Lezen

Wanneer een job een kwelling wordt...

Wanneer een job een kwelling wordt...   Die mannen in hun keurig pak, dertien in een dozijn, ach, zie ze in hun chique car, vervuld van vrees en pijn. Hoe zielig toch, en hoe blasé, hoe onverbloemd gênant, terwijl geen mens ooit merken mag hoezeer ze zijn ontmand, en hoe ze ingesloten zijn, verblind en vol frustraties, alleen in hun gevangenis, als slaaf van hun prestaties.   Oh mensen toch, spring er toch uit, begin nu eens te leven, bevrijd je van je slavenjob en ga wat lol beleven, verzin eens iets origineels en laat je vrolijk aan, leef toch niet langer zo verkrampt, de pot op met die baan. Je hoeft  geen brave slaaf te zijn, kom, maak jezelf  eens blij, bevrijd je van die ketenen, leef vrolijk en leef vrij   Die vrouwen in hun mantelpak, die alles doen wat hoort, nadat de vreugde is vergaan, hun vrijheid werd vermoord, die mooi en volgzaam doen wat moet, wat van hen wordt verwacht, terwijl de pijn vanbinnen woedt, hun denken wordt verkracht. Want te veel slimheid mag niet zijn, het zou hen teveel schaden, want stel dat ze een kille chef, een 'superieur' verraden.   Oh mensen toch, spring er toch uit, begin nu eens te leven, bevrijd je van je slavenjob en ga wat lol beleven, verzin eens iets origineels en laat je vrolijk gaan, leef toch niet langer zo verkrampt, de pot op met die baan. Je hoeft  geen brave slaaf te zijn, kom, maak jezelf  eens blij, bevrijd je van die ketenen, leef vrolijk en leef vrij !  

A. Rivesta
34 1

Een blik, een lach, een klein gebaar...

Een blik, een lach, een klein gebaar....    Een blik, een lach, een klein gebaar, de kiem van een vertedering, een aanraking, een zachte drang, de groei van een verwondering.   En daar dan plots die zekerheid, een innig diep ontvangen, een hoop die naar de sterren reikt, een tomeloos verlangen.   Een brandend licht, een vlammend vuur, een hartverwarmend zingen, een onbeschrijflijk vredig uur, geluk niet te bedwingen.   De vlam verzacht, het vuur verstilt, maar blijft het hart verwarmen, een bondgenoot, een sterke vriend, in eeuwigheid omarmen.   Een blik, een lach, een klein gebaar, een passievolle zindering, een aanraking, een zachte drang, een tedere herinnering.  

A. Rivesta
61 1
Tip

"Blijven lachen," zei de clown

"Blijven lachen," zei de clown    "Blijven lachen," zei de clown, al bloedt het hart vanbinnen, al wil je schreeuwen van de pijn, je kunt toch niks beginnen...   Wat heb ik aan sympathie, zolang de steun ontbreekt, en daar in 't hart de angst regeert die openheid verteert?   Hoe simpel toch te veinzen en met een groot gemak excuses te verzinnen; misleiden is mijn vak.   Stel jezelf toch niet veel vragen, volg nu maar gedwee, maak 't je hart toch niet te moeilijk, speel het spel maar mee.   "Blijven lachen," zei de clown en d'and'ren lachen mee. Hoezeer mijn pijn vanbinnen woedt, voor hen is het oké.       "Blijf maar lachen," zei de clown, lach zonder mij voortaan, mijn hart heeft veel te veel gebloed, mijn lach, die is vergaan...    

A. Rivesta
145 5

Een eindspel met een nieuw begin

Ons eindspel werd ontzettend hard en harteloos gespeeld. 't Heeft alles wat ooit eenheid was, gebroken en verdeeld. De samenwerking van weleer, zo bruut kapot gegaan, de vriendschap, de verbondenheid voorgoed tenietgedaan.   Ons eindspel werd te hard gespeeld, weg zijn de mooie jaren, die bovenal, besef ik nu, slechts een illusie waren. Een droom heel onverwacht verwoest, kil en meedogenloos, geluk dat slechts een leugen bleek, te breekbaar en te broos.   Nu gaan we onze eigen gang, de wegen zijn gescheiden, en dat wat onze vreugde leek, zal nimmer meer verblijden. Nu moet ik het alleen gaan doen, en nieuwe wegen vinden, opnieuw gaan zoeken wat ik wil, me niet laten verblinden.   't Verleden neem ik met me mee, het is wat is geweest, de toekomst stap ik tegemoet, vol hoop en onbevreesd. Maar vooral pluk ik nu de dag, genieten in het heden, want ongeacht wat je verlangt, je krijgt geen zekerheden.   Het beste maken van vandaag, daar wil ik nu voor gaan, 't geluk te zoeken in 't moment,  dat is mijn wens voortaan. Genieten elke dag opnieuw, vol levenslust en zwier, de schoonheid zoeken overal, met humor en plezier.    

