Lezen

Schaakmat

Ik ben wit, dus ik begin. Pion e4 en paard c3. De rest zien we later. Na een paar zetten, agressie aan de overkant. Dit kan ik tegen hem gebruiken. Speelt hij nu toren a2? Loper naar c4 krijgen. Dit verloopt veel te makkelijk. Ik ga winnen. Nog even m'n paard naar het centrum brengen en... Wacht? Mijn tegenstander heeft ook een réchterflank. Daarnet was dit deel van het veld nog onbelicht. Deal with it! Even op wandel met de koning dan maar. Niet met de loper aanvallen tegenstander, of ik hang, niet met... Hij ziet het niet. Weer mijn beurt om aan te vallen. Ik moet winnen, zo hoort het. “Zet je hem nog schaakmat?” De blik van de toeschouwer maakt me ongemakkelijk. “Dit duurt inderdaad te lang”, laat ik me opdringen. Het bord verdwijnt. Ik zie stukken maar geen enkele zet meer. Daarnet zat ik nog op een middeleeuws slagveld, nu weer in de leefruimte. Waarom ben ik zenuwachtig? Angst om te winnen, of simpelweg om iets af te maken? Ik stamel en stotter nog wat met koningin en toren. De toeschouwer wordt echt ongeduldig nu: “Zet hem gewoon schaakmat!” Ik leg hem uit dat ik ‘het’ niet meer voel. “Dit is waarom ik ook niet graag plaatjes op feestjes draai”, zeg ik. “Ik vind mezelf wel een goede dj, maar word nerveus van publiek. Daarom zit ik hier.” “Je hoeft niet elke zet voor je te zien”, bemoedigt de toeschouwer. Ik antwoord dat ik bang word als ik de volgende zet niet zie. “Bang om dood te gaan”, voeg ik er onnodig aan toe. Wat ik bedoel is dat ik momenteel niet verder kan omdat mijn hoofd wil weten hoe ik... doodga? “Als je wil kan ik ervoor zorgen dat je weet hoe je doodgaat, ik kan het je zelfs laten zien”, knipoogt de toeschouwer. Ik besef plots weer waar ik me bevind. Hij zal toch niet... Ik weet dat hij een veel te donkere grap maakt, maar voel toch de drang om hem te overtuigen. Dat ik niet de dood op zich bedoel, maar de weg ernaartoe, leven dus. En dat hij me niet zal helpen door de weg korter te maken. Ja, je bent ergens onderweg gestopt met plannen maken en ja, door de dingen uit te stellen voelt het nu alsof je alleen maar kan aanmodderen, maar jij bent niet je vader. Jij hebt geen zelfmoord gepleegd. Het bloed dat door je moeder stroomt is niet dat van haar broer noch dat van haar zus. Ze deelden gewoon dezelfde ouders. En het bloed dat door jou stroomt is jouw bloed. Ook al heb je het van iemand anders gekregen.

