Lezen

meeneemweer

ik draag een handvol wolken door de straat, geen kat die weet waar het om gaat ik heb ook een bakje regen bij en een zakje sneeuw, een kleine regenboog, een straaltje zon en plots kijkt alleman en draait de kat zich om

Pieter Kesselaers

9 0

in de krant

Je lag uitgetypt, opgerold in onze voortuin tussen de rozelaar  en een puinhoop. Waarna je over de tongen ging en niemand  meer over je sprak, even op je kwam je weer vergat, dan weer  voor een laatste keer. Nu schuim ik de doodsberichten af, op zoek naar een gelijkenis: een dag, een naam een gedicht,een stok achter de deur om een koude ochtend te bestrijken. Hoe hard moet ik liegen, om langer op te blijven, hoe luidmoet ik zijn? Wie knoopt de gapende leegte in mij toe? 's Nachts luister ik naar de plankenvloer, wacht ik op gekraakin het hout, een stap die vergat te klinken, een overloopvan oud verdriet naar nieuw. Een puinhoop naasteen rozelaar, die zijn bladen in mijn klankkast strooit.

Pieter Kesselaers

11 0

Avondland

Rode vonken zonken in het Avondland Rododendron wolkt rommelend aan de horizon De sanguine regen vloeit in mijn gebroken aarde Geweldgolven werpen de gevels ten gronde Verstikkende knallen stelen de lucht Ze verstoren de kille reizigers in hun ijzige wind Lusteloos rusten de resten Dromenloos in de grote slaap

Caro Beyers

1 0

Onschuld

iemand liet een scheet - onschuldige blikken vullen de kamer

Margaretha Juta

2 0

Vrouw in de nacht:

In de nacht op straat voel ik gevaar, Ik zie een blik, een schim, een vreemd gebaar. Ik kleed zo onopvallend en maak me klein, want wat kan een vrouw voor dreiging zijn. als ik buiten op straat loop voel ik mij bedreigd door bepaalde vrouwen, Als je niet uit kijkt zullen ze jou zomaar af snauwen Ze zijn fysiek een stuk sterker dan ons mannen, Ze kunnen zomaar allemaal samen spannen. Als ik een vrouw tegen kom weet ik niet wat er gaat gebeuren, Straks zal ik het alleen over straat lopen betreuren. Ik vindt het eng om alleen in de avond over straat te gaan, Als je niet op past is er ergens een vrouw die jou zomaar wil gaan slaan. Je weet nooit wat een vrouw zomaar bij je kan doen, Voor je het weet krijg je een ongepaste zoen. Dat als je langs loopt een vrouw zomaar een pets tegen je billen geeft, Als je niet op past is dat de laatste dag dat je leeft. Herkenbaar voor mannen vast niet want dit is toch niet echt, Voor vrouwen is dit leven geen gedicht, maar een gevecht. Ik heb enkel de rollen voor een moment omgedraaid, Maar de werkelijkheid is niet verdraaid.

N.writer

8 1

Herfstlicht

De lucht ademt verleden tijden Ik duik inIn wat nooit meer zal zijn zoals het wasNog nestel ik me in de herfst met al zijn kleurenVerheug me op de winter met zijn geurenIk laat ze los, de bladeren, die toch zullen vallenDie straks weer een wordenmet de grondLaat los wat niet meer zo ijn als het wasHet was mooi, maar is nu eens voorbijZoals aan de lege winterbomenKomt in mij ruimte vrijDie ik ga vullen met nieuwe dromen

Maike Bretschneider

2 1

Strakke jurk en een beer

te jong vind ik ook op deze plek waar kinderen sneller volwassen worden oud genoeg vinden de mannen uit de buurt en haar vader prachtig in de rode strakke jurk die ze van oma kreeg toen ze van school werd gehaald breekbaar met haar beertje stijf tegen zich aangeklemd ik hoop dat ze hem voor altijd bij zich houdt Meer lezen? Welkom op Instagram

Amanda Bos

37 8

Nachtvluchten

We draaiden weer helemaal compleet vierkant door en lagen alvast klaarwakker van alle fragmenten en hersensnippers in ons dode hoofd ergens zongen insecten een zeemansliedje dat je alleen kan horen als de krekels tussen je oren eindelijk zullen zwijgen en deze zenuwslopende boemeltrein stopt met razen door de razernij van je kale, zate straten en de skeletten rammelden allemaal vrolijk met ons mee en je zei dat ooit uiteindelijk ook maar één van de vele uitkomsten was in deze puzzel van zwevende delen in het heelal en daarom ook niets nog per definitie voorgoed vastlag tot de stukken weer bewegen maar ik wou toch niets liever dan dat jij hier samen met mij werkelijk waar was geweest weer hier nog in dit oneindige alles van volstrekte mogelijkheid en onvoltooid tegenwoordige toekomende tijd voor je definitief dan de laatste stroomstoot door de kosmos van dit plots zo ontzettend lege universum schoot.

