Vanessa Daniëls

Gebruikersnaam Vanessa Daniëls

Proza Poëzie Text on stage Kort verhaal

Teksten

Novembervers -30- Mythe

Het is niet dat ik moedwillig  splinters in je handpalmen plant. Het is wat zich vasthaakt wanneer je me raakt   Gaffa laat geen lijmsporen na maar scheurt onder je vingers. Ik ben een goocheltruuk maar vergeten hoe hij werkt   Eksters houden van wat fonkelt  tussen mijn liezen. Iets  wat parelt of snijdt.  Ook dat weet ik niet meer.   Als je vaak genoeg leugens slikt, word je uiteindelijk zelf een mythe.

Vanessa Daniëls
16 0

Novembervers -29- Luister

Wanneer de muziek net overstuurd klinkt; wij op het punt zijn net na het dichtstbij; je niet meer van me opkijkt,   dan dooft het licht en sluit ik kort.   Je zal me moe zijn. Je zal moe zijn van hoe ik me van ons weghaal en uiteindelijk van mezelf ontdoe.   Bijt je vast. Zoek op de tast mijn huid. Streel me weer aan elkaar. Maak vuur en blaas me gensters toe.   Bewijs het tegendeel van mij.   Bewijs het tegendeel. Blijf.

Vanessa Daniëls
9 0

Novembervers -28- Ben jij van ergens?

Ben jij van ergens? vraag ik in mijn hoofd aan de man in de tram. Zijn hand verdwaalt in de veel te losse broek. Een zweetgeur walmt om zijn woeste baard  en blik. Hij praat tegen schaduwen.   Meteen antwoord ik: jouw type ken ik. Door de drugs of psychose verwaarloosd.  De grens is dun. In de Brusselse metro  zweeft een broer van jou tussen stad en waan.   De man raakt de schouder van een jonge vrouw aan: Let op. Je tas staat open. Dieven zijn hier snel.  Zij straalt terug: Bedankt. Dat is attent.   Speels tikt haar elleboog zijn arm aan en giet de man instant weer in vorm.   De tram spuwt mij uit. Van waar ben ik?

Vanessa Daniëls
7 0

Novembervers -27- Wanneer ben je van ergens

Wanneer ben je van ergens?   vraag ik aan iedereen die ik ontmoet. Aan de bankdirecteur,  de dakloze,  de treinbestuur.   Wanneer je naam hebt gemaakt, de straten kent,  nooit stilstaat.   Daar sta ik bij stil.   In elk station  plant ik een letter van mijn naam.   Daarbij blijf ik. Onderweg.

Vanessa Daniëls
14 0

NovemberVers -26- Ecoute

Pourquoi l'horloge fait passer le temps à différentes vitesses, dépendant les gens.  Au plus on est seul, au plus ça passe lentement.   Mais écoute! Ecoute bien! La solitude est un chant. Du fond de mes trippes j'entends une voix qui monte, qui monte, transperce ma chair. Toute douce cette voix solitaire.   Cette voix, c'est moi. Écoute la, écoute la. C'est mon unique rythme à moi. Écoute la, écouté moi!   Si tu casses mon horloge, tu me brises la voix et le temps s'en va.     * tekst geschreven voor een 2-talig sociocultureel project in Brussel. 

Vanessa Daniëls
6 0

Novembervers -25- een liefdesgedicht

Een liefdesgedicht schrijven kan met wat  voor de hand liggend is. Een stukje huid.  Waar inktlijnen een spoor trekken  van je linker- naar je rechterkamer als een brug over de Styx. Hier lopen twee broers tussen leven en dood. Een kant kiezen lukt jou niet.   Ik denk ook aan dat negatief  van een Melkweg op je dij. Door mij romantisch bestempeld. Voor jou misschien een schandvlek.   Nee, een liefdesgedicht schrijft zich niet  zomaar en is bovendien veel te persoonlijk dus houd ik het hierbij: Kom veilig thuis.

Vanessa Daniëls
10 0

Novembervers -24- De tot mislukking gedoemde kunst van het anticiperen

Wanneer ik met iemand meerijd in de auto  zie ik overal ongelukken.  Ook als er niets gebeurt schrik ik me te pletter.   Ik ken een man die, telkens wanneer zijn banden plat zijn, een nieuwe fiets koopt.  Bij voorbaat weigert de pomp dienst.   Geen bocht zo scherp of we hebben hem al ruimschoots bedacht.   Bleek slenteren de feiten achter ons aan.   Ik denk dus ik besta bij voorbaat vooral.

Vanessa Daniëls
15 0

Novembervers -23- Limiet

Uiteindelijk is dit uitstellen flirten met de klif.Limiteer mij. Baken de tijd af; vereng de wegtussen opstaan en weer het kussen raken.Geef mij de vervaldatum van begeerte;de reikwijdte van mijn brein tot het keerpuntnaar vergeten. Hoe ver kan ik gaan tot ik stopmet terugkomen.

Vanessa Daniëls
11 1

Novembervers -22- Het ontstaan van glucose intolerantie

Je strooit woorden als poedersuikerover me uit. Ze dringen in poriën,vormen klonters. Klevenaan mijn wimpers en mond.Steeds woester fluister jeme de huid vol.

Vanessa Daniëls
16 1

Novembervers -21- Verstrooid

hoe kan je zo onoplettend zijnje hebt je woorden bij mekaarrouteschema's op zakin elke stad een plan maar altijd vergeet je dat schrap staan vraagt om zware laarzeneen zucht en je waaitweg      

Vanessa Daniëls
8 0

Novembervers -20- Angst

Op je tippen wankel je op een rotspuntHet metalen traliemasker rust op je schoudersWoest kneden tentakels je keel,persen tranen uit je hoofdErgens ver een vermoeden van groen en ademmaar dat was een ander verhaalMistgrijs sluiert je blikEen steen brokkelt afJe hoort hem niet vallenNiets hoort jou hier ...

Vanessa Daniëls
4 0

Novembervers -19- belofte

ik onderteken zelfs een leeg blad, zei je Dus rolde ik een mensgroot canvas uit en vlijde me neer. Drie maanden lang sliep ik, woelde mij tot een watermerk, droomde me leeg .   Toen ik opstond om ons te bekijken, vloeiden de letters van je naam  nog net over de rand weg.

Vanessa Daniëls
11 0

Novembervers -18- Metro Merode

Tussen muren van karton vormt een man zijn contouren In de plooien van het deken over het dunne matras In de boeken gestapeld naast zijn schoenen De rugzak aan het voeteneind De opgevouwen jas   Tussen muren van karton klemt een man zich vast aan zijn geloof dat een dozenwand van twintig centimeter hoog de grens vormt tussen dakloos  en thuisloos

Vanessa Daniëls
5 1

Novembervers 17 - Tussen haakjes

Ik volg jesedert de eerste dans;verzon me in de ruimte tussen je passenJe zag mebeeldig over het hoofdNu sta jein mijn agenda tussen haakjesals handen op je wangen

Vanessa Daniëls
4 0

Novembervers -16- Dictator

Kan jij typen, vroeg de gozer.Waaraan, fluisterde ik hemhees in het oor. Nee waaròp,corrigeerde hij.Waarna ik instant op de rem:Ik laat mij niets dicteren,kerel. Mijn type bent u steevast niet.Met graagte zal ik u negerenen mist u zich van klemtoon niet.* door gelegenheidsdichter Claudine Dumont

Vanessa Daniëls
8 0

Novembervers -15- Tot de laatste

Treuzel net zo lang  tot je de laatste trein mist Voorzie geen plan Sta stil op het lege perron Draai om je as Vind geen oplossing Geef je over aan het voldongen feit dat er geen keuze meer is   Dit is wat je wou   Onbeslist De laatste zoen   Klaag niet  

Vanessa Daniëls
6 0

Novembervers -14- Springstof

Ik sta op springen,  galmt hij vanuit het niets Stuur me naakt zodat ik ontplof   Haastig zoek en wroet ik in de ruimte die ik inneem Vind net over de zetelrand  een stukje vel over been   Dit is al wat ik heb, lieg ik De rest is ingepakt en wacht op de uitnodiging voor een feestje Zo eentje waar ik zelf  het vuurwerk af mag steken  

Vanessa Daniëls
6 0

Novembervers - 13 - Zapsprookje

Wat als de prins een bangerd isAllergisch voor paarden, panisch voor drakenWat als hij in de toren opgesloten zitomdat hij de sleutel verlooren niet ontsnappen durftPostduifringen verzamelt onder zijn bedVan andere prinsen droomt maar er nooit één in het echt zagVanuit zijn raam prinsessen bekogeltmet doperwtenZijn haar scheert zodat het geen ontsnappingsroute wordtWeigert rode groenten te etenLijdt aan chronische obstipatieen nooit zijn tanden poetst Ja wat danNiets zekerOp naar het volgende sprookje

Vanessa Daniëls
8 0

Novembervers -12- Random

Ik maak een foto van een man  die een foto maakt van een man  op een bank met een hond in een kinderwagen. We betrappen mekaar.   Rosse mensen hebben meer verdoving nodig   Te lief is verdacht.   Van elke willekeurige gebeurtenis maak ik een mijlpaal.     * Tip: als je net als ik geregeld losse zinnen opschrijft, zet die onder mekaar/puzzel ermee. Verras jezelf.

Vanessa Daniëls
3 1

Novembervers -11- Op goed geluk

Op goed geluk raapte je veren, bezaaide je huis en vrienden ermee. Ook ik werd niet gespaard  van je blik vol symboliek. Je handen steeds op weg naar een ritueel.   Een paraplu naast een typmachine. Geen plek voor toeval. Zo lees ik je nu ook. In elke veer    op weg naar mijn huid     * voor Gee

Vanessa Daniëls
7 0

Novembervers - 10 - Opwerkzaam

Beste mevrouw de schepen,ik heb slecht nieuws voor u.Ik overweeg te verhuizen naar uw stad en ik ben EEN KUNSTENAAR. u weet wel, zo eentje die niet echt werkt. Dat komt omdat dat in uw ogen echte werkmij dusdanig op de zenuwen werktdat het voor geen meter werkt.Helaas werkt u het werk dat werkt voor mij tegen.Dat noem ik niet echt een samenwerking.Ik zal zelfs meer zeggen.Het werk dat voor u werkt, werkt bij mijdepressie in de hand.Dat werkt uw werk om mij aan het werk te zettendan weer tegen. Niets dan tegenwerking dus.Wat ik weet is dat ik pas echt maatschappelijk relevant werk leverals ik werk aan werk dat werkt voor mij.Daar maak ik dan ook graag verder werk van! Vergeeft u mij de ééntonigheid van deze verzen.Tot briljanter schrijfwerk inspireert u mij niet.  

Vanessa Daniëls
13 2

Novembervers - 9 - sweet sixteen

In de badkamer van een vriend ontdekt ze een flesje Davidoff. Blauw flacon. Cool Water.   Ze ruikt en tast naar het gevoel  van een vergeelde eerste zoen. De vervaltermijn van een geursouvenir  blijkt nipt vijventwintig jaar.       Ze ziet nog het bed, de             trainingsbroek.      Haar hand onder het elastiek.      Haar hand onbeweeglijk op een knobbel           gespannen huid. Harig.     Haar hand die niets wist.     Haar hand. Zijn mond.       Tong. Lippen. Geur.     Cool Water. Blauw. Op de commode      naast de foto van zijn vrouw.   De geur roept niets anders op dan dat wat ze nooit is vergeten. Dat hij luisterde naar haar huid die niets wist, nog jarenlang  niets hoefde te weten.   Met vaste hand schroeft ze het flesje dicht.

Vanessa Daniëls
5 1

Novembervers - 8- Het meisje in de kroeg

Vanop haar kruk kronkelt haar rug zich een weg door de lucht die drukkend en zwoel de geur uitadement van teveel lijven en zuurkool. Ze denkt aan de man in haar flat.Hoe hij met zoete woorden poogde de sofa te verkleinen tot een plek voor één, zodat zij wel op zijn schoot moest belanden.  Hoe zij de centimeters aftelde tot hij zou voelen welk antwoord haar vervlochten handen wrongen.   Wat was het meest absurde         hotel waar ik ooit verbleef?   Wanneer kreeg ik voor het laatst een cadeau met een lint eromheen?   Verkies ik peperkoek of speculaas? Weer traint ze zichzelf in snelheid. Uit elke denkbare vraag vloeit steeds vlotter een antwoord. Behalve "nee".

Vanessa Daniëls
6 1

Novembervers - 7 - de uitverkorene

Kijk, glimt hij, door de koude avondmist wordt licht tastbaar. Uit de lichtbron rekt een mistarm zich uit,  raakt objecten aan, laat ze bestaan. De uitverkorenen, lacht zij. Fonkelend rust zijn blik op haar.            

Vanessa Daniëls
6 0

Novembervers - 6 -Grenspaal

Aan een grenspaal zijn veel kanten.Wij betrekken er twee.Daar waar jij ruwhandig aan de fundering wrikt,kijk ik toe hoe je moeite doet.Ontmoedig je bij elke centimeter winst.Mijn woorden klappen raakmaar bij de eerste wankelpaslok ik je weer rechtop.Mijn impulslieve kosmonaut,mijn gras lijkt alleen maar groenerdoor je kijkhoek. Diagonaal omlaaglegt je blik zich voor mijn voeten;creëert net de juiste schaduwvlekwaarin ik kan wonen. Beweeg niets.