Mr Jones

164 6

De zwartrijder

Er bewoog iets in de zijspiegel van de taxi waarin Tanaka san met zijn klant naar het vliegveld van Sendai reed. Een monster! Het spiegelbeeld van het monster at de spiegel op. Het wierp zich als een schaduw op de auto van Tanaka san. Tanaka san zag een poot. Zo dik als die van een dino. Hij remde bruusk. Toen keek hij op. Het was geen Dino. Het was een boom. Een enorme cederboom. Zijn takken reikten tot de hemel. Hij stond daar zielsalleen aan de kant van de weg. Hij zwaaide als een wanhopige lifter die niemand wil meenemen. ‘Natuurlijk wil hij weg,’ dacht Tanaka san. ‘Iedereen wil hier weg. Alles aan deze vreselijke plek herinnert aan de tsunami,’ dacht hij. Die had een paar maanden geleden de bomen als bloembollen uit de grond gerukt. De akkers waren ondergelopen en alle gewassen waren vernietigd. Heel veel inwoners waren verdronken. De zee had de huizen als lampionnetjes mee genomen. De bomen, die als wachters langs de kust hadden gestaan om de wond van de zee tegen te houden waren knock-out geslagen. Ze waren machteloos geweest tegen de hoge golven van de tsunami. Als door een wonder had deze boom de tsunami als enige overleefd. ‘Arme boom,’ zei Tanaka san. De klant die achter hem zat, bromde. Het was een ongure type die in dit verlaten gebied zomaar op straat liep. Toen Tanaka san langsreed, had de man zijn hand opgestoken. Tanaka san had even getwijfeld. Het zal toch geen tsunami geest zijn, was heel even door zijn hoofd geschoten. Hij had enge verhalen gehoord over geesten die terug naar huis wilden en als ze de kans kregen een taxi namen omdat er geen openbaar vervoer meer reed in dit gebied. Als ze moesten betalen, verdwenen ze ineens. Toch was hij gestopt. De man was ingestapt. ‘Naar het vliegveld, alsjeblieft.’ De hele rit had de klant geen woord gezegd, maar nu herhaalde de klant Tanaka sans woorden: Ja. Arme boom. Maar het klonk eerder alsof hij hem dood wenste. ‘Excuseert u mij,' onderbrak Tanaka san hem, 'maar ik moet even iets doen. Sorry. Sorry. Sorry!’ Tanaka san boog als een knipmes. Zelfs toen hij al buiten de taxi was, bleef hij beleefd buigen naar de klant en sorry zeggen. Toen draaide hij zich om naar de boom die er slecht uitzag. Hij boog diep voor hem. Dan gaf hij de de boom een klopje met zijn witte handschoen. Vervolgens deed hij wat hij als klein kind deed als hij een oude, zieke boom zag. Hij spreidde zijn armen om de boom. Aan de plek van de verkleuring was te zien tot waar het water was gekomen. Het zeewater was even diep in de bodem gesijpeld en had de natuurlijke balans van de boom verwoest. Vroeger had de boom een goed leven gehad. Maar nu stond hij met zijn wortels in het zeewater. Met zijn oor tegen de bast gedrukt, hoorde Tanaka san de boom zachtjes praten. ‘Ik wil dood,’ zei hij. ‘Misschien kunnen ze je genezen?’ fluisterde Tanaka san terug.‘Ik ben niet meer te genezen. Ik sta te diep met mijn voeten in het zeewater.’ ‘Ben je zeker? Er zijn tegenwoordig hele knappe boomchirurgen.’ De boom schudde met zijn takken.‘Ik ga dood. Het beste is als ze me omhakken. Dan hoef ik niet meer weg te kwijnen.’‘Maar je bent een held. Je hebt als enige de tsunami overleeft. Je bent het bewijs dat er altijd hoop is.’ Ook al was boom nog in leven, het zag er niet goed uit voor hem. Dat begreep Tanaka san ook wel. Hij zag er terminaal uit. Het zeezout had zijn wortels aangetast. Het hout van de boom had een ongezonde kleur en was op veel plekken aan het schilferen. Veel takken zagen zwart. Het leek wel alsof de boom brandwonden had. Aan zijn enorme stompen zouden nooit meer takken groeien. Zijn misvormingen waren een gruwel om te zien. Er vloog een vliegtuig over. Die maakte een oorverdovend geluid. Tanaka san schrok op door een hard kloppen op de achterruit. Het was de klant. Hij wees naar de hemel waar een vliegstreep te zien was. ‘Die moet zijn vliegtuig halen, dacht Tanaka san. Tanaka san nam snel afscheid van de boom. ‘Ik kom je later nog een keer bezoeken! Hou vol!’ ‘Laat me niet alleen achter,’ kreunde de boom. Maar Tanaka san stapte al in de taxi en reed verder. Hij had een slecht voorgevoel. De ontmoeting met de boom had hem uit zijn doen gebracht. Maar hij liet dat niet merken. Met een strak gezicht reed hij door het doodse landschap, waar nog alleen maar de wegen waren hersteld. Na een tijdje kwam het vliegveld in het zicht. Het begon zachtjes te regenen. Tanaka san deed zijn ruitenwissers aan. Hij gaf zich over aan het mechanisch geluid. Het ging steeds harder regenen. Tot de druppels als tennisballen op de ruit klaterden. Tanaka san had zin om te huilen. Die boom gaat dood. En ik heb hem alleen achtergelaten. Waarom luisterde ik niet naar hem. Al die flauwekul die ik uitkraamde over boomchirurgen, enzo. Hij schaamde zich vreselijk. Nu voelt de boom zich nog eenzamer, dacht hij. Dat stemde hem verdrietig. Hij keek in zijn achteruitkijkspiegeltje. Hij was verbluft door wat hij zag. De klant hield een mes in zijn hand en richtte het op Tanaka san. Iets scherps boorde zich in zijn nek. Toen werd alles zwart voor zijn ogen. ‘Ik ga ook dood,’ was zijn laatste gedachte. ‘Net als die boom… Er is niemand die mij kan helpen.'

