn weelderige grijze haren, van de aanrakingen door zijn gerimpelde maar o zo tedere handen. In de vierentwintig jaar dat hij leefde, had nog nooit iemand hem zo liefdevol aangekeken. Hier, in de blauwgrijze ogen van Pierre, voelde hij zich voor het eerst weer gezien. Hier, in de handen van Pierre, voelde hij zich voor het eerst weer bestaan. Vanaf nu was hier enkel nog een plek van verdriet en afwijzing.
Plots katapulteerden Leonardo’s gedachten hem achttien jaar terug in de tijd. Het beeld van een klein jongetje, zich vastklampend aan de benen van zijn vader, verscheen op zijn netvlies. De woorden die hij zo lang uit zijn geheugen had gebannen kwamen terug: "Het spijt me Leo, je moet me loslaten nu. Ik moet vertrekken. Zorg goed voor je mama".
(Geïnspireerd door 'De schepping van Adam' - Michelangelo Buonarroti - 1511)
