Wout

Gebruikersnaam Wout

Teksten

Dialoog: Typiek

Tram 14 staat stil in een metrotunnel om een nog onbekende reden. Er heerst een gespannen, geïrriteerde sfeer. Het is namelijk het einde van de werkdag.Mensen zitten op elkaar gepakt en een man probeert nog wat brood te verdienen door ongevraagd zijn accordeon te spelen. Telkens weer hetzelfde liedje. Seppe kijkt van zijn telefoon, fronst de wenkbrauwen en kijkt om zich heen.'Staat de tram hier nu weer stil?' zegt hij tegen iedereen en niemand in het bijzonder. 'Dat is toch niet meer normaal, altijd hetzelfde hier.'Hij kijkt of iemand hem gehoord heeft en maakt oogcontact met Loe, die te laat zijn ogen weer laat neerdalen richting de vloer. Zijn rechterbeen trilt en hij voelt de blik van Seppe op zich. 'Het...het lijkt er op ja...' antwoordt hij.De opening is gemaakt. Seppe negeert de lichaamstaal van Loe, werpt zijn handen in de lucht en gaat verder met zijn betoog: 'Typisch het openbaar vervoer, je kan er nooit op rekenen.' Loe blijft zijn handen bestuderen, zegt mompelend doch beleefd: 'Moet je dan zo dringend ergens zijn?' Er verschijnt een grimas om zijn lippen.'Nee, niet per se, maar ja, dit kan toch ook niet. Hier zitten we nu weer!', zegt hij opnieuw.'Stoort je dat dan niet?'Loe kijkt Seppe voor het eerst in de ogen: 'Ik ben blij om hier te zijn, heb niet echt ergens anders om naar toe te gaan dus, euh, neen.'Seppe kijkt op zijn horloge - 10 na 5 -, kruist de armen en leunt achterover tegen de stoel terwijl hij zijn linkerbeen over het rechter slaat. Zijn voet begint te trillen. 'Allez zeg, op deze manier gaan we ook niet voortgeraken.''En waar moet je dan zo dringend naartoe? Sorry, dat heb ik misschien al gevraagd.' Seppe slaat zijn handen in de lucht, buigt dan naar voren en legt de armen over zijn knieën. Wrijft daarna met zijn vingers in zijn ogen. 'Nee, ik moet nergens zijn.' zegt hij geïritteerd, 'maar als mensen zich met niks meer bezighouden, er niks meer mee inzitten, zie ons hier nu allemaal staan lummelen, de wereld gaat toch niet vanzelf!'Loe voelt zweet opkomen in zijn nek en over zijn rug. Zijn haren staan recht, terwijl Seppe helemaal opgaat in zijn betoog. Hij ziet andere mensen meeluisteren, begint luider te praten, waant zich op zijn podium. Ik moet hem proberen intomen, denkt Loe. Hij raapt zijn moed bij elkaar, maar die verdwijnt weer evensnel in de schoenen. Hij fronst en stottert: 'Misschien, misschien moet je ook even de wereld laten voor wat ze is? En tot tot tot rust komen? Toch? Hij zucht diep, probeert zijn hartslag weer onder controle te krijgen. Seppe kijkt hem aan met een blik die niet veel goeds doet uitschijnen. Op dat moment komt er een mededeling.

