Lezen

De pornoacteur in TV-quizz (1)

‘En,’ vroeg de quizmaster, ‘wat doe jij in het leven, Kevin?’ ‘Ik ben pornoacteur’. (Gewauwel vanuit de zaal). ‘Pornoacteur?’ ‘Jawel’. (Wat ongemakkelijk): ‘En wat moet ik me daar bij voorstellen lijkt me een domme vraag?’ ‘Neen hoor, er zijn geen domme vragen’. ‘Wel, wat kan ik me erbij voorstellen?’ ‘Niet veel, alleen dat ik een homo pornoacteur ben.’ (Kan je je dat voorstellen liet hij achterwege). ‘Ah oké...’ ‘Ja’. ‘En euh, wat ga je doen met de 3000 euro die je nu al binnen hebt?’ ‘Die ga ik op mijn spaarrekening zetten.’ ‘Serieus?’ ‘Serieus’. ‘En waar woon je?’ ‘Op straat. Ik ben dakloos’. ‘Dakloos?’ ‘Ja, dakloos’. ‘Goed... Veel succes vandaag!’ ‘Dank je’.  

Erwin Abbeloos
25 0

Hypochonder

Er is dan wel de melanoomstabiel tot nu, dat is heel gewoonverder is het wel okédat valt dan weer mee Wat een wonder, wat een wondervoor de rest ben ik alleen maar hypochonder Op dat akkefietje na toen, die pijneven niet meer in evenwicht zijndat adertje in mijn kopsprong zomaar kapot Wat een wonder, wat een wondervoor de rest ben ik alleen maar hypochonder Alleen ben ik echt al tweemaalonder ’t grote mes gegaandie kleintjes doen niet meeplaatselijk doof was het idee Wat een wonder, wat een wondervoor de rest ben ik alleen maar hypochonder Wat met mijn hoogsensitieve kantdat is soms wel iets te plezantzo zegt mij mijn migrainewat is dat toch een chagrijn Wat een wonder, wat een wondervoor de rest ben ik alleen maar hypochonder Als ik het zo bezie, is dat litteken op mijn knieof dat jeukje op mijn vel, waarover ik nooit vertelof de droge huid die krasjes laat en het niezen mij zelden verlaatof de kromtrekkende rug, de energie van olifant tot mug helemaal niet zo bijzonder, al dat gedonderwant … Wat een wonder, wat een wondervoor de rest ben ik alleen maar hypochonder

Anemos
30 0

Alles is heimwee

Alles wat je vast pakt, daar zit een herinnering aan. De stomste dingen brengen een reactie te weeg. Wat doe je met al die spullen. Sommige dingen kunnen weg maar even zoveel dingen wil ik echt niet missen. En dat heeft niks met financiële waarde te maken. Die oude winterjas. Zoveel gedragen. Die oude slippers. Zo versleten. Maar ook de verzameling zakmessen. Iedere vakantie kwam er weer één bij. De verzameling Spaanse messen, zorgvuldig ten toon gesteld. Nooit mee gesneden, daar waren ze te kostbaar voor. Dierbare spullen, ze worden zorgvuldig weggeborgen. Natuurlijk blijven er ook veel spullen gewoon op hun plaats staan. De verzameling Ernie-poppen. De hele slaapkamer staat er mee vol. De karikatuurprent die ik heb laten maken bij zijn koperen jubileum. De verzameling foto’s. Het gereedschap in de garage, zo zuinig onderhouden. Ach, zoveel dingen. Zeker, er zijn ook zaken die weg kunnen. Daar zit geen emotionele waarde aan. Ik hou niet minder van mijn maatje als ik die weg doe. Of de dingen met een vraagteken. De luchtbuks van opa, wat moet daar mee gebeuren. Ik heb geen idee, voorlopig ligt hij nog veilig op zolder. Er zal vast wel een oplossing voor komen. Het heeft ook helemaal geen haast. Herinneringen zijn een ongrijpbaar iets. Ze laten zich niet sturen. Ze dringen zich ook aan je op tijdens momenten dat je er niet op bedacht bent. Soms als een mokerslag maar soms ook als een lentebriesje. En altijd is daar weer dat weten. Het zijn herinneringen, het komt niet meer terug. Alleen de heimwee, die blijft.    

Machteld
9 0

Bouwstenen

Ik heb iets met LEGO! Uren speelplezier hebben deze blokjes mij als kind en tiener bezorgd. Zo heb ik een hele stad gebouwd; van restaurant naar school, tot ziekenhuis; volgens mij was er zelfs een cabaret bij, waarna deze bouwkunsten door de denkbeeldige sloophamer werden gehaald en "het puin" keurig in een lege 15L verfpot verdween.   Als veertiger geniet ik nog steeds van deze steentjes. Ik ben nu gepromoveerd tot AFOL (Adult Fan Of Lego). Al beperk mij tegenwoordig tot de collector’s items, ik kan het niet laten om regelmatig langs de vitrine van de Lego-winkel in Wijnegem – Shop Eat Enjoy te wandelen om het laatste pronkstuk te bewonderen. Afgelopen zondag had ik prijs! Daar stond die dan, uitgestald, als ware het een museumstuk, de replica van een schrijfmachine uit 1864 die gebruikt werd door Ole Kirk Christiansen, oprichter van de Deense multinational. Het katapulteert mij terug naar de lessen mecanografie in de middelbare school en naar mijn gloednieuwe crèmekleurige Remington draagbare schrijfmachine. Ik heb haar heel toepasselijk Remi gedoopt en ze werd mijn kostbaarste bezit. Met de grootste zorg maakte ik wekelijks de zwarte toetsen schoon met een zacht sop. Met dezelfde zorg verving ik het lint zodat Remi haar maagdelijkheid niet verloor.  Dat mijn handen zwart als kool werden tijdens dit proces nam ik er graag bij.   De typeles werd mijn lievelingsvak; niet door het monotoon getokkel en het om het snelst typen maar het was vooral een handig excuus om mijn hoofd leeg te kunnen maken en te dagdromen van een carrière als scenarioschrijver in Hollywood. Pagina's vol heb ik geschreven, de ene zin al vloeiender en coherenter dan de andere. Drama was de rode draad doorheen mijn verhalen. Gebroken gezinnen, eenzaamheid, kleinburgerlijkheid, allemaal zaken die ik dagelijks kon waarnemen en die mij raakten. Tinseltown was te bling bling voor mij. Verder dan een sporadische bijdrage aan de universiteitskrant ben ik niet geraakt maar schrijven blijft een constante in mijn leven.   Op dit hebbeding van 200 EUR kan je weliswaar niet typen, toch is het een sierlijke herinnering aan een jeugd gevuld met creativiteit en een zeer levendige fantasie terwijl ik word aangespoord om mijn hersenspinsels op papier te blijven zetten. En dat is onbetaalbaar. Ja, met LEGO mag ik terug kind zijn.

Mephis
25 1

Vlindervingers

Aan de rechterkant van mijn hoofd, zo’n 10 centimeter erboven, hoor ik mijn souffleuse. Als het gevloeide even stokt, rond zich tast, geeft ze mij woorden in. Soms ben ik dicht of lui en dan verpakt ze de inspiratie van het moment. Voor later. Hoeveel van die pakjes er zo al verloren zijn gegaan. Het is een proces dat soms voelt als het verplaatsen van een dood paard, log en moeizaam. Weliswaar ritmisch verlicht door opstoten van treffende woordstromen. Plots ingevallen en al zeulend gevonden, staan naadloos en precieus geschikt naast elkaar. Het puzzelen en polijsten occupeert, doet mij verzinken in het behaaglijke creatorsvacuüm. De essentie bestaat uit het vormgeven en naar mensenmaat reduceren van de abstractie en onoverzichtelijke weligheid van het innerlijk wezen. Een vertaling van het onuitspreekbare. Woordkeuze staat op gelijke voet met inhoud en enig gevoel voor esthetiek is, wat mij betreft, onontbeerlijk. Bladvulling kan wel verzadigen, het is echter de verrassende complexiteit van de smaak die de doorslag geeft. En alle leegtes liggen overwogen gezaaid, in omarmende cirkels. Het zijn zij die met verdeling alles bij elkaar houden. Urenlang naar binnen staren, dwalen en draaien in een vergeten lichaam. Het schrijven is een scheppende schijndood die niet gepland wil worden en zich opdringt, persistent aandringt. Het noodzakelijke spreken dat geen woord waardig genoeg acht. Omgezette peinzingen die bleke vlaktes ontwijden. Gekiemd in zelfklevende reflecties en met bloeitijden die mij hele winters gewichtloos doen uitzitten. Mijn woorden dwarrelen voorbij andermans forten, uitgezonden om herkenning en afgebakende verbinding te vinden. Het zijn passanten die kleine briefjes tussen poreuze stenen moffelen. Dragers van dubbelzijdige spreuken en oneven gedachten. Vlindervingers geven de richting aan, dansend in een klare missie, steeds opnieuw de bestaansdiepte in.