Margaretha Juta

22 1

Metamorfose 2

De door de poes gekrabde stoelbekleding. Steeds hariger. De door de poes kapot gekrabde zetel; pluizig als haar vacht

Margaretha Juta

6 0

Boemel

Ik ben een boemeltrein tussen Hasselt en Leuven: een dozijn ton zielloos staal. Na kilometers schommelen en bommelen herschikken alle pro- en elektronen m’n motortje tot een trance-formator en dender ik direct van Pyongyang naar Buenos Aires. In de wagons willen mijn passagiers elkaar aanspreken. Ze durven nu wel, maar ze kunnen niet: het zijn erwten. Erwten met smartphones, met boeken, met plooifietsen. Erwten met koptelefoons, met rugzakken, met maquettes. Erwten met hondjes. Erwten met niets. Door hun hoofden spelen twee vragen. 1: wanneer komen we aan, in Buenos Aires? 2: Hoelang kan een erwt zonder ademen? Een boemeltrein tussen Hasselt en Leuven: Doedoe, doedoe, doedoe, doedoe.

Levi Heusdens

0 0

Kamer

Misschien is het leven wel een kamer In die kamer is het feest Er zijn mensen Eten, drinken, liefde Alles wat je kan wensen Behalve stoelen Want je zit nergens mee In het begin Sta je er middenin Je leeft, je leert Je amuseert je Je lacht Je verwacht Dat alles altijd zo blijven zal Maar je wordt wat ouder Het wordt wat kouder Mensen komen, mensen gaan Niemand blijft Niemand blijft bestaan Ga je al weg? Kom, blijf nog even zeg! Je mist het meest Wie er was en is geweest Je wordt moe En dan besef je Dat je heel je leven afscheid neemt Van degenen die vertrekken Tot je zelf afscheid neemt Van degenen die blijven Je zucht en je denkt: verrek! Daarom noemen ze een kamer een vertrek!

Danny Vandenberk

8 2

Égoïstement protégeant

Je m’excuse, Je m’accuse, D'être un égoïste, Un partenaire hors piste. Je m’excuse de t’avoir fait peur, D’avoir perdu toute mes valeurs, Que j’ai choisie de te repousser, Pour ma survie, pour te protéger, C’est pas que je t’aime plus, Mais beaucoup j’ai perdu, Car les yeux de nos filles, M’ont écartelé à la faucille, Elles ont décelé, Le mal que j’ai caché, Mon histoire, Ma mémoire, Est revenu depuis, Et ma détruit, Etre libre d’esprit, Pour moi éternellement indécis. Je n’en avais pas droit, C’était ma souche, la loi. Silex. Illustratie: Desperation Painting by Daniel Kurtz

Silex

5 0

BTWeertje

Jarenlange besparingsplannen, Blijvende heffende belastingen, Altijd hetzelfde politieke liedje, De gewone man beroven, Wel genoeg financiële innovaties, Maar niemand die een visie kan toveren. Silex

Silex

0 0

Als je iedereen door hebt

Hey Jan, ik heb een complot theorie, Deze is zeker waanzinnig met gemak, Maar het makes sense , it’s logisch, Houd je vast voor deze rollercoaster van macht: De CD&V en de Openvldee, Hebben zichzelf opgeblazen, Voor onafhankelijk vlaanderen, Zodat alleen uiterst rechts overbleef. Woela, ‘k s’feer tje, Het klopt, het matcht, Dit politieke zelfmoortje, Dit is geen klabak. Ik heb geen bewijzen, Noch minder feiten, Maar in geen enkele country, Bestaat zo’n trukje van houdini. Je kan tegen mij zeggen, De leftovers zijn de linkse, Vooruit is een slinkse, Een echte verraderlijke kechse. En dan blijft er nog één over, De rebellen, de opstandigen, Op de barricade met hun bakstenen, Overpleasende uitslovers. Groen, och Groen ben ik vergeten, Het klimaat gevecht is hopeloos vervelend, Met die kleur durf ik zelfs mijn kelder niet te verven. Bon, nu moet ik stoppen met mijn waan, De vlaamse geheime dienst belt weer aan, Maar toch wou ik je even gek maken, Met deze sappige complotten en verhalen. Silex Illustratie: Complot by Mezan de Malartic Virginie