A. Rivesta
28 2

Vijftig jaar.

Vijftig jaar, da's toch wel raar.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een knappe kop, er zit toch al wat storing op.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een lenig lijf, het voelt toch nu en dan wat stijf.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al lijk ik nog vol levenslust, die lust is soms wat uitgeblust.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al kan ik het nog steeds goed zeggen, vraag me niet om 't uit te leggen.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al had ik ooit veel wilde dromen, veel is er niet uit gekomen.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : ik lijk nog wel een jonge spruit, maar 't beste is er toch al uit.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een scherp verstand, het heeft toch al een botte kant.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al ben ik nog een slimme bol, toch slaat mijn hoofd al eens op hol.   En ja, oprecht, het mag gezegd, vijftig jaar, da's wonderbaar, al is en blijft het toch wel raar...                       ***   Vijftig jaar, da's toch wel raar.      Vijftig jaar, da's toch wel raar : ik lijk dan wel geen dolle griet, maar pas op, vergis je niet.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een leuke snoet, wat opsmuk doet me toch al goed.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een mooi figuur, het onderhoud is toch al duur.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al ben ik nog een knappe meid, ik ben toch al wat pluimen kwijt.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al lijk ik nog een ranke zwaan, er zijn toch al wat kosten aan.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al heb ik nog een knap gezicht, bekijk het toch maar niet te dicht.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al lijk ik nog een topmodel, de cellulitis is er wel.     En ja, oprecht, het mag gezegd, vijftig jaar, da's wonderbaar, al is en blijft het toch wel raar...                        ***   Vijftig jaar, da's toch wel raar.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al ben ik nog een knappe man, toch is het beste uit de kan.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : ik lijk nog steeds een supervent, vooral voor wie mij niet goed kent.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al is de jacht nog goed te doen, er zit wat sleet op mijn harpoen.    Vijftig jaar, da's toch wel raar : al ben ik nog een vlotte gast, toch loopt er nu en dan iets vast.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : ik lijk nog wel een jonge snaak, maar schiet ik ook nog altijd raak?   Vijftig jaar, da's toch wel raar : al ben ik nog een knappe heer, mijn buik heeft wel een maatje meer.   Vijftig jaar, da's toch wel raar : ik lijk nog steeds een Don Juan maar bak ik er ook nog iets van?   En ja, oprecht, het mag gezegd, vijftig jaar, da's wonderbaar, al is en blijft het toch wel raar...  

A. Rivesta
21 1

Als iedereen perfect zou zijn...

Als iedereen perfect zou zijn....   Niemand is perfect geboren, soms gaat er een vijs verloren, of valt er een hoekje af, we zijn soms wel een beetje maf, er zijn ook wel wat kosten aan, de geest kan soms aan 't wankelen gaan, we zijn al eens wat raar gestoord, en doen niet alles zoals 't hoort, en 'k geef het toe, het is wel waar, we doen soms écht een beetje raar.   Maar zeg nu zelf, mijn beste vriend, heb ik daarom die straf verdiend? Is 't vertrouwen nu vergaan, is de vriendschap heengegaan?   Als niemand nog een fout zou maken, als er nooit iets stuk zou raken, als er niets verloren gaat, als alles keurig netjes staat, als niemand zich nog zou vergissen, niemand ooit een kans zou missen, iedereen steeds doet wat moet, en niemand nog onnozel doet, wat valt er dan nog te beleven? Waar kun je dan nog naar streven?   Dus zeg ik U,  mijn beste vriend, dat is wat ik er zelf van vind: Als iedereen 'perfect' zou zijn, 't zou een héél saaie wereld zijn!    

A. Rivesta
29 2

Pleidooi voor vrije meningsuiting.