KarolienDeman
54 1

De teleurstellende kunstwereld

Kunstonderwijs, dat was voor mij een vanzelfsprekendheid. Het was het transcendentale aspect van kunst dat mij aantrok. Hoe kunst de grenzen van het alledaagse kan overschrijden. En tegelijk daarmee het alledaagse op ongeziene wijze zichtbaar maakt.  Met de kunstenaar als onderzoeker en interpretator, gezegend met een geest die het voor de hand liggende steeds een stap voor is. Deze persoonlijke definiëring kleurde de keuze van mijn studietraject. Van mijn ervaring met het kunstsecundair onderwijs rest er enkel nog eelt op mijn ziel. De opleiding schoot schromelijk tekort omdat de waarde van het creatief denkend brein werd onderschat. Het kso is als een restafvalbakje waarin de leerlingen die zich niet vlekkeloos in het onderwijssysteem laten gieten worden gekieperd. Men reduceert kunsteducatie tot veredelde handenarbeid en plaatst het onderaan de sociale ladder der studierichtingen, op gelijke hoogte met het beroeps en technisch onderwijs. Ik zat het uit, zes ellendige puberjaren, met mijn hoop en verlangen gericht op meer verzadiging in het hoger onderwijs. Daar kon ik uiteindelijk smullen van vakken zoals filosofie, psychologie en literatuur. Vakken die mij ook evidente input hadden geleken tijdens mijn middelbare opleiding. In de hoge school is kunsteducatie weer serious business. De marginale positie van de kso-er wordt prompt ingewisseld voor de status van iemand die het zich kan permitteren om hogere studies te doorlopen in een vakgebied dat in essentie enkel als spielerei in de zijlijn van het echte leven bestaat. Alleen wie het overleven heeft overstegen, heeft de tijd en ruimte om diepgaand over kunst te contempleren. Van de vele door studenten opgezette toonmomenten in de aanwezigheid van koffie slurpende juryleden, grootmeesters in gewichtig doen en bedenkelijk kijken, leerde ik dat een hoge score vaak school in de overtuigingskracht van de presentatie en niet zozeer in de kwaliteit ervan. Charismatisch gelul gehuld in een hip kunstenaarsjasje van pedante onverschilligheid haalde het vaak van een kwetsbaar oprecht onderzoeks- en ontwikkelingsproces. Er werd languit gekauwd op het concept achter de bewegingen van de maker, dewelke men graag vertaald zag in een zo droog en complex mogelijk uitgeschreven filosofisch essay. Ondanks het gevoel onder een elitaire stolp te vertoeven, smeerde ik de hogere kunstopleiding breed uit over mijn twintigerjaren en verteerde zowel een master, postgraduaat als lerarenopleiding. Totaal vervreemd van de praktische realiteit en gebrainwashed in mijn ideeën van wat kunst en het kunstenaarschap eigenlijk inhoudt, opende ik samen met mijn voormalige partner een kunstgalerij waar we laagdrempeligheid met kwaliteit trachtten te verenigen. Het was tien jaar lang op verschillende vlakken een mooie oefening in het worden van wie ik vandaag ben. In een wereld waarin namedropping een sport is, gelakte puntschoenen en opzichtige brilmonturen inspiratieloze uitingen van artistieke apartheid zijn en cirkels bewust klein gehouden worden, heb ik niets (meer) te zoeken. Mijn weerstand wordt in het licht van de huidige crisis alleen maar bevestigd, want ook nu lijkt het zelfzuchtige behoud van status en de exclusieve bubbel de koers van de kunstwereld te bepalen. Gedwee worden de absurde en discriminerende maatregelen van de overheid opgevolgd. Men laat zich voorliegen, muilkorven, isoleren, commanderen en chanteren. Ziel en gezond verstand worden voor een appel en een ei verkocht zodat de show onverstoord door kan gaan. Want de plannen waren al gemaakt, de contracten reeds getekend. Ook in de kunstwereld, staat succes gelijk aan een drukke agenda. Er rest geen tijd om plots opdoemende barsten in het systeem nader te onderzoeken. En als scheuren kloven worden, dan zijn er de talrijke drogredenen om deze tot de laatste snik te overbruggen en negeren. Geoccupeerd en afgeleid door de kleine warme interne keuken, heeft de hedendaagse kunstenaar en zijn entourage niet gemerkt dat ook zij gehypnotiseerd werden door het verhaal dat in de marge van hun verheven wereldje stond te flikkeren. Het storende en onvermijdelijke poppenspel krijgt een boze blik toegeworpen, maar helaas wel voor waar aangenomen. Mits het toepassen van opgedrongen aanpassingen waarmee een resem grenzen en rechten worden overschreven, krijgt men de toelating om zichzelf weer vrolijk te verliezen in zoete dikdoenerij en de verkoop van gebakken lucht. En daar lijkt men zich warempel gelukkig mee te prijzen, want halleluja, de deuren van de sacrale white cubes mogen weer open. Ik ben er mij bewust van dat mijn relaas hier door verdomd korte bochten vliegt, wat enkel maar bijgedragen heeft aan de ontlading en het plezier van dit schrijven. Ondanks de teleurstellingen die de zich consequent afzijdig houdende kunstwereld mij bracht, blijft mijn creatiedrang en liefde voor kunst onaangetast. Enkel mijn reeds gehavende beeld van gerenommeerde kunstinstellingen en hun aanhangers is verder de dieperik ingetuimeld. Dit is een tijd waarin de onderliggende structuren en hun mankementen bloot komen te liggen. Het rammelt en kraakt langs alle kanten en status biedt niet langer een betrouwbare houvast. Het ziet ernaar uit dat ook de kunstwereld dit op hardhandige wijze zal moeten ondervinden.https://www.karoliendeman.com/blog/2022/1/3/de-teleurstellende-kunstwereld-onverstoorbaar-afzijdig

KarolienDeman
33 1

Afwas van vorig jaar

Nu is die Eindelijk weg en klaarop deze eerste dag van januaar Gisteren was het zo en anders nietde afwas bleef plagen, die smoeshet hele jaar of wat anders iet Spoel weg! Aangekoekte vuiligheidhier, nog een scheut schuimende properheid Misschien is gewoon uit het vuistjewel verrassenderde eenvoud van knibbel knabbel knuisje Nog een sprookje en op die stoel stildat knagend zwarte spookje Even op vakantie en jij – spookje – blijft hiér (on)tevree!Ík ga deze keer alleen, jou neem ik niet mee Het is zoals ik het benoemEindelijk, ook al was vorige jaar zonder veel roem In die Tweeëntwintig, jaja, dáár zal het gebeurenen (niet of) graag in alle kleuren Weggespoeld met rioolwater, die vorigjaarse afwas er weerkaatst lichter licht in een nieuwe helder plas!

Anemos
7 0

Tegenstellingen

Om 2021 af te sluiten, schreef ik na mijn laatste blogbericht van dit jaar iets gedicht-achtig over tegenstellingen: Omarming van schaduw geeft licht meer zinDe zon en de regen kom ik beiden graag tegenHet monster en de engel, ze zijn er ook bijZe niet ontkennen, dáár ben ik vrij Ik zat op de bodem, vloog hoog in de luchtHet ene te donker, het andere ’n kluchtDie tegengestelden, ze zijn er ook bijDaar bruist het leven, dáár ben ik vrij Al ben ik een rare, gevaarlijk toch nietIk hou van plagen én vreugde én verdrietDie tegengestelden, ze blijven bij mijDat wikken en wegen, daar ben ik blij. Ik ben niet moedig, geen held noch een straffeToch niet zonder laf zijn, of moe of kwaad blaffenEnkel mijn zijn, met u er ook bijDat wil ik schrijven, dáár ben ik vrij.

Anemos
10 0

Met een “a”

Musicbardude’s log :stardate 23/12/21 – 08:37 Goed, dan noteer ik uw naam als kandidaat voor de functie van part time verkoper bij onze klant in de lingeriesector.Denny ... Ik onderbrak beleefd toch dringend de Nederlandse telefonist.Het is niet Denny maar Danny.Ja, zoals ik het zeg … Denny.. Nee, niet zoals fuckin Denny Christian van de Marsupilami wereldhit. Maar Danny met de “a” van Antwerpen, Anarchie, Arachnofobie, anti-christ, afasie, ad fundum, averechts, andijvie, antropoloog... Ja, hoor..is zo genoteerd maar wij spreken dat zo uit Zucht, Owkay dan.. op hoop van zegen. goede middag nog mijnheer

The Musicbar-Dude
7 0

Booster : my ass

Musicbardude’s log :stardate 20/12/21 – 17:02 Amai, ze konden er niet mee lachen in het vaccinatiekamp bouwcentrum toen ik mijn edel achterwerk halfweg ontblootte voor de boosterprik. Security der bij enzo, afkeurend gemompel bij andere patienten en de vrijwilligers... Nieuw afspraak maken en braaf zijn volgende keer. Nogthans zoals ik probeerde uit te leggen, een betere plek als in de arm.  

