lisa ozemoya

Gebruikersnaam lisa ozemoya

Poëzie

Teksten

Keuze

Wat te zijn  Als niet zijn een optie is  En de prijs  Goedkoper.

lisa ozemoya
3 1

En wat dan nog

En wat dan nog  dat je hier staat te staren  naar het glas dat aandampt van de adem die maar niet heet wenst te worden. Woorden beklemd in de as op mijn hand. Je had maar niet moeten komen.   En wat dan nog  als de leegte in de kamer zo stil is geworden dat de druppels zweet bonken op je voorhoofd en hopen gesmaakt te worden in je gesloten mond.   En wat dan nog  als ik ga liggen  op het tapijt waar je nam  en nam  en kwam  en zo de nutteloosheid van de dag uitbuitte.   Wat dan  te doen  te zeggen te begrijpen dat ik hier ben gewoon omdat ik dat wil  mijn tijd is mij gegeven  een kado dat alleen ik mag uitpakken als ware het een bom die wilt ontploffen in mijn gezicht.   Was het maar dan ging ik tenminste ten onder  met een reden.

lisa ozemoya
1 0

wat als

Wat als het hart niet klopt zoals de liefde voorspelt wat als het trage slaan van de tijd suizend in je oren, doet vergeten wat is en niet gezien wilt worden.   Als het lome ritme zo een pijn doet en de leegte niet te vullen is, ook al bonken alle vonken in het rond, wat dan te doen met de overvolle vurigheid van woorden die doof zijn.   Wat als dit, mijn lief, onze aders doet stollen. Jij te traag  ik te snel samen vergeten hoe het altijd heeft gesmaakt.   De stilte tussen de slagen is mijn dood.   

lisa ozemoya
10 1

goud

ik probeer het te verhullen in goud, in tijdin zuchtenalsof de wereld zal verblijden als ik maar lach.

lisa ozemoya
5 1

roemrijk verleden

Het roemrijk verleden is als een waasGehuld in zwijgenVermomd door de taal van liefdeNooit meer dan een kinderliedGespletenGeduwdGekraakt in alle voegenTot het niet barst Kijk vooruit zeggen ze De hoop des tijds zal de dapperen vererenHet verminken moet je er maar bij nemen lovingLiefs,Lief Geduld dat wacht op het ultieme genotWacht maar Tot je in de zijlijn vergaat van honger En omkomt van dorstTranen te overMaar geen laven meer te vinden Die is vertrokkenGeoogst in de winter, veel te laatWaar kom jij nog mee af…

lisa ozemoya
9 1

put

Ondanks het gemorHet gemoer Kruip ik omhoog en ontdek de restanten die geen zijn. Kan een mens nog dieper vallen dan de leegte binnenin.De ziel die smeekt om wat diepgang. Verloren gegaan in het gefluister wat niemand wil aanhoren. Kijken en bekeken wordenTovert de hoogte weg die een mens wil aanschouwen. Alleen het plebs ruikt de rozenblaadjes verspreid op de kiezels.Stank stijgt en dringt zo diep door dat de put vergeet.

lisa ozemoya
6 1

hol

kruipend  door het hol van de storm de druppel die je wimpers net mooier maakt  vertroebelt wat je niet kan zien    laat maar komen die jaren die het leven zo vol maken maar alleen een leegte laten zien  daar waar dromen hebben geschuild...   als ik wist wat ik wist zou het weten  de storm vergeten   desondanks plak me dan  daar waar de schandpaal staat midden in jouw blauw.    

lisa ozemoya
6 0

éénrichting

Wachtendoe jeen je hoopt dat het wat uitmaaktals uitgerekt geluk dat dringend ergens moet zijn De woorden rafelend uit het hoofdte grillig om te verwaarlozenmaar te dun om je te omarmenprobeer je te verlangennaar een begeertedie nooit de jouwe was Beschaamd en vroom Devotie is van alle liefdesdegene die werkt Éénrichtingsverkeer is makkelijker te dragendan een last van lust.

lisa ozemoya
4 0

hoop

Je kan hopendat mag Maar vergeet nietje dagen te vullenmet honger naar het leven Een gelukskoekje kan niet zijnwat je ogen belusten, een refrein dat telkens weerparodieert. Teveel suiker doet je smelten in de regen.  

lisa ozemoya
6 0

a penny

Het leven is niet meer dan a penny die je opgooit en verdwaalt in de sneeuw Je voeten vast in de modder het geluk vertrappelend  Je zoekt en schreeuwt  de wanhoop zuchtend dat het niet had mogen zijn.  Terwijl je gewoon de moeite had moeten doen naar de grond te kijken. De wolken zijn voor dromers.  

lisa ozemoya
5 0

huis

Hou vast aan het levenWat kan er mislopen? De uitgekraamde onzin van toen zullen we bedekken met de mantel der wanhoop Wat kan ons schelen hoeveel pijn er is verschoten dwars door de muren van het afgebroken huis Toen is niet meer nu is ook niet meer Alleen hoop en radeloosheidmogen nog binnen,over de drempel gedragen als ware het een pasgeboren bruid 

lisa ozemoya
9 0

heden

De vloek der onzin daalt over de velden; gebukt onder de last van het leven kruipt de tijd te traag vooruiten kan ons niet ontlasten.  Ons, Wij, de uitverkorenen, gemaakt om het geschal te verblijden, geschopt in de poging alles nog te redden.Maar de nonsens neemt weer over.  Roepen, schrijen, brullen, Wat maakt het nog uit?De aarde is zo dor, Verdoemd door het moment dat maar niet komen wou. En zie de bezopenen hier staanschoorvoetend richting genade, stap na stap in het slijkmaar hun sporen zijn onvergeeflijk.  Ze zullen in hun naaktheid verrast worden, de volheid van de toornzal de lijven geselen en doen denken aan weleer.  Dwaasheid is het enige wat overblijft.

lisa ozemoya
5 0

dit is het leven

Ik zie je starendat éne moment zonder tijd alsof de wereld wacht op je zuchten.Geruisloos ontsnapt de lucht aan het leven en gaat er stiekem even vandoor. Doe niet alsof het goed gaatTriestheid is een sluipmoordenaardie je blik zal verstillen en het kijken zal stoppen. Maar ‘dit is het leven’zoals de boerenvrouw elke dag spreektHaar woorden weerkaatsend tegen de spiegel in duizend stukken op de grond Was ik maar aarde, mijmert ze Dan kon ik wroeten onder zijn nagels en genieten van elke dag.  Wat te doen?Wijsheid te over, Geeneen die het weet. Luister misschien naar de worm,Hij kan het wetenniemand die grond kent van zo dichtbijen met zulk gemakgeluk kan rapen.

lisa ozemoya
9 1

vlaamse klei

Rauw zo rauw als een uitgespuwde muisliggend op de vloer als cadeau zoveel houdt de kat van mij.  Je stampt er even tegen en loopt snel weg.Walgend door de aanblik van rottend vlees. Zo rauw Beschouw je het leven, de lust van het kunnenhet mogen. Het cadeau als rottend vleesgeurend naar nog voor degenen die het snappen. Maar hij snapt niksrien de knotszoals de tandenloze mond lachend grapt.Die dwaze snapt niks van de beesten,oh wee als hij zich gaat moeien met mijn graan.Dan draai ik me om in mijn graf. De blinde ziet wat hij niet horen kan.  Als dat geen boerenwijsheid is, knort de maag van de kater,met spijt van het verspilde geschenk.

lisa ozemoya
9 2