Matthias Van de Velde

4 0

Winter komt

herfst sijpelt weg - een kraai scharrelt zijn maaltijd uit de regengoot

Margaretha Juta

5 1

Voor je weggaat

De lucht doet m'n huid krimpenIk gebruik je als sponsom de zwaarste woorden uit m'n longen te poetsen M'n vingers knijpende zinnen tot schuimen ik voel me schuldigomdat ik de vloer nat maak Ze glipt door m'n handenvalt op de grond,vindt haar vormpas later terug En ik vraag je,dweilend,of je me nogeen zoen geeftvoor je weggaat

Emile Calebout

6 0

Lui liggen

Liggen op je hoofdkussen, je buik op de matras, linker knie half opgetrokken, onderkaak gezakt, rechter neusgat neergedrukt, je linker ruikt de wasverzachter. Soms ontsnapt een luchtbel aan je lippen. Jongeheer en ballen hangen los en breed. Je sluit je van de vulkaan af die in de verte raast. Uit mondhoek vloeit kwijl op de linnen punt. Met het vocht vlieden polsslag en de tijd, en jij zinkt weg.

Robert de Roek

11 2

Post van het front

legermuseum - briefkaarten van het front in pastelkleuren

Margaretha Juta

6 2

Winterdauw

Neem me mee Als een kruimel aan je mouw Schud me af aan zee En vind me terug in ongerepte winterdauw.

Zonsondergangdromen

39 2

Verdwaalzin

Onbekende vergezichten sluimeren in mijn dromen. Met een snuifje nostalgie, hoopte ik er al te wonen.

Zonsondergangdromen

14 0

Klein geluk

Klein Geluk Dansend en lachend Een lach vol genot Met wind in je haar Zingen zonder zorgen Zonder zorgen voor een valse noot Spelend met je vrienden Genieten van de kleine dingen De dingen die we nu Nu we wat ouder zijn onbenullig vinden Je gaat niet meer op de schommel Je gaat niet meer op de glijbaan Ieuw nee dat is voor kleine kinderen Het kind dat je ooit was Het kind dat je diep vanbinnen nog steeds bent En het kind dat voor altijd bij je blijft

Poppy27

2 1

Ekster Excelsior

Ekster Excelsior In de drietand vind ik uw paleis Glanzende glinsteringen vergeven kristallen sneeuw Hang de lusters in uw takkenkasteel Ekster Excelsior Verzamelwoede is uw kunst Uw schaterlach galmt door de zomerzon Dans zo donzig in uw vederkleed Heimelijk zichtbaar in uw beruchte burcht Ziet u mij daarginds beneden? Ekster Excelsior Accepteert mijn offerande De scherven snijden schitterend in mijn handen Het cirkelbrons is op het steen gevallen Het zout heeft ons kristallen geschonken schelpen geschapen en bloemen verdord Zo mooi waardeloos is iets waardevols nooit geweest Ekster Excelsior Koning van het ornament Aan wat heb ik de blik van uw schijnende kraalogen verdiend Uw nest is meer praal dan schors Aan de horizon schijnt de diamant Gij vorst

Caro Beyers

4 0

Bellum omnium contra omnes 3: Pax

Jullie beweren van mij Te houden Sommige muze zijn barmhartig, ik ben daar nog steeds één van Is dit de godheid die Jullie verheven verkoren? Ik ben niet langer een entiteit Slechts een gewoonte Voor het leven ben ik Vanzelfsprekend De ondankbaarheid voor mijn bestaan Ik ben pax Ik ben vrede