The Musicbar-Dude
8 0

Mijn kroegaandelen zijn in goede handen.

Musicbardude’s log :stardate 14/12/21 – 21:06 Daarstraks, rond 15.55 uur en 21 seconden, na een felle wandeling van ruwweg 110 meter stapte ik achteloos mijn stamkroeg binnen. Onmiddellijk maar veel te laat, viel mijn eurocent, ik was binnengestapt tijdens de bestuursvergadering van mijn favoriete etablissement. De penningmeester, de voorzitter en de notaris waren netjes gedrapeerd rond hun favoriete tafel en volop de vergaderingsagenda aan het overlopen. Beschamend zeg, als kleine aandeelhouder ben je altijd welkom om die vergaderingen bij te wonen en eindelijk was ik er eens bij maar was ik te laat. Bovendien zag de bestuursvergadering, aan de lege glazen te zien, er zo goed als afgelopen uit. Het zal me leren om die aangetekende brieven van het bestuur met de datums, uren en vergaderonderwerpen te negeren. De penningmeester maakte nog een grap dat het een goed schrijfsel kon opleveren voor mijn verhalenserie “Dagelijkse kost”. Maar ik twijfelde. Het café heeft ooit een cafébaas annex schrijver gehad en het is een schier onmogelijke taak om in die zijn voetsporen te treden. Zijn boeken zijn ondertussen onvindbaar, dat zegt genoeg. De andere kleine aandeelhouders waren verspreid over het café, een paar op het buitenterras en ik zette me nederig aan de toog. Beduusd liet ik mijn AR code scannen en bestelde gewoontegetrouw een bakje troost. Die vooral Nederlandse uitdrukking kon hier niet beter op zijn plaats zijn. De bitterheid van de koffie was puur psychologisch, dat wist ik, maar tegen mijn meug in gooide ik er toch een half klontje suiker in. De speculaas die ik gewoonlijk links van mijn tas laat liggen nam ik er ook bij. Naast mij aan de bar was er iemand een drankje met ijs aan het bestellen en hij maakte het voor het meisje achter de bar niet makkelijk. “Een ijsblokje meer, nee minder, of toch nog ééntje… ah kweetni. Misschien een ander glas…” Tot overmaat van ramp bleek de verkeerde wijn in de frigo te staan en moest ze die nog even zoeken en aanvullen. De muziek stopte plots ook (einde playlist) en aan de andere kant van de toog stond iemand ongeduldig met een muntstuk op de toog te tikken. De ping van de oven ging dan ook nog eens af en de planten hadden dringend water nodig. Kalm, vriendelijk en onverstoorbaar deed ze haar ding. Ik had al lang 6 willekeurige klanten buitengezet, een onbeluisterbare plaat van Zappa aan een walgelijk volume opgegooid en een shot of 3 tequila binnen gekapt. Er was maar één conclusie : het bestuur was heel bekwaam in zijn personeelsbeleid en mijn klein aandeel was in goede handen. Ik zweer op mijn niet zo smetteloos communiezieltje dat ik nooit meer te laat zal komen.En wat me helemaal troostte was dat er een kwartiertje later, toen de vergadering echt al lang gedaan was, nog een aandeelhouder binnen kwam. Zogezegd juist van zijn werk…Sure.

The Musicbar-Dude
0 0

Oog

Musicbardude’s log :stardate 10/12/21 – 00:16 Nope, dat was geen prettige herinnering die me juist te binnen schoot.Die keer dat ik een stukje, een speldekop groot, brandende Algerijnse hasj in mijn oog kreeg.Dat is heel mijn oogbol rondgegaan en na een week kwam het er terug uit. Echt niet prettig.

The Musicbar-Dude
3 0

Writer’s block

Musicbardude’s log :stardate 04/12/21 – 19:16 Lap, mijn eerste writers block in mijn prille creatief schrijven carrière. Smartphone laden met stimulerende muziek, headset op en naar de Scheldekaai hoofd laten leegblazen. Been there, done that. Komt goed. Musicbardude’s log : stardate 07/12/21 – 02:38 Zoals sommigen uit mijn vorige post al konden opmaken, was ik eergisteren slachtoffer van de gevreesde writers block. Zoals iedereen heb ik dat direct gegoogeld en ik was duidelijk niet het eerste slachtoffer. Vele artikels gelezen over dit euvel, er zijn er zelfs die beweren dat het niet echt bestaat... Uitwaaien aan de Schelde met wat muziek zoals ik naïef aankondigde werkte deze keer echter niet. Dus, geprobeerd om te schrijven met een balpen op papier. Nope. Ook niet met een vulpen, potlood, stift, stuk houtskool. Ook niet op de muren, een serviet, een kladblok, A4 printpapier, mijn belastingbrief, op mijn arm tatoeëren en na een paar zinnen gestopt. Hopeloos. Op mijn laptop, smartphone, tablet lukte het ook niet ; telkens die mentale blokkade. Een paar glazen whiskey, nog meer koffie, wat coke en speed, vloeibare xtc, mda derivaten, weed, paddo's, LSD, heroine... Geen effect op mijn blok. Sporten, sex (zowel masturbatie als copulatie), wandelen in de natuur, het kanaal overzwemmen, parachutespringen, darts.... echt niets gekort. Ik was toch stillekes aan hopeloos en aan het wanhopen of ik mijn flow ooit nog terug zou kunnen vinden. Gedeprimeerd lag ik, moe van al die activiteiten s'avonds in mijn heerlijk bad met rozenblaadjes te weken. Een beetje aan het spelen met mijn bad eendjes en toen plots ... Eureka Ik moet gewoon schrijven over mijn writersblock. De vijand benoemen en de demon zo uitdrijven. Hierbij.. gelukt !

The Musicbar-Dude
6 0

Niezen als talent

Musicbardude’s log :stardate 27/12/21 – 13:17 Ik heb een zeldzaam en uniek talent. Nog nooit gehoord dat iemand anders dit talent heeft.Op de meest onverwachte momenten en plaatsen kan ik in een echt verschrikkelijke niesbui belanden. En als ik zeg verschrikkelijk bedoel ik dat zo ook. Het is niet van even een paar keer niezen en kees is klaar.Echt soms minutenlang kan dat duren ; 40, 50 keer is niet uitzonderlijk.Ik denk dat het te maken heeft met mijn overgevoelige sinussen, als kind hebben ze die bij mij al eens moeten dicht branden. Een praktijk die denkelijk vandaag de dag niet meer toegepast wordt...heel pijnlijk ook want ik kan het me nog herinneren.Het is echter maar een klein ongemak en wat lastig in sommige situaties dus ik wil er zeker niet te hard over klagen in deze tijden.Het overvalt me soms als ik aan het afrekenen ben in de winkel, tot groot jolijt van de kassier(ster) minder van die van de wachtende klanten. Oncontroleerbaar en onverbiddelijk moet ik dan het intikken van mijn bankcode halverwege onderbreken onder de vrolijke “gezondheid” kreten.Beleefd als ik ben probeer ik die dan ook met een half niezend , “dank u wel” te beantwoorden. Na een nies of 20 nemen die empathische “gezondheid” bemoedigingen wel af en sluipt zelfs bij de kassier(ster) de twijfel binnen. “Is dat nog wel gezond ? ”, hoor ik ze dan denken.De opluchting die ik voel bij de laatste nies stuiptrekking is niet ver van euforisch. Wow, eindelijk de laatste nies (en dan komt er natuurlijk nog één), de intervallen tussen de niezen worden echter groter maar die laatste nies is soms nog 4 a 5 keer verwijderd.Eindelijk, daar sta ik dan met betraande ogen, papieren zakdoek voor de neus terug in de realiteit aan de kassa,want in die niesmomenten is er geen buitenwereld : alleen jij en de niesbui bestaan nog.Opgelucht en niet alleen ik, ook de nieuwsgierige toeschouwers, reken ik af en neem mijn boodschappen mee. Pfiew…En dat is nog één van de minder gênante situaties die ik omschrijf. Heb het ook al gehad aan de toog als iemand doodernstig zijn zielenroerselen aan mij toevertrouwd. Weg sfeer.Op de tram, en dat in corona tijden, iedereen haat je daar dan ineens.Wandelend door de Hoogstraat, waar de mensenmassa splijt als de zee van Mozes, want ik stop niet omdat ik nog eens een niesbui heb. Ik probeer dat soms keihard te ontkennen en door te lopen.Tijdens een on-line tegen de tijd technische test voor een sollicitatie. Lap weer 10 minuten kwijt en dan toch nog proberen tegen beter weten in niezend te typen.Natuurlijk, waarom niet, tijdens het wateren in de smetteloze mannen urinoir van zo’n chic etablissement waar ‘s middags maar 2 man zit, letterlijk. Daarna snel afrekenen natuurlijk.Tijdens het aannemen van je fritjes in Frituur no. 1. Tot groot jolijt van de frituurist : “Alergisch zeker”. Daar gaat alvast, oncontroleerbaar bevend, de helft van dat pak tegen de koude grond.In de auto tegen een goede snelheid op een stuk waar juist geen pechstrook is.In diverse steden in Nederland waar ze uit de manier waarop je niest kunnen zeggen dat ik een Belg ben, blijkbaar.Net voor je in slaap valt en al halverwege een aangename droom bent. Daarna is het dan natuurlijk onmogelijk om die droom te hervatten.Tijdens een stevige discussie met iemand over een willekeurig onderwerp. Echt een showstopper.Halverwege je schoenen aan het dichtknopen want je bent weer even te laat en moet haast maken.In de stille natuur, vredigheid en rust alom, een paar kwetterende vogels in de verte. Licht geruis van bladeren. En daar ben ik dan, alle fauna verschrikt in alle richtingen opjagend, dat gaat weer even duren eer de natuur zich op die plaats hersteld.Als ze je vragen op een familiebijeenkomst naar je gezondheid en je juist gezegd heb dat die heel ok is. Wat had je gedacht..Maar het ergste en meest gênante heb ik nog voor laatst gehouden.Inderdaad, bij diverse seksuele activiteiten, voor na of tijdens, speelt geen rol. Zorgt voor een lekker awkward sfeertje of laat toch minstens even de tensie verslappen.Al bij al, toch tamelijk uniek die niesbuien. Ze zetten me een beetje met de voetjes op de grond en er zijn zeker erger dingen. Ik kan ze eigenlijk stiekem niet meer missen.