Silex

6 0

Aldi coke

Wat is de straatwaarden van bananen, Want zotte Mo is ze niet gaan halen, In de containers aan de Antwerpse haven. Ze zijn in de rekken van de Aldi belandt, Voor vijftig cent de gram, Dat is deze week de knaldi van Aldi, Een tros bananen en een pakje coke in promotie. Silex

Silex

5 0

Vergeten door de regen

Het gebaar van de regen, Is om mij een rotgevoel te geven, Maar ook de bloemen te laten leven. Was ik maar als bloem geboren, Dan had ik van deze waterdruppels genoten, Het vergif uit de lucht gehaald, En zuurstof voor de levende gemaakt. Dan had ik de ochtend zon begroet, Van mijn mooiste kant laten schijnen, En te sieren om de bijtjes aan te trekken. Maar als de regen in overvloed valt, Genadeloos sleurt het mij mee, En dan eindig ik lelijk en week, Aan de rand van de zee. Silex

Silex

6 1

de gouden kooi

zenuwen auditie podium succes koord knopen stille koffietafel

Mainscript

19 1

as-zwart

haar kleren en hakschoenen droegen zwart, als haar schaduw in de taterende wereld ze was de enige bezoeker van haar gasfornuis de wijzers van de seismografen bewogen hysterisch. De aarde brulde en beefde, de scheuren braakten stofwolken, en de bakstenen verkruimelden als poeder een vrijwilliger zag onder haar puin een as-zwarte hakschoen enkele maanden later schoof hij voorzichtig een zilveren ring over haar vinger

Mainscript

9 0

tekening

Maya haar tekening is mooier dan de mijne: haar zon is geel en rond, er vliegen bijende bomen dragen takken en een vogelnestop de grond staan een kat, een hondeen moeder, een vader, een kind en al de rest ben ik vergeten

Pieter Kesselaers

7 2

Metamorfose

Guur herfstweer. De zonnebloemen lijken op zwembad douches.

Margaretha Juta

10 0

Vaarwater

Hij is weer daar. Verdomde snorkelaar.

Elle Hart

16 0

Het universum - Enigma

Tijdens dat uitje Een ander verhaal het passeren van herkenning die blik had ook ik zo’n blik ? En ook een lichte knik een groet was het een echte groet ? hem ken ik ooit kende ik hem wie is hij nu toch? mijn gezelschap kent hem niet stilstaan omdraaien nakijken dat is hij wel waard in dat moment het nazien En dan ook hij draait zich om kijkt in onze richting één nanoseconde twijfel dan draaien we ons weer om En nu De vraag en mezelf berispen Waarom sprak ik hem niet aan? En misschien wie weet maar zelfs dat weten nodigt niet als ik dit de wereld instuur Zou het universum me dan horen ? AMK

Anemos

9 0

Wuiven is kussen zonder mond.

Er is geen kasteel. Er is niemand behalve hij. Pak me, omi! Pak me! Eerst twijfel ik omdat volwassen lichaamsdelen niet altijd springen, vanaf een bepaalde leeftijd lijken ze te botsen met wat ze ooit hebben gekund. Mijn schoenen gaan uit terwijl hij dezelfde vraag afrond. De uitdager snelt al weg, ik erachteraan. Het duurt maar even of ik heb hem beet in een greep die graag kietelt. Dan laat ik los. Nu is het mijn beurt om weg te lopen. Aan dit soort vluchten is alles luchtig; dat wat zich onder mijn voeten bevindt en wat zich in mijn hoofd afspeelt. Het is onmogelijk weg te zakken. Met zijn kleine handen grijpt hij het hemd dat ik speel. Omdat ik het ook draag, is het vangen voorbij. Ik laat hem de keuze: pak ik jou nog een keer? Hij wuift de optie weg zonder iets te zeggen.

Ingrid Strobbe

14 1

Licht

Bij thuiskomst springen de tuinlichten aan. Volle oogstmaan.