Vanessa Daniëls
7 0

Novembervers - 5 - Maar wat dan met de leugen

De klok trekt een stippellijn dwars door de lege flat.Witte strepen in uitdijend zwart. Zwaar adem je de seconden weg. In je hoofd, je verzenherken ik wat. Bij alles wat geldt, geldt ook het tegenovergestelde, blaas je me toe.En misschien valt zelfs die uitspraak te nuanceren.Het tikken van de wijzers onderbreekt de stilte maar evengoed is het die stilte die de tijd vormt.  Één kant kiezen zou de waarheid geweld aandoen.  Alles is altijd waar maar wat dan met de leugen. De dichter is een spiegel waarin hij nog het minst van al kanvluchten voor zichzelf.

Vanessa Daniëls
10 2

Novemberpoëzie - 4 - Zout

Als peuter ging je kopje onder in zeeen verslikte je in een teug zilt.Nu ben je panisch voor elke traanomwille van het zoute herinneren. Onzalige, dat je nu hier belandt. Mijn eigen duin groef ik af;wind en zee hebben vrij spel. Van binnenuitstaat het water me aan de lippen.Het gutst over je schoenenwanneer ik tegen je praat. Terwijl jij me zoet,kan ik alleen maar staren naar de stippen die het zoutin je schoentippen vreet.

Vanessa Daniëls
4 0

Novembervers - 3 - Het komt goed

Het komt allemaal goed;  Je zal je weg wel vinden; We spreken nog wel eens af; Geniet van de kleine dingen; Ik zal nog zien of het past; Geluk maak je zelf; We hebben alle tijd; Laat het los; ’t Is niet dat ik niet wil; de kunst is alleen te leren zijn; Ik heb gewoon tijd te kort   Vandaag is het nationale dag van de dooddoener. Mag ik hem zijn? Dan komt het allemaal goed.  

Vanessa Daniëls
8 2

Novembervers -2- Jaarinventaris

ik zoende zeven monden zeven monden zoenden mij   twee te gretig één vergeefs één niet echt één veel te kort één erg slecht één gisteren nog   dankzij de novemberverzen  blijkt alweer hoe vluchtig een jaar me langs de lippen streek     * berichtje aan al wie meedoet met #novembervers: joepie!  En aan al wie twijfelt: gewoon doen. Het hoeft niet altijd perfect of goed of af of... te zijn. Gewoon wat in je opkomt is goed. Zolang je maar "iets" schrijft, zoals ik hierboven :) Have fun!

Vanessa Daniëls
14 0

Novembervers - 1 - Drift

Als een krolse kat in te krappe zomerpels, kroelt oktober onder mijn vingers, voor zij de laan uit glipt.   November trapt haar nog net op de staart en verklaart haar poten langer.    Ook dag en dood, op dit moment  het perfecte paar, lopen uit  de maat.   Wat is deze nieuwe danse macabre, een carnaval in wintertijd.   Belet mijn overmoed: dat ik mij weldra ook in de kortste dagen zwoel vermoed.

Vanessa Daniëls
10 0

Novemberpoëzie - dag 30 - Sollicitatie

Geachte, Als acteur gevormd binnen de school van het bewegingstheater, kan ik alle rollen aan. Met graagte zal ik dan ook poseren voor u. Je comprends que le photographe est francophone. Cela ne pose aucun problème. In bijlage vindt u mijn CV en enkele foto’s van mezelf in acrobatische posities.   Ik moet weer werk zoeken van VDAB. Bij de vacatures op hun website vond ik onder de zoekterm Creatieve Beroepen – mannequin: pôseur de chassis   Ik voel dat het gaat lukken!     * Naar waargebeurde feiten

Vanessa Daniëls
36 0

Novemberpoëzie - dag 29 - De juf is een koe

Zo vindt Karolientjes kwaadheid een uitweg op papier. De aanleiding een slechte toets. Bij het lezen van die woorden valt de juf haar mond open. Geluid komt er niet.   Strenge juffen vind ik eng. Vriendinnen overstuur nog erger. Om Karolientje op te beuren herhaal ik stiekem op een briefje: DE JUF IS EEN KOE Wat zullen we in de speeltijd lachen om het herkauwen van die woorden.   Een hand grist het briefje weg. De juf roept rood: Dat Karolientje kwaad was, kon ik begrijpen maar jij hebt geen reden om dit te schrijven. Straf en een agendanota.   Karolientje had het mis. Koeien zijn lief, juffen oneerlijk!     * naar waargebeurde feiten  

Vanessa Daniëls
22 0

Novemberpoëzie - dag 28- Statistiek

Hoe lang duurt de ruimte tussen elk woord? Hoe hard duwt, bij die witregel, de voet het gaspedaal in? Hoezeer wakkert afstand in ruimte de notie van tijd aan?   Telefoongesprekken op autostrades zijn niet in statistieken vervat. Niemand ligt er van wakker.   Behalve diegene die wacht op een thuiskomst.   

Vanessa Daniëls
16 0

Novemberpoëzie - dag 27 - Bruxelles

In mijn kop koffie roert zich de geest van Baudelaire. Regarde le beau monde qui flâne. On aime ce qui brille, Madame. Et nos pieds qui caressent les pavés, n’est- ce pas romantique?   Horden sneakers verglijden tot rijglaarsjes; hun vlotte pas een passe- partout. Rijkdom veert vanuit de tippen, verloopt zelden tot een zijstraat.   Bruxelles, la ville dorée en papier- mâché. In haar trippen roert zich reeds de cholera. L’eau propre est un luxe, Madame, pour ceux qui dorment entre des murs en carton.   Bruxelles la belle, que s’est il passé entretemps? Winterpret in een éénkamerflat. Families op een hoopje CO2. Buiten warmt de Glühwein zich aan tongen verhit door discussies over vrijheid.   U grijnst, Monsieur Baudelaire?                

Vanessa Daniëls
25 0

Novemberpoëzie - dag 26 - Lorelei

In een betonblok aan zee is een man met schetsboek in de weer; nipt van een kop thee. Zwart staat het water hem aan de lippen. Ook vannacht tekent hij nooduitgangen.   Een kamer verder slaapt een vrouw. Tussen vier heilige muren, houdt zij twee plekken warm. Haar rust een raadsel voor anderen   die zouden schreeuwen: Wacht op mij! Neem me mee overzee of daar waar je ’s nachts in verdwijnt.   Nooit zal Lorelei zo rustig slapen. Zij moet waken voor wie haar zoekt ’s nachts op zee of elders bij een kop thee.  

Vanessa Daniëls
19 0

Novemberpoëzie - dag 25 - Tweedekansdepot

Drie vierde pak klontjes Tiense suiker. Postkaarten met vergane inkt, eventueel te hergebruiken. Een doos Lipton zwarte thee min één zakje. Een half servies met motief. Een onderbroek maat te groot voor mij.  Een handvol met stroop gesigneerde boeken. Handdoeken, foto’s, bereisde landen. Voornemens, vertrouwen, halfslachtig gevrij.   Gratis te geef relatierestanten.          

Vanessa Daniëls
5 0

Novemberpoëzie - dag 24 - Worst Case Scenario

Hoe weer je een haai af? Hoe kruip je over het dak van een rijdende trein naar binnen? Hoe breng je een baby ter wereld in een taxi?   Het Worst Case Scenario Survival Handboek, gaf mijn lief me voor mijn verjaardag. Echt wat voor jou, wist hij. Bang zijn is geen lachertje. Soms is hij zo attent. Natuurlijk is hij soms ook boos als ik er om vraag. Als ik weer zaag en teveel praten wil; als ik te luid of de televisie te stil; het eten te heet, mijn voeten te koud; als ik te snel, te fout, te laat, te traag. In het boek staat niets over hoe voorkomen dat je lief je verlaat.     *25 november is Internationale Dag Tegen Geweld op Vrouwen  

Vanessa Daniëls
23 0

Novemberpoëzie - dag 23 - Wachten op

We spelen doktertje. Jij patiënt in een betonnen burcht, ik in de wachtzaal die mijn bed is. We wachten. Tot de dokter komt met iets. Waar doet het pijn, durf ik je niet te vragen. Wat als je antwoordt: in de hele wereld.   Ik slaap veel, dat helpt de tijd een eindje. Jij hoest wat en vloekt, denk ik. Heb je het warm genoeg? Zal ik misschien? ‘NEE’ , grom je. ‘Je doet al genoeg.’ We wachten en ik oefen in zwijgen.   Het is kloktikstil in burcht en bed. Buiten spelen buren het spel van doen alsof ze alles weten. .Of van niet weten maar doen alsof het niets kan schelen. Shoppen helpt. De auto wassen ook. We wachten. ‘Zou hij nog’, piep ik. ‘SLAAP’,  zucht je. ‘Je doet pijn aan mijn hoofd.’ Ik adem zo stil ik kan en wacht. Morgen zal hij komen.    

Vanessa Daniëls
22 0

Novemberpoëzie - dag 22 - Ombres chinoises

November even na vijven steekt de klok de zon voorbij. In de vrieskou kruipen je handen wit tegen het haardvuur. De notelaar spookt in de tuin. Takken in het straatlicht, vingers aan het vuur, schaduwschilderen op de muur.   Later gloeien je handen na, groeien wortels  onder mijn huid. Kom je thuis.          

Vanessa Daniëls
19 0

Novemberpoëzie - dag 21 - Breekbaar

Op de schouw staan glazen stolpen opgeblonken, met daaronder alles waar ik van hou.   Mijn favoriete knuffelkonijn, de halsketting met gelukssteen, het prentenboek met de ijsbeer.   Mijn zwart gelakte schoentjes, alle liefdesbrieven van Milan, aardbeienijs met sprinkels.   Mama en papa, zusje Saar. Meester Stef van het tweede, Milan zelf en Sinterklaas.   Op zondag wordt alles gelucht. Iedereen mag buiten spelen. Tikkertje tot het donkert.   Dan geef ik iedereen nog een knuffel die zo breekbaar is dat we het erover eens zijn: onder een stolp is het veiliger.

Vanessa Daniëls
27 0

Novemberpoëzie -dag 20- Geel jasje

Wanten en tennisballen aan een touwtje.Met andere kinderen op wandel aan een koord.Rekkers aan je beugel. Wat leerde jij je hechten. Later lachten we daarmee.Toen je de beugel ontgroeid, kocht ik jou een gele jas. Daarin bewaarde je onze zomer.Het regende voortdurend. Ik was al een hele tijd wegtoen het jasje nog steeds te drogen hingop je foto's. Zelf hing jeaan een touw.    

Vanessa Daniëls
8 0

Novemberpoëzie -dag 19- Jokari

Vanaf de hoogste duin dalen en tellen we samen jaren af. Min twintig, dertig Ik ben als eerste weer klein.Mijn wereld niet groterdan een jokaribal. Terwijl jij landen afvinkteop de wereldbol,leerde oma mij golfspringen,paste ik nog in mijn blauwe jasje. Min veertig, vijftig Toen van mij nog lang geen sprake,racete jij in gocart mensen van de baan,kende je de verkeersagent bij naamen waande je je groot omdat je zelf de soep mocht halen. Nu kijken we hand in hand zee,rollen onze jaren samen het strand op.Hetzelfde zand bouwde onze kastelen.      

Vanessa Daniëls
19 0

Novemberpoëzie - dag 18 - Dagen

Dagen vliegen voorbij.Ze hollen, huppelen, fietsen.Soms kruipen ze.Al naargelang hun humeur. En ik maar volgen. Als ze slenteren word ik moe. Dan sluit ik ze buiten en verstop meonder de dekens. Vaak val ik in slaap. Gluur ik nadien door het raam,is er nog geen dag gepasseerd.          

Vanessa Daniëls
24 2

Novemberpoëzie - dag 17 - het nut

In de winter van 2011 reed ik in Gent mijn auto vast in de modder. Na het takelen at ik in een restaurant garnaalkroketten.   In de toneelzaal achter het doek kreeg in ik december 1997 mijn eerste kus. Ik vroeg of hij het zou vertellen aan zijn vrouw.   In 1992 vertrok mama naar de winkel en rinkelde de telefoon. De onbekende vroeg of ik al ooit een naakte man had gezien.   Op een avond in 1990 moest ik van mama de ambulance bellen. Mijn zus was ziek en ik het wist het telefoonnummer van de 900 niet.   Vandaag droeg ik een rode trui, kocht ik chocolade op de markt en ging mijn fietslicht stuk. Een dag die zal opgaan   in de massa als de talloze binnenvouwen van een plooirok. Wat anders is poëzie dan het uitwaaieren van de zoom.        

Vanessa Daniëls
28 0

Novemberpoëzie - dag 16 - Een knuffel met een werkingsduur van twaalf uur

bestaat uit   Handen die zich zo gretig uitstrekken dat een smartphonescherm doorwaadbaar wordt. De geur van tien vers geopende pakken Douwe Egberts koffie. Een zomerbries dwars doorheen een katoenen jurkje. Het polyfoon gespin van een familie tijgerkatten. Een eindeloos cirkelende regenbooglolly.Witte sloefjes die lopen als slagroom. Je parfum om me heen.          

Vanessa Daniëls
23 0

Novemberpoëzie -dag 15- welvaartvis

Sinterklaas brengt weer plastic. De vis stikt erin. Op je bord strandt hij in een plas boter. De dokter smult van je cholesterol.   Iedereen blij. Behalve de vis.  Die is naar de haaien.

Vanessa Daniëls
20 0

Novemberpoëzie - dag 14 - In je t- shirt wil ik wonen

Daar is het altijd warm,wonen parfums van het merk thuis.Ik bemeubel het met boeken en behang het met briefjes.  We zitten mekaar als gegoten.Door jou gaat mijn huis mee op reis.Op zondag draagt het mij door lege straten. Als huishuur reken je me koffie aan.Maandelijks stort ik bonen in je bus. Die heb ik voor jeover.