Dialoog: Stap 1

- Maar jongen toch.Een termos troost, twee tassen en enkele koffiekoeken van de bakker om de hoek op het doorzichtige, doorleefde tafellaken. Ze heeft haar keukenschort nog aan, de aardappelen zijn reeds geschild, de boontjes gedopt. Ze brengt haar hand naar haar hals en staart hem aan. De tranen staan in haar ogen. - Het is niet anders, antwoordt hij. Hij kijkt naar zijn voeten, zijn armen gevouwen voor zijn borst. Nooit goed geweest in dit soort gesprek, denkt hij bij zichzelf, maar het moet nu maar. De bezorgdheid wordt zichtbaar op haar voorhoofd. Twee verticale lijnen verschijnen tussen haar wenkbrauwen. Een frons. De vragende blik. Ze neemt haar stoffen zakdoek uit haar mouw, snuit haar neus en zegt: - Ik dacht dat dit achter de rug was.- Niet dus. Niet voor mij. Het gaat hier om mijn leven, mijn verleden.Zijn handen liggen nu op zijn schoot, gebald in een vuist, zijn rechterbeen trilt. Even doorbijten nu, dan heb ik mijn plicht gedaan.- Heb je al met Va gesproken? Ze reikt haar hand uit naar de zijne. en vervolgt: Je zal hem hier pijn mee doen.- Ja, weet ik. Zijn kaken klemmen even op elkaar. Ik wilde het eerst aan jou zeggen.Hij kijkt haar aan nu. Snot druipt uit haar neus. Wat zijn mensen lelijk als ze wenen, maar wat hou ik van haar. Hij kijkt weer weg, de vlek op het tafellaken, een souvenir van afgelopen Kerstmis, is een welgekomen afleiding. - Heb je hier goed over nagedacht?Voor het eerst zoekt hij oogcontact. - Ja, zegt hij vastberaden. Een diepe zucht, de last valt af.- Dan moet het maar. Berustend leunt ze achterover in haar stoel. Het is voorbij. Al begint het pas.

Herschrijving Kelsey

ruis tikt uit klinkers waterhoop barst doormiddensteen en stilte

Natuurwijzen

groots in eenzaamheidtussen mist verstoken landgebogen door wind bedekte eenvoudijzige koude rotswandwinters tafereel onzuiver waterharmonieus met vallend bladvergane glorie briesende bomeningekleurde zwijgzwaamheidvogels vol vreugde kastanjenoot bruinkleuren van het herfstbeginkersenbloesem rood roospaars verwevenverdoken in groen gewaswitte parelschijn altijd tesamennaakt of vol levensaderstwee bomen als broers

(on)geluk

gisteren lag ikoverhoop vandaag ruim ik puin morgen leven wenog

opgepoetst

water wind stromen waaiengedachten gebruiken ruimte om te vloeien voeden stromen leventot een persoonlijkheid Moeder probeert ook alleen maar. Op de juiste plaats,op de juiste manier, komt de stroom en vlaagtot waar hij staan moet.

Novembervers 1

natuurverhalenboogscheuten dicht bij huisbovenaan vliegend wonder prachtduetonderaan monumentvan de eeuwigheid Zoom in. gevallen blad glorie voorbijbessen aan de tak heerlijk nabij En ook een hond met zijn vreugde geen blijf. Ja liefje, wandel maar mee.Het gaat echter niet om afstand, maar om kijken.

Haichu

pest of choleraillusie van vrije wilik kies gezondheid

Worth a try

There's this song, by the "dandelion hands"How to never stop being sad. For years it was the anthem to my darkness, the rules by which I lived my life. Not anymore, so I decided to rewrite it. Repeat to yourself that you're not really gone. Time has proven that you have survived. The sun will rise, tomorrow is coming. All you have to do, is wake up. Keep listening to the stories around you. You are not as alone broken or sickenly different from everyone else. Deviance is the new normal. Vulnerability is your superpower. Hide out, take rest. It's okay to not have the energy today. You don't need to be the best for everybody, cause you're already amazing, to me. Go out for coffee, always bring your notebooknever stop writing. Look at the people around you.Listen to Kae Tempest. There's peace to be found in people's faces. Allow yourself to feel the things you feel.Cry. Happiness and sadness do go hand in hand, I should now; I just watched Inside Out. Find comfort in the little things; A baby's laughA dog's wiggling tailThe flikker in their eyes.There's beauty in the details. But most importantly: drink that bottled love. It'll get you through the day, but knowthat it won't get you through life. Just because you're struggling doesn't mean that you're failing. You are not as alone as you think you are, you are not a sad story, time proves that you are alive.