The Musicbar-Dude
10 1

Een gemiste kans ...

Musicbardude’s log :stardate 03/12/21 – 09:06 K3 zoekt K2 maar mij hebben ze blijkbaar niet gevonden. Ik zat al in de 2e ronde voor de pre-preselectie (waarbij je een video van je dansroutine op muziek van K3 moest uploaden) Helaas mijn routine op "je bent mijn Gigi" werd tamelijk kordaat, een beetje boos zelfs afgewezen. Nu pas kan ik er mee in de openbaarheid komen (wegens zwijgcontract) maar het deed wel pijn de andere kandidaten in het programma zo gelukkig te zien doorstromen naar de finale. Ik probeer het te plaatsen en krijg momenteel ook echt wel goede psychologische bijstand. Een gemiste kans is het voor Gert en het K3 concept.Mijn full-body latex dansroutine was op het werk van Pina Bausch gebaseerd en qua kledij op "K3 en het magische medaillon" Het eindresultaat vond ik heel bevredigend en esthetisch. Ook echt niet simpel op dat K3 nummer. Dank ook trouwens aan "Charlotte" één van mijn favoriete opblaaspoppen voor haar niet onverdienstelijke rol als "Gigi". Nee Gert is toch niet dat exploitatie genie dat iedereen van hem maakt. Hij had zijn doelpubliek merkelijk kunnen uitbreiden. Het is een schrale troost dat de video nu op Pornhub staat, die blijkbaar wel kunst en cultuur kunnen smaken. De duizenden likes zijn echter maar een schrale troost. Ach misschien beter een volgende keer als er weer een K vervangen moet worden.  

The Musicbar-Dude
6 0

Bad Call

Musicbardude’s log :stardate 02/12/21 – 19:46 Verdomme, mijn phone die afgaat terwijl ik (internet) research aan het doen was over de Antwerpse kwelgeest “Lange Wapper”. Geen videointerviews, sollicitaties en ook geen werkaanbiedingen die naam waardig op de site van de Vdab en Linkedin. Dus ik gebruik mijn kostbare tijd om (creatief) te schrijven en tegelijk songs voor een nieuwe mixtape (postpunk-new wave deze keer) te selecteren.Naast dit waargebeurd relaas over Lange Wapper (die ik persoonlijk ontmoet heb), switch ik al schrijvende soms over naar mijn Sci-Fi (dat is natuurlijk verzonnen, we kunnen niet tijdreizen) kortverhaal dat zich heel uniek in Antwerpen anno 2145 afspeelt. Mentaal tijdreizen kan gelukkig wel. Waar was ik ? De display voorspelde niet veel goeds : een 02 nummer, zone Brussel. Dan weet iedere ervaren telefoongebruiker dat de kans heel groot is dat het een televerkoper (m/v/x) is. En jawel hoor.. Voorzichtig nam ik af en prevelde met tegenzin mijn naam. “Hallo, mijnheer hebt u een momentje voor mij ?” Een dame met Nederlandse tongval. “Eventjes, misschien, waarom belt u mij”, Ik met mijn beste Antwerpse tongval. Ik pastte me niet aan, tijd dat die Nederlanders onze taal leren. Ooit voor ons beiden een onoverkomelijk obstakel in een vroegere relatie met een vriendin uit Venray, Nederlands Limburg, maar dit terzijde. Ook de vervoerskosten trouwens. “Ik heb een goed voorstel voor jou…”Daar onderbrak ik haar al.“Wat wil je verkopen ? Kan je snel to the point komen ?”“Heb je je energiecontract, gas en electriciteit nagekeken, wanneer het vervalt, wij hebben een interessante aanbieding voor jou” “Ik denk dat niemand van buiten weet wanneer zijn energiecontract vervalt. Maar ik ben tevreden bij mijn huidige leverancier en ik hou mezelf goed op de hoogte”“Ik zie dat je een contract heb met een variabele prijs bij Engie, ons aanbod is interessanter”“Nope, ik heb een contract met een vaste prijs, en ben er erg tevreden over.. Ik ga u moeten laten, ..” Toen werd ze bitsig “Je gaat schrikken straks als je 200 euro moet bijbetalen.”Ze vuurde dit af, bijna als een dreigement. Ik vond het ergens wel grappig, ze had het handboek van de televerkoop even uit het oog verloren, misschien was ze nog een beginnelinge. “Ja, dat kan wel, maar dat wist ik ook al, de prijzen zijn gestegen. Ik ga zeker niet schrikken. Schrikken doe je in een onverwachte situatie, hoogstens zal ik eens diep zuchten bij de afrekening.” “En voor welke firma verkoop jij dan eigenlijk, want ik vind het gesprek niet echt aangenaam meer”Krak.. opgelegd Terug naar Lange Wapper.  

The Musicbar-Dude
3 0

Twizted

Musicbardude’s log :stardate 01/12/21 – 19:46 Ik trek dat blijkbaar aan, onbekende mensen vertellen me soms ongewenst en ongepast hun diepste zielsroeselen. Dingen die ik soms echt niet wil weten.Mijn vrienden en kennissen mogen dat natuurlijk, graag zelfs, maar wildvreemden die dat doen, het is een eigenaardig gegeven. Misschien is het een soort uitstraling die ik heb, ben ik soms te vriendelijk, te open ? Ik heb het daarnet nog gecheckt… nee ik heb geen tattoo-tekst op mijn voorhoofd die zegt “vertel uw problemen enzoo aan mij. Ik los dat op.”Achter de toog werd dat ook soms van mij, als part of the job, vereist. En zeker als ik mensen kon bijstaan met wat levenservaring, goede raad enzo. Echt geen probleem.Voor de toog heb ik daar minder behoefte aan. Een paar weken geleden was het weer zover. In Zwijndrecht, in de buurt van de kerk waar ik een volkscafé was binnengestapt. Het terras was open en alhoewel het een frisse dag was, besloot ik toch maar om me daar te zetten, zicht op het kerkplein en de grappige menselijke activiteiten. Begrijpelijk, dat er geen bediening was op het terras en ik binnen aan de toog mijn koffie moest bestellen. Met alle plezier, snuif je ook wat van de sfeer van het café op en maak je ineens kennis met de cafébazin. We geraakten in afwachting van mijn koffie wat aan de praat over de horeca, wat er allemaal bij kwam kijken, de problemen enz. Ik liet me in een onbewaakt moment ontvallen dat ik ook een café had uitgebaat en gestopt was, maar ik trad niet teveel in detail. Er waren buiten mij op dit middaguur slechts 2 klanten, allebei éénzaam en apart gezeten aan een tafel aan de muur tegenover de toog. Een verfrommelde man maakte zich plots los van zijn tafel en kwam bij ons staan. Hij had natuurlijk wat van onze conversatie opgevangen. Na mij een iets te stevige hand te geven en zijn voornaam te prevelen. Stortte hij een woordvloed uit, waarvan ik slechts flarden in verstaanbaar Nederlands kon verstaan. Vroeger dokwerker geweest, hard moeten werken altijd, niet zoals de jeugd tegenwoordig. Hij kwam vroeger graag in ‘t stad, zuipen en achter de vrouwen lopen, op auto’s dansen. Ik moest eens weten hoe dat het er vroeger aan toe ging. Enz. Enz. Je weet wel de straffe verhalen van een gemiddelde buitenstedelijke man. Af en toe knikte ik wat meelevend maar na enkele minuten was ik het wel beu, bovendien stond mijn koffie gereed en die mag je niet koud laten worden.Ik onderbrak zijn verbale diarree met een kort, “tot straks ik ga even eerst mijn koffie drinken” en stapte naar buiten.Twee microseconden later stond hij bij mij zijn monoloog verder te zetten, maar zijn toon werd wat agressiever, flarden van dat hij goed kon vechten en dat hij meermaals had moeten tussenkomen hier in het café. Amai, toen hij nog zo jong was als ik, had hij me eens moeten tegengekomen. Hij begon ook wat met zijn vuisten te zwaaien…Ik sipte rustig verder van mijn koffie en uiteindelijk bedaarde hij en ging terug naar binnen.Een klein kwartiertje later toen ik ging afrekenen aan de toog, zat hij alweer op zijn vertrouwde stek. Nog snel even naar de toiletten. Daar hing de liefstelijke toiletgeur die ik ooit geroken had, ik ben zelfs enkele malen binnen en buiten gelopen om de ervaring over te doen. Ik heb de cafébazin bij de afrekening het merk van die airfreshener dan ook doen noteren. Mooie fooi achtergelaten zoals het hoort.Ik had de buitendeur al in mijn hand toen ik me toch nog even wendde tot de oldtimer (was zijn naam reeds vergeten).“Hoe oud ben je eigenlijk, als ik je zo bezig hoorde was dat allemaal precies lang geleden” “Ik ben al 52 en jij ?” “Al 43” loog ik tevreden.