Vanessa Daniëls
25 1

Novemberpoëzie - dag 13 - Absurdisme

Zaal na zaal lopen we langs kunst om te lachen. Dadaïsme, surrealisme, toerisme.   Klinkende namen vullen de bordjes. Te klein gedrukt. Bij elke uitleg mis ik een encyclopedie.   Gemaskerd hopen mensen zich op. Mijn ontwijken lijkt op dansen. Pointillisme.   Later drinken we koffie en vertel jij over je medisch dossier.   Dat ik Valvulaire Cardiomyopathie onthoud maar niet -dank u Google- Marcel Duchamp. Hypochondrie.

Vanessa Daniëls
20 0

Novemberpoëzie - dag 12 - Uit het leven gelepeld

Met wanten hou je een lepel vast, op ontdekkingsreis naar balletjes. Hoe lang drijven ijsschotsen in dampende tomatensoep? Hoe snel ik ook sjaals brei, de soep stijgt onheilspellend. Je lippen kleuren blauw.  

Vanessa Daniëls
32 0

Novemberpoëzie - dag 11 - Afantasie

Bijten in een zure appel terwijl je met blote voeten door de golven loopt met zicht op de zonsondergang, zie je niet bij het lezen van deze zin.   Bijten in een rotte appel terwijl je met blote voeten door slijk loopt met zicht op lijken op een hoop, zie je niet bij het lezen van deze zin.   Afantasie, leg je me uit. Je ziet het niet, proeft, ruikt, hoort, tast in het duister in je hoofd dat zich niets inbeelden kan. Soms heeft dat voordelen.   Dit gedicht is voor jou; er hoort een opdracht bij. Lees volgend lijstje langzaam hardop en proef de letters in je mond.   Rozenbottelmarmelade Chocoladedruppels Vlierbloesemlikeur Suikerspinwolken Krakelingenkamperfoelie Framboosvuurvlinder Lispeldoornvloed Vroziebolsterzuur Gloedsplinstering Kolistruvelblauw   Was het lekker? Of begrijp je niet wat ik daarmee bedoel? Laat dan maar zo, het geeft niet.   Zullen we naar zee voor golven en koffie met appeltaart? Vertrouw me, je zal zien   hoe heerlijk dat is.     (Voor B) Afantasie werd pas in 2015 ontdekt. Naar schatting heeft 2 à 3 percent van de bevolking dit, hoewel ze het zelf niet altijd doorhebben.

Vanessa Daniëls
22 0

Novemberpoëzie - dag 10 - Bijgeloof

Soms ben ik bijgelovig. Op vlak van agenda’s bijvoorbeeld. Het onpraktische geloof dat iets niet doorgaat als ik het opschrijf. Ik zweer je, dat is zo.   Zaken als de tandarts, jobcoach, psycholoog durf ik wèl want ik wil geen afspraken missen. Maar wat belangrijk is beitel ik in mijn hoofd   en schrijf ik na afloop in mijn agenda. Om het niet te vergeten.

Vanessa Daniëls
24 0

Novemberpoëzie - dag 9 - Goudlokje

Soms ziet ze haar droomhuis. Onder klimop hangt een bordje te koop maar die belofte blijkt verjaard. Onbewoonbaar. Uiteraard kruipt ze door een raam naar binnen.   Onder dikke lagen (dode!) spinnen en stof ligt een bed haar als gegoten. Op de tafel een stapel borden met een hoek af. Tapijten met rafelrandjes en een trap die het midden houdt tussen kraken en kreunen.   Weten dat ze niets kan breken wat van waarde is. Haar gouden lokken wappert ze door het huis als om schoon schip te maken.   Spiegel oh spiegel, middenin verval is zij met gemak prinses van het bal.          

Vanessa Daniëls
21 0

Novemberpoëzie - dag 8 - Inventaris van verloren zaken

Het ommetje in de stad waar ik in de herfstzon besluit mijn koffie buiten te drinken. Dat moment waarop vader enthousiast zijn gsm bovenhaalt voor een gedeelde selfie. Het gevoel van zijn hand op mijn schouder. Het besef dat ik me niet herinner wanneer die hand er voor het laatst lag. De eerste wandeling samen met het nieuw lief. Het slenteren om tijd te rekken. Mijn handen die winnen bij een wedstrijdje om ter koudst. De picknick bij het kerkhof met de vuile wc. Het te gulzig happen in een rijsttaartje. De treinrit naar zee waarbij de lucht zo roze kleurt.   Het is maar een hoed, troost je me. Op de tram verliest iedereen wel wat. Maar dat kan me gestolen worden.   Koop een nieuwe, zeg je. Je snapt er niks van. Uit een nieuwe hoed tover je geen oude verhalen.    

Vanessa Daniëls
32 1

Novemberpoëzie - dag 7 - Schaarste

Gisteren verjaardagstaart gekocht. Dat duurde een tocht door de stad eer we één vonden het verjaren waardig. Dat ze voor zes bedoeld was deerde niet. Ik besloot: je mag zes keer jezelf verwennen als niemand anders het doet. Nooit eerder likte citroenschuim zo gretig aan een mes.   Vandaag is niemand jarig dat ik weet. Wie eet alleen? Wiens paraplu ging stuk? Wie weent om een dode merel in het gras? Iemand?   Natuurlijk gaat het om dat teveel  in mij voor jou.   Ik groei weer armen die zich zo zacht om je pijn heen willen vouwen. Verlangen ons te omcirkelen als kringen in het water tot ook ik omsloten word.    

Vanessa Daniëls
20 0

Novemberpoëzie -dag 6- Onderweg

Laat me soms gewoon onderweg zijn.Een bus razend over een donkere snelweg.Koplampen die strepen trekken in het zwart.Niet meer weten waar ik ben. Oefenen in ergens vandaan bewegen.Niets meer denkente weten. Laat me soms gewoon weg zijn. Roep me terug.

Vanessa Daniëls
25 3

Novemberpoëzie - dag 5 - Citroentaart

Adriaan groet jarig de dingen: dag keuken, dag stoel, dag spiegel, dag smoel, dag moeder met de frons. PLONS PLONS in het afwaswater. Het buitenland op slot en geen werk in de seksshop. Feesten is voor later.   Deur uit, straat op, trein in, Brussel stop. Zijn groene hoed op kop. Een stad met plek voor jarig zijn. Een stad met plek. Een stad.   Porto in het zeebeest. Walrus, walvis, what is in a name. Sysyphus, Adriaan of Wittgenstein, logisch of absurd, verjaren of verdagen. De slotsom blijft gelijk: van leven gaan we dood. Tot dan is er citroentaart, en liefst een hele HOOP.   (verjaargedicht voor Adriaan met verre knipoog naar PVO)

Vanessa Daniëls
29 0

Novemberpoëzie - dag 4 - retraite

Veertien hoog aan zeehouden wind en meeuw een decibelduel. Achter gesloten ramen schuil en schreeuw ik het luidst.Daar waar het buitenleven zich te pletter stort tegen beton, raakt mijn stem niet eens het balkon. Maar morgen,morgen fluister ik je de huid vol. Hoe ver kan je weggaan,eer je stopt met terugkomen?                    

Vanessa Daniëls
26 1

Novemberpoëzie - dag 3 - Visvoer

In mijn bord zwemt een vis in de boterzee. Vies. Een vis hoort in water dus kieper ik hem in het aquarium bij Blub en Freddie. Zelf vlieg ik in de hoek. Mama is boos. Al dat werk. Almaar eten verzinnen. Voor boze mama’s ben ik liever lief dus morgen kook ik voor haar. Dinosauruskoek in een chocomelkbeek. Dat vindt die dinosaurus vast fijn. Blub en Freddie ook; die lusten geen koek.

Vanessa Daniëls
23 0

Novemberpoëzie - dag 2 - Rapunzel

Vijf hoog in zijn toren zat Rapunzel opgesloten. Zijn haar knipte hij jaren geleden al af. Het groeide nooit meer lang en in haarklimmen was ik sowieso nooit goed.   Toch leek een rol als ridder me wat dus zocht ik naar draken. Die vond ik onder mijn bed en in de brievenbus. Spinnen en facturen die ik wisselde van plek. Dat volstond voor een pantoffelheld.   Toen bracht ik soepgroenten naar Rapunzel. En chocola want ridders zijn lief. Rapunzel verdikte een beetje en ramde na tien dagen de deur in.   Nu leven we nog even en tevreden. Rapunzel maakt soep en vlechtjes in zijn haar dat toch weer groeit,  voor de zekerheid en andere ridders.   Zelf kocht ik een nieuwe brievenbus.

Vanessa Daniëls
28 1

Novemberpoëzie -dag 1 -Winteruur

Op de tafel woont een zooi en de was ligt nat te wachten naast de keuken waar het kookvuur dient gedoofd. De vuile kopjes borden pannen spelen Jenga. Eén kopje en glas verloren nog voor ze de stapel bereikten. Er moet nog brood gekocht voor bij het beleg en het vuilnis moet naar buiten.   Het kookvuur brandt zich aan mijn vinger en als de kraan drupt moet ik denken aan een liedje uit een film. De vriend die ik bel weet vast welke ik bedoel. Terwijl we praten, regent het ideeën en moet mijn vinger nog onder de kraan.   Winteruur voelt als een uur langer dus alle tijd om nog iets te doen. In de maand november schrijf ik elke dag één gedicht. Nadat ik het kookvuur heb gedoofd.

Vanessa Daniëls
44 1

Muze

Hun bed wordt een burcht, haar verfrommelde kleren een lappendeken voor twee, een bezweet t-shirt een koesterplek.   Op een boodschappenbriefje streelt hij haar pennentrekken. Eén kilogram wortelen worden vingers worden huid.   Het huis is ondergeschikt aan de muze. Dagelijks wordt zij verschoond.

Vanessa Daniëls
41 0

Bres

Er is een bres in het zand geslagenwaar water in achterblijft als de zee zich terugtrekt.Je kijkt tegen de zon in op het drogehoe ik voeten uit sokken bevrijd,de schoenen samenbind om mijn nek.Zo zul je me altijd zien, de diepte kwijt:een zwart vlak dat over lichtparels danst.Zo ver zullen wij gaan.Tot water met altijd een weg eromheen.           

Vanessa Daniëls
27 1

Zo weinig

Dat we zo weinig weten Misschien zijn we schaduwen van mekaar of van iets groter dat altijd al tussen ons in hing Wat ons kneedt Misschien meest van al het zoeken naar mekaar dat vervat zit in kijken naar hetzelfde  Fragmenten. Een gissing Vluchtig vooral Eén ding is zeker Hoe langer wij leven, hoe minder we leren  afscheid nemen  

Vanessa Daniëls
27 0

Golfslag

Hoe de golfslag de kust de rots de golf mijn voeten de rots jij mijn voeten tegenhoudt ik jou overhaal   Hoe duwen en trekken immer begint met raken aan een grens

Vanessa Daniëls
19 2

Handmijnen

De regen striemt tegen het raam en we weten dat we strelen met handmijnen. De schade blijft beperkt: wat blutsen door de inslag als het negatief van een omhelzing, als binnenstebuitenbraille, blind voor vingertoppen. Wanneer wij dan eindelijk opstaan, lopen waterstraaltjes over onze buik. Omstulpen we onszelf tegen het verzuipen. Wij absorberen met wondjesmaat.  

Vanessa Daniëls
31 1

Dat er mensen zijn

Dat er coole mensen zijn,geliefde ook en aaibare. Er zijn mensen die in hippe huizen wonenwaar altijd volk komt, vooral op het onverwacht. En dat er dan flessen rosé koud staan altijd, voor op het onverwacht. Een vintage platenspelerwant vinyl, weet je wel, uiteraard.Mensen met tuinen en kinderen maar niet van die saaie.Plek voor een vuurkuil en intelligente gesprekken over wat er echt toe doet. Er zijn ook mensen die kijken naar andere mensen en wensen. Bij het geluid van een tikkende klokdie een stippellijn trekt doorheen de stiltevan een lege flat. Dat er mensen zijn. Ergens. Anders.    

Vanessa Daniëls
25 1

Overwoord

Op een pier tussen water en wal vertrekt een ademtocht naar de overkant. Er valt geen land meer te bezeilen met een lijf als het onze: log en zinloos voor mekaar.   Maar zie de zee die woorden meeneemt op haar reis en we weten niet of het wijs is om zoveel te delen maar eens de sluizen open, stromen we over.   Bij valavond aan de overkant rapen mensen schelpen, houden ze aan hun oor, ontdekken in alle talen fluisterverhalen.     (*gedicht geschreven voor Gedichtendag 2021, iov 't Leeshuus vzw)

Vanessa Daniëls
50 1

Reis

De ochtend doemt mistig op langs treinrails. De weerkaatsing van een lege coupéin een veld.Een dubbel beeld zoals wie wij zijnals we samen zijn.Levens voor en achter de nevel.De verwarring die ons helder voor de geest staat als we rillend onze lijven weer bij mekaar rapen, niet zeker zijn van sommige stukken,bij wie zij horen. Eens de avond valt, is niets nog hetzelfde.Zijn wij inwisselbaar. Werd een dam vernield. Er staat een veld onder water.      

Vanessa Daniëls
22 0

Overslag

Vanavond sta ik de tijd het tikken toe -dat hoort zo in lege kamers- De cadans van vingertoppen die een weg uitstippelen op huid. Hoe ik mij verlies in dat getik en me afvraag hoe lang het dààr duurt eer elke plek is aangestipt. Hoe dat voelt, een huid die de mijne niet is. En of de tijd dan anders tikt. Trager misschien. Maar wel een leven lang. Met mij als snelle overslag zo nu en dan.

Vanessa Daniëls
23 0

Cliffhanger

ik luister naar je verhaal  als een open boek je leest mij synchroon met al jouw plotwendingen ik weet dat het best spannend ishoe ik dat doeliefst van al deed ik gewoon de boeken toe

Vanessa Daniëls
21 0

Novemberpoëzie - dag 30 - cadeaudoos

Ik ken mezelf en dat halsstarrig vasthouden aan wat ik niet kan omvatten. Zaken als een veel te grote cadeaudoos waar mijn armen voor geen meter rond kunnen. Mensen. En dan vooral als ze heel dichtbij komen en het erop aan komt. Laat die doos op het schap. Net dicht genoeg om niet te wanhopen. Net ver genoeg om goesting te bewaren.    