Caro Beyers

0 0

Bellum omnium contra omnes 2: Bellum

Hoe werd dan Justitia een ruiter? Een bloederige amazone Waarbij elke galopslag een kanonschot, een kogel, een bom weerklinkt Nu ben ik verdord Mijn wortels breken Justitia werd Bellum Raast lustig voort in een wereld voor wervelwinden Verstoort zij elk rustig oord Niet langer aanbid ik haar Zijn wij onlosmakelijk met elkaar verbonden Nee, ik vrees haar Deze nieuwe godheid verdrijft mij Onaantastbaar onbereikbaar Altijd aanwezig Verminkt, gemarteld, misbruikt Voor eeuwig gevangen op een piëdestal Sommige muzen zijn barmhartig De meesten verblinden Ook Bellum leeft in duisternis Een slachtoffer van haar eigen kracht Vernederd tot een geketend excuus ‘Het is toch allemaal haar eigen schuld’ Verkondigde de wereld ‘Verleidster, mannen zo misleiden Bedriegen met waanbeelden Over rechtvaardigheid’ Brulden de leiders Ze staken elkaar met de scherpe randen Die hun poorten sierden Vervloekten de aarde waaruit de ander Ontsprong en bloeide Miscommunicatie was zijn bedrog Hij wou nooit waarheid Slechts bevestiging Hij vergiftigde haar Wierp wrok in haar eten Mengde haat in haar drank Kerfde machtslust in haar huid Want hij hield van haar Adoreerde Bellum, niet Justitia Net als vele daaropvolgende nachtmerries Heersers en krijgsleiders Kijk, mijn hart! Naar de vlammenzee voor jou gesticht Warm jezelf aan dit heerlijke haardvuur We zullen hun herinneringen als stookhout gebruiken Onze woede als ember Aanschouw, mijn schat Het puin dat de steden siert Hoor, mijn muze Het lijden van de ander, de vijand En hun onwaardige nageslacht De pijn in hun klaagzang De disharmonie van hun schreeuwen Voel, mijn alles Het niemandsland waar wanhoop regeert Jouw thuishaven, venijnige heimat Hier groeit enkel verdriet en victorie Adem in Ruik het verderf De lucht versombert Grijs geverfd Waarom huil je, mijn lieveling? Je zegeviert Deze lijken Omhulsels van vervlogen leven Noodzakelijke stapstenen Voor ons paleis Maar deze mannen ze zagen niet de kooi van hun eigen maak De sleutel ver buiten bereik van eender die wou ontsnappen Deze kannibalistische cyclus waarin ze zichzelf verstikten Ouroboros, de mensheid vreet zichzelf op Haar minnaars herschiepen haar van Bellum naar Bella want Bij een heel klein beetje oorlog is het nooit gebleven Ze wou nooit een ruiter zijn Haar voeten droegen de destructie gewoon niet snel genoeg Alleen kon ze het gewicht van sterrenkinderen niet meer dragen Ze wou nooit een ruiter zijn Hoewel de dood en haar vaalgele companion Steeds vaker meereisde als gezel Ze wou nooit een ruiter zijn Tot een van de mannen Een vuurrood paard schonk om land en tijd af te reizen Ze wou nooit een ruiter zijn Met de schaarste kwam De honger en het zwarte paard Dat hen schaduwde Vel over been Een huiden zeil gespannen Ribben en botten scherp uitstekend In het onlevend vel Sindsdien dwaalden ze in driespan Met de oorlog kwam de honger Met de honger kwam de dood Fames besteeg het zwarte ros Gescheurde gewaden bedekten Hun ranke vorm Ingevallen kaken Verzakte ogen in donkere kassen Fames ruilde met het volk Een vergift Na verwoesting een tweede kans Of poging tot sterven Na de oorlog is je eigen lijf Je ergste belager Het vuur der steden brandt Nu in hun maag Kronkelend voeden ze zich Op een dieet van assen En verval Een onverzadigbare holte die zichzelf verteert Het zwarte gat de alleseter Tot er van je vet, je vlees, Je spieren en je botten Niks overblijft Tot genadig die laatste ruiter uit de grond rijst De bodem breekt zilver Wanneer de mollenfeesten worden onderbroken voor dit hoogstaand bezoek, een royale visite Ontrol het perkament voor de hoogste En de laagste godheid Het finale besluit Kind van de nacht Kind van het duister Brenger van de laatste zonnewende De eeuwige slaap dromenloze roes Een gezichtloos geraamte bedekt In stil satijn Toch in deze gedaante zul je Een evenbeeld herkennen Een warme glimlach, zachte ogen Een fluwelen hand die je geruststelt Naar je toe reikt met de belofte op het einde van het einde Een laatste omhelzing die Wijl gestrand zet op de oevers Van de Styx Begrijpen jullie het nu? In oorlog zijn er geen winnaars Enkel orders en slachtoffers Is dit hoe je de dood wilt ontmoeten? Wanneer Mors de sluier opheft en Jouw botten verpulverd zijn tot Kerfstokken zijn vol wandaden Slaap je goed? Terwijl honger heerst onder jouw ivoren toren Een kind verdwaalt in een labyrint van steen Maar in dit verhaal is Minotaurus Een ander soort monster Uiteindelijk zijn alle Monsters menselijk In ons bestaan is er niks menselijker dan moord Onze zonden zijn niet dierlijk Dieren doden niet voor sport De gebroken leegte Een met gal gevuld tranendal Nee, dit gruwelspektakel Dat elke avond onze nieuwsberichten overspoelt Die walgelijke eer hebben we Volledig aan onszelf te danken Homo sapiens Toppunt van aardse evolutie

Caro Beyers

0 0

5 jaar Aimée

je wordt geen vijf jaar jong je bent geen 5 jaar oud het is vijf jaar gemis en het voelt zo fout er is geen happy birthday en ook geen lang zal ze leven jij blaast je kaarsjes niet uit en kan geen knuffel geven rond de tafel zitten mensen er staat taart speciaal voor jou we blijven aan jou denken het meisje dat komen zou

Rosemarijntje

2 0

wel en niet jarig

geen 5 jaar oud geen 5 jaar jong geen uitbundige kleuter die happy birthday zong geen in de gloria of lang zal ze leven geen vrolijk kind om een Cadeau teg even wel 5 jaar geleden en 5 jaar gemis van een prachtige meid die wel en niet jarig is

Rosemarijntje

4 0