The Musicbar-Dude
3 0

Carrefour Blues

Musicbardude’s log :stardate 29/11/2021 – 17:46 Lijstje voor aankopen in de supermarkt op papier geschreven. Check Elektronische back-up van dit lijstje op mijn smartphone Xiaomi Rednote. Check Back-up van dat lijstje in de Google cloud. Check Lijstje nog daarvoor nog eens doublechecked. Check Kleding aangetrokken opdat mensen geen aanstoot zouden nemen. Check Schoenen, Muts over warrige haardos, tanden gepoetst, kleine hoeveelheid deodorant, geen dringende lichamelijke uitscheiding behoeften klein of groot. Check Baardje toch wat bijgeknipt. Alhoewel ik een trimmer ga afhalen in het ingebouwde postpunt bij Carrefour. Barcode Bpost op smartphone voor Coolblue. Check Niets dat op het vuur stond te pruttelen, gaskranen dicht. Check Nakijken e-mail nog eens snel. Check TV/PC/Verlichting uit. Check Sleutels / Portefeuille. Check Mondmasker. Check Een laatste keer aankooplijstje overlopen : 2 repen pure Chocolade Cote D’Or 3 of 4 (naargelang voorradig) blikjes cola zero 1 lang gesneden brood 1 middelgrote bus slagroom, voor divers gebruik, maar bedoeld voor Irish Coffee Check.   Kordaat stapte ik mijn huis uit en ging gedecideerd richting nieuw gerechtshof. Dit moest goed aflopen, geen weg naast, wat voor fysieke of mentale obstakels ik ook zou tegenkomen. Het weer werkte licht tegen maar 200 meter naar de Carrefour is zelfs in deze niet ideale omstandigheden maar een kleine afstand. Aan het einde van mijn straat, bij het nieuwe gerechtshof splitst het Zuid zich in het nieuwe en oude Zuid. Zou ik oversteken naar het nieuwe zuid waar je via het Zillionpad de poort naar deze nieuwe nog ongure wijk nemen. Ik vermande me, ik was vroeger al eens op het slechte pad geraakt en dankzij goede vrienden en uren therapie gered. Aan de Zillion waar ik vroeger sporadisch wel eens was geweest had ik geen goede herinneringen. Telkenmale was ik daar nogal hardhandig buitengewerkt.Ok, ik had niet in dat Aquarium mogen duiken tussen die zeemeerminnen, die achteraf dan ook nog eens gewoon schaars geklede meisjes bleken. Ik had ook geen badmuts op. Die andere keer was ook nogal onfair, iets te weinig bollen gepakt, een ervaren buitenwipper had dat in het snuitje. Ik viel wat uit de toon met mijn minder sobere dansstijl.   Nope ik vervolgde gewoon onverstoorbaar mijn weg via de Jan Van Gentstraat tot aan de hoek met de Pacificatiestraat. Carrefour : schuifdeuren open, mondmasker op, naar het postpuntloket. Daar sta je dan een kwartier achter een gele streep voor die toog. Hopende dat iemand aan de kassa je in de gaten krijgt en via de P.A. omroept dat er iemand het Postpunt moet bemannen of bevrouwen, maakt niet uit. De analyticus in mij maakt zich tijdens die voortschrijdende minuten niet druk maar observeert het Carrefour-markt gebeuren. Mensen die komen en gaan, sommigen nerveus, sommigen rustig, soms onhandig met zakken of dozen sleurend. Leuterend aan hun phone, vijandig naar mij kijkend, vriendelijk kijkend, nieuwsgierig kijkend. Mijn gedachteanalyse begon de romantische richting uit te gaan bij het observeren van een dame met een paar wel heel grote meloenen in haar mandje dat ze voor zich uit hield. Tot een cassiere zich losmaakte uit de buik van de supermarkt (het gedeelte voor de kassa’s).Ze nam plaats achter de Postpuntkassa en vroeg me tamelijk kortaf de barcode van de zending. Ik was nogal verstoord maar ze streelde wel mijn ijdelheid door, na mij het bewuste pakket overhandigd te hebben, om mijn handtekening te vragen.Een mand gepakt, het niet te grote pakket er in, en ik was klaar om de rest van de lijst af te werken. De indeling van de Carrefour dwong me om eerst het brood te kopen. Lang wit gesneden. Nope, was uitverkocht. Broodjes dan maar, voor de afwisseling ook. Mmm daar paste het beleg dat ik thuis had, niet lekker tussen. Jonge gesneden kaas van het huismerk, ontvette hesp van Herta, salami met look (ik ben geen pussy) preparé ,en voor misschien een smos te maken. Salade, Tomaten, Een bokaal augurken, Lichte Mayonaise (die was thuis ook op), een paar uien om te snipperen. Ondertussen moest ik mijn mand inwisselen voor zo een volwassenen kar.   Het tweede op mijn lijst was een bus slagroom, dat ging vlot maar voor alle veiligheid nam ik er toch maar twee mee. Mijn oog viel daarbij ook op een aanbieding voor fruityoghurt van Danone. Twee en één gratis, je weet wel. Een gewoon brik met room voor mijn White Russians kon ook altijd van pas komen.De rayon waar de chocolade zich bevond was de gevreesde snoep rayon maar daar hadden de uitgestalde waren geen effect op mij. Behalve de doos stroopwafels van Meli en de voordelig verpakte Melo-cakes. En nog wat Marsen.   Alleen nog maar het laatste item op mijn lijst voltooien. Enkele blikjes cola zero. Eitje. Ah ja misschien toch nog wat eieren voor die smos. De blikken waren per 6 verbonden dat vond ik dan weer handig. De toch wat volrakende kar in. Nog wat rollen Tesla-tape, kan je nooit genoeg van hebben. En ik bedacht me ook dat die Fa ananas douchegel die ik laatst gekocht had niet echt een succes was. Ondanks mijn aan de waanzin voorliefde voor alles Ananas.En waarom niet, een forse flacon appeltjesbadschuim. Om de hamsterwoede die er ongetwijfeld weer aankwam voor te zijn pakte ik ook nog snel een 24 tal rollen wc papier, 12 rollen keukenrol, en 6 dozen van die vochtige babydoekjes met aloë vera voor de gevoelige huid mee. Aan de kassa gekomen kwam ik tot de constatatie dat mijn schamele maar mooie boodschappentas niet volstond. Bruikbare kartonnen dozen waren er alweer niet dus zag ik me verplicht tassen bij te kopen. De vriendelijke cassiere verwerkte met de hulp van barcodes mijn kar, ik rekende gezwind af en stond seconden later voor de deur van het filiaal, omringd door veel te veel gevulde zakken. Dit kon ik zeker niet in één keer naar huis brengen, gelukkig was er de Antwerp Taxi app op mijn smartphone en de taxi liet niet lang op zich wachten. Oef, eind goed al goed tot de dag daarna in de krant dit verscheen en ik me verslikte in mijn broodje preparé smos. Vandaag om 11:21 Preparé uit de rekken gehaald bij meerdere supermarkten: mogelijk besmet met salmonella Het vleesverwerkend bedrijf Norenca uit Geel neemt uit voorzorg americain preparé en americain preparé martino uit de handel en roept het product terug van bij de consument wegens mogelijke aanwezigheid van salmonella. De producten werden vanaf 24 november verkocht in verschillende filialen van Makro, Metro, Spar, Carrefour, Alvo en Leaderprice. Het gaat om americain preparé, americain preparé martino en americain natuur met houdbaarheidsdata tot 30/11, 01/12 en 02/12. Ook de rund beefburger met diezelfde houdbaarheidsdata wordt teruggeroepen. Het bedrijf vraagt klanten het product niet te consumeren en terug te brengen naar het verkooppunt. De kwalijke dosis preparé snel teruggebracht en ik kreeg zonder probleem een vervang-preparé in de plaats. Thank God voor die timing, dat ik er nog niet van gegeten had. Salmonella wil je echt niet krijgen en ik spreek vanuit een Spaanse vakantie ervaring. Liever nooit meer. Dit was wel een soort teken van Karma. Ik beloof om het personeel van de Carrefour nooit meer een Mind-Fuck te geven. Ja, ik had me daar vroeger wel eens aan bezondigd en het verbaasd me nog altijd enorm dat ik niet op hun zwarte lijst stond. Éen van mijn routines was vroeger wel eens de één aankopen, één betalen routine.Ik nam demonstratief de grootste winkelkar die ik kon vinden, gooide daar een handvol shoppingbags in (tot grote tevredenheid van de winkelmanager die mij soms in de gaten hield).En dan kocht ik slechts één item. Een wortel, een tomaat, een courgette, een druif, een sneetje belegen kaas, een sneetje brood, één Nacho chip,.. je kan dit zelf, mits wat fantasie ook makkelijk aanvullen. Het vroeg soms wel wat prutswerk, vooral bij zwaar verpakte goederen. Het meest ondeugende was ik wel die keer dat ik gewapend met slechts één (wel nog verpakte) condoom me aanbood bij de kassière. Ze keek heel bedenkelijk maar die blik was nog niets vergeleken met de vuurspuwende ogen die ze op mij richtte toen ik een klein uurtje later me terug aanbood bij haar kassa met identiek dezelfde aankoop. Sorry Carrefour medewerkers, ik ga dat zeker nooit meer doen.  