Vanessa Daniëls
36 3

Novemberpoëzie - dag 29 - eind

De maand loopt af. Ik maak me niets wijs. Zij had ook wel zichzelf geschreven. Da's één voordeel van tijd: die passeert.  

Vanessa Daniëls
26 3
Tip

Novemberpoëzie - dag 28 - Meesterwerk

Als ik je aankijk zie ik elke leeftijd die je bent geweest. Jaren als half transparante lagen  over mekaar heen gestapeld. Doe geen moeite de bovenste er af te schrapen. Tijd boetseert. Aan het eind ben je volmaakt.      

Vanessa Daniëls
163 1

Novemberpoëzie - dag 27 - dubbelglas

Alom in huizen  zijn mannen en vrouwen gekluisterd aan een muur. Wat geborgen de ruimte begrensde, begrenst nu de wereld daarbuiten. Dubbelglas, een warme stoof, een dons tegen de nacht. Weten dat geluk huist in pantoffels op een rij, in zij aan zij de zetel bewonen. En toch een vreemde zijn, zo nu en dan, weten dat er iets daarbuiten is gebleven. Iets fris dat diep de huid doordringt tot het raakt aan een vrij kind. Zo strekken zich in 't donker in bed voeten rebels van onder de dekens uit.  

Vanessa Daniëls
14 1

Novemberpoëzie - dag 26 - de danseres

Er schittert iets geel in je ooghoek: zij, die de zon weerkaatst in lijf en leden, lief en leed vergeet zij hier. Ze stapt, hinkt, draait, tipdanst, waait vederlicht het stof van de straat. Al wat zwaar ademt dieper in het wier, zwiert ze uit zichzelf de ruimte in. Ruimt zo ook plaats voor een dans binnenin.

Vanessa Daniëls
15 0

Novemberpoëzie - dag 25 - zijn we geen plaatje

Zijn we geen plaatje met wat filters over de waarheid maar onbewerkt genoeg  om niet grotesk te ogen. Beheerste gebaren om de onschuld te bewaken binnen het kader van fatsoen. Net niet te verdacht doen met klamme handen in diepe zakken.   Zijn we geen plaatje voor later. Om meewarig  te bewaren.

Vanessa Daniëls
33 2

Novemberpoëzie - dag 24 - Balkonnenvrees 100

opgedragen aan Gert Vanlerberghe en de laatste, honderdste editie van onze reeks "Balkonnenvrees"poëziefilmpjes   De laatste van dit poëziefeest. Een wees voel ik mij straks van het gesproken woord. Honderd dagen niet versagen in verzen kraken onder uw neus. Bij zevenenzeventig dachten wij: 't is goed, dat virus delft nu 't onderspit. Onze podia weldra door onze zolen verhit. Helaas, harnekkig is dat beest maar wij evenzeer.... in dichtersgeest.   't Begon nochtans schoon, met een bed, ergens in februari. Een podiumbed, welteverstaan, alwaar wij zij aan zij na de dichtdaad voldaan wilde toekomstplannen beraamden. Tevergeefs. Aan huis werden wij gebonden. De monden gesnoerd, zo dachten wij. Tot we een nieuwe podiumplek ontdekten. En alras scandeerden wij, zoals nu de laatste keer, uit volle borst, de stemmen hees: WELKOM OP BALKONNENVREES!

Vanessa Daniëls
16 0

Novemberpoëzie - dag 23 - skateboard

Je vroeg met wat voor voertuig  ik de toekomst wil berijden. Een skateboard. Uiteraard. Wat vaart in vlugge wielen. Maar dan wel met extra opties: een zijl om wind te vangen en airbags aan de kanten. Ik neem mijn bochten scherp, zie je, maar leerde nooit goed vallen. Mijn evenwicht dat leer ik wel. Kinderspel is mij niet vreemd. Maar toch, dat vallen almaar weer dat leer ik voor geen meter. Dus ja een plank met mousse errond, dan voelt de grond wat beter.      

Vanessa Daniëls
27 1

Novemberpoëzie - dag 22 - zondag

Zondags zijn we op ons vaagst met gesteentelagen tussen ons in als bewijs van tussenjaren. Daar waar jij een voorsprong nam in leven en het vullen ervan met liefde als een huis. En ik weet dat ik iets vrij bewoon waar jij alleen maar van droomt op dagen die geen zondag zijn. Op dagen die wél zondag zijn,  droom ik van dikke muren.           

Vanessa Daniëls
6 0

Novemberpoëzie - dag 21 - speedverdriet

"Verwerk je oud verdriet in drie gratis lessen" lees ik in mijn gepersonaliseerde feed. Dat zij weten dat ik verdriet ken. Dat ik zelfs zover ben het uit te huilen  met gepaste regelmaat telkens de klok luid de stilte overtikt als 't over verlating gaat. Over en over en over en uit met de bruid die ik niet ben. Hoe zou ik in drie lessen willen verliezen wat mij eigen is: een talent voor gemis.    

Vanessa Daniëls
8 1

Novemberpoëzie - dag 20 - littekens

Trots toon je me je littekens op duim, pols, knie, lip ook die die er niet meer zijn. Ik bestudeer elk plekje  met de grootste toewijding  en bewonder je lijf om zoveel zelfherstellend vermogen. Dan is het mijn beurt  maar mijn huid scheurt zo moeilijk los.  

Vanessa Daniëls
22 0

Novemberpoëzie - dag 19 - tikkertje

"Wazig ben je op je best", zeg je en je stelt onscherp. Een vlekje in je ooghoek dat verspringt als je erop richt. In ruil ontkleed ik jou tot je houten geraamte, spelen we tikkertje zigzaggend door je gangen. We vangen mekaar steeds net niet  en als ik merk dat je rilt, dek ik je weer toe. Je huid huist warm, denk ik.

Vanessa Daniëls
7 1

Novemberpoëzie - dag 18 - Logica

Ergens beslaapt een man zijn roes, loopt een poes op eieren, smeert een kind de dooiers uit, treurt een kip om haar prematuur.   Alleen wij maken het moeilijk.    

Vanessa Daniëls
24 0

Novemberpoëzie - dag 17 - Autostrades

Er zijn van die dingendie niet in boeken bestaan, laat staan in statistieken. Telefoongesprekken op autostrades bijvoorbeeld.  De lengte van stilte tussen elk woord, gevoed door aarzeling. Hoe de voet op het gaspedaal de traagheid volgtin omgekeerde evenredigheid.Hoe een stem naar een gezicht en handen doet verlangen. Hoe afstand in ruimtede tijd aanwakkerten vooral het besef van gebrek hieraan. Hoe wij door de geluidsmuur heenmekaar in lief en leed trachten te raken,daar soms minutenlang in slagen, beseffend dat een leven lang tekortschiet voor ons. Hoewel wij in fractiesalles al hebben begrepen. Ja, dat. Van die dingendie niet in statistieken passen.    

Vanessa Daniëls
7 1

Novemberpoëzie - dag 16 - Vierkant

Steeds weer doen we smalend om die vierkante huizen, hun ruimtes kant noch wal geraakt. Met geluk een vermolmde keldertrap, ontsnapt uit de perfectie. Gelukkig zijn zij, enkelingen in veelvoud dankzij spiegels aan elke wand.   Wij lachen en wanen ons anders in ongetemde chaos die hoog en luid van vrijheid zingt. Tot de nacht minstens één van ons een vierkante bed in dwingt.  

Vanessa Daniëls
6 0

Novemberpoëzie - dag 15 - Solitude

Zondag is Solitude: een zwart-bordeaux woord met wollen randjes. De regen rondom noopt tot een terugtrekken in fotoboeken. Die hoeken waar oude liefdes huizen als een lappendeken. Er woont een leven in mijn lijf. Misschien nog het meest gehuld in zwart-bordeaux met stekelrandjes. En plukken wol her en der als kruimels op de weg om me terug te vinden.

Vanessa Daniëls
22 0

Novemberpoëzie - dag 14 - marsepein

Van die ploetertochten met gouden tegenlicht, glijmodder en molens. Hun wieken doorklieven het blauwals messen in marsepeintaart.Zin in zoeten koffie met ademwolkjes. Alles wat ik bedenken kan bestaat.      

Vanessa Daniëls
7 2

Novemberpoëzie - dag 13 - schoenen

Schoenen om ... te kopente dragente knellente bewaren in dozen voor laterals alles krimptdan worden de gedichten in schoendozen bewaard

Vanessa Daniëls
9 1

Novemberpoëzie - dag 12 - straten

Er zijn straten die wij samen nooit bewandelen. Doodlopende, tweerichtings-, eindeloze met kruispunten bezaaide, solide geasfalteerde.  Nee, wij doen die stille kronkelwegen waar je enkelhoog de modder in wordt gezogen en waar je laars in blijft steken en waar we dan een verhaal bij verzinnen van een gevangengenomen trollenprins die wacht tot een tot de tanden toe bewapende uil hem komt bevrijden en meevoert naar een boomkasteel en... Van die wegen die eindigen op een cliffhangeromdat het donkeren laat en angst om verlorenwant best niet te ver van de hoofdbaanwaar mensen wachten.  Er zijn straten die ik nooit bewandelomdat ik pakweg de weg niet ken, niet wil want te banaal, uitgesleten, gestoepveegd.  Straten waar huizen met grote ruiten Waar efficiëntie en routine maar ook lange liefdes huizen.Waar warm en knus en haardvuuren een kus. Als het klam klappertanden is dan...Mijn Rijk, mijn Rijk,mijn Boomhuttenrijkvoor een stratenplan!                                      

Vanessa Daniëls
16 1

Novemberpoëzie - dag 11 - okkernoten

Je beloofde me okkernoten.Net zoveel als er passen in het kommetje van je hand. Ik herinner me het zandnog dat ik in mijn eigen handpalm wou dragen. Iets met verkrampte vingers. Zo mooi als jouw hand daar noten balanceert,daar blijf ik naar kijken.

Vanessa Daniëls
16 0

Novemberpoëzie - dag 10 - cliché

Een zwerm kraaien krast lijnen in de stilte. Achter ons staat de lucht in lichterlaaie, haalt het cliché het van mijn gezond verstand dat sowieso al met mondjesmaat bekt met een mens als jij in de buurt.   Het zou bij wet verboden moeten zijn, dat halsstarrig dromen bij ochtendlicht. Maar ook dan vind ik vast een excuus om mezelf boven de regels te stellen. Behalve dewelke ik neerpen. Daarin spartel ik als een drenkeling.  

Vanessa Daniëls
13 0

Novemberpoëzie - dag 9 - Hechting

Ik hecht me aan de tijd die weerhaken splijt in de weg tussen ons.                                   Ik wil glijden in haar bedding.                                       Twee kinderen verblijd door de redding,                                            rijten de tijd open,                                                zoeken holen in haar bast.                                                    Een schuiloord dat zwijgt                                                        over verdrijving uit het Paradijs.   Ik hecht me aan de tijd die weerhaken splijt tussen ons beide. Spijt beklijft om wat ademt en leeft en een eigen richting heeft, soms ver van die van mij. Zo glijd ik weg  telkens wanneer de grote wijzer daalt naar zes.                          

Vanessa Daniëls
20 1

Novemberpoëzie - dag 8 - Eenheid

Ziedaar: bubbel als nieuwe menseenheid. Ik blaas een kauwgombel tot de rand van je huid als het begin van een omhelzing. Tussen ademnood en hals spat zij uiteen.

Vanessa Daniëls
11 1

Novemberpoëzie - dag 7 - Breuklijn

Er is een breuklijn in de tijd. Een roze rits aan littekenweefsel door een herhaaldelijk afgekrabde korst. Wanhoop verzameld in scherpe nagels, klauwend als katten in het nauw. Een pak te strak kraakt door haar naden. Adem tekort om te raken aan wat dieper en verborgen. Aan gestolen uren en levens om te delen. Er is een breuklijn in de tijd. Verwoede pogingen tot meer en open  out of the box  ultieme vrijheid.   Zo leven wij in kamers met nagelkrassen in het ijle.

Vanessa Daniëls
3 0

Novemberpoëzie - dag 6 - Rijmplekken

Ik loop het leven af op boordjes naast de straat. Een kind dat net iets hoger en spannender wil en weet dat winters het riskantst zijn met de dichterspen op haar scherpst. Bij de eerste slipper loopt de inkt uit.

Vanessa Daniëls
7 0

Novemberpoëzie - dag 5 - Kubisme

Waar ik het meest van hou met jou is lopen op trappen die nergens toe leiden, in kubuskamers gangen uitsnijden, spelen met de willekeur en door elke deur in vrije vlucht vallen op schapenwollen vachten, nachtenlang vuurvliegjes vangen en hangen aan de takken van een notenlaar. Frei sind die Gedanken en veilig zijn wij binnen onze muren van vrijmetselarij.

Vanessa Daniëls
9 2

Novemberpoëzie - dag 4 - Psycho 1

Dubbel raam scheidt daar van hier, hem van haar. Daar als een morsig geel geklutste dooier. Hier het transparante wit dat ei zo na kleeft aan haar schaal. Tot zij weer wordt opgeklopt.