Margaretha Juta

6 0

De laatste puzzel van Célestin

‘Wie woont hier?’, vroeg ik Nino. ‘Célestin', zei hij, 'maar die is er al twee jaar niet meer.’ We gaven onze fiets een plaats op het erf. De regenput met de rode smeedijzeren hendel was overwoekerd en een kat twijfelde tussen argwaan en nieuwsgierigheid. Ik boog voorover en liet ze mijn hand ruiken, waarop ze spaarzaam snoof en terugdeinsde. Over kasseien als losse melktanden bereikten we de deur van de boerderij. Nino hief ze hoog in de hengsels en zette er heel zijn gewicht tegen, tot ze bruusk en onder luid gekraak open schoof. ‘Après vous, madame’, sprak hij. Even vreesde ik dat we op een bende drugsverslaafden zouden botsen. Ik overwoog om terug te gaan, maar mijn liefde voor Nino, die door geen enkele tegenslag gefilterd was, overtuigde me. In de smalle gang van het huis hingen een paar jassen aan de kapstok. De bewoner moest plots vertrokken zijn, want bijna de hele inboedel stond er nog. Porseleinen herders speelden fluit voor geiten en gele vogels, houtblokken lagen klaar naast de haard. ‘Célestin stierf 2 jaar geleden,' zei Nino. ‘De gemeente moet zijn inboedel nog ophalen.’ Ik vroeg niet of Célestin dan geen kinderen had en waarom de gemeente zo traag was. Naast de haard lag een stapel puzzels: Zwitserse bergen, een woestijnlandschap met een karavaan kamelen, de Taj Mahal. Célestin puzzelde de wereld bij elkaar in zijn boerderij. De eettafel was proper, alsof hij deze ochtend de kruimels had weggeveegd. Een schriftje op het einde van de tafel stond vol berekeningen en dagtaken van een mens die er niet meer was. ‘Heb je gepoetst?’, vroeg ik Nino. ‘Ik kan je toch niet ontvangen in een vuil kot.’ ‘ Dan bracht je water mee?’ ‘Er is een regenton’, zei hij bescheiden. Ik omhelsde hem. ‘Kom’, zei ik, terwijl ik hem naar de zetel leidde. We haakten in elkaar als puzzelstukjes, ergens in de benedenhoek van een groot tafereel, waar niemand acht op ons sloeg. Nino masseerde me onder mijn truitje en rolde het steeds een paar centimeter verder omhoog. ‘Wat ben je leep’, lachte ik. Zelf speelde ik met mijn vingers langs de rand van zijn broek en dook de diepte in met mijn hand. Nino lachte. Ik kneep in zijn bil. Als wraak beet hij in mijn nek, net hard genoeg om de spanning door mijn hele wezen te jagen. Hij opende mijn bh met de elegantie van een juwelier die iemand een halsketting afneemt, aanschouwde vol ontzag mijn borsten en kuste de roze knopjes. Onstopbaar als de berg puin die zijn vader vermorzelde, dreef mijn gevoel me naar Nino. Ik trok zijn T-shirt over zijn hoofd en gooide het in een schommelstoel. Onze broeken belandden naast elkaar op de grond. Ik schrok van zijn waggelende lid dat de steun van zijn slip miste en nam het haast automatisch in mijn hand. Hij sloot zijn ogen en snoof gelukzalig. Zijn roze topje leek erg teer, maar daaronder was zijn lid onbuigbaar hard en weerbarstig, alsof het helemaal niet bij Nino hoorde. Nino voelde mijn bezorgdheid en omhelsde me. Zijn on-Nino-achtige penis duwde tegen mijn buik. Vastberaden legde ik mijn hand erop, omdat we hier al dagen naar verlangden. Nino streelde over mijn heuvel tot bij het dal, bracht een vinger naar binnen en woelde moeizaam rond. Ook ik was van een stugheid die ik niet van mezelf herkende. Nino grabbelde zijn broek van de grond, en zocht in de broekzak. Hij overhandigde me een glinsterend vierkantje. Door de verpakking voelde ik een ring die bewoog. Ik scheurde het papiertje open. De geur van rubber drong in mijn neus en de vloeistof plakte aan mijn vingers. Waarom rook seks naar een benzinestation? Het condoom had een doorzichtige tepel als van een mini melkfles. Het ding riep op wat het voorkomen ging. Ik zette het op Nino’s penis, een woord dat me veel te biologisch klonk, net als vagina. Nino trilde even, maar ontspande toen ik het randje naar beneden rolde. Het geheel leek op een strak verpakte worst. Ik zat op mijn knieën in de zetel. Ca va?’, vroeg Nino. ‘Ja, ik moet even wennen, da’s alles.’ ‘Zie je het nog zitten?’, vroeg hij. ‘Ja, ja, tuurlijk.’ Ik kuste hem, op zoek naar de spanning die we al dagen opgestapeld hadden, en bracht zijn lieve topje naar de voorkamer van mijn stugge tunnel. Ik loodste het langs mijn schaamlippen die het steeds leken uit te spuwen, als een humeurige peuter die een stukje brood op zijn lippen balanceert tot het op de grond valt. Wie die schaamlippen zo genoemd heeft, verbloemde de realiteit ten minste niet. Nino kuste mijn rode kop. Ik strekte me en trok hem naar me toe. ‘Kom’, zei ik vastberaden. ‘T’es sûre?’ ‘très sûre.’ ‘Ben je zeker?’ ‘Heel zeker.’ Nino vroeg het in twee talen, als een veiligheidsagent. Hij duwde zijn ongemeen harde lid een paar centimeter diep. De pijnscheut was gloeiend heet en deed mijn hoofd bonzen. Ik gaf een gil en ademde trillend mijn longen vol. Nino troonde boven me uit en monsterde me als een bezorgde verpleger. ‘Gaat het?’ ‘Jaja, ga verder!’, beveelde ik hem. Een lans boorde zich dieper in mijn buik en liet mijn benen trillen. ‘Nog een keer’, zei ik onverbiddelijk. Nino sloot zijn ogen en duwde tot hij bruusk toegang kreeg, net zoals hij een half uur geleden de deur van het huis had weten open te breken. Het deed gigantisch veel pijn, en toen werd het draaglijker. Nino paste bijna helemaal in me. Ik had hem in mijn greep als een wurgslang. ‘Ontspan een beetje.’, fluisterde hij. ‘Ik ben ontspannen!’, zei ik, maar een deel van me was een strakke elastiek uit goedkope kledij. Mijn lieve Nino schommelde de ellende behoedzaam naar de vergetelheid. We balanceerden op ons ankerpuntje en werden allebei gretiger, ondanks de pijn die mijn verlangen af en toe een venijnige steek gaf, als om me tot de orde te roepen. Nino kreunde en streelde langs mijn zij, langs mijn dij, schuurde zijn wang langs mijn borsten. Ik ademde snel. Mijn lichaam nam alles over en toch was ik vrij. ‘Ik kan niet meer stoppen’, zei hij. ‘Stop dan niet.’ Ik voelde iets warms dat niet door het rubber van het kapootje kwam. Boven mij krulde Nino zijn borstkas alsof hij naar het wateroppervlak zwom en naar lucht hapte. Ik legde mijn handen om zijn tepels en stuwde hem mee de hoogte in. Hij trilde prachtig. Toen zeeg hij neer en hijgde in mijn oor, ik streelde over zijn rug. Langzaamaan werd zijn lid zachter en kleiner in me, tot hij helemaal aan mijn greep ontsnapte. Toen hij me bedankte, draaide ik me om, legde zijn hand op mijn venusheuvel en drukte mijn hand op de zijne. Zo voeren we verder. Hij luisterde naar elk kreetje van me, de warmte bande alle stugheid uit mijn lijf. Op een middag hadden we geheimen achterhaald. In een roes bleven Nino en ik liggen op die blauwe sofa. We zoenden elkaars lijf en zochten minimensjes in het condoom vol witte mist. We zweerden altijd bij elkaar te blijven. Nadat we die evidentie hadden uitgesproken, raapten we onze kleren op, trokken ze over elkaars hoofd. Net voor we vertrokken, nam hij een houten juwelenkistje van het rek. Hij plukte er een ketting met een gouden vogeltje uit en hing ze om mijn hals. Hij streelde de ruimte tussen mijn schouderbladen en liet zijn voorhoofd rusten op mijn fontanel. ‘Is dat niet van iemand?’, vroeg ik. Nino schudde zijn hoofd. ‘Als jij het niet draagt, blijft het voor altijd in dat kistje.’ ‘Ok dan.’ Ik kuste hem. ‘Allons-y’ We namen onze fietsen die tegen de muur leunden alsof ze ons hadden afgeluisterd. Onder het fietsen pikte het gouden vogeltje in mijn huid. (Dit is een fragment uit mijn manuscript 'Nino')

