Damien Gallet

Gebruikersnaam Damien Gallet

Proza Poëzie Autobiografisch schrijven Column Text on stage Non-fictie Kort verhaal Six word story Bloggen Cursiefje

Teksten

Dit is oud worden

Ik voel me niet overal thuis, maar hier wel. Niet bij de bruine kasteelklok die nooit gewerkt heeft, maar bij wie ze is en wie ik bij haar ben. Haar stem zwakt af als ze mijn naam tot slapen roept, maar die stem wekt me ook om 8 uur. Haar zetel heeft een lege plaats tijdens een herhaling van FC De Kampioenen, haar deken geen hand om toe te leggen, haar tv geen beeld om te vangen. We moeten er altijd zijn voor haar, altijd thuis zijn, met een oog open ‘s nachts, een voet binnen tijdens een wandeling, opstaan bij haar val. “Dit is oud worden” zegt ze dan. Ik uitgroei mijn kinderbed waar zij terug in krimpt en denk “Dit is oud worden”. Mijn hand dekt haar toe en mijn mond zoent lichtjes haar voorhoofd, zoals ze bij mij deed. Dit is oud worden. 

Damien Gallet
6 0

Mijn lichaam reist

De Albanese chauffeur wiegde ons van de bergen af. Op reis verliefd worden, betekent deel van jouw adembenemend landschap worden, zodat je mij herinnert als deel van het vakantieoord waar je naartoe ontsnapte en mij ook evenveel zal missen. Mijn lichaam reist. Ik heb me gecamoufleerd in jouw landschap en was de mens van de bergen, een lichaam dat waterde tot de koude rivier in Theth, terwijl mijn ogen je het antwoord van de flora gaven. Als ik naar je toekom wil ik meer die plaats zijn dan een mens, omdat ik weet dat je daar liever was. Het deel van jouw herinnering die wel nog kan reizen, ben ik. Losgerukt van tweeëntwintig juli, ontsnapt uit de Albanese hooglanden kom ik verwilderd naar jou toe om jouw huisnummer te zijn zoals je 27 voor mij bent. Eenmaal je me ziet, ben je terug waar je wil blijven. 

Damien Gallet
0 0

Vrij Podium

04:26 De nacht is stilte, maar de ochtend is een geluid. De eerste koolmeesjes fluiten en brengen de lucht. Ik ken jullie, al jarenlang wekken jullie me. Ik ben niet in een huis, maar wel thuis. De vogels mijn wekker, de zon mijn licht, de hemel mijn onderdak en de wereld mijn kamer. Maak plaats voor de natuur haar zangstem. Vrij podium. 

Damien Gallet
0 0

Mijn hart

Hier is mijn hart, dat is dan 17 euro 50 alstublieft. Alles wat ik je kan geven, gesneden in fijne plakjes en gedresseerd op een bordje. Mijn hart te rauw gebakken, te vroeg geserveerd, mijn longen geschild en aangebrand, en een glas met versgeperste tranen. Smakelijk.  Zeg meZeg me dat mijn goed hart aan al het rotten is, dat de houdbaarheidsdatum al lang verstreken is, dat ik het dringend weg moet gooien, dat het schimmelt. Zeg me dat de geur niet te verdragen is. Zeg me dat het moet stoppen met kloppen, dat irritante geluid. En gooi het dan weg, want zelf kan ik er ook niet mee leven. 

Damien Gallet
9 0

Sorry

Sorry. Hier is het. Pak het aan, stamp erop, spuug erop, eet het op, geef het over, vloek en neuk mijn verontschuldigingen. Penetreer de O van mijn sorry. Maar neem ze toch gewoon tenminste aan. blijf er niet naar kijken. 

Damien Gallet
7 0

Misschien wil ik wel eens alle seizoenen zoenen

De golf is nog lang niet aangespoeld, de storm is nog lang niet gaan stillen, de pen is nog lang niet gaan liggen, mijn hart is nog aan het rodeo’en voor jou, aan het spartelen. En jij, jij vaart verder. Ach, misschien doe ik het allemaal voor de storm. Misschien ben ik de zon beu, dat saaie windstille. Misschien wil ik wel eens alle seizoenen zoenen.   

Damien Gallet
7 1