Vanessa Daniëls
14 0

Novemberpoëzie - dag 3 - reuzen

Langzaam rukken ze opmet het stijgen van de zon:de reuzen op het strand.De ware heersers van wind op land, de schaduwblokken van beton. 's Nachts kijken zij ver en diep op zee.Vijf maal zeven lichtbakens achter glasmet als enig doel zichzelf te verlichten. Wie verloren loopt daarbuiten, zoekt het zelf maar uit.  Ik wil verdwaalpaaldansen, sporen trekken in het nat, wijdbeens golven brekenen schreeuwen met meeuwen.  De wereld is groot en broos boos alom. In haar naden kerf ik geheime gangen en holtes waarin ik mezelf te wonen leg. Welke mol vindt de weg.    

Vanessa Daniëls
22 0

Novemberpoëzie - dag 2 - Exodus

Langs de vloedlijn: een mensenmassa die de golfslag splijt tussen zand en water. Een exodus uit het beroofde land van koffie verkeerd en pannenkoek, naar daar waar vrijheid loert door lege ramen. Alleen tegen de wind in waant een mens zich onverwoestbaar.

Vanessa Daniëls
17 0

Novemberpoëzie - dag 1 - Ademlijn

De dag buigt zich grauw onder het grijs gekrakeel van kraaien. Het venster huilt dikke druppels: vergrootglaasjes voor verdriet dat zich omkeert, net als de oude man in bed. Het is stil  nadat een laatste ademlijn de kamer overtrekt.  

Vanessa Daniëls
10 0

Stormkop

Wind woedt in je hoofd dat schuilgaat achter dunne wanden. Een zwerm kraaien landt naast je hand die rust in het oog van de storm. Rondom: kribbels op blaadjes onwillekeurig neergedwarreld. Het wordt zo moeilijk stil in huizen zonder ruiten.   Haastig hark ik jouw bodem bij mekaar, fluister je nog wat zon in voor de nacht en wacht tussen de restanten van mijn eigen woestenij.

Vanessa Daniëls
24 0

Bedding

Zaterdag Met koffie en krant wordt door de man ritueel een zaterdag ingeluid.  Het sluit aan bij de verwachting  omtrent wat speelt in een gezin in een netjes in de plooi alleenstaande woning.  Vers appelsap.  Het brood krokant.  De kat krijgt haar winterpels.  De dag lanterfant. Maar zie tussen dit noodzakelijk kwaad,  diep weggestopt in een hand: een okkernoot,  een geheim als rebelse daad.   Zondag De geur van klei en kaneelkaars daar aan de andere kant van het raam waar een koppel knus de kamer kleurt. Een boer ploegt de akker en mijn hart keert zich in haar bedding.  De wind ritselt een adagio als landingsbaan voor de kraai die terugkeert naar de aarde.  Langzaam zuigt de akker het regenwater naar de diepte net zoals de herinnering aan een avond  door bloed in aders weggepompt naar daar  waar geen blos je meer verraadt. Hoe lang nog eer de bodem lekt en akkerland geen geheim meer toedekt.                                                                                                                    

Vanessa Daniëls
14 1

Notelaar

In een tuin onder een notelaar staat een man. Hij plukt in wolken gestapelde beelden  uit de lucht en zucht bij hun overvloed.   De zomer tierde welig onder zijn alziend oog dat hoog en scherp stelde dat al wat telde  binnen handbereik was.   In een tuin harkt een man beeld, kleur en taal haastig onder een notelaar. Een oogst te rijk voor één verhaal waar hij zichzelf in vindt.    Een voedingsbodem,  compost misschien voor wat nadien kan komen.    In een tuin onder een boom raapt een man een okkernoot: een geheim in zakformaat.  Een kleinood voor de nacht  waar in complete duisternis steeds weer naar wordt getast.     

Vanessa Daniëls
17 1

Portretpoëzie - Voor TJ

Ik heb een idee! vloedt ze met de golven mee. Een hoofd dat welt en bolt. Het holt zichzelf net niet voorbij. Zij kreunt onder dagen lang en talrijk als unicolore  zandkorrels. Dus kleurt zij een handvol zand en nog één en nog tot een regenboog die zij bewaart in potjes op haar vensterbank.   Pas als de zon groot en oranje en diep in zee vertraagt haar hoofd en ebt zij stil met de golven mee.

Vanessa Daniëls
7 0

Portretpoëzie - voor T

Ik zou kunnen schrijven over haar ivoren huid en ogen als parels en dan een vergelijking maken met een elf. Lachen zou ze hiermee en heel erg volgende zin beamen. Mens zijn is al complex genoeg. Zie haar, tussen verhuisdozen, hopen met houden, weg en misschien voor ooit nog een keer. Een leven raakt zo overvol als je de kier niet sluit voor rommel. Boekdelen vol verhalen in haar hoofd: over hoe het leven scheeftrekt of de mensen erin. En dan daartussen slalommen. Het resultaat ervan in de laatste doos met daarop in drukletters: MEDAILLES. Niet zelden één in de vorm van een blauwe plek. Na lang aarzelen dan toch ‘houden’, maar dan in de kelder of om de kieren te stoppen. Zo komt elk nieuw huis met betere isolatie.          

Vanessa Daniëls
3 0

Portretpoëzie - voor I

Zij wappert in zachtheid en diep koningsblauw terwijl haar stem jouw zorgen omfloerst. Een glimlach die geruststelt als een bries doorheen de appelboomgaard. Ja, daar zie ik haar nog het meest: half verdoken onder de witte bloesem, haar rug tegen de bast, zoekend naar de sapstroom. Immer één slag om de arm, de ander uitgestrekt tot een wens, tot een mens die verder kijkt en ziet: haar hart van lazuriet

Vanessa Daniëls
1 1

Twee seizoenen

Kijk naar de tijd  in het berkenland waar alles nog kon toen alles verboden was waar bloesem in knop vingertoppen zoende waar later na geduld wij mekaar met blad en lijf overwoekerden hoe gulzig wij liefdes sapstroom dronken en klonken op 's werelds moois hoe verstilt het land nu   de boom zich terugtrekt in zijn wortels

Vanessa Daniëls
20 1

De dichter

Overmoedig valt hij van rotsbotst bont en blauw tegen hard en aardeeven later al kijkt hij sterrenwist zich de pijn uit zijn lendenenverzacht in een Melkweg Zo leeft hij zich een wegdoor hart en zwaartekrachtin het besef dat hij altijd alleen zal vallen.  

Vanessa Daniëls
15 1

Spookdorp

Een dorp als een andermaar hier ademt iets dieperonder de onomgewoelde aarde.Lag zij ooit zo bezaaidmet wat geen wortel meer schiet:in plastic verpakte woordenmet een doem tot eeuwigheid. Van tussen baksteen en betonklinkt een vrouwenstemdie zichzelf te zwijgen sustmet een wiegelied. Een mantra voor later,wijze lessen van een vader.      Wees zacht en zoet     doe beheerst wat moet     wat ik zeg dat goed     voor je is. In een dorp als een anderwacht een huis in vervalal te lang op de sloophamer en een vreugdevuur. Er dient wat uitgeperkt.    

Vanessa Daniëls
14 1

Portretpoëzie - Voor K

Sterren in haar ogen en egels in haar tuin: zij heeft heel wat te bewonen. Een hart ook. Te groot voor één, of twee of   Neem me mee, spreekt ze. Ergens waar zon en warm en veilig vooral. Ik hoor de trilling in haar stem bij dat laatste woord en zie haar in een verre straat op het terras van een Italiaans café. Hoe zij steeds weer stil en eenzaam elegant roert met haar cucchiaino in de perfecte cappuccino.   Later zal zij een schuimmachine kopen en hopen op gezellig geluk in theelepeltjeshouding.   Neem me mee, zwijgt ze in haar te grote bed vol prikkende egels.

Vanessa Daniëls
34 1

Balkonpoëzie (50) - Zij falen als de beste

Zij falen als de beste, dwalen met open ogen door de nacht. Niets verraadt hen de weg: geen pijl, lantaarn of gestrooide kruimels. Hoe ruim zij ook werden voorgegaan door generaties tot stof vergane zusterzielen, er is geen algemeen verankerd weten.   Zij falen als de beste in hun holen, hutten, huizen en paleizen. Hun liefde als een zegen en een vloek. De twijfel in hun kielzog als een vermoeide medereiziger.   Hoe mooi zij falen en een lijden aanvaarden groter dan zijzelf. Terwille van een liefde, groter dan zijzelf.   Hoe mooi, zij, de onversaagden: de moeders.

Vanessa Daniëls
17 1

Balkonpoëzie (33) - Eiland

Geen adem meer die op tocht gaat zonder zich de vraag te stellen: moet dit gezegd? Schaarste is de nieuwe norm dus we dienen spaarzaam en doordacht. Samen maken we omwegen van punt A naar punt B die voor elk van ons anders zijn en toch is er de vrees mekaar te kruisen. Zij het niet in woorden dan wel in verloren gelopen gedachtegangen of terloops verlangen. En we wachten. We onderwerpen ons aan de tijd die beticht wordt van raadgeverij, terwijl zij in wezen niets anders doet dan wiggen drijven. Maar kijk…op ons eiland zijn we veilig… toch?        

Vanessa Daniëls
11 0

Balkonpoëzie (19) - Tijd

Ik wist niet dat tijd zich verdubbelen kon. Een exponentiële groei, bij elk nieuw veto. De tijd tussen muren, dagen in een straal van tien, uren te vullen met, Ja met wat, met uitreiken naar wat ver en onaanraakbaar nu. Met zoeken naar een stem die de ruimte vult tussen onszelf en het bed, de keuken, de kamerplant. Verbod op zitten, elders dan onze sofa. Lopen, in beweging blijven, niet wegzakken op een bank, in een gedachte, een gevoel. Wij zochten niet, wij vonden, terwijl onze ruimte zich vulde  met elkaars afwezigheid. Jawel, wij zaten en zonken weg zonder enig erg dat een krijtlijn werd doorkruist. Hoe peil je anderhalve meter aan onzichtbare materie. En de tijd verdubbelde zich. De tijd van wachten tot muren worden gesloopt, lijnen uitgeveegd, tot wij weer naar andere mensen, tot wij weer naar mekaar. Wij. Mekaar.

Vanessa Daniëls
15 1

Balkonpoëzie (18) - Out of the box

Geen virus, wet of verbod belet een hart naar binnen te dringen, door tijd en ruimte te reizen, daar waar hoofd en handen gebonden zijn.   Ons wordt geen zitplek meer gegund dus blijven we lopen in bogen om mekaar heen. Verwijten de ander ons plooien. Vergeten dat alles een keuze is. Dat ook de tak van een boom een rustplaats biedt.

Vanessa Daniëls
21 1

Balkonpoëzie (11) - omgekeerd evenredig

Er is voor en na. De tijd van handen en die van curves lezen. Het is heel klein leven in omgekeerde evenredigheid. Mijn wereld krimpt in, de tijd dijt uit net als de ontastbare ruimte binnenin die kraakt en kreunt onder haar soortelijk gewicht. Licht valt binnen doorheen de eerste barsten. Ik heb de gordijnen opzijgeschoven. Kijk.

Vanessa Daniëls
44 0

Balkonpoëzie (7) - Wisselwind

Jij wervelkind, jij wisselwind, nooit vind ik jou waar je me achterliet. Ik rek en plooi me in elke hoek tot je vinger op de valreep weer een nieuwe blinde vlek bezoekt.   Het valt niet mee  een caleidoscoop scherp te stellen. Vervellen doe ik om te passen in hokjes waarvan ik jou verdenk. Eén voor één klappen lades dicht. Je blijft een brandkast met nagelkrassen.

Vanessa Daniëls
11 0

Balkonpoëzie (4) - Avondzon

Er zijn dagen waar ik mij slechts in avondzon waag. Haar timbre verzacht de contourenvan een koppige aarddie slaapt zolang alles hem helder en scherpin de ogen staart. Nee, ik wil niet opstaan. Ik kan niet opstaan.Men wil vergaan in dagen en dromenmaar mijn wil vergaathet slecht vandaag.  Eén mens zien is er één teveelwant we denken nu hetzelfdebij een beeld van een afgesloten speeltuin, het geluid van een sirene, de geur van bloesem. Onze mentale privacy werd collectief opgehevenen even wil ik hier niet in mee.  Het koor zingt:we zijn verenigd.Ver enig is dat niethetzelfde alsalleen.          

Vanessa Daniëls
14 0

Balkonpoëzie (3) - Olifanten drinken water

Olifanten drinken water, herhalen wij massaal in elke denkbare taal. Ziedaar de willekeur van duolingopoëzie die niet ziet hoe wij reizen met onze duimen op vijftig vierkante centimeter, ons laven aan klanken en exotisme terwijl men ginds ver weg, in dezelfde syllaben hoest.   Doorheen steriele schermen en woorden in een vacuüm raken we mekaar  tweedimensionaal. Onze armen afgevlakt raken kant noch wal van het land dat zich afspeelt onder andermans dak.   De aarde is een bol maar wij verloren de diepte.   En de olifanten, zij drinken water.  

Vanessa Daniëls
11 0

Balkonpoëzie (2) - Mores Majorum

Mij afpellen gaat best makkelijk al ben ik niet goedkoop -denk aan nagellak- of makkelijk zou ik denken misschien wel hopeloos ten prooi aan banaliteit Ontneem mij alles een eeuw bijvoorbeeld en ik zal weer lange brieven schrijven en weken wachten in een erker tot enkele uitgekiende woorden mij ontvellen   Laat het mij stellen met steeds minder haal de zinnen uit de poëzie wat overblijft is suggestie wat overblijft ben ik in essentie            

Vanessa Daniëls
14 1

Maartpoëzie - dag 9 - ritsen

Wat ritsen zoal losmaken... Ideeën voor een brief bijvoorbeeld. De aanhef en het midden morsigin een soort van codetaal. De regels komen zelden overeen. Alle vaagheid daaromheen leidt in rechte stippellijn tot een immer vaststaand slotakkoord: Gebruik makend van elke genegenheid,verblijf ik - met hoogachting-gaarne nog even in uw leven. En dan wachten in een tochtgat.      