Pons

9 0

Hoe "The Karate Kid 2" visionair werd

Eigenlijk ben ik een cynicus van vaste relaties. Wanneer mensen relatieadvies aan me vragen, dan kom ik niet verder dan: “Zoudt ge niet gelukkiger zijn zonder lief?” Ik meen dat ook. Zelfs wanneer ik koppels zie die hun eenheid nog niet in twijfel trekken, is het vooral medelijden dat mij overvalt, bij heel dat complexe rekening houden met elkaar. En ja, bij nieuw gevormde koppels kan ik de bijgedachte niet onderdrukken dat het allemaal gaat eindigen in rampspoed en ellende. Kortstondige verbintenissen, daar geloof ik nog in. Maar als ik zie hoe mensen zichzelf wijsmaken dat ze de ware hebben gevonden, dan heb ik de bijna onbedwingbare neiging om hen op het hart te drukken dat het allemaal net zo snel kan overwaaien als het gekomen is. Kwestie van reeds relatieadvies te geven voor het probleem zich stelt. Je kan maar voorbereid zijn. Hoe is dat zo gekomen? Nou, voor een deel is het realisme. Levenservaring en weten dat mensen veranderen. Of dat de tijd zorgt dat je dingen aan je partner ontdekt die je steeds meer tegen de borst beginnen te stuiten. Ook het besef dat verliefdheid niet eeuwig is en bij minstens één van de twee van object kan veranderen. Dat is de rationele kant van de zaak. Dat ik emotioneel geen nood heb aan een relatie, zou dat komen door een paar keer gekwetst te zijn? Het zou zomaar kunnen. De keren dat iemand het uitmaakte met mij, dat zal Kirsten geweest zijn in de prille jeugd en Nephastie zoveel jaren later, dat hakte er toen toch in. Dus ja, misschien zit er mezelf indekken tegen mogelijk verlies in. Langs de andere kant voelt het niet zo, het komt op mij meer over alsof ik geen tijd heb én geen behoefte om me te binden aan iemand, en al helemaal niet om dat exclusief met één persoon te doen. Ik ervaar het gemis gewoon niet. ’t Is raar: ik zou zelfs kunnen meedoen aan datingtoestanden, voor het spannende en het leren kennen van nieuw volk en wie weet voor een onverwachte scharrel. Maar tegelijk zou ik daarbij altijd de angst hebben dat er een bleef plakken, die echt iets wil met mij en die ik dan moet kwetsen wanneer ik uitleg dat ik liever lekker op mijn eentje blijf. Soit, ik kwam op heel die redenering door recent Karate Kid 2 te hebben teruggezien. De eerste keer dat zal decennia geleden geweest zijn in de cinema, in kader van het filmforum, ergens halfweg de middelbare school. Waar ik toen nog in geloofde (ja, nog nooit een lief gehad), was in het vinden van de ware en dat was dan voor altijd. Daardoor voelde ik mij indertijd eerst verrast en daarna bekocht door te zien dat Daniel in de tijd tussen de twee films reeds zijn liefje had omgeruild voor een andere. Nu draaien films toch altijd om het krijgen van het meisje. Zij was het object van zijn dromen. Samen doorzwommen ze verschillende stormen. Aan het eind koos zij voor hem en hij voor haar. Hij won het ultieme gevecht, met de kraanvogel kick. Iedereen pakte elkaar vast en was gelukkig, en die relatie was voor eeuwig!! En dan, één film verder en niet eens een jaar ouder geworden, heeft die gewoon een nieuw lief en wordt er over die vorige niet meer gesproken. Hoe kon dat nu gebeuren?!! It wasn’t supposed to be that way! Het computerde niet in mijn brein. Enfin, ik geloof dat het er bij deze film gewoon aan lag dat de actrice uit de vorige niet meer door de casting was geraakt, en dus rap een ander liefje ten tonele moest worden gevoerd. Anders was onze Daniel er gewoon bij gebleven. Maar kijk, het doorbrak mijn illusies en mijn verwachtingen over de orde in de kosmos, over rechtvaardigheid, mijn geloof in het filmisch universum. En nu, al die decennia gepasseerd, stel ik vast dat de vluchtigheid en veranderlijkheid van liefde, waarin ik toen niet kon geloven, veel beter aansluit bij het beeld dat ik er vandaag van heb. Weinigen zouden The Karate Kid 2 een visionaire film noemen, maar ongewild is hij dat voor mij geweest.

Pvw

7 0