The Musicbar-Dude
0 0

Lange Wapper mijn jolige vriend

Want het is dringend nodig om wat mythes rond deze Antwerpse kwelgeest te doorprikken en de waarheid te vertellen. Een paar weken geleden kreeg ik deze e-mail in mijn inbox. Het was een mail met als afzender lange.wapper@telenet.com, dus dat zag er niet direct een oplichtersmail uit. De inhoud was geen vraag om geld over te schrijven, geen smachtende dame uit Estland, geen links waarop je moest klikken om dringend je bankgegevens in orde te brengen. Dit stond erin : Beste, Ik stuur je deze mail omdat ik zag dat je bij Google hoog aangeschreven staat als “local guide”. Tevens bevalt de stijl die je etaleert in de bundels “dagelijkse kots” en “korte maar dodelijke verhalen” me wel Dat klopte wel ; mijn recensies en foto’s die op Google Maps stonden werden duchtig geliked en ik had al een paar felicitatiemails van Google persoonlijk gekregen. Vooral mijn besprekingen en beoordeling van tramhaltes zijn populair. Dat hij fan was van mijn korte verhalen deed me ook plezier ; hij had zijn huiswerk wel gemaakt.  Het wordt hoog tijd dat ik die Antwerpse sagen over mij toch een beetje in de juiste context plaats. Inderdaad ik ben lange tijd weg geweest uit Antwerpen (niet verjaagd) en heb ondertussen een slordige 400 jaar de wereld rond gereisd en tal van avonturen beleefd. De bekendste getuigenissen daarvan zijn “Gullivers Travels” en “Jack en de bonenstaak” maar er zijn nog talloze volksmythes van over heel de wereld waarin ik opduik. In deze tijd waarin superhelden zo populair zijn, zou ik geen slecht figuur staan bij bijvoorbeeld de Fantastic Four, ze hoeven voor mij zelfs geen kostelijke CGI te gebruiken. Of zelfs een eigen serie rond Antwerpse superhelden, wie weet ?Vandaar dat ik toch een beetje aan een comeback aan het denken ben. En mijn geboortestad Antwerpen lijkt me de beste plek om daaraan te beginnen.Je zal waarschijnlijk wel veel vragen en bedenkingen hebben. Begrijpelijk. Maar ik geef je de kans dat allemaal te formuleren in een gesprek onder vier ogen.Ik verblijf hier in het Hilton aan het groenkerkhof, wat jullie tegenwoordig kennen als de Groenplaats. Overigens, mijn echte naam is Thomas Crul, geboren in 1542 als jongste zoon van de Antwerpse dichter en koopman Cornelis Crul.Laat me weten of je interesse hebt. Gegroet Thomas Crul aka Lange Wapper   Hier eindigde de mail. Niet in het oud Vlaamsch maar zijn spellingchecker zal wel aangestaan hebben zeker.Was het een oplichter of gewoon een soort aandachtszoeker ?Indien niet was het wel een buitenkans om mijn Google reputatie, mijn Instagram en Facebook volgers account uit te breiden. Misschien zelfs een YouTube filmpje ? Ik mailde hem vriendelijk terug en een paar dagen later zat ik op Tram 4 richting Groenplaats. Een dictafoon app op mijn smartphone, een uitgeprinte en uitgekiende vragenlijst op zak. Smartphone volledig opgeladen en voor alle zekerheid de app ook maar op voorhand getest.De receptionist verwees me vriendelijk naar zijn hotelkamer en een lift en enkele trappen later klopte ik op de deur. Toch een beetje nerveus.Thomas Crul ? “Ik ben het, je afspraak...”“Kom maar binnen, de deur is niet op slot.” Een vriendelijke diepe stem Daar zat hij dan, en het viel me eerlijk gezegd wat tegen voor een mythische figuur. Hij was eerder een kalende onopvallende zestiger of was het misschien één van zijn beruchte metamorfoses ?Ik zette me tegenover hem, zoals het de bedoeling leek, smartphone op de tafel en Dictafoon app running. Hij knikte. We bevonden ons toepasselijk in de Groenplaats suite, niet goedkoop, maar ja als hij inderdaad was, wie hij beweerde te zijn, mocht geld voor hem geen probleem zijn. Honderden jaren rente op de bank, vastgoed, wie weet wat meer had hij als kapitaal.Hij zag me even kijken naar het raam richting Groenplaats, beneden.“Ja het Groenkerkhof is al lang verdwenen, veel van de stad die ik vroeger kende, en druk dat het hier is geworden.”“Mijnheer Crul..”“Zeg maar Thomas”“Ok, Thomas. Misschien beginnen we best bij het begin, voor zover je geheugen nog reikt”“Mijn geheugen is nog prima, maar lijkt me de meest logische aanpak”Hij schraapte zijn keel. “Ja dat verhaal dat ik tussen de kolen gevonden was bij een boer in Wilrijk is tamelijk ridicuul.Ik ben hier geboren en heb hier een heel plezierige zelfs geprivilegieerde jeugd gehad. Ik was in mijn vaders voetsporen getreden en was al een tamelijk succesvol koopman. De Spaanse furie in november 1576 besliste er echter anders over. De furie was een regelrechte inblik in de hel, onbeschrijfelijk zijn ze, de plunderingen, het sadisme, de verkrachtingen… Niemand was veilig, zelfs de stadsnotabelen niet.Mijn huis hier werd platgebrand en heel mijn gezin, mijn vrouw Godelieve en mijn twee jonge zonen, Cornelis (naar mijn vader) en Jan werden met messen afgeslacht.”Hij pauzeerde even en schonk ons beiden (nadat ik toestemmend geknikt had) een fors glas oude jenever uit.Verder ging het.“Ik werd meegevoerd voor losgeld en naar de Citadel gebracht. Mijn vader was blijkbaar onvindbaar in de chaos of misschien was het losgeld te hoog maar ik werd nooit meer vrijgelaten.Dagenlange meedogenloze martelingen waren mijn deel, en hoe langer het duurde voor ze het losgeld hadden, hoe ongenadiger mijn beulen tekeer gingen. Na een kleine week was ik zelfs voor mijn geliefde ouders onherkenbaar geworden. Al mijn beenderen waren gebroken. De beesten gooiden me achter op een kar richting grote markt, om zoals ik uit hun opgewonden gesprekken kon opmaken me te vierendelen tot groot vermaak van de plunderaars.Onder groot gejuich en gejoel werd ik met met armen en benen aan de paarden geketend. Half bewusteloos van de pijn en in doodsangst.Iemand deed nog een walgelijke speech, dat ik Thomas Crul een verrader was en dat ik als voorbeeld voor andere verraders mijn lot van vierendeling zou ondergaan. De paarden werden aangevuurd en ja hoor, dat was het gruwelijk einde van mijn menselijk bestaan.” Thomas zijn ogen leken te gloeien en een huivering trilde door zijn lichaam.