Vanessa Daniëls
24 0

Maartpoëzie - dag 1 - Don't shoot the messenger

Andermans drank besprenkelt mijn handals een golfslag. Daarboven een meeuwkrijsend van jolijtom zoveel vrouwensmaad. Ik zal nooit begrijpen waarom iemand  het water verwijtwat de wind bespeelt.

Vanessa Daniëls
28 1

Februaripoëzie - dag 5 - D/s

bij dorst drink ik gulzig water als het te laat iszo ook heb ik liefvolmondig en tragisch  daartegenover de pralines waarvan ik eerst een half en dan een vierde eet uit jouw hand keer op keer geef ikmij over aan controle weet mijn verstand zichzelf te omzeilen

Vanessa Daniëls
35 0

Januaripoëzie - dag 30

Ik bazel raadsels en bewaak de cryptische toon tussen wolf en sphinx ligt vrijheid van interpretatie van adoratie wordt niemand heter en afwijzing is te banaal kom, lust rauw mijn zinnen

Vanessa Daniëls
25 0

Januaripoëzie - dag 22 - Uitzicht

Er is het uitzicht vanop treinen:het achterland van mooie gevels,de poëzie van vuilnis en vervalen het belang van hoge heggen. Dat kennen we. Een beginnersrit. Bushaltes daarentegenbieden geen speling,geen ruimte voor verbeelding.De zittende vrouw plooit zichnaar haar huid. Een bruidis zij nooit geweestof tochallang niet meer.Tochtgaten zijn het, waar verlangen vastvriestaan een metalen bank. Wachten heeft een gevoelstemperatuur. Er wordt niet verder gekekendan tot aan de hoeken dat is ver genoeg. Er blijft altijd iets in aantocht.

Vanessa Daniëls
37 0

Januaripoëzie - dag 20 - Meetkunde

Het begint volgens jou best vanaf een nulpunt. Je doet niet aan rechten, noemt ze vrijpostig vrank, té m'as tu vu. Nee. Een lijnstuk volstaat jou. Het begin in een knop en tintenkiller in de aanslag.   Zolang het maar alle kanten uit kan gewist worden.   Ik trek het niet langer.

Vanessa Daniëls
41 1

Januaripoëzie - dag 1 - licht

licht wordt pas zichtbaar als het ergens tegenaan botst ik wacht gaande weg tot je me ziet

Vanessa Daniëls
41 1

Decemberpoëzie - dag 20 - pre-deus ex machina

nu is het heel erg stil wat logisch isna te gretig graaienin schaarse truien maar hé... ik ben okee met een verkoudheid die twijfelttussen klimmen of zakkenhet hangt nog wat in de luchttussen ons muzen en virussen kiemen wèlbij lauwteeen tussengedicht kan alle kanten... nadien valt de helft van de woorden uit de rest is voorspelbaar  

Vanessa Daniëls
22 0

Decemberpoëzie - dag 17 - Hotel Monasterium

Er bestaan woorden die gaten slaanin een opgewarmd lijfterwijl handen door wrijving de temperatuur bewaken. Egens tussen huid en holterilt de thermische shock. Het is als bidden in een kloosterwaar naakte vrouwen op een posterde muren hebben ontwijd. Handen voelen. Handen vouwen.  De rest is overwoordig.

Vanessa Daniëls
48 2

Decemberpoëzie - dag 16 - Plato

men ziet mij al eens over het hoofdals de schaduw op de wandbeweging herleid tot een cliché is makkelijker te verstaan zwart-wit behoeft geen derde dimensie Draai je naar het lichtEn zie mij diep 

Vanessa Daniëls
19 0

Decemberpoëzie - dag 6 - lego

En nu bouwen we in de hoogte, zei de baas van de legoblokkenstad nadat horizontaal elke meter vervat bleek in een drukbezet stratenplan. En alras werd de aardrijkskunde herdacht en de geschiedenis verbrand want laat het helder wezen: de aarde is zo stilaan vierkant.

Vanessa Daniëls
31 1

Decemberpoëzie - dag 2 - Gehecht

La machine est modernemais le système est ancien,verontschuldigt de ober zichvoor de traagheid van zijn betaaltoestel. Kijk, dát precies.Elke nacht reboot ik mezelfom dan 's ochtends te checkenof ze er nog zijn:de draden naar het moederbord.Vooralsnog wel, tezamen met de melding:ademen lukt nog niet autonoom. Oh ik dweep met mijn old school praktijkenen verlies mezelf in Brönteromantiek. Op gloednieuwe laarzen zwerf ik over de heidewaar geen levende ziel me ziet. Laat het koppelen nu net niet lukkenzolang ik niet ontkoppeld ben.

Vanessa Daniëls
38 0

Novemberpoëzie - dag 30 - Heb je nog even?

het is de tijdwaartegen ik de duimen legdie vreemde dimensiezonder inspraakeen maand ging voorbijen ik haalde het nietik haalde de laatste dag niet wat zich voordien tussentwee dagen kon indekken prijkt nu als piek der letteren en komt niet weg met excuses het is als de laatste trein missenomdat je niet wou hollenje vloekt en geeft je tegelijk overaan het niet wetenen wachten op een antwoorddat je niet meer zelf hoeft te bedenkenéén mens is voldoendeom de nacht te rekkenéén vraag is voldoendeom de maand te rekken tot de volgende

Vanessa Daniëls
11 0

Novemberpoëzie - dag 29 - Op

raakt het ooit opde woorden zal ik op een avond naar bed gaanmet het besef:vanaf morgen val ikin herhaling en zwijgen vanaf dan en zal er mij dan iemand een verhaal vertellen

Vanessa Daniëls
24 0

Novemberpoëzie - dag 28 - Bungee

Ik ken een mandie een algoritme bedacht:als je alle mensen op de wereldmet al hun kwaliteiten en eigenaardighedenin een computerprogramma stopten dan een top tien maaktvan jouw beste matches, dan is de kans klein dat dieom de hoek wonen. Waarom vertel ik dit. Als elk mens een elastiek hadmet een eigen rekwijdtedan kom je al een einden zegt dat ook wat. Vrij naar Toon Tellegens "als je uit een raam kunt leunen" :                  Gezocht: buil en bloedneus

Vanessa Daniëls
15 0

Novemberpoëzie - dag 27

Dat ene moment alweerwaarbij de regen op de velux, de klok en de verwarmingtikken in dysharmonie. En dan denk jij lezer dat er wat bijzonders komtnu.  Iets wat een gaatje vult in het webtussen twee chats in. Verheven poëzie. Een inzicht. Een cliché als het moet.  Nee.  Luider dan de regen en de kloken de verwarming wordt het vandaag niet.

Vanessa Daniëls
16 0

Novemberpoëzie - dag 26 - Imposter syndroom

er zijn dagen waarop ik mijn murenvan stucwerk verdenkzoals nu misschien wel een beetje ik leef in een kindertekeningvan een zee één ononderbroken golflijn van boogjes in cadans nu ben ik opnieuw luid chaotisch in mijn nonchalancedie koert als rococovan de witte producten tot de deur zich straks achter me sluit dan wacht ik gewoon weer totje me streelt met de vaarrichting mee omhoog

Vanessa Daniëls
34 2

Novemberpoëzie - dag 25 - Meta

alleen ben ikeen naald balancerend op haar kopde smeulende grijsdoorzichtigerookpluim van een vergeten sigaret ontmijn mijontmantel mijn zorgen of verdubbel mijminstens een keerof twee drie potenen de stoel staat stabiel

Vanessa Daniëls
21 1

Novemberpoëzie - dag 24 - banaal (versie 1)

Mij afpellen gaat best vlotal ben ik niet goedkoop - denk aan nagellak - of makkelijk zou ik denkenmisschien wel hopeloosten prooi aan banaliteitontneem mij alleseen eeuw bijvoorbeeld en ik zal weer lange brieven schrijvenen weken wachtenin een erkertot enkele uitgekiende woordenmij ontvellen en dat is het dan Er valt nog wat te zeggen overwaarheid en mantelsder liefdeMaar erger dan de titel hoeft het niet te worden

Vanessa Daniëls
34 0

Novemberpoëzie - dag 23 - Frankenstein

Ik hoorde over vrouwen die monsters creëren in hun hoofd door te veel te noodlottig alleen goddank dat ik na een warm bad nog even nadamp terwijl de nacht zich op mijn schouders te pletter stort Ik wil vallen in de ketel als een Obelix net lang genoeg en dan weten: vanaf nu ben ik immuun

Vanessa Daniëls
17 0

Novemberpoëzie - dag 22 - rek

De lamp schijnt groen op tafel - wie kwam op zulk een cynisch idee- peper, zout en citroen tegen 't verval. We leven terminaal en ik ben wederom fenomenaal anoniem. Een experiment, dat ook. Je rekt me uit en kijkt tot waar ik me bij mekaar houd. Vandaag niet veel verder dan een etmaal.

Vanessa Daniëls
17 0

Novemberpoëzie - dag 21 - Veritas vos liberabit

ik wacht en leid mij af  met al wat sneller beweegt dan wat ik denk ik glijd af   tot de spiegelwereld  waar alles leven lijkt maar dan net iets minder juist de klok tikt een tiende trager het oog hangt wat vingers net te lang het orgel dissonant en ik dans de dans   en wacht tot de spiegel barst

Vanessa Daniëls
10 1

Novemberpoëzie - dag 20 - week

hoe graag wil ik een open deur de laatste sleutel achter een blinde vlek ik ben een metser een kei in het bouwen van muren om een ander en ik word week na week transparanter.

Vanessa Daniëls
9 0

Novemberpoëzie - dag 19 - in één ruk

potten confituur en kruimels op mijn bord het wordt zo moeilijk stil in mij het prikt en jeukt en trekt verrekte snelle dagen met snelle wensen  van snelle mensen rukken op in mijn kop en ik kan niet anders dan aan jouw mouw trekken want je kan het zo gek niet bedenken of er is al een ander  mee weg met jou  of met het beleg

Vanessa Daniëls
15 0

Novemberpoëzie - dag 18 - The elephant in the room

Het zijn niet de anekdotes maar de grote gebaren in mijn woorden die glazen omstoten denk ik net   op het moment dat een breeduitgelopen man op de trein een te jonge vrouw aanstoot met een teveel aan verbaal libido.   Ik ontwijk nog net de scherven.

Vanessa Daniëls
21 1

Novemberpoëzie - dag 17 - aquarel

eens nacht  wordt het stil leven in mij deemster ik weg vervloeien mijn randen met hun raakvlak strek ik mij uit in de juiste frequentie   ergens stemt iemand af

Vanessa Daniëls
21 0

Novemberpoëzie - dag 16 - languit

er zijn dagen die het uitstaan waar liggen nog net gaat zoals aan zee languit op het zand nog net lukt om uit de wind te blijven

Vanessa Daniëls
21 0

Novemberpoëzie - dag 15 - Visser

net voor de wimpers vallen wat woorden op vals papier ik maak mezelf wijs geloof ik  iets voor later voor wie wil weten wie ik was ik ben niet meer  dan een visser die wacht op wat voldoende zuurstof vindt om te komen bovendrijven  

Vanessa Daniëls
31 0

Novemberpoëzie - dag 14 - kop of munt

zij en ik vijf meter tussen en beide in een diepe jas zij wacht  op een sigaret of een bed of tot haar spieren slapen tegen de harde rugrand  ik wacht op iets minder noemenswaardig   zij en ik vijf meter en een vangnet voor mijn voeten kop of munt er werd juist voor mij gegokt

Vanessa Daniëls
15 0

Novemberpoëzie - dag 13 - Bedding

de stad: 's nachts keert zij zich in haar bedding een fabuleuze goocheltruc de winkelstraat een pop up kamer voor cohousing op karton achter ramen donzen bedden the room came with a view een cosy spot voor lucky birds na de lange zomertrek over de plas  met laarzen in bed

Vanessa Daniëls
26 0

Novemberpoëzie - dag 12 - papier maché

de duikvlucht naar katakomben  gaat in opwaartse spiraal op mijn huid regent het  bladeren die zich optellen tot mijn gelaagdheid  zich voltooit    

Vanessa Daniëls
24 0

Novemberpoëzie - dag 11 - Duivel

zij staart zich blind op kruimels op de ruis van radio’s ze zoekt de barsten in een tegel en ontwart elk lokje haar   gedachten zijn als spiegels bovenaan een carrousel en het tellen stopt niet in de hel die zij bezweert   onder ‘t bed wonen de spinnen hun webben in haar hoofd zij verbindt de zwarte punten tot een wikkel voor de nacht   daar in ’t diepdonker is zij vrij schudt schuld en lakens van zich af   de duivel roert zich in haar slaap hij weet wie immer ’t laatste lacht                                                       

Vanessa Daniëls
20 0

Novemberpoëzie - dag 10 - Muze

de wereld draait door spreidt fijn stof waarachter zij iemand helder voor de geest staat als een vermoeide maan die zon blijft spiegelen

Vanessa Daniëls
13 0
Tip

Novemberpoëzie - dag 9 - Implosie

Hoe ik zo klein in een hoek net niet barst. Een buitenstebinnen gekeerde kosmos in mijn maag. Het uitdijen tot zijn meest compacte vorm. Eens los ik mezelf op.

Vanessa Daniëls
98 0

Novemberpoëzie - dag 8 - Stap

Welke stap maakte het verschil. Het afstapje van de trein of eerder nog toen ik de punt, die eerder een komma was, zette achter mijn eerste zin. Of was het dan toch dat eerste liefje dat eens de bons voorbij de vloek uitsprak: het zal jou nooit lukken. Op welke stap keer ik terug naar het droge.

