Patries

Gebruikersnaam Patries

Teksten

getijden

een vuurtoren in wit en rood geverfd werpt bundels licht terwijl hij rilt en bladdert in de wind geeft richting een eindje verderop en roept van je kan het we we halen je binnen meeuwen cirkelen ademloos in de lucht dalen de tijd verdelend neer schudden hun speelse lijf waar witte veren vallen voor het rapen, voor je voeten een sloep van brede oude planken met groeven en littekens in het natte hout deint mee in woest water even bang en even klein want hoge golven breken hoe jij koers houdt, de zeilen hijst en eenzaam vaart met rechte rug ben je moedig matroos de zeegoden je gunstig gezind

1 januari 2024

op de eerste dag van het jaar gaf je me een plukje haar jij bent mijn loofboom alles groeit weer aan ik zie je graag ook je kale kruin je kwetsbaar silhouet staat sterk in de koude grond mijn lieve loofboom winters kunnen lang duren het is al koud en lente denken durven we nog niet goed maar doen we wel je bent de mooiste boom in elk seizoen je wortels groeien diep in mij

jij-gedicht ik-gedicht

ik schreef een gedicht over jou ik schreef niet over jou ik ken je natuurlijk niet echt ik schreef een gedicht over therapie dus schreef ik een gedicht over mij

een goede dag

met de zoveelste tranen kan ik je vertellen van de rimpels, de vlekken uit het sprookje van de goede heks van de ondergrond, die modderlaag van vaten vol goede moed, die lek zijn leeglopen met de zoveelste tranen kan ik je vertellen van stilstaan en toch van wegdrijven duizelen van geheimen in je lichaam dat je al een lang leven bent maar niet meer makkelijk voelt met de zoveeelste tranen vertel ik je van mijn gekte, geen ziekte, door twee hoogspanningskabels, de gedachten en de daden, van de ene naar de andere schok, van stroom met de zoveelste tranen vertel ik je van stomend en druipend gesis, van doorgeroeste leidingen in isolerende mantels met sleet, van verloren vermogen en van stroom van kracht vertel ik je met de zoveelste tranen met de zoveelste lach

een grond

ik kan mijn geluk met je delen en tegelijk moedeloos met twee voeten in de modder kou staan lijden, ver weg van het front ik kan blij zijn dat je er bent en tegelijk wensen dat je er niet hoefde zijn omdat je elders al was of omdat ik anders, noem het sterker was als ik je vertel van een piek en een dal, hoe ze elkaar niet opvolgen maar deel zijn van elkaar als je dan begripvol knikt, dan draai je mee aan het roer die koers hervinden, dooft de angst knagende bevers kruipen warm weg in de kamers van het hart geen kille neerslag maar gewichten vol zware berusting tintelen op je schouders, duwen je richting aardkluit als teksten te lang - onleesbaar - zijn, plaats jij de komma of een spatie die zwart weer even split van wit laat kraaien maar kraaien en meeuwen maar meeuwen een grond een buikgevoel iets dat klopt al een half leven ga je mee, ik schreef je soms een slordig ontslag, nu wil ik in een eerlijk gedicht vertellen van hier en nu en dat vroeger niet voorbij is en dat later er mag zijn die horizon, dat samen turen, kost me wat maar is het waard omdat het nu eenmaal zo is

gelukkig huil je

niemand nog durft zich verroeren om met de volumeknop de spanning te verzachten in een ruis van rumoer schiet schuld van links naar rechts van voor naar achter en wie heeft de dag in godsnaam weer zo grijs gemaakt wat kan ik nog doen wat je vandaag verwachtte voelde geweten gevoeld gezien dus blijf bij ons ook al zorgde een steenworp van stug verzet voor deze donderse tsunami ga mee zo zacht en onschuldig ben je een haven van stemmig licht dat ik er onpasselijk van word het gewicht dat jou ongewild verplettert beukt en ramt een vloedgolf doorweekt de kadebloemen gelukkig huil je, houd je stand, concentrische cirkels en het zachtjes wegsterven ervan ik ken ze niet hier verheugde jij je op, verdriet in de spotlights en blinkende spiegels die tonen wat we niet wat we willen iedere weg verdwaalt ontmoet katoenen genot geluk met een prijskaart de hoge kosten van een doorsnee-ochtend, door materialisme gered de trein vult het kille station gevaarte beukt met grof geweld je hoofd over de rand gebotst aan de kant ik stond op wacht, kwam te dicht struikelde over platgetrapte blikjes zag alle vuilnis mijn oordeel versterken landschap trekt grijsgroen voorbij in droeve flarden en je kijkt zo boos naar mij, met zoveel pijn dat ik houten lepels stukbijt tussen gespannen kaken alsof ik in mijn eentje de oorzaak ben van dit moeilijke