Kinderspel

Ik zie ik zie wat jij niet ziet. Een schrijver omdat hij schrijft, ongeacht publicatie. Ik zie een vrouw, rood haar (alle rossen lijken op elkaar), lange haren rijkend tot aan haar borstbeen. Weelderig zoals dat dan heet. Intelligent noemt men dat. Kunstgeschiedenis en archeologie. Gespecialiseerd in het Afrikaanse continent. Een wereldverbeteraar te pure bloede. Geld verwoest alles. Dat was het besluit van ons allereerste gesprek. Of hoe de kroniek van hoe een doodsaai gesprek over treinen eindigt in een overweldigende aanklacht tegen onze samenleving. Haar haren springen in mijn oog. De blauwe ogen deden ze flikkeren. Op de trein met luidruchtig Brussel in een microkosmos op de stoelen achter ons. Principe-mensen onder elkaar, zonder oordeel, laat allen zijn wie ze zijn, zolang het maar samen is. Dan de podcast over het vooruitgangsgeloof die ons doet stilstaan. Individueel machtsvertoon. Afhankelijkheidsverklaringen. Niets wordt alleen gemaakt. Het weefsel van onze samenleving bestaat uit solidariteit. We kunnen het niet alleen en het goede nieuws is dat het ook niet alleen hoeft.De wereld ziet er heel snel heel anders uit. Zoals die vier mensen die elkaar vonden op de achterste bank in een leslokaal. Zoals die twee mensen die iets wilden bijleren en toevallig in dezelfde stad wonen. Of hij en zij op zoek naar. En elkaar vonden via de technologische vooruitgang. Misschien dan toch niet zo zinloos, dat geloof.

De vuist van Behanzin

van barbaarsheid naar heilandbeschermende haaibeschamende mensantropomorfe algama gehouwen in een malienkolder van vinnengewelfd in een vuist tegen de schemeringzwartgeverfd zwartgeblakerdroodbeplakte vernederingomwoekerd door blakend vuur houtvitaliteit schittert meester van land zee universum. gebogen gebarsten nooit gebrokenin Eer herstelt

Patience

Aan de bruine kroeg zitten tafels vol met rooskleurige genegenheid naar de regels vande Indische nazomer en zo drijven gevoelens boven en praten vrienden bij. Relaties worden uitgediept. Allen nippen van hun favoriete glas. De zonnestralen zijn blij van de partij.Zelfs de hond is akkoord met het niets doen. En ik, ik wacht op haar. In de kalmte binnen een bruisende Babylonische stad waar de toerist paradeert van monument tot monument de Brusselaar naar de metro rent armoede vraagt om een cent en duiven genieten van heteetfestijn.Hier niet. Hier heerst geduld en verpozing. Het potentieel van de mens is eindeloos.

't Sonnetje

In't midden van de stad even bekomenin de natuur, waar hoge bomen wakenover de stilte, waar rusteloze dromen tot bezinning komen de geuren je raken.De kleurenpracht brengt ons rust;De hond heeft de tijd van zijn leven,kinderen spelen naar hartenlusten wij vergeten de chaos, voor even. De herfst is de mooiste tijd van het jaar; Als bladeren vallen in rood geel en groen, vogels hun laatste sonate fluiten, daarbeheerst kalmte de warboel.Weg van moeten, wroeten en verlangen;bereiken wij een hemels gevoel.

Ode to Joy

Let's dance to Joy DivisionCelebrate the ironyUntil the rising of the sunFill our cups to the rim with whiskeyOr rum Forget the madnesswalk into the moon and light it upEmbrace the sadnessNumb yourself till you drop Accidents waiting to happenthat's all we ever werethe guilt comes for freethe best we'll ever be Keep the dance alivechances lurkaround that dark roadwe all know Let's take anotherAnd be psycho's together Welcome to the island of Misfit ToysFeel the noiseSmutter the thought We've lost controlBut we're so happySo happy.

al wa da ge zegt zijde ELF

ingangverheven sterrenhemelgetekend in potloodvereeuwigd op het plafondwelkom ---------------------------------------- houvan jezei ze opgewekten ik lag dubbelgeplooidgebroken --------------------------------groteramen en vele mensen brachtenwelgekomen licht in mijnduisternis ---------------------------------------nummer vijftien achteraanweggestoken en verborgenals een schuilplaats vooreenzaamheid

Aurora

Wat ze doet, heet passieEen vurige gloed, als een lopend vuur, dat het goed komt. Goedaardige GruzielementenZodat de ander eeuwig leven kan.Beminnelijke broodkruimelsOpdat men altijd vinden zal. Zij vuurt, met sprankel in haar ogen en glinsters in haar spil, komorebi uit haar zielkintsugi in mijn hartDe zonnestraal door mijn duisternis.De gouden verbinding uit haar pracht. Het Noorderlicht in haar naam bevestigt: Zij is mijn kompasNaar waar trauma ooit was.