Vanessa Daniëls
10 0

Novemberpoëzie - dag 7 - Diep

Ik droomde mij vannacht een heldendaad: een sprong van heel hoog in diep water. Later pas zal ik begrijpen maar eerst is er dit, deze acute huidhonger, dit wakend slapen. Mijn woelen heeft alvast jouw plek uitgehold.

Vanessa Daniëls
89 0

Novemberpoëzie - dag 6 - Spreuk

Wees gerust jezelf, er zijn anderen genoeg,  las jarenlang de spreuk aan mijn muur. Geconditioneerd in de andere kant opkijken, in klein zijn in mijn kinderbed. Een waaklampje tegen het donker en een mama binnen handbereik. Wees gerust jezelf, denk ik jaren later en schiet de muur aan flarden. Papa is kwaad.

Vanessa Daniëls
9 0

Novemberpoëzie -dag 5 - Hoogwater

Het is hoogwater in de kamer waar anonieme namen kwamen zonder echt te zien hoe zij de muren kleurden. Hoe konden zij weten dat ruimte nooit vergeet waar tijd aan is voorbij gegaan. Zijzelf zo vluchtig zo en passant. Hoe konden zij weten  dat vlak nadien de dijken braken.  

Vanessa Daniëls
21 0

Novemberpoëzie - dag 4 - Adagio

we ontdekten trilharen en holtes in armen waar tentakels zacht vibreren als een streelbourdon we gingen verder weg van mekaar  en kwamen dichter  dan ooit

Vanessa Daniëls
24 0

Novemberpoëzie - dag 3 - cirkels

Ik droomde de laatste dagen van duiken in het diep van voeten op een scherpe rand die dag scheidt van nacht van wachten op leven in tussentijd die geruisloos voortglijdt tussen lakens   Ik droomde mij in cirkels tot ik in zand bleek ingegraven

Vanessa Daniëls
18 1

Novemberpoëzie - dag 2 - Mindful

Zij praat en draalt online vergeet haar halte en ontwaakt vreemd verloren in een stad die lacht met wie fladderend over asfalt onderweg haar voeten vergat

Vanessa Daniëls
18 0

Novemberpoëzie - dag 1 - Post Vitam

Ongedierte kruipt  kousenvoetend een hand op.  Kijk, ik klauw me een weg doorheen dit oerwoud dit oervervelende woud van wildgroei aan hersenstammen. Mijn schoenen transparant leveren voeten over aan hun speler. Ergens krast een naald vinyl stuk. Er was een lied. Er was eens een lied.

Vanessa Daniëls
33 0

Zugspitze

Na al die jaren torent hij nog net zo boven haar uit: onweerlegbaar majestueus. Ten opzichte van hem is haar tussentijds groeien verwaarloosbaar.   Ze is een skiër die streelt met de haarrichting mee; een klimmer geflankeerd door echo's van het woord 'koppig'. Ze is de gladde zool op los grind. Ze is de dochter van haar vader die onweerlegbaar majestueus haar tussentijds groeien ontkent. Want kleine meisjes kan je behoeden voor de val.    

Vanessa Daniëls
6 0

Kruimels

Ik overbrug de tijd met haken en ogen.Dagen als lianen waarmee ik bogen trek. Leven in de hoogtepunten van één tot honderden morselijnen tussenin:een haastig gekrabbel van lijstjes, gestrompelen boterhammen als diner. Trampolines breken mijn valuit een hemel zonder zwaartekracht.Keer op keer op keer verjaagduit het paradijs dat vluchtstrepen trekt als bewijs. En dan hopen op de rekOp de kruimels onderweg. Ik ben een hamsteraar. Een hongerkind met bolle buik en holle ogen. Kijk ik knip de hoogvliegers uit de dag en leg ze te drogen onder mijn matras in afwachting van een ochtend die ook ontbijt belooft.  

Vanessa Daniëls
36 1

Meeuwen

Zouden er denkbare plekken zijn  waar ik nooit zal komenzoals meeuwen op metrosporen. Lachen ze me daarom uit.Omdat zij weten waarom niet.  

Vanessa Daniëls
12 0

renaissance

laat ons in water ten onder gaan dat hermetisch gesloten spiegelpaleis dat onze stemmen dempt en hoofden scheidt van een eerlijk wezen   was onze materie ooit vrij van elk oordeel wij weten ons bestaan in rimpels die trillen als niets ons nog verraadt    

Vanessa Daniëls
12 0

Wolken II

ergens op een deur onder een tweede laag verf zweven wolken lichtledig tussen hoofd en wand   onder de verwilderde haren van een wilg groeit een solitaire rode bloem naast beton   de tentakels van best bewaarde geheimen klitten zich vast aan de hersenstam van de enkeling die stilte zoekt om de noten heen  

Vanessa Daniëls
0 0

Wolken I

Dansen tussen frisse lakens en bloemengeur een ventilator aan het plafond en alles is sepia een transistor knispert blues en ik denk aan dagen in de zomer aan gras kniehoog en lopen op handen aan wolken op een deur  en het besef dat alles vanaf nu poëzie zal zijn mijn koninkrijk voor een woord en ik bouw je er een huis mee regels lang zijn wij onaantastbaar    

Vanessa Daniëls
12 0

Prototype

Vlinderlicht is de vrouw onder je huiden de man die uit de startblokken schiet terwijl mijn voetzolen kleven aan smeltend asfalt. Even nog, heel evenduurt mijn doorstart.Als je een ogenblik wacht dan zie je misschien hoe pijnlijk mooi mijn slow motion kan zijn. Mijn snelheid is een goocheltruc.Zestig beelden per seconde maar de ervaring sijpelt traagdoorheen mijn kleilaag.En jij, man van zand door de vingers en lichtjaren in een oogwenk,ken je de geur van klamme aarde?ik wil je vertellen over te lange dagen vol achtergedachtenen nachten te kort voor een reset. Ik ben een prototype.    

Vanessa Daniëls
40 0

Voor Joke

Dagen waar het plafond tegen je hoofd drukt en deuren geen uitweg bieden. Waar spiegels van hals tot teen  een waarheid spreken.   Subtiel fluweel streelt de huid van de vrouw in het achterhuis. Bleek licht gefilterd door vlinderend zachte zijde die telkens weer net door je vingers glipt en als wolk en golf op de vloer verstilt.    

Vanessa Daniëls
8 0

Noordzee in Brussel

In de stad: een pseudozee waar ik in strandjurk sporadisch passeer. De meeuwen vlak in stille vlucht.Soms een echte in de lucht, oorverdovende pikkedief. Vele leugens dwongen ons tot tranen toetot vragen hoe en waarombleek wat echt leek vals.Daarom dus nu veel lichter dan luchten vragenvrij: het spel der pseudoliefdeaan een woeste gevelzeewaar het viswater ons om de oren spat,zolang het trottoir wordt besproeidmet nat.

Vanessa Daniëls
7 0

Eclips

Hoe zij zo schijnt zo vol zo vaal de maan op de stoel waar de man zwoel zijn zachte rook uitblaast, eer zij verdwijnt.   Een stuiptrekking, de laatste in haar soort, dit wachten op verlichting deze koude voeten op zanderige grond. De klok tikt ergens schrijven vrouwen hun verhaal omheen de blinde vlekken; vullen snelle hakken de gaten in het asfalt. Haastig richting schakelaar om de bol draaiende te houden in een ritme dat geen maan meer volgt. Twee natte vingers in het stopcontact en ook zij hebben het licht gezien.   Maar zie hoe zij weerschijnt zo vol: de maan op de man op de stoel die zwoel zijn laatste rook uitblaast over jongensdromen palmbomen en babaganoush.   Après nous les mouches.  

Vanessa Daniëls
0 0

Peperkoekenhuis

Zijn dun peperkoekenhuis smaakt naar karton.    

Vanessa Daniëls
22 0

Zeep

Ik dacht vandaag aan jou dus heb ik zeep gekocht.  Natuurlijk spul,  Geen gif in geur en kleur verpakt.  Geraffineerde suiker met een strik rond en als het even kan een bunnytail  op de kont.  De leugen hapt het makkelijkst weg.    Ik dacht vandaag aan jou dus heb ik zeep gekocht. Ziedaar een blok puur natuur aan je been.  Geen steen is hier tegen opgewassen.     

Vanessa Daniëls
19 0

Postcoïtaal

Te korte dagen en het sintelt in mijn winterhoofd bij zoveel gloednieuws. Mijn voeten koud op tegels waarvan ik het patroon meteen vergeet. Hier sneuvelen glazen en idealen die te dicht slapen bij het vuur. En we weten niet of het duurt.   Het duurt nooit langer dan de tijd waarin we ons onverlicht geen vragen stellen. Maar even nog blijven we onder de radar. Een tel van gewichtloosheid. En we dansen.   We dansen met de geur van klamme lakens, met de kou van het donker in naakte spelonken waar huid geen huid meer raakt en het deken tekortschiet. Je plaatst weerhaken tussen de wijzers van mijn tikkende klok.   Maar voel hoe de nacht steeds dieper valt. Een ademend hoopje mens wint terrein. Tachtig centimeter bed om precies te zijn. Ik verklein me tot de overige veertig en waak nu al over jouw verlangens  De mijne vielen overboord, ergens tussen jouw kleffe zakdoekjes en postcoïtale sigaret.En ziedaar, van tussen de tegelvoegen rispt een vraag op.    

Vanessa Daniëls
24 1

Dichter

Het is wonderlijk hoe handen naar je toe groeien als je ze maar lang genoeg bekijkt. Maar ik luister.   Ik luister hoe jij woorden aaneenrijgt. Jij bent zo volzinnig en ik ben heel sterk in doen alsof.  Ken jouw polsen nu al van buiten, broed op een openingszin. Zoiets als: de muren van mijn kamer zitten jou geloof ik als gegoten. Dus ik zwijg en hang thuis nog wat extra posters op om de ruimte optisch te verkleinen. Maar morgen, morgen schrijf ik jou een brief. Pen op papier want dat loopt zo lekker uit. En dan staat er:   Ik wil jou, dichter, op mijn huid.

Vanessa Daniëls
21 1

Boulemie

Klokslag achttien uur in de stad waar glazen vuurtorens het licht weerkaatsen,hun naarstige mieren uitbrakendie in kolommen de straten bezettenop weg naar huiswaar zij zich de uniformenvan de huid scheuren enals gestripte paria’s hun wonden deppenmet rijpe whisky.Tot de nacht hen knock out slaat.Hun uniformen binnen handbereik.   Hoe levens worden geregeld achter schermen op eilandenin glazen hokken blauw belicht. Hoe de boel vierkant loopt,elke ronding afgevijldtot de perfecte maten, tot zwart en wit en we stoppen de gaten in het systeemmet bonussen en wegwerpplastic,versnellen de raderen met volgegoten mondjesmaat,slikken de snelle lunch met cavatot het echt niet meer gaat en gaan verder in deze collectieve boulemie. De mens vreet zich vol, holtzich uit, schreeuwt ziek en luid:   ik wil die nieuwe smartphone!    

Vanessa Daniëls
38 0

Pokerface

Zomaar een zoveelste dag lees ik af van de onbekende pokerface tegenover me op de trein. Hoe zou het zijn om niets te tonen, gesloten te blijven. Dicht. Het enige wat ik dicht zijn de knopen van mijn jas en alles bij mekaar geteld: jou. Of liever, ik dicht de hiaten in jouw zinnen met mijn blinde vlekken terwijl ik boekdelen zwijg. Zonet nog toen de glazen en wij ons tot de bodem vulden.   En ik weet niet of de aarde verschoof maar zij rilde bij een gedachte, daar in het brandpunt waar golven licht breken tot grijsoranje zeeën van tijd.   Er vertrok weer een trein Brussel Welkenraedt.   Vergis je niet, ik weet niets van de liefde en het liefst wil ik je dààr, veilig in mijn dode hoek waar we in het midden laten of je er bent of niet en of je me überhaupt ziet.   Laat het duidelijk zijn. Jij bent mijn favoriete vergedicht.    

Vanessa Daniëls
19 0

Touch and go

Touch and go lees ik vanop de trein op een en passant rode vitrine in de Rue d’Aarschot.   Touch and go, zoiets als tikkertje waarbij je wèl geraakt wilt worden. En dat ik dat ook wel wil, liefst door meer dan een gedachte. Klauwen in wild vlees op een bedje van rode wijn en sterrenbeelden.   Oh jee.   Mijn ego vraagt weer om roze stroop en een potje partnerpingpong.Ik herken haar taal.Hoezeer ik haar ook afleid met boekenkasten vol recepten voor “a happy healthy life” en literaire goeie smaak. Het zijn parels voor de zwijnen, van die roze marsepeinen.En ik wurg haar in haar kaarslicht, verzuip haar in de sterren, sluit haar op in koude douches en wacht. Tot het overgaat.   Maar de trein staat stil and the touch won’t go.Ok ik beken: mijn naam is Vanessa en ik ben een romanticus.    