ik denk

dat ik je streel maar rasp met eeltige vingers steeds meer korrels van je puimstenen hart dat ik je help maar ik dring je mijn wetten op zwaar als mozes’ stenen tafelen met een laag stroop errond dat ik je zie maar ik loop rondjes in mijn stenen burcht zoekend naar een kanteel in een harnas van vlees en bloed dat niet verslapt dat ik je optil maar jij tilt mij op, is het niet in werkelijkheid surf ik mee op de golven van jouw gemoed

kopie op kopie op kopie

opeens zint het me niet meer vervult van ongemak een zorg een angst en teveel prik op de fles, pas op dat je elke dag hetzelfde eet maakt zoekt wil al is het mooi en genoeg het smaakt naar dwang kleuren van vruchten en werken met robots machines houden maat verbergen niets smijten wil ik met al mijn kracht verkruimeld eenzaam koekje in een zee van fruit geklutst als het dagelijkse ei voor de lunch van kopie op kopie op kopie op kopie dat monotone maal dat wel controle heten moet al wat je zegt, ben je zelf niet van boeit me niet tot ik adem het uit ritme van de metronoom op stilstand dun uitgesmeerde goede moed dringt in het brood van gisteren te dun, te mager zelfbedrog in verpakt geloof

prima ballerina

val neer, prima ballerina zoek de juiste pose en rust je hoofd wij schilderen een rode cirkel rond je lijf veer op spring recht verplaats zak weer, prima ballerina wij zetten met vette verf een rode driehoek rond je bestaan draai een neerwaartse pirouette en zak in zwarte pek je weg naar dit bestaat niet meer neerdwarrelende haaientanden garantie op een veilige afstand valt van het zwarte zwanenmeer, je buigt een frisse achterwaartse duik recht naar beneden in dampende drek weg van je kleine plaats op straat zo ben je geen wegdek geen nieuwe laag om elke oude te verbergen maar steeds kaler geschraapte waarheid

groeien

slingers in de kantine van het feest dat lang voorbij is ze hangen nog aangedampte glazen met sokken vol korsten vervolgen ons pad gewond en je groeit meisje je groeit blinkende schroeven in een plaat met roesten randen brengen leven zoals je op de trap wipt en dendert en sprakeloos weer springt altijd zonder echt te zien ben je hoe gezond

van pluis naar pen

vele vogels in het park die vrij op weg hun vlucht je imiteert stapt en stapt van veer naar veer van pluis naar pen naar wit naar zwart naar dons naar daar en zweef en val en lig ben jij de vogel niet zou het fijn als veren wandelaars in berg en dal stad dorp straat en werk en wagen van weer en heen als veren tonnen wijsheid en je wijst naar je tooi buigt je hoofd en vanzelf het ontstaat het is zonder één woord wervelt zich omhoog bestuift bestaat vlieg op en in je kleine kring worden veren vrienden van jaren die je niet verliest die je wint van groei van vele vogels in het park die met gemak de vleugels spreiden

uit zorg van alledag

uit zorg van alledag met trieste volksverhalen de weg op, in zwart grijswit ijskoud kondigt haarscherp dit verhaal je aan van ik ben er kijk je leest en fictief zwem je troebel het leven van een ander binnen je eigen leven van je af te drogen met grote ogen en open mond staat je hart stil als ze zichzelf de dieperik in je lijkt toch niet, in niets zwoegt ze zich een weg door haar leven en gunt zich de hoofdrol

