Louise Doren

Gebruikersnaam Louise Doren

Proza Poëzie

Teksten

een stukje hunker

Ik wil het droge ruilen voor dolfijnen. Maar donker grotten in de krochten van een zee maken me bang. De gedachte van geen lucht of licht te zien onder water daar waar onze taboes welig tieren.  Soms zie ik je daar. Wij, vochtig lauwglad en gerafeld. Wij met onze mankementen. Daar in de diepte deert het niet.  Maar liever zie ik ons in de lente. In handgehaakte peignoirs. Als je de geur van het gonzen niet kunt bewaren, koester dan de textuur. Een duo tepels en de zon die een vingerdik van onze contour aflikt. De flauwe bries tussen onze binnendelen. Het dons van je lel die naar patchouli smaakt. En dan de nacht waar alles krimpt.

Louise Doren
5 0

natuur

voel ons scheef groeien als een nog net niet uitgestorven dier als een woekerende exoot wortel en graaf  de mortel uit muren voel ons teruggespoeld een rampenfilm op repeat modieus uit balans een stervend bioritme wij een ecosysteem borend in elkaar tussen zonnepanelen en lage drukgebieden neergeslagen als de rook van rubberbanden     

Louise Doren
5 1

water

hij toont alle uiterlijke tekenen van water behalve zijn uitgewrongen gebukt over zijn zandstenen kuiten het begint met modder gooien en huilen en ranonkelachtige gedachten en een mossige betaste nacht het geluid van nat kletsende billen en haar zoektocht naar de lampekap als reddingsboei want bijna verdrinkt ze in hem brandt het weg kerf het weg ik ben de wind ontplof het stilstaand water tot ze gewichtloos drijft, verdampt en ergens aanspoelt waar ze water wilt zijn

Louise Doren
9 0

levende koralen

levende koralen op de rug van mijn grootmoeder glazig geconfijt lila meerschuimen wolken avondkleed van opalen pailetten gezandstraalde huid een hemel tot haar blik viel als een hagel kastanjes met een wit zwarte hollywood stem droger dan kaneelpoeder van fee tot feeks het glansparket nog jong en vochtig  van een verboden blik een sprookje 

Louise Doren
8 0

ademrots

wanneer rots je adem wordt en balanceert in je keel en je aders als loden naden van een glasraam geruisloos en kil gespannen staan wordt je zere wezen zweet de galm van een kathedraal van een scherp karkas een suikerwitte gekalkte lawine  waar ik van huiver en te laat in graaf ik wil de steen uit je ziel smelten en de gestolde bubbels fanta uit de tijd van lenige dieren proeven maar je gestutte mondhoek verkruimelt in een lijf waar de bestemming  verloren ging

Louise Doren
12 2

opgestapeld stof

Tussen een kogelkanon, een druppel zee en een krul schapenvacht lig ik te verdwijnen in opgestapeld stof van haar zetel het stof dat mij bevrijdt zichtbaar zingend zwevend als de zon bundels duwt tot aan de geboende vloer de zeis snijdt bot door de stilte haar dode man de wandelaar brengt de stoof geen hout en al wat zijn ziel op aarde heeft geplant zwijgt alsof we door de dood worden besmet koortsig van de zware kruisen op gewijde grond misselijk van het beendergezicht van de weduwe en het dempende stof dat nooit danst in de donkerblijvende dagen

Louise Doren
7 0

de zondvries

Achter schilferige containers dromend van stijf ochtendlicht waar hij dat wilde nachtlijf als een roos gezwollen tros walmend doorhangen liet eerst zou hij een mond ontmoeten onder vervallen vlakplafond een fotoglanzende anemoon vol van barokke franjes  vochtig ontvouwend zinkend rond de glinster van gebroken glas glijdend uit zijn glunderende vingers hijgend uit zijn bedampende lenzen schuimend uit de hartslag van zijn hals zijn lichaamholen schoven open uit de honger het donker van de doodlopende steeg achter schilferige containers waar dromen sporen op bevroren korstgrond liet

Louise Doren
7 0