“Wat erna gebeurde is me verteld door Agete, de polderheks van Beveren. Ze had op de grote markt het merendeel van mijn smartelijke lichaamsdelen bijeen gezocht en op haar hondenkar gegooid. Niemand hield haar tegen in de chaos, waarom zouden ze. Agete was een heel goede kennis van onze familie en ze had ons al veel geholpen met haar uitgebreide kennis van het kruidenrijk. Kwaaltjes, jicht, maagpijn, geboortes, spalking…Mijn vader verloonde haar altijd rijkelijk en hield haar de hand boven het hoofd als ze voor de zoveelste keer van hekserij werd beschuldigd.In een gebaar van dankbaarheid naaide ze me terug aan elkaar met draden waarover ze een oude spreuk had gesproken. Noem het voodoo, occultisme, toverij, geen idee... Enkele weken later ontwaakte ik uit mijn duisterste slaap ooit in het huis van Agete. Ze deed haar relaas en ik was het, nu ja, levend bewijs dat ze in haar opzet geslaagd was. Van mijn ouders of andere familie had ze geen nieuws.Een bijkomend gevolg van haar magie was dat ik me kon mezelf monsterlijk kon uittrekken en inkrimpen zo ver ik wilde. Niet slecht vond ik, terwijl ik me er in bekwaamde. Transformeren in een ander mens, dier of voorwerp dat me dikwijls wordt toegeschreven in de volksverhalen, kan ik niet.Ik verliet na enige weken dankbaar het huis van Agete en trok terug naar mijn thuisstad, waar de chaos toch al wat minder was en ik de rest van mijn familie wou opsporen.Ze zou niet zo lang later jammerlijk op de brandstapel eindigen.” Mijn jenever was ongemerkt door mijn keel verdwenen en Thomas vulde me bij. “Toen zijn die verhalen over mijn wedervaren begonnen”“Ja, je hebt wel wat schelmerijen uitgehaald, veel mensen aan het schrikken gebracht blijkbaar”Thomas lachte, diep uit zijn keel.“Tja, ik kon dat niet laten hé, die deugnieterij. Hoe zou je zelf zijn met mijn talenten. Dat fameus verhaal van die dronkaard die ik zogezegd achtervolgde. Dat was mijn cafévriend. We hadden de hele nacht in de Goddaert gedronken, gelachen en gedobbeld. Tegen het ochtendkrieken ben ik nog even mee naar zijn woonst gewandeld om zeker te zijn dat hij goed thuis was gekomen en me ervan te vergewissen dat hij de rammeling die hij van zijn eega ongetwijfeld zou krijgen zou overleven. Ik stond voor de deur te wachten en heb me toen even heel groot gemaakt en de slaapkamer ingekeken. Ze zijn toen allebei wel geschrokken en de ruzie was snel gedaan ja. Van de weder omstuit mocht hij nooit meer naar de kroeg. Deugnieterij met kinderen heb ik nooit uitgehaald en dat verhaal van die lichtekooi met al haar vrijers die omkwamen aan het groenkerkhof, daar zat ik echt voor niets tussen.” “Maar er zijn toch wat verhalen dat je jezelf liet krimpen tot babyformaat. Over Stans van 't Gangsken, de vondelingenschuif.” Thomas pauzeerde even en keek in de verte met zijn donkere, diepliggende ogen.“Ik moet toegeven dat ik inderdaad in die tijd ten prooi was gevallen in wat ze tegenwoordig als een seksuele fetisj geïdentificeerd hebben. Moedermelk zogen aan een borst van een vrouw was toen mijn hoogste zinnelijk genot.”Ik maakte me klein en legde me ergens op de stoep bij een vroedvrouw of een vrouw die juist een kind had, in de hoop opgepikt te worden en zo nader tot mijn wellustig doel kon komen. Het viel jammerlijk genoeg erg tegen. Ik wordt geen baby als ik krimp, ik wordt gewoon kleiner. De lelijkste baby ooit heb ik sommige vrouwen horen zeggen, meestal lieten ze me gewoon liggen. Nee, een succes was het niet.” Ik had even willen lachen, want dat was wel grappig, maar de ernstige toon in zijn stem verraadde dat ik dat beter niet deed. “Na enkele jaren van plezier beleefd te hebben in Antwerpen ben ik de weide wereld in getrokken en heb de hele wereld afgereisd met mijn ongezien talent. Maar dat zijn heel andere verhalen.”Het leek erop dat hij zijn relaas hier wilde beëindigen, ik had nog wel wat vragen maar hij had er duidelijk geen zin meer in. Ik maakte aanstalten om mijn smartphone te nemen en de opname stop te zetten maar hij hield me tegen. “Ben je niet het belangrijkste vergeten?”“Wat bedoel je, belangrijkste?”“Wel, bewijs. Bewijs dat er waarheid zit in mijn relaas”“Ik zie niet in hoe je dat kan bewijzen” Terwijl ik die woorden formuleerde ontvouwde er zich een gruwelijk schouwspel. Thomas zijn ledematen, zijn lichaam, zijn hoofd begonnen met een verontrustend gekraak en geritsel te groeien. Ik had alle moeite om mijn maag in bedwang te houden maar kon mijn ogen niet afwenden. Achterover, in mijn stoel bevroren.Heel realistisch groeiden zijn kleren niet mee maar verscheurden onder het onrustwekkende proces. Hij groeide tot tegen het plafond, tegen de muren. De tafel en ikzelf op de stoel schoven naar de achterste rand. De, toch ruime hotelkamer was al bijna 3 kwart gevuld met Thomas zijn naakte reuzenvlees. En dat verwrongen hoofd dat dichter en dichter naar mij toekwam. Een enorm oog dat mij aanstaarde benam snel mijn hele gezichtsveld. Een meter, halve meter, toen stopte het. De luchtstroom die hij veroorzaakte door zijn ademhaling waaide door de kamer. De enorme, peilloze diepte van zijn zwarte pupil was het enige wat ik zag. Ik zag niets in die zielloze zwartheid, behalve heel ver, omgekeerd gespiegeld, mijn vage weerspiegeling.“Wat denk je van dit als bewijs” Een donkere, diepe stem weerklonk. Als een oude eik zou kunnen spreken, zou het zo klinken. Ik kon niets uitbrengen, een soort betekenisloze afschuwmompel was het enige. En plots en heel snel, hield het op. Het krimpproces ging veel sneller. Na enkele seconden stond er terug een niet opvallende (behalve zijn naaktheid dan) man in de geruïneerde hotelkamer. Ik maakte me los uit mijn stoel, geplet tegen de muur en vond mijn smartphone op de grond.Inderdaad, meer bewijs had ik niet nodig, ik moest dringend weg hier, buitenlucht, helemaal ontnuchterd. Gehaast nam ik afscheid, en dat we elkaar nog gingen contacteren en toen vluchtte ik bijna het hotel uit.  Op het terras van café “de Kat”, even verder, bekomend bedacht ik me dat dit wel eens het begin kon zijn van een hoop nieuwe onwaarschijnlijke avonturen. 