Pleidooi voor vrije meningsuiting    Als je praten gaat met mensen over 't leven dat ze wensen, over angsten, over dromen, over al wat nog zal komen, laat hen vrij en open spreken zonder hen te onderbreken, luister dan naar wat ze zeggen, vraag hen om het uit te leggen.   Ben je bang om het te horen, zijn er woorden die je storen? Heb je zin om 'stop!' te zeggen, om hen 't zwijgen op te leggen? Weet je dan ook wat je stoort in die anderen hun woord? Misschien wil je dat ze zwijgen omdat zij je rust bedreigen.   Als je naar jezelf gaat kijken zal daaruit misschien wel blijken dat je, als je eerlijk bent, zelf niet steeds je waarheid kent. Ben je zelf niet wat verdoofd, weet je wat je écht gelooft, niet te vlotjes accepteert wat men jou ooit heeft geleerd?   Maar als je toch zeker bent, en je eigen waarheid kent, handel dan zoals het hoort en neem dan ook zelf het woord. Spreek dan moedig en oprecht als je zelf je mening zegt. Doe het krachtig als het moet, maar wees eerlijk, doe het goed!   

A. Rivesta
26 1

Zorgen

https://soundcloud.com/pas-op-gevaar/zorgen1/s-Grerk

Michiel
13 0

als ik moe ben

Als ik moe ben en verdrietig Laat me heel dicht bij je slapen Laat me het kind zijn dat je nog niet hebt gebaard Wees mijn moeder want ik kan niet meer Ik heb alleen nog warmte nodig Streel mijn hoofd bedek mijn dromen met je haar Laat me verre reizen maken Tegen je aan onder het laken Laat me rusten aan de kusten van je huid Ik zal zachtjes voor je spinnen En stilzwijgend voor je zingen Ik kleur voor jou een oase in de nacht Waar je rustig kan verpozen Op een bed geurende rozen Terwijl je wacht tot ik weer wakker word… Als ik moe ben en verdrietig Laat me heel dicht bij je slapen En ik zal morgen niet meer weten waarom

wimpel
0 0

Boerenlatijn.

(klinkt het mooist als het gezongen wordt op de tonen van een  kerkzang naar keuze)   Voorzang 1 :   Decu dilip envil En denon didicanis   Antwoord 1 :   Despanctor Amen   Vrije vertaling :   De koe die liep en viel En de non die dik aan is   De hesp hangt daar Het zij zo   Voorzang 2 :   Ditis Nepis Potentis Negrote   Antwoord 2 :   Deo Gracias   Vrije vertaling;   Dit is een pispot en het is een grote   God zij dank  

Vic de Bourg
92 1

HOBELILAND (*)

Ode aan de Nollander    “HOBELILAND” (Holland Belgie land) – Karnavalschlager in spé   Refrein: (gezongen bij aanvang en telkens tussen elke strofe)   Ochottekestoch tisniewaarzeker waarzemmemeebezig, waarzemmemeebezig ? Ochottekestoch tisniewaarzeker waarzemmemeebezig? Hou toch op !   Een hoge piet uit Belgenland, die zei eens met een zucht Zijn naam is welbekend, hij rijmt ook op berucht Vond dat ie wat moest doen, aan ‘t Oranje blazoen Hij noemde hem een stijve hark, neen dat was geen fatsoen Dat mocht hij echt niet doeoeoen !   Ochott…   Naar Brussel uit den Haag, komen zij op bezoek Wat krenterig, maar graag, met muisjes of een koek Dan vinden zij het fijn, om bij den Belg te zijn Pintjes bier, zakskes friet, cervela zonder vel Dat  lusten zij echt wèèèèèl !   Ochott…   Het liefst voor niet veel geld, maken zij hier plezier Zeer spaarzaam steeds geweest, twee rietjes en één bier Het Zilvermeer in Mol, wordt de Costa del Sol Lawaaierig, Poep op de stoep, het antwoord op de vraag ? Wij zien hen echt heel gràààààg !   Ochott…   Hartstikke is hun woord, met leuk er bovenop De Moerdijk is niet hoog, ze klimmen tot de top Kroketje uit de muur, dat is beslist niet duur Goedkope grond, belastingsvrij, wat wil je nu nog meer ? Zij komen telkens wééééér !   Ochott…   Elk liedje heeft een end, dat zal nooit anders zijn Zing daarom al te gaar nog éénmaal ons refrein : Oooooooooooochotekestoch, enz…..     (*) Op toon van ongeveer Lilly the Pink    