de danserij

vlinders dansen rond de struik doen zich te goed aan nectar openen en sluiten de vleugels stil zitten ze en wiegen toch mee met de wind ik observeer het ritme van beweging vleugels veren op en neer en op en neer als hartgeklop van ogen die zich openen en sluiten zo verstild zit jij kijk voorzichtig naar je op zie je voeten het radioritme tikken je benen wiegen mee toch overstemt muziek de stilte niet een voorzichtig onderzoek naar je stille staren, je ogen eigenlijk hebben we nooit geweten wat je denkt, wat je voelt Je licht me je systeem toe; nieuwe titels van oude bekende artiesten. Je weet wat je wil; het laatste nieuwe. Muziek is onze taal die jij koos. Als ik zeker wist dat ik alles zou vinden in je blik, durfde ik misschien langer staren. Ik besluit dat dat ongepast is en egocentrisch; deze vlinderstruik woont in mijn buik, niet in de jouwe. Ik kijk weer naar de struik voor ons en tel voor t gemak met hoeveel ze daar af en aan vliegen vraag me af waar ze zijn als ze daar niet meer zijn? Betrapt op alweer een associatie op eindigheid... Deze vlinders houden binnenkort gewoon een winterslaap. Ik klap mijn gedachten dicht en wieg mee met de wind.

Spotifylijsten

Misschien is het niet toevallig dat jouw nummers het laatste jaar vaker in mijn spotifylijst opduiken. Meer dan andere jaren. Toen zocht ik nog vooral zelf of via hem naar mooie muziek. Nu dus, ga ik terug naar wat jij me leerde kennen. Misschien zegt muziek iets over onze binnenwereld. Jaren zoek ik al naar wat ons allemaal bindt, naar woorden die ik kan gebruiken om ons uit te drukken. Je bent nu ziek maar draagt dit rustig. Wel stil. En zo kom ik via jou vaak in contact met mijn onzekerheid. Vandaag niet. Vandaag hadden we plezier in het samen terugzoeken naar oude rock hits via de eenvoudige zoekfunctie in Spotify. Ik zag je plezier en enthousiasme bij het zoeken en vinden van titels, namen van zangers, gitaristen en drummers. Jij zong en ik zong, liedjes die ik vroeger haatte, zei ik. Je dementie even samen overwinnen, het monster klein krijgen, was fijn voor ons beiden. Je kende namen die ikzelf niet ken! Jij lachte en we dachten luidop aan vroeger. Toen miste ik mama want wanneer jij de muziek luid door de boksen liet schallen, was zij niet thuis. Het plezier groeide en deed me deugd. Een soort climax in contact. Wel vroeg ik me even af of ik je vermoeide, of dit te druk was. Terzijde. Je ogen, je lach, je expressie en hoe je goedkeurend vroeg of je me misschien geïnspireerd had, maakten me blij en ontroerd. Misschien daarom dat ik meteen verdrietig werd toen je op jouw manier iets zei over het afscheid dat er ooit zal aankomen, nog lang niet, maar dat nu wel, nu je ziek bent , even op de voorgrond komt. Je zei het via je collectie van cd’s, minidiscs en dvd’s; “ik wil ze nog allemaal horen voor ik vertrek.” Je lachte. Het voelde voor mij als het te snel ter sprake brengen van eindigheid. Je bent normaal zo stil. Maar het paste bij je. Het was mooi. Mama, ik huilde toch in de auto op weg naar huis bij de tranentrekkende “brothers in arms”. Wees niet ongerust! Met tranen op weg gaan, is met jullie dichtbij. Het was ok.

op uitkijk

om het te vatten zoals rode wijn walst draait tuimelt en randen als wintervacht schuur’t slaat gruis aan je bodem vast geloof van drab die blijft lichten boven je hoofd ze zijn er wervelend van hun koers op niet vallen op uitkijk ja vuurtoren in volle lentegrond hoe lang het blijft plak en roer het smeer het kneed samengeklit bezinksel klontert en kiemt levendig robijnrood één ster en nog één je ziet het kind de gloed traant in amberkleur in oranje