The Musicbar-Dude
6 0

Vincent, de onverbeterlijke zelfmoordenaar

Ik houd wel eens van een practical joke, maar op den duur is de fun er echt af. We hebben echt wat afgelachen met de Vincent. Ik heb hem leren tijdens een zwaar nachtje in café “De Sportvrienden” op het Kiel. We geraakten wat aan de klap, dronken wat te veel pinten en amuseerden ons rot met de lokale stamgasten op stang te jagen door ze te vertellen dat we Antwerp fans waren (in een Beerschot café). Eigenlijk ben ik zo geen voetbalfan, maar het au-serieus van die hardcore voetbalfans op zich maakt de duivel (en geen rode) in me wakker. Vincent was ook in die stemming, binnengewaaid na een verkeerde tram genomen te hebben en hij had toch even een pitstop nodig, onderweg naar de juiste tram. Ikzelf was ook in dit voorgeborchte van de hel beland bij vergissing. Mijn tinderdate met een zeer knappe dame bleek niet door te gaan. Hoewel ik op voorhand betaald had.Ze kon vanavond niet maar zou zeker volgende week tijd maken, mits ik nog een klein bedrag kon storten op haar rekening. Daar moest ik toch eens even over nadenken want ik begon toch wel lichtjes onraad te ruiken. Dus samen met Vincent aan de toog en ons amuseren en pinten pakken tot in de vroege uurtjes in vooral mannelijk voetbalgezelschap. Rond halfvier schopte de cafébuis ons eruit en daar stonden we dan, tijd om naar huis te gaan. Trams reden er niet meer op dit onheuse uur en zover woonde ik nu ook niet (halfuurtje / 3 kwartier) stappen tot aan het Zuid. Vincent woonde een paar straten verder en daar gingen we, ook niet slecht om de alcohol een beetje uit het lijf te werken. Enkele zedenschendende wildplas beurten later hadden we via het kielpark en de Kolonel Silvertopstraat de brug over de ring bereikt en ik ging vrolijk op kop.   Vincent bleef wat achter en keek over de afscherming naar beneden, naar de nu schaarse auto’s die richting Nederland reden. “Zal ik eens een goede grap uithalen”, zei hij, tamelijk ernstig “Ik ga hier naar beneden springen, los voor zo’n auto” Ik was nog maar net begonnen met lachen (hoe moet je anders reageren) of hij was de leuning al overgesprongen. Splut op de rijweg, en nog een handvol auto’s erover. Chaos, klutsende auto’s, piepende remmen en even later gevloek, gehuil en getier.Ik was het nog even aan het aankijken, maar begreep toch de humor niet echt. Een beetje van de wijs toch, en ontnuchterd, bereikte ik na een kwartiertje mijn woning.Een goede roesslaap die niet echt uitmondde in een kater (goed verzorgde tapinstallatie in dat café) bracht me naar de volgende dag. Ik had die maandag de krant toch maar gekocht en er stond een klein artikel in over het incident met Vincent, geen namen, vaagweg.   Nog twee dagen gingen voorbij en ook de eerste schok, ik had buiten die paar plezierige uren ook niet echt een emotionele band met Vincent. Toch besloot ik uit nieuwsgierigheid eens langs zijn appartement te gaan. Hij had me verteld dat hij huurde op de hoek van de Gerlachekaai en de Luikstraat, bovenste verdieping. Maar misschien was dat niet waar. Ik trok mijn stoutste schoenen aan.   Onderweg naar daar nog een heel avontuur beleefd met in de hoofdrollen een sinaasappel, een parkeerwachter, een dode duif en een (helaas reeds) gebruikt condoom in het parkje naast de speeltuin aan de gedempte zuiderdokken maar dat verhaal ga ik jullie even besparen. Ik belde aan op de bovenste parlofoonbel waarop stond Vincent Van Haren. Even later een krakende, verre, doffe stem.“Hallo” “Ik ben een vriend van Vincent, en ik was er bij toen hij van de brug over de ring sprong, …” Nog voor ik mijn zin kon afmaken weerklonk een Bzzz en ging de deur open. Geen lift pff… ik maakte al bijna aanstalten om terug te draaien maar mijn nieuwsgierigheid was toch groter. Uitgeput kwam ik boven aan, de deur van het appartement stond op een kier. Ik stapte binnen en tot mijn grote schok zat hij daar doodgemoedereerd in de sofa een enorme spliff te rollen. “Helpt een beetje de pijn te verzachten”, grijnsde hij “Jeez, ik heb je zien te pletter storten, je verhakkelde lijk op de autostrade gezien.. dit is toch onmogelijk.” “Tja, wat kan ik zeggen : ik ben een freak, ik heb een soort genetische afwijking, een superkracht. Ik doe zo’n dingen, enkele uren later word ik terug wakker en genees helemaal. Naargelang de ernst van mijn verwondingen, enkele uren tot enkele dagen. Deze keer was het wel nasty, ze hadden me dan ook nog in zo’n diepvries dodenschuif gestoken.” “Pff man”, meer bracht ik niet uit, ten prooi aan verwarring. “Hier neem een trek, het helpt me de pijn te verzachten, want pijnloos is het hele proces niet, goed gelachen toch nee” De laatste keer dat ik een joint heb geweigerd was als prille tiener bij een alleenstaande oudere (toen was in de dertig al oudere natuurlijk) dame waar ik moest logeren omdat mijn ouders naar een trouwfeest moesten. dronken en serieus high bood ze me die aan terwijl ze haar weke borsten alvast ontblootte. Nope, ik had geen zin in beide dingen. Vijf minuten later viel ze ronkend in slaap. Wat blikken Jupiler en vele verheffende trekjes van het prima spul later was ik al terug helemaal de oude en kon ik er ondertussen ook al goed om lachen. Ja, ik geef toe de weken en maanden die volgden, nog veel gelachen en plezier beleefd met Vincent, die willekeurig zijn practical joke deed. Die keer in Onze Lieve Vrouwe toren, halverwege de trap had hij zich opgehangen, de boze Japanse toeristen moesten rechtsomkeer maken zonder de klokkentoren te bereiken. Lachen man.Aan de Sint Anna plage, verdrinken in de Schelde voor de ogen van tientallen goudbruin gebakken senioren. Gieren, jazeker. Onderweg in de Nationalestraat, nabij het modepaleis, onder de tram. Panikerende en ontredderde tramchauffeur en passanten. En ik maar lachen, terwijl mensen me boos aanstaarden. Toen die bende ons ‘s nachts wou overvallen aan de Scheldekaai ter hoogte van de kleine tunnel. Volgens hen moesten we ons geld aan hen afgeven en onze kredietkaart code. Die kerel met zijn mes vlakbij je neus dat je vastnam en vervolgens diep in je eigen keel stak. Die blik in zijn ogen. Hahaha. Nog nooit iemand en ook zijn kompanen zo snel zien wegrennen. Die keer dat je jezelf tussen de roltrappen van de Premetro ter hoogte van Opera had gewurmd. Lol .. Toen had je wel even langer nodig om te helen. Ja, zo zijn er wel nog een tiental “incidenten” geweest en ik vond het niet erg, altijd dezelfde grap. Herhaling kan ook grappig zijn. Maar de laatste keer ben je echt te ver gegaan.   Ik had Tinder opgegeven wegens te kostelijk maar was gewoon in mijn stamkroeg een knappe brunette tegen het aangename lichaam gelopen. Het was al een stuk in de nacht, ik was wat wazig en de “Bal Marginal” was nu ook niet direct de meest romantische stek. Ik kon haar telefoonnummer ontfutselen met het oog op een intiemer onderonsje in een gezellig restaurantje.Vincent was natuurlijk niet uitgenodigd, die stond wat verder in gedachten met zijn ogen op zijn bier gericht. Ik had nog een Bongo bon “Romantisch dineren” liggen, Annick gecontacteerd (dat was haar naam) en enkele dagen later gereserveerd. Ik keek er echt ongelofelijk naar uit. Die avond liep alles perfect. We hadden de obligate aperitief van het huis (gratis met mijn bongo bon) al achter de kiezen en waren in blije afwachting van het voorgerecht. Ik liep op wolken, wat een mooie vrouw, ze lachte veel met mijn opmerkingen en ik voelde ook een connectie. Dit kwam echt goed. En toen, toen kwam Vincent het restaurantje binnengestapt. Ik zat met mijn ogen gericht op de deur en hij slaakte een kreet van herkenning.“Ha, jij hier” riep hij Ongevraagd kwam hij erbij zitten en ondanks de tegenzin die uit mijn gelaatsuitdrukking moest blijken stelde hij zich voor als goede vriend van mij bij Annick, vroeg hij de kaart, bestelde ook een aperitief en mengde hij zich in het gesprek. Niet ok. Ik begreep niet hoe hij erachter was gekomen dat ik hier was met mijn date, maar er zijn dingen die je als je jezelf vriend noemt, gewoon niet doet. De synergie tussen mij en Annick koelde vanzelfsprekend af. Oppervlakkig keuvelend voltooiden we onze maaltijd. Misschien kon ik de avond nog redden en vragen of Annick nog even meeging naar een café in de buurt of naar mijn woonst ? Zonder Vincent, vanzelfsprekend. Ik rekende alvast een bescheiden bedrag af (viva Bongo) voor ons beiden en Vincent was toevallig ook klaar met eten. Hij ging aan de bar afrekenen en ik stond op het punt om Annick te vragen om de avond onder ons twee verder te zetten.   En dan, ik had het kunnen weten, een ijselijke gil vanachter de bar. Vincent met een vleesvork die hij van de afwasstapel had genomen, door zijn oog tot diep in zijn schedel. Gegil. Annick in alle staten huilend “Je vriend, help hem..”De vrouw achter de bar stamelend en huilend.“Hij had blijkbaar geen geld genoeg bij en was keigegeneerd…” De rest van haar relaas ging snikkend verloren.Zo zie je maar dacht ik in een flits ; bongo bons. Maar het was om zeep, deze keer lachte ik niet maar was behoorlijk pissig. Ik liet Annick daar radeloos achter. Ze begreep niet waarom ik niet naar mijn vriend omkeek. Ik probeerde haar nog te overhalen om mee te komen. Tevergeefs… Later heb ik haar nog telefonisch proberen te contacteren maar ze negeerde mijn oproepen of had me geblokkeerd.Ze zou trouwens de waarheid over Vincent nooit geloven. Niemand. Nope, Vincent is mijn vriend af, sindsdien is mijn sociale en relationele leven sterk verbeterd. Hopelijk kom ik hem nooit meer tegen.    

The Musicbar-Dude
5 0
Laad meer ...