Vic de Bourg
6 0

solitude standing

(naar Suzanne Vega)   Solitude staat bij het raam. Ze kijkt om wanneer ik de kamer binnenkom. Ik zie aan haar ogen dat ze op mij heeft gewacht in de schaduw van de late middagzon. Ze draait zich naar mij toe en biedt me haar hand. Ik kijk ernaar, een vlam flakkert in haar palm. Ze zegt “Ik ben gekomen om iets recht te zetten dat fout zat. Ik ben gekomen om dit donkere hart te verlichten.” Ik kijk naar haar en onze vorige ontmoeting komt me voor de geest.   Haar blik vroeg me wat er was. “Jij ziet mij, maar eigenlijk leef ik achter een muur van geblindeerd glas. Ik zie, en ik kijk, maar ik kan niet gezien worden.” “Het geblindeerde glas zit in je hoofd, het is een fantasie,” zei ze. “Nochtans is die fantasie levensecht. Wanneer ik merk dat iemand mij doorheen het donkere glas aankijkt, word ik bevangen door angst. Angst en paniek, die uiteindelijk plaats maken voor wantrouwen.” “Je gelooft dus liever in je eigen fantasie dan in de waarheid dat je kan gezien en geliefd worden?” “Hoe kan iemand nu houden van iets onzichtbaars?Ik respecteer enkel zij die mij niet zien, zij die mijn fantasie erkennen en vol geloofwaardigheid meespelen in mijn spel…De wederkerige liefde is als dusdanig niet aan mij besteed.” Ik draaide me naar haar toe om de veroordeling in haar ogen te zien. Op de plaats waar ze had gestaan flakkerde een vlam.   Solitude staat bij het raam en kijkt me aan. Zoals altijd ben ik uit mijn lood geslagen door haar donkere silhouet, haar trage koele blik en haar stilte. Ze neemt mijn pols en ik voel haar afdruk van angst. Weifelend volg ik haar tot bij het raam. Met haar andere hand houdt ze het gordijn opzij en ze toont me de massa daar beneden. Ze lijken naar ons te kijken en ik begin onwillekeurig te rillen. Solitude ziet mijn twijfel maar duwt me zachtjes tot tegen het glas. Ik zie de mensen en zie hoe ze zich warmen aan elkaar en aan het avonddonker. Plots weet ik dat ik graag bij hen was geweest, tussen hen. Ik zie hoe hun ogen zich versmelten tot één paar. Verward kijk ik om, op zoek naar de koele warmte van haar ogen. Wat ik zie is echter mijn eigen gezicht, verschrikt en bang. En alleen. Solitudes silhouet is nu een spiegel, voorzichtig kom ik wat dichterbij en neem hem in mijn handen. Ik kijk, langzaam en wantrouwig. Ik ben als een kat die zichzelf in de weerkaatsing van het raam ziet, en pas na lange tijd beseft dat het naar zichzelf aan het kijken is. Dat het zichzelf aan het aanvallen is. De warmte kruipt langzaam over mijn rug tot aan de haartjes in mijn nek. Het onverwachte gevoel doet me kronkelen en vanuit mijn ooghoek zie ik de gloed. Geschrokken laat ik de spiegel uit mijn handen vallen en draai ik me om, honderden scherven vliegen in het rond zonder een spoor na te laten van mijn spiegelbeeld van weleer. Vlammen likken aan het gordijn en werken zich naar boven toe. Doorheen de hittezindering komen de gezichten van de mensen tevoorschijn. Ze lachen me toe, ze wenken me. Terwijl het gordijn verder opbrandt, stap ik met een plots vertrouwen op het raam toe; terwijl de laatste vezels hun lot tegemoet gaan, open ik het raam. Honderden handen strekken zich naar mij uit. Ik spring en zeg in gedachten Solitude vaarwel.

LL Rigby
0 0

Hongerliedje

(veggieversie van  het bekende liedje dat gezongen wordt bij het begin van de maaltijd op jeugdkampen)   Karbonade,  vleespasteitje,  varkenspootjes Het is nu gedaan   Chipolata, koteletje, escalopjes Vaarwel en goodbye   Ooh witloofstronkjes, Ooh bloemkoolsausje,   Lekker spruitje,  lente-uitjes honger…honger….honger…honger......