Vanessa Daniëls
10 0

9 to 5

Negen uur. Hij komt binnen. Ik kan er mijn klok op gelijkstellen. Hij loopt in één keer door naar het koffieapparaat. Koffie met melk, geen suiker. Eén euro vijftig. Werktuiglijk kiepert hij de hete boel naar binnen terwijl zijn ogen schijnbaar zoekend langsheen de rijen boeken gaan. Niemand. Uiteraard. Vóór half elf hoef ik hier niemand te verwachten. Lui draai ik rond op de hoge kruk die ik strategisch heb opgesteld voor de ventilator. Vijf over negen en nu al een broeikas. Daar gaat hij. Ik heb ooit eens zijn dagelijks traject afgetaped. Geen centimeter wijkt hij ervan af. Nadien vroegen andere bezoekers me wat die gele lijn te betekenen had. Was het een wegwijzer naar een bepaalde boekenafdeling, zoals de gekleurde lijnen in een ziekenhuis? 's Avonds heb ik de tape alweer weggehaald. Het was gewoon een grapje voor mezelf. Mijn baan in de bibliotheek vraagt al eens wat creativiteit. Overigens, tape is niet eens nodig, het volstaat zijn geurspoor te volgen. En deze hittegolf doet er geen goed aan. Hoe fijn zou het zijn mochten de bezoekers bij het binnenkomen niet alleen langs de detector maar ook langs een geurscan en, indien nodig, douchekabine moeten passeren. Ik opperde het eens grappend op een vergadering en werd subtiel genegeerd. Maar goed, daar gaat hij dus. Naar het computereiland. PC 4. Steevast. En dan begint hij aan zijn zoektocht doorheen de krochten en katakomben van het net. Supraventriculaire tachycardie, facioscapulohumerale dystrofie, fenylketonurie, hepatische encefalopathie, ... Onbewogen zoekt, bladert, browst, leest, herleest hij alle mogelijke defecten van het menselijk apparaat. Hij print alles uit en stopt het zorgvuldig weg in een dikke zwarte map. Vandaag doe ik iets waarmee ik mezelf verbaas: ik loop naar hem toe en vraag waarom. Waarom dit...werk? "Kind", zegt hij. "Je kan je niet voorstellen wat een ongelooflijk gelukzalig gevoel het geeft om 's avonds in mijn bed te stappen met de heldere zekerheid dat ik wéér een dag heb overleefd. Maar laat me jou één goede raad geven. Mensen zijn te hygiënisch geworden en bacteriën worden resistent. Één keer per dag onder de douche is echt niet nodig. Je ondermijnt je gezondheid." Ik glimlach knikkend en loop naar mijn bureau terwijl ik de ingehouden lucht langzaam laat ontsnappen.

Vanessa Daniëls
0 0

Café Central

De peuken vullen de straatgroeven in één adem met de zaterdagse watergolf.   Zes torens tegen hemelblauw de ober geeuwt het bier halflauw. Hier huist de homo erectus met een kapstok in zijn kop twee stuks laserogen en een slogan op zijn mok.   En hij loert en probeert ontrafelend mijn jurk die mij scheidt van fijn stof en gele vingers.   En de boer hij heft het glas claimt mijn vel en doet een plas.  

Vanessa Daniëls
11 1

Banaal

te banaal                                                zeiden ze en ik zocht een plek in alle hoeken van het huis   te letterlijk                                               zeiden ze en ik joeg op metaforen   te pathetisch                                               zeiden ze en ik brak mijn potloden in twee   te emotioneel                                               zeiden ze en ik trok al mijn haren uit   rijp voor het gesticht                                               zeiden ze en ik pakte mijn koffer    doe normaal                                               zeiden ze en ik rukte hun tong uit    Ze applaudisseerden

Vanessa Daniëls
10 1

STUK

De rode spot kleurt de rode velouren draperieën fluo en ik wist niet eens dat dat bestond fluorood  maar hier zit het zo betekenisvol  mijn ogen vol te schijnen  dat het me haast onmogelijk lijkt dat hier niet het één of ander mirakel op til is zoals de glazen die door overconsumptiedruk synchroon stukspringen  en in slowmo een ballet uitvoeren dat het rode licht in alle mogelijke hoeken breekt.   - want dat heb je dan met surrogaten, ze krijgen er genoeg van-   Nee het ware mirakel zou zich voltrekken als iemand door die deur liep en mij met een knallende champagnekurk en andere mooie woorden uit mekaar liet spatten dansend tussen scherven en fluorood.

Vanessa Daniëls
0 0

geloof

  “Ik vraag me af of ik je nog wel alleen kan laten met de kinderen”, zei ze, en trok de deur achter zich dicht. De afdruk van haar gezicht bleef enkele tellen hangen.Gespeelde verbijstering. Onmiskenbare voldoening.Juf Marleen. Of ik je nog wel alleen kan laten met de kinderen. De woorden echoden in mijn hoofd. “De kinderen”, dat waren een dertigtal acht jarigen waarvan er ik die middag twaalf onder mijn hoede had.Ik, de tweeëntwintigjarige leerkracht in opleiding. Sedert een week was ik begonnen aan mijn eindstage in de dorpsschool waar ik zelf tot mijn tiende school had gelopen. Het was in de maand mei. De maand waarin het merendeel van de achtjarigen hun Communie doen. Althans, in een katholieke school als deze. En dit jaarlijks evenement dat qua belang zowat gelijkstond aan het schoolfeest, vroeg voorbereiding. Een tweewekelijkse wandeling naar de dorpskerk en dan het toneeltje repeteren, onder het toeziend oog van klasjuf Marleen, in dit geval ook de godsdienstjuf. Een berisping nooit veraf. Drie verwittigingen en straf schrijven. Maar wel allemaal mooi en blij lachen op de heuglijke dag en vooral op de gezamenlijke foto.Twaalf ongedoopten deden niet mee aan het feestje en bleven samen met mij op school. “Laat ze maar binnen blijven in de klas. Geen communie? Dan moeten ze maar werken als wij gaan repeteren.” En zo vertrok de twintigkoppige processie, hun leider voorop, onder een stralende lentezon, terwijl ik de bundeltjes met taken uitdeelde aan de ongelovigen. Na een halfuurtje waagde er één het te vragen: “Juf, mogen we muziek opzetten?”Ik ben een ramp in namen onthouden maar je hebt van die kinderen waarvan je de naam meteen kent, omdat hun juf die voortdurend, vaak kwaad of geërgerd, herhaalt. Dit was er zo eentje. Sammy. “Waarom ook niet”, dacht en zei ik spontaan. Gejubel in de klas. Sammy zette de CD speler aan. Er klonk een rapnummer.“Juf, mag ik tonen hoe ik dans?”Ik dacht aan al die keren dat de naam Sammy op kwade toon door het klaslokaal galmde en aan die stoet kinderen buiten in de zon en zei: “Dat is goed.” Een glunderende Sammy smeet zich letterlijk en gaf een breakdance demonstratie, aangemoedigd door de rest. Plots een hoofd in het deurgat. De poetsvrouw. Die lawaai had gehoord en kwam kijken wat er was.En toen kondigde de bel de speeltijd aan. Nadien waren de anderen weer terug in de klas. Juf Marleen nam me op het eind van die middag nog even apart. De poetsvrouw had “het” haar verteld. En dat ze zich afvroeg of ze me nog alleen kon laten met de kinderen.De kinderen.En ik die me vijftien jaar later afvraag of ze nog steeds dansen.  

Vanessa Daniëls
4 0

Feniks

Je carcrashte voor mijn ogen terwijl je me nog net zo-even virtuoos bespeelde met je klauwen mijn toetsen streelde de noten naar je toezoog me inblies dat ik niet je bisnummer maar je Opus Magnum zou zijn en nu lig je hier en stormen je troepen toe om je mee te slepen over hun gladde wegen terwijl ik nog steeds de doornen tel die wij verzamelden onder onze voeten  ik met bebloede handen de laatste woorden kleur - hoop dat je ze morgen zult herkennen          

Vanessa Daniëls
18 0

Wijl de vlaggen

Wijl de vlaggen victorie wapperen,de ogen van de wereld gericht zijn op één doel,het geld over de koppen heen rolt, rollen elders koppen,knippert een kind de vliegen uit zijn ogen,spoelen een man, een vrouw levenloos aan in het verhoopte land van melk en honing,waar de vlaggen wapperen en het volk juicht, verdoofd door vloeibaar brood en spelen.

Vanessa Daniëls
20 0

Reiziger

De lucht is van een blauw zo doorzichtig waarin meeuwen me tegemoet lachen en ik voel me licht, steeds lichter, vlieg in dat doorzichtige blauw over aangemeerde schepen en daken en kerktorens tot ik je zie, wit en klein, een verdwaalde reiziger zoals we dat allen zijn zoals we allen reiken, hoog boven aangemeerde schepen, daken en kerktorens en mekaar soms even heel even aanraken in onze vlucht  

Vanessa Daniëls
0 0

Kerselaar

De jongen bekeek zijn gedachten opende de deur en ging naar binnen Hij ontdekte gangen, andere deuren, spelonken en daalde verder af Hij vergat de zon die buiten scheen Hij vergat het roodgeruiten tafellaken en de kersen op tafel En het meisje dat vergat hij  nog het meest van al Het meisje dat schommelde Hoger en hoger tot boven de top van de kerselaar

Vanessa Daniëls
18 0

Komkommertijd

De tomaten zijn rood de komkommer groen en de wijn in het glas  van een purper dat lichter wordt naar de rand toe. Kijk, zo simpel kan het zijn.  En concreet. Zo concreet als eten  op een tafel op een terras in een dorp  waar een buurman het gras maait en de avond langzaam  maar zeker valt. Zó concreet. Zo iets.

Vanessa Daniëls
11 0

Oplossing

Zaterdagmiddag in één of andere stad waar de afgelopen hitte dan toch langzaam oplost in het grijs ergens tussen boomtoppen en  een verdwaalde gedachte aan jou,  die het verdomd zichzelf op te lossen.   En ik denk: ik ga straks nog even naar het strand.  

Vanessa Daniëls
0 0

Zomers

Van die momenten die ruiken naar zomers op postkaarten en vergeelde foto's. 1973, een stoffig pleintje in een Frans dorp. Zo eentje tussen haakjes, waar vooral de verwachting leeft... Maar eerst de benen strekken, een plasje tussen de autodeuren en oma die alvast een wasje doet in de fontein. Witte T-shirts.  Kom jongen, even op de foto.  Later zal ik denken, wat was ze een fiere vrouw. En ik, in spichtige beentjes die 300 km later grenzeloos zouden hollen naar de zee.

Vanessa Daniëls
15 0

Trek

Er trok een zwaluw baantjes door de nacht en ik weet nog dat ik dacht wat gek een zwaluw in de nacht Ze landde op mijn schouder en vroeg me ben je van wacht Ik dacht lang en diep na zei toen nee  deed mijn schoenen uit en vloog met haar mee

Vanessa Daniëls
0 0

Nachtblues

Van die nachten die  vallen als koele dekens  over ons heen en weer geloop van  hot naar her en der- mate druk druk in de weer en wind en bloei van ons  leven dat even niet langer duurt dan een bedrijf  tot het doek valt  als een koel deken over de welgekomen nacht rust.

Vanessa Daniëls
0 0

Vluchtig

De tijd vliegt zeg je en ik kijk naar de lucht maar het enige wat ik zie is een traag verdwaalde meeuw.   Jouw tijd vliegt net als de treinen die je neemt om steeds weer elders beschutting te zoeken  terwijl ik roerloos lig   onder de boom die groeit bloeit en verkleurt waar af en toe een meeuw net niet neerstrijkt op een tak  

Vanessa Daniëls
24 1

Haar naam

En als je kijkt door de kier  van de sprookjeskamer dan zie je haar op de rand  van het bed. Verdwaald na een te lange nacht getracht te behagen en ergens onderweg verloren. Zichzelf. Haar naam onder een steen. En als je de moed hebt de deur te openen verder te kijken te lezen te weten zomaar en in eer te herstellen.  Haar naam. Godin.

Vanessa Daniëls
31 0

Doordeweeks

Leven met jou -ja ik dus- dat is op vrijdagmiddag op de bus en dan aanschuiven aan de supermarktkassa en dan plots is het aan jou en sta je daar onhandig te wezenmet gsm in de hand, onafgewerkte sms,met portefeuille en boodschappentas en-shit waar is die klantenkaart- te dikke jas maar altijd wachtend op wat volgt op het pad in de zon en de vage belofte van een zoen op je mond die hoogstonwaarschijnlijk wel komt

Vanessa Daniëls
6 0

Wachten op jou

Wachten op jou is als staren naar een dode boom zoekend naar een spoor van leven Groene rotting -bij gebrek aan gezond verstand- aanzien voor een teken   Ik was nooit goed in exacte wetenschappen

Vanessa Daniëls
0 0

Laat mijn woorden

Laat mijn woordenzijn als goedewijn rijpendin volle vatenop jouw juiste temperatuurgeschonken, ik vol-mondig en jij ver-dronken.

Vanessa Daniëls
14 0

Schaapje

Schaapje schaapje op de muur kom naar bed 't is avonduur Laat de wolf voor wat ie is een illusie van gemisSchaapje schaapje 't is voorbij Men telt niet jou wat telt ben jij

Vanessa Daniëls
13 0

Blue Monday

Zie ze zitten blauwe parka beige broek en dito blik onder het grijs van een blue monday   En dan ik ernaast die voorzichtig een blik werp in de spiegel van morgen of -wie weet- vandaag

Vanessa Daniëls
7 0

Opleiding

De Kleine Academie: International Academy for creation and theatre

Cursus verhalen schrijven - Zinnema, 2012

Cursus theatertekst schrijven - door Jan Geers, ism Zinnema, 2013

Poetry Summer Academy 2021

Publicaties

"Geloof" (kortverhaal/cursiefje) - Verzin, jaargang 13, n°4, 2018

"Pokerface" (gedicht) - Zeevers 2019, een bloemlezing uitgegeven door Woordzee vzw/'t Leeshuus

"Toren Van Babbel" - verhalenbundel op basis van interviews met mensen met een migratieachtergrond - een publicatie van Westrand Cultuurcentrum Dilbeek vzw, 2019

Scheurkalender Sprekende Ezels 2020, 2021, 2022

"Palau", een kortverhaal in de bundel "Als ik morgen wakker wordt", een uitgave van Creatief Schrijven, 2020.

het Gezeefde Gedicht - Zeef van de maand - april 2022

Prijzen

Literaire Blind Date - Boekenbeurs 2018

Winnaar Azertyfactor 2019