Vic de Bourg
39 0

Kopken onder (lied)

Waart ge jong en onbezonnen Zot en onbesuisd Of waart gij ne macho of zei uw lijf "dit is juist" ? Vroeg iemand op nen dag “René komt ge in ’t verzet?” Zei ge dan direct “ja” Of was’ t van woelen in uw bed ?   Toen ze u dan kwamen halen In naam van ’t Derde Rijk Hoe bleeft ge dan koelbloedig En nam ge afscheid tegelijk ? En als ge daar dan waart Had ge dan constant schrik Of hebt ge ook gelachen Op een onbewaakt ogenblik ?   En toen ge daarna thuiskwam En niemand u verstond Gij ineens een and’re taal sprak Hield ge daarom uwe mond ? Of omdat ge ’t zwijgen gewoon waart Of wist gij gewoon niet hoe Of viel er niks meer te zeggen Buiten : “een jeneverke is goe” ?   Er is hier geen refrein Omdat het gewoon stil moet zijn Hoogstens mogen buiten De vogels nog wat fluiten…        

DqM
7 1
Tip

Florence en de feeks (een modern sprookske)

  De feeks vroeg aan de spiegel aan de wand Spiegel o spiegel wie is de schoonste van ’t land De spiegel zei ’t is dat ge ’t nu vraagt aan mij Maar d’er is eigenlijk iemand anders dan gij Haar naam is Florence , z’is vurig en gewoon En daarom zo echt en door en door schoon De feeks werd zot en trok haar haar uit hare kop Ze dacht : dat zal wel zijn; dat geluk dat moet op   Ik heb hier nog nen agenda degelijk verstopt ‘k Zorg dat dat contentement stillekes aan flopt ik vermeng heimelijk wat gif met venijn Ik doe er wat nijd bij en massa’s chagrijn En toen de wereld draaide gelijk de Sinksenfoor Had die Florence nog altijd niks door Alles werd zwart en haar lijf trilde gelijk zot Ze viel omlaag en haar hart scheurde kapot   Een knaagdier vrat haar van binnenuit op Er zat een slang in hare nek, een schroef op hare kop 100 kilo lood duwde op haar middenrif De dokter zei : maar ge zit gij vol gif En de feeks die danste een Polonaise alleen Hip hip hoera ze ligt in frennen vaneen Pardon, zei de spiegel, ‘t is wat ambetant Maar ze blijft toch nog de schoonste van ‘t land   Haar hart is gebroken maar ‘t vuur is nie weg Ik kan er nie aandoen,’ t is gelijk ik het u zeg De feeks werd koleirig van de weeromstuit En zei als’ t zo zit, awel, dan ruk ik haar hart eruit Florence sliep en plengde ondanks het cliché Zoute tranen in haar eigenste zee Om haar hart dat brutaal leeg werd geroofd Om het vuur in haar dat bijna werd gedoofd   Toen de feeks graaide met haar gelakte nagels in't zwart greep Florence naar haar nasmeulend hart Ze was bang maar tufte in de feeks haar gezicht Zei : als gij denkt dat ge mij hebt ontwricht Denkt dan maar rap iets anders, serpent Ik heb nog nooit iemand zo zielig gekend Daarop ontblootte Florence haren decolleté Haar hart vatte vuur en trof de feeks. O nee!   Het serpent dook krijsend in Florence haar zee Bij nader inzien was dat een vrij fout idee Het zout vrat zo waanzinnig diep in haar huid Dat ze niet meer wist wat ze deed en naar verluidt Is zij daarna gestruikeld en gevallen van nen berg Ze verdween onrustwekkend. O ja dat is…erg ;-) En Florence ? Awel, haar hart is terug vol En 't vuur in haar brandt gelijk de costa del sol   Florence floreert,  ze staat parmantig weer recht Misschien komt u haar wel ns tegen in ‘ t echt.      

DqM
42 1

Machteloos

ik sta hier recht voor je ogen ik kan het niet geloven na lange tijd sta je terug voor mij   mijn hart begint te kloppen ik voel mijn benen niet meer het verleden komt naar boven en mijn hoofd kan niet mee   je staat in het midden je komt naar me toe je kijkt in mijn ogen en houdt me vast   we zetten alweer een stap in deze onbekende wereld en onze twee gebroken harten zijn weer één   waarom nu? waarom hier? waar was je toen ik je nodig had?   je kijkt me aan en betovert me ik voel me machteloos als ik bij je ben   je fluistert zachte woorden in mijn oren je armen gebonden rond mij ik voel me verdoofd, te veel in mijn hoofd en morgen zal alles anders zijn   ik open mijn ogen, ik lig in bed alles is verdwenen, alles is weg ik ben alleen, niemand om me heen alleen een grote leegte in mij   je stond in het midden je kwam naar me toe je keek in mijn ogen en hield me vast   we zetten alweer een stap in deze onbekende wereld en onze twee gebroken harten waren weer één   waarom nu? waarom hier? waar was je toen ik je nodig had?   je kijkt me aan en betovert me ik voel me machteloos als ik bij je ben  

Mia
0 0

Weerkeer

Jij mijmerde of niet Jij droomde of toch niet Jij bleef maar geloven Dat alles moest komen Maar nooit kwam En ach weer Geloofde ik  jou toen Maar later Bedacht ik Hoe fout kan het lopen Als niemand meer hopen Kan   Kan ik jou weerzien Hoe zou het dan voelen Beslist erg onwennig Niet meer zoals vroeger Zou jij nog verdragen Dat  wij elkaar strelen Moet ik je eerst vragen Maar wat dan Is spijt hier gepast Ach wat maakt het uit Of gaat er nog meer stuk Dan   Refrein   Monden  verstommen Die vroeger nog kusten Wat valt nog te zeggen Als brandend verlangen Gesmoord wordt Bij laaiende vuren Huilen de wolven Snikkende harten Om  hunker die dooft Was het dan beter Elkaar te verlaten Laat   Laat rusten wat moe is Pijn moet je niet voeden Laat alles maar los nu Een offer moet kunnen Daarna kan je vrij zijn Rest er dan iemand Die nog om jou geeft Tenzij jij opnieuw Herleven wil Ga dus niet heen Maar keer  weer Keer   Refrein   Waarom zegt de wereld Soms foert aan de maan De maan heeft Nochtans niets gedaan Ja, waarom zegt die wereld Nu foert aan die maan Die maan heeft Toch  niks gedaan !  

Vic de Bourg
33 2

Dagen zonder (lied)

O al die dagen zonder vlees Ik vrees dat ik er echt niet tegen kan Zonder uw lijf en leden ben ik hopeloos Ik word er wild en onnozel van   O ik wil u degusteren u consumeren En hard en zacht in u bijten Ik wil uw vel onverhuld betasten Dat zijn gewoon de blote feiten   Moeder aarde wordt te warm zegt gij Maar gij snapt mijn punt niet precies Uw lijf is mijn chauffage ‘t Is dat ik zonder uw warmte bevries   Ik sterf van de honger naar uw huid Red mij red mij opdat ik genees Och ik pleit schuldig mijn lief Ik heb een zwak voor uw vlees      

DqM
0 1

Mens toch

  'Mens toch, waar zijn we mee bezig?'   Uiteraard krijg ik geen antwoord. Niet van de soldaat, niet van de president. De multimiljonair houdt wijselijk zijn mond, de doorsnee mens knikt zonder betekenis.   Ik ben gefrustreerd. De mensheid faalt (zo lijkt het toch). We lopen in cirkeltjes en zeggen 'aaah' als dat moet en 'oeeeeh' als dat moet.   Wat niet gekend is, wordt onthaald met een principieel onbegrip. Waar is het respect? Medeleven? 'Begrip', zegt u dat nog iets? Verdraagzaamheid (maar wie luistert nog).   Het is tijd voor een ommezwaai, zou ik zo zeggen. Maar misschien is het waar en kunnen we geen kant meer uit. (Of overdrijf ik nu?)   Niemand heeft hierom gevraagd. We hebben het enkel zelf gezocht.   Dat u mijn gebrabbel niet snapt, is iets wat ik wél begrijp.  - Ik had het over de scheiding tussen de mensheid en de menselijkheid.-     'Mens toch, waar zijn we mee bezig?'   Nog steeds niets. Misschien is er gewoon niemand die nog het antwoord weet.

Jane
0 0

NOVEMBERGRAF

Hij zet een pot met bloemen op haar graf Misschien is ‘t een teken van bovenaf Haar te jonge leven deed haar zoveel pijn Dat d’enige rust die in d’aarde kan zijn   Zij denkt niet negatief nu onder ’t zand Zij, zijn immer optimistische kant Ach zijn duifje, zijn schoonheid - het ga haar goed Ja ga maar, prinsesje, de rust tegemoet   Welk mens is er die werkelijk nooit denkt Dat als d’altijddurende slaap hem betreedt Dat ook hij zich geliefd en goddelijk weet   Als dat zou zijn wat de dood hem nu schenkt Maakt ook hij zich heel graag en direct gereed En sprint hij naar d’alleroneindigste meet

Lies Wullaert
58 0
Laad meer ...